已经是第一章了
บทที่2
แก้วไวน์สีสวยแก้วที่เท่าไหร่แล้วไม่รู้ที่ถูกมือเรียวยกขึ้นกรอกลงคอไม่ยั้ง เจ้าหล่อนมานั่งระบายความทุกข์ลงกับแก้วไวน์พวกนี้มานานกว่าสองชั่วโมงแล้ว ไม่บ่อยนักที่คนคออ่อนอย่างหล่อนจะพาตัวเองมาสถานที่แห่งนี้ นอกจากมาปาร์ตี้วันเกิดเพื่อนสาวแล้วหล่อนก็ไม่เคยมาเหยียบที่นี่อีก จึงทำให้ตอนนี้สติของเจ้าหล่อนเริ่มเลือนลาง แก้วไวน์สีสวยถูกยกขึ้นอีกรอบ แต่ครั้งนี้มีมือหนาของใครบางคนเข้ามาคว้าแขนเจ้าหล่อนไว้ก่อน
"พ...พี่เพชร"
"อยากเมาทำไมไม่บอก จะได้มานั่งกินเป็นเพื่อน"
เขาว่าพร้อมกับดึงไวน์แก้วนั้นมากระดกรวดเดียวหมด
"ปล่อยหวานะ...!"
เจ้าหล่อนเอ่ยบอกเขาเสียงยานและพยายามแกะมือเขาออกจากเรียวแขนเสลา
"น้อง! เก็บเงินทีครับ แฟนพี่เมาละ"
เขากวักมือเรียกพนักงาน
"ไม่ต้องมายุ่ง"
คนเมาบอกพร้อมกับพยายามแกะมือหนาออกจากแขน
พชรพลส่ายหัวช้าๆพร้อมกับประคองคนเมาไปที่รถยนต์คันหรูก่อนจะขับไปยังคอนโดของเขา
"ยืนดีๆเลยไม่ต้องมางอแง รู้ตัวว่าคออ่อนจะดื่มทำไมตั้งเยอะ"
เขาดุคนตัวเล็กที่เอาแต่ซบหน้าลงบนอกเขาแล้วร้องไห้
"ก็พี่เพชร..."
เสียงหวานอู้อี้ในลำคอจนฟังไม่ได้ศัพท์
"คืนนี้นอนที่นี่ก่อนแล้วกัน กลับไปสภาพนี้มีหวังโดนพ่อเราดุแน่"
เขาบอกก่อนจะค่อยๆพยุงแฟนสาวไปนอนบนเตียงนอน
"ทำอะไรน่ะหวา"
เขารีบท้วงเมื่อเห็นว่าเจ้าหล่อนปลดกระดุมเสื้อตัวสวยลงมาถึงสามตัว เผยให้เห็นเนินอกสีขาวดั่งเม็ดทรายละเอียดที่โผล่พ้นบราเซียลายลูกไม้มา เขารีบเข้าไปดึงมือเรียวไว้
"อือ...ร้อน"
เจ้าหล่อนพยายามดึงแขนออกจากการเกาะกุมของเขา ได้ยินดังนั้นเขาจึงเดินไปปรับแอร์ลงอีกสามองศา ก่อนจะเดินหายไปครู่หนึ่งและกลับมาพร้อมกับผ้าและกะละมังหนึ่งใบ เขาจัดการเช็ดเนื้อเช็ดตัวให้สาวเจ้า คนเมาเริ่มเงียบลง ก่อนจะเข้าสู่ห้วงนิทราไปในที่สุด พชรพลจึงเดินไปล้มตัวลงนอนบนโซฟารับแขกก่อนจะยกแขนขึ้นก่ายหน้าผากอย่างใช้ความคิด
แสงแดดที่เล็ดลอดจากผ้าม่านผืนบางเข้ามาแยงตาคนที่กำลังหลับสบายบนเตียง ทำให้เจ้าตัวเริ่มดิ้นไปมา ทันใดนั้นเปลือกตาคู่สวยก็เบิกโพลงขึ้น ก่อนจะรีบเด้งตัวลุกขึ้นนั่ง หล่อนมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง..
"ซีด…"
มือบางรีบยกขึ้นมากุมขมับ ทำไมถึงปวดหัวแบบนี้นะ
"แกร็ก!"
เสียงประตูถูกเปิดเข้ามาพร้อมกับร่างหนาของพชรพลที่เข้ามาพร้อมกับข้าวของในมือพะรุงพะรัง
"พ..พี่เพชร"
"อ่อยพี่แต่เช้าเลยนะ"
เขาหยอกแฟนสาวทีเล่นทีจริง เมื่อคนตัวโตทักแบบนั้นเจ้าหล่อนจึงรีบดึงผ้าห่มขึ้นมาปิด เพราะตอนนี้เสื้อตัวนอกหล่อนหายไปแล้ว เหลือแต่บราเซียลายลูกไม้สีขาวที่ยังปกปิดเนินอกอวบอิ่มอยู่
"หวามาอยู่ที่นี่ได้ยังไงคะ แล้ว...พี่ทำอะไรหวาหรือเปล่า"
"แล้วคิดว่าทำไหมล่ะ"
"พี่เพชร!.."
ทั้งขอบตาและจมูกสาวเจ้าเริ่มแดงขึ้น จนทำให้คนที่แกล้งหยอกเล่นเมื่อครู่รู้สึกผิดขึ้นมาทันที
"พี่พูดเล่นน่า พี่ไม่ทำอะไรเราหรอกพี่เคยบอกเราแล้วไงว่าทุกอย่างจะเกิดขึ้นได้ต้องเกิดจากความเต็มใจของเราทั้งสองฝ่าย"
เขาว่าพร้อมกับยีผมคนบนเตียงอย่างเอ็นดู
"นี่แปรงฟัน นี่ครีมอาบน้ำพี่ไม่รู้เราใช้แบบไหน เห็นตัวนี้มันหอมดีเลยซื้อมา แล้วก็...เสื้อผ้าอยู่ในตู้ ไปอาบน้ำเถอะ จะได้กินข้าวกินยา
"คิดยังไงไปนั่งดื่มคนเดียวแบบนั้น"
เขาถาม
"อยากเมามั้งคะ"
หล่อนตอบแค่นั้น ก่อนจะก้มหน้าก้มตาเขี่ยอาหารในจานต่อ
"โกรธพี่เรื่องเมื่อวานเหรอ"
แล้วมันควรจะโกรธไหมล่ะ อยากตอบออกไปแบบนี้เสียจริง
"เปล่าค่ะ"
"โกหก"
สิ้นประโยคร่างบางก็เงยหน้าขึ้นไปมองเขา ซึ่งชายหนุ่มนั้นจ้องมองอยู่ก่อนแล้วทำให้สายตาของทั้งคู่สบประสานกัน และเป็นฝ่ายวริษฐาที่หลบสายตาก่อน
已经是最新一章了
加载中
