บทที่ 7

.... ณ ห้องจัดเลี้ยงของโรงแรมชื่อดังบนถนนสีลม ... โซจองมินมาร่วมงานนี้โดยแต่งกายในชุดเสื้อเชิ้ตสีขาวพร้อมกับสูทสีดำแต่ไม่ผูกเน็คไทแถมยังปลดกระดุมลงมาสองเม็ดเพื่อโชว์แผงอกล่ำสันของเขา เมื่อมาถึงงานก็มีนักข่าวมาขอถ่ายรูปและสัมภาษณ์ เขาก็ยอมให้นักข่าวถ่ายภาพจนพอใจด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยรอยยิ้ม แต่เรื่องการสัมภาษณ์นั้นเขาตอบแต่เพียงสั้น ๆ ว่าเขาจะต้องกลับมาที่นี่อีกครั้งเพราะจะมีงานถ่ายโฆษณา ซึ่งจะต้องถ่ายทำในระยะเวลาอันใกล้นี้ จากนั้นก็ขอตัวเข้าไปในงาน และไม่ว่าเขาจะอยู่ตรงไหนก็มักจะเป็นจุดสนใจของสาว ๆ ที่มาร่วมงานนี้ แต่เขากลับไม่สนใจพวกเธอซึ่งผิดไปจากนิสัยของเขา ที่มักจะชอบหว่านเสน่ห์กับบรรดาสาว ๆ ที่มารายล้อมรอบตัว และไม่ว่าเขาจะร่วมงานกับดาราหรือนักร้องคนไหน ก็มักจะตกเป็นข่าวฉาวว่าคบกับดาราหรือนักร้องสาวคนนั้นเกือบทุกครั้ง ทั้งที่ข่าวเหล่านั้นบางข่าวก็ไม่มีมูลความจริงเลย และเพราะมีข่าวทำนองนี้ตามหน้าหนังสือพิมพ์ หรือแม้แต่ในหนังสือนิตยสารซุบซิบดาราให้เห็นอยู่บ่อยครั้ง อีกทั้งจองมินเป็นคนที่ชอบเปลี่ยนคู่ควงอยู่บ่อย ๆ พฤติกรรมเหล่านี้เองที่ทำให้เขาได้รับฉายา “คาสิโนว่าตัวพ่อ” แต่ในค่ำคืนนี้เขาไม่ได้สนใจผู้หญิงคนไหนเลย แต่กลับกระวนกระวายดูนาฬิกาสลับกันกับการมองไปที่ประตูทางเข้า เหมือนกับว่าจะรอการปรากฏตัวของใครสักคน จนกระทั่งยองซูเดินมาตบที่บ่าของเขาอย่างแรง “ทำไมคืนนี้นายดูแปลกไปเหมือนจะมองหาใครสักคนอยู่ตลอดเวลา ฉันถามนายจริง ๆ เถอะว่านายกำลังรอใครอยู่กันแน่” “เปล่าผมไม่ได้รอใคร” เขาตอบพร้อมกับหันไปหยิบเครื่องดื่มจากบริกร แต่ยองซูมองเขาไม่วางตา “นายรอคุณวีก็พูดมาตรง ๆ เถอะน่า มาทำเป็นกลัวเสียฟอร์มอยู่ได้” สุดท้ายจองมินก็รับสารภาพออกมา “โอเคผมยอมรับก็ได้ว่าผมรอเขาอยู่ ทำไมป่านนี้ยังไม่มาซะทีมัวไปทำอะไรอยู่ที่ไหนนะ” “ก็แค่นี้ยอมรับออกมาก็สิ้นเรื่องทำเป็นกลัวเสียฟอร์มไปได้ เธอเดินมาโน่นแล้ว ว๊าว!! สวยชะมัดแถมแต่งตัวเซ็กซี่อีกต่างหากด้วย” จองมินรีบหันกลับไปมองที่ประตูทางเข้า และเขาก็พบว่าเธอกำลังยืนคุยกับผู้ชายกลุ่มหนึ่ง ซึ่งก็คือผู้บริหารของบริษัทที่จ้างเธอมาทำโฆษณาให้นั่นเอง คืนนี้เขายอมรับว่าเธอสวยมากในชุดราตรีสั้นสายเดี่ยวสีดำเข้ารูปซึ่งตัดกับสีผิวของเธอ ดูก็รู้ว่าเป็นชุดแบรนด์เนมยี่ห้อดัง โดยปกติแล้วจองมินชอบที่จะให้ผู้หญิงที่เขาควงแต่งตัวเปิดเผยสรีระที่สวยงาม แต่ไม่รู้ทำไมคืนนี้เขาถึงรู้สึกไม่พอใจที่วีนัสแต่งตัวแบบนี้มาร่วมงาน ที่สำคัญก็คือเขาไม่อยากที่จะให้ผู้ชายคนอื่นมองเธอด้วยสายตาชื่นชมแบบนั้น เขาจึงเดินเข้าไปหาเธอพร้อมกับพูดเอ่ยปากขอตัวเธอออกจากผู้ชายกลุ่มนั้น โดยบอกว่าเขามีเรื่องที่จะต้องคุยกับหญิงสาววีนัสยอมเดินตามเขามา แต่ในเมื่อเขายังไม่มีทีท่าว่าจะพูดอะไรกับเธอสักทีก็เลยถาม “คุณมีอะไรจะคุยกับฉันเหรอคะ” เขาไม่ตอบคำถามนั้นแต่เลือกที่จะถามกลับไปว่า “ทำไมคุณถึงแต่งตัวแบบนี้” เมื่อวีนัสหายงงเธอก็ตอบคำถามของเขา “ฉันก็แต่งชุดปกติเวลาฉันไปงานไม่เห็นเคยมีปัญหาอะไร” “มีสิทำไมจะไม่มีปัญหา...ปัญหาน่ะมันมีแน่เพราะผมไม่ชอบให้คุณแต่งตัวโป๊ มาล่อเสือล่อจระเข้แถวนี้” (อ่ะนะออกอาการหวงเต็มที่) “ฉันจะแต่งยังไงมันก็เรื่องของฉันไม่เกี่ยวกับคุณ” เมื่อเธอพูดจบก็เดินไปทักทายคุณวิวโดยไม่ได้ให้ความสนใจเขาอีก นั่นเป็นสาเหตุที่ทำให้จองมินโกรธจนหัวฟัดหัวเหวี่ยง ไม่เคยมีผู้หญิงคนไหนมาแสดงกิริยาหมางเมินกับเขาเช่นนี้มาก่อน เขามองตามเธอไปด้วยสายตามุ่งมั่นว่าเขาจะต้องพยายามเอาชนะเธอ และทำให้เธอหันมาสนใจเขาให้ได้ ถึงตอนนั้นเขาจะแก้เผ็ดเธอให้สาสมกับสิ่งที่เธอทำไว้กับเขา ยองซูเห็นเหตุการณ์ทั้งหมดทำให้เขาเดินเข้าไปหาจองมิน “ไงไอ้เสือโดนผู้หญิงเมินเจ็บใจล่ะสิ ว่าแต่คืนนี้คุณวีเธอสวยนะ แต่งตัวเด็ดไปเลยกินขาดสาวทุกคนในงานคืนนี้เลยนะนายว่าไหม” แต่ไม่มีคำตอบจากชายหนุ่มที่ยืนอยู่ข้างตัว และก่อนที่ยองซูจะเดินไปเขาก็ไม่ลืมที่จะกำชับจองมิน “พรุ่งนี้จะต้องออกเดินทางแต่เช้า ถ้าไงคืนนี้นายก็อย่าดื่มให้มันมากนักล่ะ เดี๋ยวพรุ่งนี้เช้าจะตื่นไม่ไหว” แต่ชายหนุ่มแทบจะไม่ได้สนใจต่อสิ่งรอบข้างตัว สิ่งที่ทำให้เขาสนใจมีอยู่สองอย่างคือเหล้าและวีนัสเท่านั้น ระหว่างที่เขาดื่มเหล้านั้นเขาคอยแต่จ้องมองเธอไม่วางตา คอยสังเกตว่าจะมีหนุ่มคนไหนที่มาคอยมองหน้าอกของเธอหรือคอยเกาะแกะเธอบ้าง ก็ดูชุดที่เธอใส่เข้าสิเห็นแล้วหงุดหงิดเป็นบ้า ที่สำคัญตัวเขาเองก็อยากที่จะเข้าไปดึงเสื้อของเธอออกเพื่อที่จะมองให้เห็นชัด ๆ เช่นกัน ไม่รู้ว่าเขาเป็นอะไรไปทำไมถึงคิดแบบนั้น ทั้งที่จริงแล้วเขาก็ผ่านผู้หญิงมาเยอะ แต่ไม่มีผู้หญิงคนไหนทำให้เขากระวนกระวายใจได้มากเท่าผู้หญิงคนนี้มาก่อน ที่สำคัญไม่เคยมีผู้หญิงคนไหนที่กล้าปฏิเสธหรือไม่แยแสเขาเหมือนเช่นที่เธอทำ และเหมือนวีนัสจะรู้เธอจึงไม่ยอมเปิดโอกาสให้เขาได้เข้าใกล้ตัวเธอ หรืออยู่กับเธอตามลำพังเลยสักครั้ง จนกระทั่งเขาเห็นเธอเดินไปเข้าห้องน้ำจึงเดินตามไปดักรอเธอที่หน้าห้องน้ำ “เรามีอะไรต้องคุยกัน” จองมินเอ่ยขึ้นด้วยใบหน้าอันบึ้งตึง “คุณมีอะไรก็รีบพูดมาสิ” วีเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงมึนตึงไม่แพ้กัน “คืนนี้คุณกะจะล่อผู้ชายทุกคนที่ผ่านมาในสายตาเลยหรือไง” เขาเสียงดังขึ้นด้วยความโมโหเมื่อนึกถึงใบหน้าหนุ่มน้อยหนุ่มใหญ่ที่จ้องมองหญิงสาว จองมินก็รู้สึกทนไม่ได้อีกต่อไป และผู้หญิงคนนี้ก็ดูร้ายกาจมิใช่น้อยเหมือนหล่อนจงใจปั่นหัวเขาเล่น ด้วยการไปพูดคุยสนิทสนมกับผู้ชายไปทั่ว แต่กับเขาเธอกลับทำท่าทางรังเกียจที่จะอยู่ใกล้ชิดเขาอย่างกับเขาเป็นตัวเชื้อโรคก็ไม่ปาน จองมินกระชากหญิงสาวเข้ามาในอ้อมกอดโดยที่วีนัสไม่ทันได้ระวังตัว และยังไม่ทันที่จะได้ส่งเสียงร้องจองมินก็แนบริมฝีปากลงไปบดขยี้ริมฝีปากบางอย่างหนักหน่วง เหมือนจงใจที่จะลงโทษเธอที่บังอาจมาปั่นหัวเขาเล่น เนิ่นนานกว่าชายหนุ่มจะยอมถอนริมฝีปากออกมา วีนัสหายใจหอบถี่ทั้งโกรธทั้งอายเธอผลักอกชายหนุ่มเต็มแรงก่อนที่จะวิ่งออกไปจากที่นั่นทันที จองมินเซไปเล็กน้อยจากแรงผลักนั้น “วีเดี๋ยวก่อนฟังผมก่อน” เขาพูดและรีบวิ่งตามเธอไปแต่ช้าเกินไป วีนัสรีบวิ่งเข้าลิฟต์และปิดประตูทันที จองมินรู้สึกฉุนเฉียวที่เธอไม่ยอมรอเขา แต่ก็ทำอะไรไม่ได้เพราะเริ่มมีคนจำเขาได้ และหันมาให้ความสนใจชายหนุ่ม ทำให้เขาต้องเดินกลับเข้าไปในงานอีกครั้ง เพื่อบอกพี่ยองซูว่าเขาจะกลับขึ้นห้องพักก่อน