已经是第一章了
บทที่3
อีกไม่กี่สัปดาห์จะถึงงานแต่งงานของบุตรชาย คุณพัชราจึงหยิบชุดเครื่องเพชรที่เป็นมรดกเก่าแก่ของตระกูลขึ้นมา เช็ดทำความสะอาดเพื่อเตรียมรับขวัญลูกสะใภ้
"คุณผู้หญิงคะ มีแขกมาขอพบค่ะ"
สาวใช้คนหนึ่งรีบวิ่งมารายงานประมุขของบ้าน
"ใคร วันนี้ฉันไม่ได้นัดใครไว้นี่"
"เธอให้เรียนคุณท่านว่า คนชื่อเกรซมาขอพบค่ะ"
"เกรซเหรอ"
ชื่อนั้นทำให้คุณพัชรารีบผุดลุกขึ้นไปทันที
"หนูเกรซ"
ภาพตรงหน้าทำให้นางถึงกับชะงักนิ่ง กวินตากำลังอุ้มเด็กชายตัวน้อยอยู่ เจ้าตัวเล็กหลับปุ๋ยในอ้อมกอดกวินตา อดคิดไม่ได้ว่าเด็กผู้ชายคนนี้คือหลานของนาง
"คุณแม่...ฮึก"
"แม่คิดไว้ไม่มีผิดจริงๆว่าเกรซจะเก็บเด็กไว้"
เพราะตอนนั้นบุตรชายของนางกับหญิงสาวตรงหน้านี้ทะเลาะกันรุนแรงมาก และกวินตาเลือกที่จะหอบผ้าหอบผ่อนหนีไป ตั้งแต่นั้นมาทั้งนางและบุตรชายก็ออกตามหาแต่ไม่เคยพบหรือได้ยินข่าวคราวของอีกฝ่ายเลย
"วันนั้นเกรซไปที่คลินิกแล้วค่ะ แต่เกรซตัดใจไม่ลง"
หล่อนเล่าทั้งน้ำตา ถ้าวันนั้นหล่อนตัดสินใจทำแบบนั้นไปจริงๆ ทุกวันนี้หล่อนคงจะไม่รู้ว่าความสุขที่แท้จริงเป็นยังไง
"ปี๊บๆ"
เสียงแตรรถยนต์คันหรูดังขึ้น ทำให้ร่างบางที่กำลังจะข้ามถนนต้องชะงักเท้าลง ริมฝีปากบางคลี่ยิ้มออกมาเล็กน้อยเมื่อเห็นว่าเจ้าของรถยนต์นั้นเป็นใคร
"พี่เพชร มาทำอะไรแถวนี้คะ"
"มาตามคนลืมนัดแล้วหนีมาทำงาน"
เขาบอกก่อนจะเดินออกไปหาแฟนสาว
"คะ?"
หล่อนขมวดคิ้วกับคำบอกกล่าวของเขา
"นี่ลืมจริงๆ"
"แบบนี้ต้องลงโทษแล้วมั้ง"
เขาว่าก่อนจะเข้าไปโอบเอวแฟนสาวให้เข้าไปในรถยนต์คันหรูของเขา
"ลืมจริงๆเหรอ ว่าวันนี้เรามีนัดอะไรกัน"
สายตายังจดจ้องอยู่กับท้องถนน มือหนึ่งบังคับพวงมาลัยส่วนมืออีกข้างนั้นเลื่อนไปกุมมือแฟนสาวไว้
ด้านสาวเจ้าก็พยายามนึกว่าหล่อนมีนัดอะไรกับเขา ก่อนดวงตาคู่สวยจะเบิกกว้างแล้วค่อยๆคลี่ยิ้มออกมา วันนี้เป็นวันที่หล่อนและเขาต้องไปจดทะเบียนสมรสกันตามฤกษ์ที่มารดาเขากับมารดาหล่อนไปให้พระท่านดูให้
"หวาลืมไปเลยค่ะ"
"เฮ้อ...น่าน้อยใจจริงๆ"
เขาแสร้งว่า
"หวาขอโทษน้า นะคะคุณว่าที่สามี"
ไม่ว่าเปล่าหล่อนยังเอนหัวไปซบกับแขนแกร่งอีกด้วย
"จะหายโกรธดีไหม"
"ดีสิคะ"
"หรือพี่จะไปนั่งดื่มสักคืนเผื่อจะหายน้อยใจบ้าง ทีวันนั้นยังมีคนแอบไปนั่งดื่มย้อมใจคนเดียวเลย"
"พี่เพชร!"
หล่อนตีแขนเขา
ใบทะเบียนสมรสทั้งสองใบถูกเลื่อนมาตรงหน้าของคนทั้งคู่
"คุณทั้งสองคนเป็นสามีภรรยากันอย่างถูกต้องตามกฎหมายแล้วนะครับ"
นายทะเบียนเอ่ยขึ้น
"ขอบคุณครับ/ขอบคุณนะคะ"
เมื่อเสร็จธุระทั้งคู่ก็พากันไปเลือกซื้ออาหารสดที่ซุปเปอร์มาเก็ตใกล้บ้านเขา
"เราทำแกงข่าไก่ด้วยไหมคะ หวาจำได้ว่าคุณแม่ท่านชอบ"
หล่อนเดินเลือกซื้อของไปเอ่ยถามเขาไป
"วานพี่หยิบกะทิโซนโน้นให้หวาหน่อยนะ ตะกี้หวานหยิบมากล่องเดียว มันน่าจะไม่พอ แล้วก็..."
หล่อนหันมากลับพบว่าพชรพลไม่ได้เดินตามหล่อนมา
"นี่ปล่อยเราพูดคนเดียวเหรอเนี่ย อายชะมัด"
หล่อนบ่นอุบอิบก่อนจะชะเง้อคอมองหาเขา
已经是最新一章了
加载中
