已经是第一章了
บทที่ 6
ในเวลาเดียวกันนั้นเองวีนัสกลับเข้าออฟฟิศเพื่อที่จะไปพบกับคุณนัท เมื่อเธอก้าวเท้าเข้าบริษัทฤดี
โอปะเรเตอร์สาวก็เดินเข้ามาจับแขนเธอ และถามเธอด้วยความห่วงใย
“พี่วีเป็นอะไรหรือเปล่าคะหน้าตาดูไม่ค่อยสดใสเลย” วีนัสยิ้มให้สาวรุ่นน้อง
“พี่ก็แค่รู้สึกเพลียเท่านั้นไม่ได้เป็นอะไรมาก บอสอยู่ในห้องทำงานใช่ไหม”
“ใช่ค่ะบอสกำลังรอพี่วีอยู่พอดีเลยค่ะ ฤดีได้ยินบอสบ่นถึงพี่วีตั้งแต่เช้าว่าป่านนี้ทำไมยังไม่มา โทรเข้ามือถือก็ติดต่อไม่ได้”
“สงสัยว่าพี่ลืมเปิดมือถือ...พี่ขอตัวไปพบบอสก่อนนะ จะได้รายงานเรื่องเมื่อวานด้วย”
“ค่ะพี่วีคะจะรับกาแฟสักแก้วไหมคะเดี๋ยวฤดีให้แม่บ้านจัดให้”
“ก็ดีเหมือนกันพี่ขอกาแฟดำไม่ใส่น้ำตาลบีบมะนาวให้พี่ด้วยนะขอบใจมาก” พูดจบวีนัสก็เดินไปเคาะประตูห้องของคุณนัทบอสใหญ่ของบริษัท
“เชิญครับ” หญิงสาวเปิดประตูเข้าไปหลังจากได้ยินเสียงอนุญาต
“คุณวีมาแล้วเหรอนั่งก่อนสิ ผมกำลังอยากจะพบคุณอยู่พอดี รอผมสักครู่นะขอผมเซ็นเอกสารพวกนี้ให้เสร็จก่อนเราจะได้คุยกัน”
“ค่ะ” วีนัสกล่าวพร้อมกับนั่งลงตรงข้ามกับชายหนุ่ม นัทเงยหน้ามามองเธอครู่หนึ่งก่อนที่จะก้มหน้าก้มตาเซ็นงานที่ค้างของเขาต่อ ปากก็ชวนเธอคุย
“ว่าไงคุณวีหน้าตาของคุณไม่ค่อยจะดีเลย เมื่อคืนนอนไม่หลับเพราะกังวลเรื่องงานเมื่อวานอยู่เหรอ”
เขาถามเธอแต่เมื่อไม่ได้ยินเสียงตอบ ทำให้เขาต้องเงยหน้าจากกองเอกสารตรงหน้าเพื่อมองหน้าลูกน้องสาว แต่กลับเห็นท่าทางเหม่อลอยของอีกฝ่าย พร้อมกับอาการที่เธอเอามือลูบไล้ริมฝีปากไปมาโดยไม่มีท่าทางที่จะรับรู้ถึงสิ่งที่เขาถาม เขาก็เลยลองเรียกเธออีกครั้ง
“คุณวี...คุณเป็นอะไรหรือเปล่า” วีนัสสะดุ้งสุดตัวกับเสียงเรียกของเขา
“เอ่อเมื่อกี้คุณนัทถามว่าอะไรนะคะ ขอโทษค่ะวีไม่ทันได้ฟัง” เขาหัวเราะกับท่าทางแปลก ๆ ของลูกน้องสาว
“ผมถามว่าคุณเป็นอะไรไปจิตใจถึงไม่อยู่กับเนื้อกับตัวแบบนี้ มีอะไรเกิดขึ้นกับคุณหรือเปล่าถ้ามีก็บอกผมได้นะ”
“ไม่มีค่ะวีสบายดี”
“ผมจะเชื่อคุณดีไหมนะ คุณไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อนเลยนี่ หรือเป็นเพราะว่าโดนพรีเซ็นเตอร์วิจารณ์งานของคุณ เลยทำให้คุณรู้สึกเสียศูนย์ได้ขนาดนี้ ไม่เอาน่าวีนัสที่ผมรู้จักเป็นสาวที่มีความมั่นใจในตัวเองสูงมาก เรื่องคำวิจารณ์เล็ก ๆ น้อย ๆ ของเขาคงไม่มีผลกับการทำงานของคุณหรอกนะใช่ไหม”
“วีบอกบอสไว้ตั้งแต่เมื่อวานแล้วนี่คะว่าวีจะไม่ทำงานนี้ นายคนนั้นอยากที่จะไปจ้างใครทำก็ตามใจเขา” คุณนัทหัวเราะก่อนที่จะพูดกับลูกน้องคนสนิท
“คงจะไม่ได้หรอกเพราะว่าเมื่อวานหลังจากที่ผมวางโทรศัพท์จากคุณ ผมก็ได้รับโทรศัพท์จากคุณวิวเธอบอกกับผมว่าจองมินและทางบริษัทของเธอยืนยัน ที่จะให้คุณรับผิดชอบงานนี้ต่อไปจนจบโปรเจค”
“คะวีหูฝาดไปหรือว่าบอสพูดอะไรผิดกันแน่คะ นายคนนั้นน่ะเหรอคะที่ยืนยันจะให้วีทำงานนี้ หลังจากที่เมื่อวานเขาวิจารณ์งานของวีซะไม่มีชิ้นดี แต่ถึงเขาอยากที่จะให้วีทำวีก็ไม่ทำค่ะ วีบอกได้เลยว่าวีคงจะไม่มีความอดทนมากพอที่จะร่วมงานกับคนอย่างเขา”
“คุณวีคุณโกรธเขามากขนาดนี้เลยเหรอ แต่ยังไงก็ตามผมก็ยังยืนยันที่จะให้คุณทำงานนี้ เพราะว่านอกจากจะเป็นโปรเจคใหญ่แล้ว งานนี้ก็ยังทำให้คุณได้พิสูจน์ฝีมือของคุณกับเขาด้วยว่าคุณเป็นมืออาชีพจริง ๆ คุณก็หนึ่งในตองอูเหมือนกันไม่เห็นต้องกลัวเลย อีกอย่างสปอร์ตโฆษณาตัวนี้จะถูกฉายออกไปในอีกหลายประเทศในทวีปเอเชีย ผลงานของคุณจะได้โกอินเตอร์เชียวนะ ผมว่าโอกาสแบบนี้หาได้ยากคุณจึงไม่ควรปฏิเสธ” วีนัสนิ่งคิดไตร่ตรองอยู่สักพักก่อนที่จะถามเจ้านายของตนเอง
“ตกลงบอสจะให้วีรับงานนี้จริง ๆ เหรอคะ แต่วีไม่อยากจะทำเลยค่ะ” เธอบอกกับเขาแต่สิ่งที่เธอได้ยินกลับมาก็คือ
“ผมเชื่อมั่นในฝีมือของคุณ เพราะคุณไม่เคยทำให้ผมผิดหวังสักครั้ง ตกลงคุณรับงานนี้ไปสานต่อให้จบ ติดขัดตรงไหนก็มาบอกผมจะจัดการให้คุณเองตกลงตามนี้ละกัน”
“ถ้าคุณนัทมั่นใจว่าวีเหมาะสมกับงานนี้ วีก็จะทำอย่างสุดความสามารถค่ะ”
“ต้องอย่างนี้สิถึงจะเป็นวีนัสสาวที่มีความมั่นใจในตัวเองสูงที่ผมเคยรู้จัก” เขากล่าวกับเธอพร้อมกับรอยยิ้มอันอบอุ่น
“คุณพร้อมที่จะไปพรีเซ้นท์งานให้ลูกค้าฟังได้เมื่อไร ผมจะได้โทรไปบอกคุณวิวเขาจะได้นัดกับจองมินและผู้จัดการส่วนตัวให้มาเจอคุณพร้อมกันทีเดียวไปเลย”
“วีขอเวลาสองวันค่ะสำหรับการเตรียมงานชิ้นนี้ใหม่ ถ้าไม่มีอะไรแล้ววีขอตัวออกไปทำงานต่อนะคะ”
“ตามสบายครับและขอบคุณมากที่คุณตัดสินใจรับงานนี้” เขาเอ่ยกับเธอก่อนที่เธอจะเดินออกจากห้องของเขาไปในที่สุด
“พี่วีเป็นอะไรหรือเปล่าหน้าตาซีดเซียวโดนบอสดุมาเหรอ เรื่องงานเมื่อวานหรือเปล่า จริงสิเมื่อคืนพี่ออกจากผับกี่โมง ผมพยายามโทรเข้ามือถือพี่แต่ก็ติดต่อไม่ได้เลย หรือว่าโทรศัพท์มือถือของพี่เสีย พี่วีพี่พูดอะไรบ้างสิเงียบแบบนี้มันผิดปกตินะ” นภถามลูกพี่ด้วยความเป็นห่วง
“นภก็นายเล่นถามพี่ทีเดียวหลายคำถามแบบนี้ใครจะไปตอบนายได้หมด ไม่ต้องอยากรู้มากนักหรอกทำงานของนายไปเถอะทำไปถึงไหนแล้วล่ะ ชอบยุ่งเรื่องของชาวบ้านอยู่เรื่อยนะเรา นิสัยนี้แก้ไม่หายซะที” นภหันไปทำงานของตัวเองพร้อมกับบ่นออกมาเบา ๆ
“เรื่องของชาวบ้านที่ไหนนี่เรื่องของพี่วีต่างหาก และที่พูดก็เพราะว่าน้องคนนี้เป็นห่วงกลับมาหาว่าเรายุ่งซะนี่ นายนภเอ๊ยทำดีไม่ได้ดี”
“ขอบใจที่เป็นห่วงแต่พี่ไม่ได้เป็นอะไร นายทำงานของนายไปเถอะ”วีนัสตอบพร้อมกับก้มหน้าก้มตาทำงานของตนเองต่อไป เธอจะไม่ให้เขามาดูถูกฝีมือและงานของเธอได้อีกเป็นเด็ดขาด คิดถึงตรงนี้เธอก็เผลอนึกถึงรอยจูบที่เขาทิ้งไว้ทำให้นึกโกรธเขาขึ้นมาอีกอย่างช่วยไม่ได้
เมื่อถึงวันที่วีนัสจะต้องมาพรีเซ็นท์งานอีกครั้ง ในครั้งนี้เธอรู้สึกเกร็งอยู่เหมือนกัน ปกติแล้วเธอเป็นคน
ที่มั่นใจในตัวเองค่อนข้างสูง แต่ครั้งนี้ก็มีความกังวลอยู่ไม่น้อยได้แต่หวังว่ามันจะผ่านไปด้วยดี เพราะเนื่องมาจากคราวก่อนผลงานที่เธอนำเสนอถูกวิจารณ์อย่างเสียหาย มันก็เลยทำให้เธอรู้สึกไม่ค่อยจะมั่นใจสักเท่าไร
แต่หลังจากที่วีนัสพรีเซ้นท์งานของเธอให้พวกเขาฟังจนจบ เธอหันไปถามจองมินและยองซูว่าพวกเขามีปัญหาอะไรไหม ต้องการที่จะให้เธอแก้ไขงานตรงไหนอีกหรือเปล่า ตลอดเวลาที่จองมินนั่งฟังการพรีเซ้นท์งานของเธออย่างตั้งอกตั้งใจนั้น เขาก็มองสบตาเธอแล้วก็ยกนิ้วโป้งขึ้นมาลูบริมฝีปากของเขาจากขวาไปซ้าย ก่อนที่จะตอบว่าก็ไม่มีปัญหาอะไรที่จะต้องแก้ไข เขาเห็นด้วยกับงานที่เธอนำมาพรีเซ้นท์ในวันนี้ ดังนั้นเธอจึงลอบผ่อนลมหายใจออกมาแต่ก็ไม่รอดพ้นสายตาของเขาไปได้ ที่แท้เธอก็กังวลกับงานที่จะออกมาในวันนี้เหมือนกัน
“คุณวิวคะถ้าอย่างนั้นวีขอเวลาสามอาทิตย์สำหรับการเตรียมงานในการถ่ายทำ แล้ววีจะติดต่อคุณวิวอีกทีนะคะขอวีไปดูโลเกชั่นก่อน”
“ได้ค่ะว่าแต่คุณวีต้องไปดูโลเกชั่นด้วยตัวเองทุกครั้งเลยเหรอคะ” เธอถามด้วยความประหลาดใจ
“ก็ไม่เสมอไปหรอกค่ะส่วนใหญ่แล้วผู้ช่วยวีจะเป็นคนจัดการให้ แต่ว่าวีต้องมาทำงานนี้นภเลยต้องรับงานที่วีทำค้างไว้ไปทำต่อ วีเลยต้องมาดูแลเรื่องโลเกชั่นด้วยตัวเอง แต่คุณวิวไม่ต้องห่วงนะคะเดี๋ยววีจะจัดการให้เองค่ะรับรองไม่มีปัญหาแน่นอนค่ะ”
“ดิฉันเชื่อมือคุณวีอยู่แล้วล่ะค่ะ จริงสิคะคืนนี้ทางบริษัทของเราจะมีงานเลี้ยงขอบคุณ คุณจองมินและทีมงานของเขาที่เสียสละเวลามาดูงานนี้ด้วยตัวเอง วิวเชิญคุณวีด้วยนะคะงานจะจัดที่โรงแรม” เธอบอกชื่อโรงแรมดังที่ตั้งอยู่หัวมุมถนนสีลม
“งานจะเริ่มเวลาหนึ่งทุ่มคุณวีมาให้ได้นะคะ”
“เอ่อคือว่าวี...”
“อย่าปฎิเสธเราเลยค่ะเราอยากที่จะให้คุณมาร่วมงานนี้มานะคะ” จองมินที่นั่งเงียบอยู่นานเห็นท่าทีของเธอที่เตรียมจะปฏิเสธการมาร่วมงานในค่ำคืนนี้ ทำให้เขารีบพูดดักคอ
“ที่คุณปฎิเสธคุณกลัวอะไรหรือว่าคุณกลัวผม”
“ใครบอกว่าฉันกลัวคุณไม่มีทางอยู่แล้ว ตกลงคืนนี้คุณได้เจอฉันในงานแน่” เธอหันไปตอบเขาด้วยสายตาที่ท้าทายว่าเธอไม่มีความจำเป็นอะไรที่จะต้องกลัวเขา
“ผมจะรอ” แต่ในใจเขาคิดว่า ‘ก็แค่นี้ทำเป็นเล่นตัว’
“ตกลงค่ะคุณวิววีจะไปงานนี้ค่ะ งานเริ่มหนึ่งทุ่มใช่ไหมคะแล้วเจอกันนะคะ เสร็จธุระแล้ววีขอตัวกลับออฟฟิศก่อน”
“ตามสบายค่ะทางบริษัทเราต้องขอบคุณคุณวีมากเลยนะคะที่รับทำงานนี้ ว่าแต่คุณวีจะกลับยังไงคะ” วิวถามหญิงสาวอย่างห่วงใย
“วีขับรถมาเองค่ะวีไปก่อนนะคะ” วีนัสเดินผ่านหน้าจองมินไปโดยไม่แม้แต่จะหันมามองเขาด้วยซ้ำ
已经是最新一章了
加载中
