ตอนที่ 1 เครื่องบินดีเลย์

ตอนที่ 1 เครื่องบินดีเลย์ ช่วงปลายฤดูร้อน ณ เมืองหยางเฉิง เวลาตีสาม “แกร๊ก” เสียงล็อคประตูดังขึ้น ฟู่ฉิงเทียนในชุดสีขาวกำลังลากกระเป๋าตามทางเดินตรงเข้ามา “ทำไมมาช้าจัง เครื่องบินดีเลย์หรอ?” มู่เฟยเอ๋อร์ออกไปต้อนรับ และรับเอากระเป๋าเดินทางจากมือเธอมา “อื้ม อากาศไม่ค่อยดีหน่ะ” ฟู่ฉิงเทียนพูดอย่างเซ็งๆ หางตาของเธอเหลือบไปเห็นคราบลอยลิปสติกบนคอเสื้อของเขา มู่เฟยเอ๋อร์ตกตะลึงอย่างเห็นได้ชัด เธอเคยได้ยินมานานแล้วว่าฟู่ฉิงเทียนมีคนอื่น แต่อยู่ด้วยกันมาตั้งสามปีแล้ว เธอรู้ตัวเองดีว่าเมื่อไหร่ที่ควรจะเก็บเงียบเอาไว้ ก็เหมือนกับตอนนี้ เธอต้องแกล้งเสแสร้งทำเป็นไม่รู้ไม่เห็นอะไร เพราะว่าความสัมพันธ์ของพวกเธอในตอนนี้ ยังไม่อยู่ในจุดที่เธอจะหึงหวงหรือถามอะไรเขาได้ เธอไม่ควรเอาตัวเองไปยุ่งกับเรื่องส่วนตัวของเขา เธอเป็นเพียงแค่คู่นอนระยะยาวของเขาเท่านั้น ไม่ได้เป็นแฟนที่อยู่ด้วยกัน “เหนื่อยมามากแล้ว รีบไปอาบน้ำแล้วพักผ่อนเถอะ”มู่เฟยเอ๋อร์เก็บความสงสัยเอาไว้ในก้นบึ้งของหัวใจ แต่กลับยังแอบหันไปมองเขาอยู่ ฟู่ฉิงเทียนถอดเสื้อเชิ้ตออก เขากวาดตามองแล้วก็สะดุดกับรอยบนปกคอเสื้อ หลังจากนั้นก็โยนเสื้อลงไปในตะกร้าผ้า เสียงของหยดน้ำที่ดังมาจากห้องอาบน้ำ ทำให้มู่เฟยเอ๋อร์ใจชื้นขึ้นมา “ตืด” เสียงโทรศัพท์สั่นมาจากบนโต๊ะหัวเตียง มู่เฟยเอ๋อร์หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาปลดล็อค “ฉิง คิดถึงร่างกายที่อบอุ่นของคุณจัง คืนวันนี้ฉันมีความสุขมากเลยแหละ” เธอมองข้อความที่ส่งมาบนหน้าจอโทรศัพท์ มู่เฟยเอ๋อร์ตกใจเป็นอย่างมาก เธอพึ่งมารู้ตัวทีหลังว่าหยิบโทรศัพท์มาผิดเครื่อง แต่เนื้อหาในข้อความที่ส่งมายิ่งทำให้เธออยากรู้อยากเห็น ผู้หญิงที่ไหนกัน ทำไมถึงได้เรียกเขาอย่างสนิทสนมว่า “ฉิง” กันล่ะ? เครื่องบินดีเลย์ กลัวว่าจะดีเลย์อยู่กับเรือนร่างของผู้หญิงคนนั้นแล้วมั้ง...... รสชาติของชีวิตที่พูดออกมาไม่ได้นั้น ทำให้มู่เฟยเอ๋อร์ได้แต่ความรู้สึกไว้ในใจ ไม่มีความสัมพันธ์ใดที่มั่นคง เธอรักเขาราวกับว่ากำลังเดินอยู่บนน้ำแข็งโดยไม่ไหวติงให้กับกระแสลมที่พัดผ่านเข้ามา ประตูห้องน้ำถูกเปิดออก ฟู่ฉิงเทียนนุ่งผ้าขนหนูเดินออกมาและเห็นมู่เฟยเอ๋อร์กำลังนั่งเหม่ออยู่ “พรุ่งนี้ย้ายออกจากที่นี่ซะ ฉันจะหาคอนโดแถวสนามบินให้เธออยู่ เธอจะได้สะดวกสบายเวลาไปทำงาน” ฟู่ฉิงเทียนนอนลง เสียงที่ทุ้มต่ำในลำคอทำให้เธอรู้สึกว่าไม่สามารถคัดค้านอะไรได้ มู่เฟยเอ๋อร์รู้สึกตัวอย่างช้าๆ และมองไปทางเขาด้วยความตกใจ “ทำไมหล่ะ?” ฟู่ฉิงเทียนกวาดตามองไปที่เธอ หลังจากนั้นก็เขยิบเข้าไปใกล้ๆและจับริมฝีปากของเธออย่างนุ่มนวล “หรงหรงกลับมาแล้ว เธอไม่มีที่อยู่” พูดยังไม่ทันจบ ใบหน้าของมู่เฟยเอ๋อร์ก็เปลี่ยนสีเป็นขาวซีด “เพราะว่าเธอกลับมา ดังนั้น......คุณเลยจะเลิกกับฉัน ใช่ไหม?” มู่เฟยเอ๋อร์รู้สึกยากที่จะเอ่ยปากถาม มือเธอสั่นและจิกผ้าห่มเอาไว้แน่น ฟู่ฉิงเทียนที่กำลังนอนหลับตาอยู่ก็ชืมตาขึ้นและหันไปจ้องเธอ “พวกเรามีความสัมพันธ์อะไรกันหรอ?” มู่เฟยเอ๋อร์แข็งทื่อไปทั้งตัว คนที่สนิทสนมกันมาตลอดสามปี แต่กลับไม่ได้เป็นอะไรกัน แม้แต่คำว่า “เลิกกัน” ก็ยังไม่สมควรที่จะใช้กับเธอ ใช่ เป็นแค่เพียงคู่นอนที่จะมีหรือไม่มีก็ได้ เป็นแค่ของที่มาทดแทนคนในใจที่จากไป เธอมีสิทธิ์จะไปเรียกร้องอะไรกับฟู่ฉิงเทียน? แสงจันทร์นวลผ่องที่เป็นดั่งยอดดวงใจของฟู่ฉิงเทียนกลับมาแล้ว ตัวเธอเองก็ควรที่จะต้องออกมา ทำไมต้องไปเอาปัญหามาใส่ตัวเองด้วย? สุดท้ายก็ยังคงไม่ยอมรับใจว่าสามปีที่ทุ่มเทไปมันก็เท่านั้นเอง “ฉิวเทียน พวกเราอยู่ด้วยกัน......เราอยู่ด้วยกันมาตั้งสามปี เรื่องใหญ่แบบนี้คุณควรจะบอกฉันล่วงหน้าสิ ให้ฉันได้เตรียมตัวเตรียมใจก่อนไหม?” มู่เฟยเอ๋อร์พูดด้วยน้ำเสียงหยาบกระด้าง ฟู่ฉิงเทียนก้มดูโทรศัพท์ หางตามองอย่างยากที่จะพูดออกไปอย่างอ่อนโยน พอฟังมู่เฟยเอ๋อร์พูด เขาก็ไม่พอใจ “ฉันบอกเธอล่วงหน้าหนึ่งคืน ก็ให้เธอได้เตรียมตัวแล้ว เธอยังจะมาโวยวายอะไรอีก?” ดวงตาของมู่เฟยเอ๋อร์ก็แดงก่ำขึ้นมาทันที เธอสะบัดหน้าหันไปทางอื่น เพราะไม่อยากให้ชายที่หยิ่งยโสและเย็นชาคนนั้นเห็นน้ำตาของเธอ แต่ยิ่งเธออดทนมากเท่าไร เสียงสะอื้นของเธอก็ยิ่งชัดเจนมากขึ้นเท่านั้น ฟู่ฉิงเทียนขมวดคิ้วแล้วเอามือยาวๆของเขาโอบมู่เฟยเอ๋อร์มาไว้ที่อกของตัวเอง “แค่นี้ก็น้อยใจแล้วหรอ? ฉันชอบผู้หญิงที่วางตัวเป็น ไม่ต้องแล้ว อืม?” พูดจบ มือที่ควบคุมความเป็นความตายของคนบนเครื่องบินก็ลูบไล้เข้าไปในชุดนอน