ตอนที่ 4 ไม่เกี่ยวกับคุณ

ตอนที่ 4 ไม่เกี่ยวกับคุณ คำพูดของมู่ชิงหรงดุจคมมีดที่ทิ่มแทงเธอ ไม่ได้เซฟเบอร์ของเธอไว้—— เดิมทีในโทรศัพท์ของฟู่ฉิงเทียนก็ไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกับเธอแม้แต่เล็กน้อย ช่างน่าขันจริงๆ ... มู่เฟยเอ๋อร์วางสายโทรศัพท์และทิ้งตัวลงนอนบนโซฟา ใบหน้าของเธอซีดเซียวอย่างน่ากลัว เธอเริ่มมีอาการชักและเหงื่อแตก เมื่อสติสัมปชัญญะของเธอกำลังจะหายไป เสียงเรียกเข้าของโทรศัพท์มือถือก็ดังขึ้นอย่างรวดเร็ว มู่เฟยเอ๋อร์พยายามที่จะรับสาย แต่เธอไม่มีแรงพอที่จะดูว่าใครเป็นคนโทรมาด้วยซ้ำ "เสี่ยวเฟยเฟย ฉันลืมที่จะให้ของขวัญเธอที่สนามบินเมื่อกลางวัน ฉันจะเอาไปให้เธอตอนนี้เลยดีไหม?" กู้จั่วพูดกึ่งหัวเราะกึ่งจริงจังจากอีกด้านหนึ่งของโทรศัพท์มือถือ "ฉัน ... " มู่เฟเออร์พูดอย่างอ่อนแรง และเมื่อเธอพูดเธอก็ตกอยู่ในอาการโคม่าทันที เวียนหัว ที่โรงพยาบาลมีกลิ่นของยาฆ่าเชื้อตลบอบอวลเต็มไปหมด มู่เฟยเอ๋อร์ลืมตาและแววตาของเธอก็ค่อยๆเปลี่ยนจากพร่ามัวเป็นชัดเจน "ได้สติแล้วหรอ?" เสียงของกู้จั่วมาจากด้านข้างของเธอ เขามองไปที่หัวของเธอ ตาทั้งสองของเขาแดงก่ำ "ฉันสบายดี แค่มีโรคกระเพาะเรื้อรังและเคยมีเลือดออกในกระเพาะอาหาร คุณไม่ต้องสนใจเกี่ยวกับกระเพาะอาหารตั้งแต่อายุยังน้อยใช่มั้ย" กู้จั่วนำน้ำอุ่นมาวางบนโต๊ะและยาเม็ดสีขาวสองสามเม็ด "หมอบอกให้คุณกินตอนตื่นแล้ว กินเร็ว" "ขอบคุณ" มู่เฟยเอ๋อร์ยกมือของเธอขึ้นมาเอาน้ำแล้วก็ดื่ม "แฟนเธออยู่ไหนหล่ะ ทำไมเขาถึงไม่มาหาตอนเธอป่วย" กู้จั่วถาม เมื่อเขาสารภาพกับมู่เฟยเอ๋อร์เมื่อปีที่แล้ว เธอก็สารภาพว่าเธอมีคนรักอยู่แล้ว แต่ดูชีวิตเธอตอนนี้แล้วเหมือนเป็นหมาที่โดดเดี่ยว! มู่เฟยขมวดคิ้ว เธอได้ยินถ้อยคำเหน็บแนมและความไม่พอใจในคำพูดของกู้จั่ว แต่เธอไม่อยากพูดอะไรมากในตอนนี้ "... เขายุ่งอยู่" ยุ่งอยู่กับแฟนเก่าของเขา กู้จั่วยังต้องการที่จะพูดอะไรบางอย่าง เธอหลับตาอย่างรู้สึกเหนื่อย “อ้อ!” กู้จั่วถอนหายใจและไปนั่งเงียบ ๆ ข้าง ๆ มู่เฟยเอ๋อร์ "อย่าทำให้คนดีๆที่อยู่ข้างคุณต้องเหมือนกับเป็นขยะ ... มู่เฟยเอ๋อร์เมื่อไหร่ที่คุณจะสามารถเปิดตามองเห็นผู้ชายคนหนึ่ง!" เขาพึมพำอย่างเงียบ ๆ และก้มลงมองใบหน้าของมู่เฟยเอ๋อร์ “ติ๊ง——”เสียงโทรศัพท์มือถือดังขึ้น กู้จั่วกลัวที่จะปลุกมู่เฟยเอ๋อร์ที่เพิ่งจะหลับไป จึงหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาปิดเสียงอย่างรวดเร็ว เมื่อเห็นข้อความความรักสีแดงของผู้โทรบนหน้าจอ เขาเดาว่าเป็นแฟนของมู่เฟยเอ๋อร์ที่ไม่รู้จักหน้าตาของเขาและรู้สึกผิดเล็กน้อยที่รับสาย "เธอหลับไปแล้ว คุณมีอะไรรึเปล่า?”" ฟู่ฉิงเทียนที่อยู่อีกด้านหนึ่งของโทรศัพท์ชะงักและวางสายไป เขาดูเวลาบนหน้าจอโทรศัพท์มือถือ คือเวลา 1.45 น. ฟู่ฉิงเทียนมีสีหน้าอึมครึม มู่เฟยเอ๋อร์ ดี ... หลังจากพยาบาลดึงเข็มที่ฉีดยาให้แล้วมู่เฟยเอ๋อร์ก็ตื่นขึ้นมา กู้จั่วขับรถมาส่งเธอที่บ้านและกำชับเป็นพันเป็นหมื่นครั้งให้เธอดื่มน้ำร้อนก่อนเข้านอนก่อนที่เขาจะไป เมื่อมาถึงบ้านมู่เฟยเอ๋อร์ก็เปิดไฟ ชายผู้ที่นั่งอยู่บนโซฟาทำให้เธอตกใจ "คุณมาอยู่นี่ได้ยังไง?" เธอมองไปที่เข็มนาฬิกา คือเวลาตีสาม "ไปไหนมา?" ฟู่ฉิงเทียนถามอย่างเย็นชาดวงตาของเขาเยือกเย็นและสงบนิ่ง เสียงที่เย็นชาทำให้มู่เฟยรู้สึกซึมไปพักหนึ่ง เธอเปลี่ยนรองเท้าแล้วเดินไปที่ห้องนอนโดยไม่เหลียวมองเขา "ไม่เกี่ยวกับคุณ" ฟู่ฉิงเทียนยืนขึ้นและบังคับให้มู่เฟยเอ๋อร์ต้องถอยเข้ามุมกำแพง "แยกกันแค่สองวัน ทักษะของเธอดีขึ้นแล้ว?!" เสียงของเขาเย็นชา มู่เฟยเอ๋อร์ตัวแข็งไปและคำพูดเย้ยหยันก็ออกมาจากปากของเธอ: "เราไม่ได้อยู่ด้วยกันเราจะแยกกันยังไง?" อารมณ์ในสายตาของฟู่ฉิงเทียนที่แปรปรวน ในที่สุดก็แปรเปลี่ยนเป็นความโกรธ ในขณะที่มู่เฟยเอ๋อร์ถูกเขาบังคับให้นอนลงบนโซฟา เมื่อรู้สึกว่ามือของฟู่ฉิงเทียนกำลังสะเปะสะปาไปมา มู่เฟยเอ๋อร์ก็รีบดิ้นรน: "ปล่อยฉันไป ฉันเหนื่อยแล้ว และไม่มีแรงที่จะมาเหวี่ยงกับคุณ ... " ทั้งสองแตกต่างกันอย่างมาก ในด้านสภาพร่างกาย เธอที่กำลังป่วยไม่สามารถหลุดพ้นจากเขาได้ "เธอไปมีความสุขกับผู้ชายคนอื่นได้ แต่พอมาอยู่กับฉันเธอบอกว่าเหนื่อยแล้ว?" ฟู่ฉิงเทียนเหล่ตามองอย่างหงุดหงิด มู่เฟยเอ๋อร์ไม่เข้าใจสิ่งที่เขาพูดถึง แต่เธอก็ไม่ได้ตระหนักถึงการดำรงอยู่ของมู่ชิงหรงตลอดทาง เธอกดอารมณ์ที่อยู่ในอกของเธอและพูดว่า: "ไม่ใช่ทุกคนที่เป็นเหมือนคุณ กินชามแล้วก็คิดถึงหม้อ ตั้งแต่ที่เธอกลับมาพวกเราจบมันอย่างสมบูรณ์แล้ว อย่ามาแตะต้องฉันอีก . " เหมือนพายุกำลังก่อตัวขึ้นในแววตาของฟู่ฉิงเทียน เขาหยิบชุดสีดำลายลูกไม้ออกมาจากกระเป๋าของเขา “ ต้องการจะตัดมันออกให้หมด เธอหมายถึงการใส่สิ่งนี้ไว้ใต้หมอนของฉันหน่ะหรอ?”