บทที่9 เธอก็จะพนันสักตั้งเหมือนกัน

บทที่9 เธอก็จะพนันสักตั้งเหมือนกัน ลิฟต์ค่อยๆเคลื่อนตัวขึ้น รวมไปถึงจ้าวหยางหลินที่ค่อยๆเนียนเข้ามาใกล้อย่างคนได้คืบจะเอาศอก “ไป๋เสว่เอ๋อร์ตัวคุณหอมมากเลย วันนี้ฉีดน้ำหอมมาเหรอครับ?” โชคดีที่ลิฟต์ถึงชั้นพอดี ไป๋เสว่เอ๋อร์โค้งหลบถอยห่างได้พอดี ก่อนจะส่งยิ้มเป็นกันเองเนียนๆไป “ประธานจ้าว ถึงแล้วค่ะ” ความสวยงามของคนตรงหน้าราวกับโจรที่หวังจะมาหลอกล่อเขาให้ลุ่มหลง แม้อีกคนจะพยายามเว้นระยะห่างแต่จ้าวหยางหลินก็ไม่ได้รู้สึกโมโหแต่อย่างใด ซ้ำเขายังเป็นต่อเสียอีก อีกคนเป็นเหยื่อ เขาก็อยากรู้เหมือนกันว่าอีกคนจะยังหลบออกจากกรงเขาได้อีกไหม? หลังจากเข้าห้องมา จ้าวหยางหลินในใจแทบไม่ได้สนใจข้อความบนเอกสาร ในหัวเขามีแค่การชักชวนดื่มและเรื่องที่จะลวนลามคนตรงหน้า แค่มองก็ทำให้เธอรับรู้ว่าเธอเอาไม่อยู่ ก่อนจะรีบหาข้ออ้างไปเข้าห้องน้ำ ยืนตรงอ่างล้างมือ หญิงสาวตัดสินใจหยิบซองยาออกมาจากกระเป๋า พนันกันสักตั้งละกัน หันกลับออกมาจากห้องน้ำ เดินไปได้ไม่เท่าไหร่หัวก็ชนเข้ากับคนที่เดินสวนมาเข้าให้ “ใครเนี่ย ไม่มีตามองทางเดินหรือไง?” เสียงที่แสนคุ้นนี่มัน... ไป๋เสว่เอ๋อร์เงยหน้าขึ้นมามอง ก่อนจะเจอใบหน้าที่ถูกแต่งแต้มด้วยเครื่องสำอางค์ราคาแพงของจินจิงจิง “คุณหนูไป๋นี่เอง เรามาคุยกันหน่อยไหม?” ไป๋เสว่เอ๋อร์ไม่ได้สนใจ เธอทำแค่ก้มลงหยิบของที่ตกตอนชนไว้ก่อนจะเดินละออกมา “นังบ้านั่น ยังจะมาแอ๊บทำตัวหยิ่งอีก” จินจิงๆกระทืบเท้าอย่างระบายอารมณ์โกรธ ก่อนจะก้มลงมองและหยิบมันขึ้นมาเมื่อเห็นว่ามีซองยาใบเล็กตกอยู่บนพื้น หลังจากนั้นดวงตาก็แปลเปลี่ยนเป็นสุกวาว มองตามทางที่ไป๋เสว่เอ๋อร์เดินห่างออกไป ทันทีที่ไป๋เสว่เอ๋อร์เดินกลับถึงห้อง เธอล้วงหยิบถุงสำคัญที่เธอเก็บไว้ ถุงยาไม่มีงั้นเหรอ? เสียงกดกริ่งหน้าประตูดังขึ้น ก่อนจะเป็นพนักงานของโรงแรมเดินเข้ามา ในมือมีเหล้าชั้นดี “ท่านประธานจ้าว เหล้าขวดนี้เป็นสิ่งที่ทางเราตั้งใจเตรียมมามอบให้” “โอเคๆ วางไว้นั่นล่ะ นายออกไปได้ละ” จ้าวหยางหลินรีบพูดอย่างคนใจร้อน ก่อนที่เขาจะหันกลับมายิ้มอย่างมีเลศนัย “ไป๋เสว่เอ๋อร์ ตอนที่คุณออกไปสักครู่ผมก็พอจะได้อ่านเอกสารอย่างละเอียดแล้ว เงื่อนไขของคุณน่าสนใจมาก ผมก็ไม่ได้เป็นคนไม่มีเหตุผลหรอกนะ แต่ว่าหากคุณดื่มเหล้านี้หมด ผมก็ค่อยตัดสินใจเซ็นต์มัน คุณว่าเป็นไง?” คิดแล้วคิดอีก เธอก็สามารถดื่มได้แค่เหล้าที่เทเต็มแก้วแค่แก้วเดียวเท่านั้น ตอนนี้ตระกูลไป๋จะขัดอะไรจ้าวหยางหลินเขาได้กันนะ ไป๋เสว่เอ๋อร์ดื่มมันลงไป ทันทีที่ผ่านลำคอเธอก็รู้สึกถึงความร้อนผ่าว รู้สึกยาวไปจนถึงความร้อนวาบของแอลกอร์ฮอลที่ลากผ่านไปจนถึงกระเพาะ “ดีๆๆ! คุณหนูไป๋ช่างเป็นคนตรงไปตรงมาเสียจริง” ไป๋เสว่เอ๋อร์ส่ายหัวเล็กน้อยอย่างคนตั้งสติ ภาพตรงหน้าเริ่มเบลอมากขึ้นเรื่อยๆ รวมไปถึงหน้าของจ้าวหยางหลินก็ยังแทบมองไม่ชัด ฤทธิ์เหล้ามันออกเร็วขนาดนั้นเลยเหรอ? “ประธานจ้าว คือฉันมีเรื่อง...” หูเริ่มฟังเสียงทุกอย่างเป็นเสียงแว่ว ยังไม่ทันที่เธอจะตอบจบ วิสัยทัศน์รอบด้านก็เริ่มที่จะดับมืด รวมไปถึงร่างของเธอที่ไร้เรี่ยวแรงเสียจนเป็นศูนย์ จิตสำนึกยังคงพอจะรับรู้สึกถึงมือร้อนที่แตะต้องไปทั่วร่างกาย แน่นอนว่าโดนยาเข้าไปแน่ๆ... ทันทีที่คิดได้ ไป๋เสว่เอ๋อร์ก็หมดสติไปโดยสมบูรณ์ ที่มุมทางเดินด้านนอกห้องส่วนตัว จินจิงจิงดึงเงินสดออกมาจากกระเป๋าสตางค์อย่างสะใจ หยิบเงินเอาให้พนักงานคนที่เมื่อกี้เอาเหล้าเข้าไปให้จ้าวหยางหลิน ทันทีที่พนักงานเดินออกไป จินจิงจิงก็ขยำกระดาษที่ห่อยาในมือเป็นกลมๆและทิ้งลงไปในถังขยะ “นังบ้าไป๋เสว่เอ๋อร์ยังจะมาทำตัวหยิ่งผยองอีก คิดจะสู้กับฉันเหรอ” ทันทีที่ว่าจบเธอก็เหยียบเข้าให้ที่หัวของรองเท้าส้นสูงก่อนจะไม่ตอบอะไรและเดินเข้าไปในลิฟต์ทันที ไม่นานก็มีอีกสองคนเดินตามทางเดินมา หนึ่งในนั้นเดินตรงไปที่ถังขยะอย่างรวดเร็ว ก่อนจะดึงกลุ่มกระดาษขนาดเล็กออกมาและตรวจดูอย่างระมัดระวัง จากนั้นก็กดดมกลิ่นตรงจมูก สีหน้าเปลี่ยนเป็นตกใจในทันที “ท่านครับ นี่มันเป็นการวางยา!”