บทที่ 7 ส่งตัว 1

หนึ่งสัปดาห์ต่อมา “แม่แน่ใจนะว่าจะส่งวุ้นไปให้พ่อเลี้ยงเปิดซิงจริงๆ” นภาถาม หวังลึกๆ ว่า วรนุชจะเปลี่ยนใจ “แน่ใจสิวะ แต่ถึงไม่แน่ใจก็เปลี่ยนแปลงอะไรไม่ได้ ฉันรับเงินพ่อเลี้ยงมาแล้ว และเราก็เตรียมตัววุ้นหมดทุกอย่างแล้ว งานนี้มีแต่เดินหน้าไม่มีถอยหลัง” กระแสเสียงของวรนุชจริงจัง ไม่มีความลังเลสักนิดเดียว และนั่นทำให้ความหวังเล็กๆ ในใจของนภาหมดลง ความสงสารธันย์ณิชาเพิ่มมากขึ้น “แม่ไม่กลัววุ้นจะสลบคาเตียงพ่อเลี้ยงเหรอ แม่ก็รู้ว่าพ่อเลี้ยงเป็นยังไง” เป็นอีกข้อที่นภากังวล “พ่อเลี้ยงรู้หรอกน่าว่าจะต้องทำยังไง แกอย่าห่วงอะไรเกินเหตุไปหน่อยเลย” วรนุชชักสีหน้าไม่พอใจ เอ่ยโต้กลับเสียงขุ่น “ห่วงตัวแกเองเถอะ ช่วงนี้ลูกค้าน้อย ระวังจะอดตาย” “ฉันไม่กลัวอดตายหรอกแม่ เพราะฉันก็ไม่คิดทำอาชีพนี้ไปยันตาย ตอนนี้ฉันมีรายได้จากการขายของออนไลน์ แม้ว่าจะไม่มากแต่ต่อไปถ้าลงของขายเยอะๆ รายได้มันก็เยอะตาม” นภาย่างเข้าสู่วัยสามสิบสองปี ค้าบริการทางเพศมาห้าปี และคิดเสมอว่า ร่างกายไม่จีรัง อายุเธอก็มากขึ้นทุกวัน สังขารก็ร่วงโรย ไม่คิดจะยึดอาชีพนี้ไปจนตาย เธอจึงมองหาอาชีพเสริม ที่อาจจะเป็นอาชีพหลักในอนาคต “มันก็ดี มองหาลู่ทางทำมาหากินไว้ดูแลตัวเอง ข้าก็ไม่อยากเห็นเอ็งจมปลักอยู่ในสถานที่อโคจรแบบนี้ ชีวิตผู้หญิงขายตัวมีแค่คนเหยียบย่ำ รังเกียจ น้อยคนนักที่จะเจอผู้ชายดีๆ ที่รักผู้หญิงอย่างพวกเอ็งจริง ที่ข้าเห็นส่วนใหญ่จะถูกหลอกเอาเงินมากกว่า” “แม่ก็รู้ว่า อาชีพนี้มันไม่ดี แล้วแม่จะผลักให้วุ้นมันเข้ามาในสถานที่นี้ทำไม ชีวิตมันกำลังดีนะ แม่ไม่น่าทำอย่างนี้เลย” อนาคตของธันย์ณิชาสดใส อยู่ในแสงสว่างอันโชติช่วง ต่างกับชีวิตของเธอราวฟ้ากับเหว นภารู้ซึ้งดีว่าชีวิตผู้หญิงอย่างว่าเป็นเช่นไร เสมือนอยู่ในมุมมืดของสังคม ที่น้อยคนนักจะยอมรับ “แกอย่าพูดให้ฉันดูแย่มากไปกว่านี้เลย การที่ฉันทำอย่างนี้ให้ถือเสียว่าเป็นค่าเลี้ยงดูที่ฉันเลี้ยงมันมาตั้งแต่เกิดก็แล้วกัน” วรนุชพูดเช่นนี้ นภาจึงไม่พูดอะไรต่อ ถึงเถียงไปก็ไม่มีวันชนะ “แม่ ฉันถามอะไรสักข้อได้ไหม ฉันอยากรู้มานานแล้ว” “ถามอะไร แกนี่มากคำถามเหลือเกินนะ” “แม่ของวุ้นคือใครเหรอ แม่ไม่เห็นพูดถึงเลย ฉันรู้แค่ว่าเป็นอีตัวในสังกัดของแม่” นภาสงสัยมานาน แต่ไม่กล้าถาม ที่ถามวันนี้เพราะความอยากรู้ที่สะสมมาหลายปี “เรื่องมันผ่านมาแล้ว อย่าไปพูดถึงมันเลย” วรนุชไม่อยากรื้อฟื้นเรื่องเก่า เพราะนึกครั้งใด ความเจ็บปวดมันพุ่งทวีคูณ “ว่าแต่ แกกับอรสอนวุ้นจนเข้าใจงานแล้วใช่ไหม และจัดการเรื่องน้องน้อยของมันหรือยัง” วรนุชเปลี่ยนเรื่อง “ฉันกับอรสอนมันแล้ว ติวเข้มมาหนึ่งอาทิตย์เต็มๆ วุ้นแรกๆ มันก็เขินตามประสาคนไม่เคย แต่พอฉันย้ำกับมันว่า มันจะต้องทำให้ได้ ทำให้พ่อเลี้ยงพอใจ ไม่อย่างนั้นแม่จะเดือดร้อน มันเลยตั้งใจเรียนรู้เต็มที่ วุ้นรักแม่มากนะ ยอมขายตัวเพราะแม่คนเดียว ส่วนเรื่องน้องน้อย ฉันจัดการให้เรียบร้อยแล้ว” นภาตอบทุกข้อที่วรนุชถาม วรนุชชะงักไปกับคำพูดที่ว่า วุ้นรักแม่มากนะ ข้อนี้นางรู้ดีว่าธันย์ณิชารักและกตัญญูกับนางมากแค่ไหน นางจึงนำจุดอ่อนนี้ให้เกิดประโยชน์กับตัวเอง แล้วก็สำเร็จอย่างสวยงาม “พรุ่งนี้แกไปส่งมัน เอาเงินไว้ให้มันใช้ด้วยนะ” วรนุชเปิดลิ้นชัก หยิบเงินจำนวนหนึ่งส่งให้นภา “แม่ไม่ไปส่งวุ้นเองเหรอ แล้วทำไมไม่ให้เงินกับวุ้นเองล่ะ” “ก็ข้าต้องแสดงให้มันเห็นสิว่า ข้ารู้สึกผิดที่ส่งมันไปสังเวยกามให้พ่อเลี้ยง ข้าจึงไม่ไปส่งมันเอง แล้วไม่อยากเห็นหน้ามัน เพราะยิ่งเห็นข้าก็ยิ่งเสียใจ ข้ากะว่าคืนนี้จะนอนที่นี่ ไม่กลับบ้านจะได้ไม่เจอมัน” วรนุชวางแผนไว้หมดทุกอย่างเป็นขั้นเป็นตอน “แม่นี่ร้ายไม่เบาเลยนะ ฉันชักจะกลัวแม่ขึ้นมาซะแล้ว ขนาดคนที่แม่เลี้ยงดูมาตั้งแต่อ้อนแต่ออก แม่ยังขุดหลุมหลอกล่อให้ตกลงนรกได้เลย แล้วนับประสาอะไรกับพวกฉันล่ะเนี่ย” “แกไม่รู้อะไร แกอย่าพูด แล้วที่ข้าทำลงไปทั้งหมด ข้ามีเหตุผล” วรนุชตวาดแว้ดใส่นภา “ไป ไปเตรียมตัวได้แล้ว เครื่องออกแต่เช้าไม่ใช่เหรอ เดี๋ยวไปไม่ทันส่งตัว ข้าจะโดนด่า” นภาพยักหน้า แต่ไม่ได้พูดอะไร เธอเดินออกไปจากห้องทำงานของวรนุช ปล่อยให้เจ้าของห้องนั่งหน้ายุ่งอยู่ในห้องตามลำพัง คล้อยหลังร่างนภา วรนุชเปิดลิ้นชักโต๊ะทำงานชั้นล่างสุดออกมา หยิบภาพหนึ่งที่ซ่อนอยู่ในสมุด แล้วมองภาพหญิงสาวในรูปถ่ายนิ่ง เพียงไม่กี่วินาทีน้ำตาของนางก็รินไหล เรื่องราวในอดีตหวนกลับเข้ามาในความคิด เรื่องที่วรนุชไม่มีวันลืม “ฉันไปอีกก้าวหนึ่งแล้วนะรัตนา อีกนิดเดียวทุกอย่างก็จะสำเร็จ”