ตอนที่ 5 ไม่มีการพัวพันกันอีกต่อไป

ตอนที่ 5 ไม่มีการพัวพันกันอีกต่อไป เมื่อเห็นสิ่งที่เขาหยิบออกมาใบหน้าของมู่เฟยเอ๋อร์ก็ยังคงไม่เปลี่ยนแปลง "นี่ไม่ใช่ของฉัน" เธอไม่ได้ทิ้งอะไรไว้กับเขาเลย ความเป็นไปได้เพียงอย่างเดียว คือชุดที่อยู่ใต้หมอนเป็นของฟู่ชิงหรง ฟู่ฉิงเทียนหัวเราะที่มุมปากของเขาและพูดคำพูดทิ่มแทงออกมา: "ฉันไม่รู้ว่าเธอใส่อะไรข้างในหรือข้างนอกมู่เฟยเอ๋อร์ หลังจากหลับนอนกันมาสามปีฉันไม่รู้ว่าเธอเป็นอย่างไรบนเตียงใช่มั้ย ฉันมาที่นี่เป็นครั้งคราวเพื่อเติมเต็มเธอใช่ไหม? !” คำพูดที่เยือกเย็นกระทบกับลมหายใจอ่อน ชั่วครู่หนึ่งมันเย็นจนเธอรู้สึกเสียวไปถึงหลัง "คุณอย่าลืมว่ามีผู้หญิงอีกคนอยู่ในบ้านของคุณ ... อย่าลืมว่าเธอคือคู่หมั้นของคุณ" มู่เฟยเอ๋อร์พูดต่อปากต่อคำ ในขณะที่เสียงของเธอสั่น ฟู่ฉิงเทียนจ้องที่ผู้หญิงข้างล่างอย่างหนักด้วยอารมณ์ที่ซับซ้อนในดวงตาของเขา . “ตอนนี้ฉันมีคู่หมั้นแล้ว แล้วมันทำไม? ไม่ใช่ว่าเธอรู้อยู่แล้วหรอว่าในใจฉันมีเพียงแค่ชิงหรง?!” เสียงหยุดชะงักไป เขาเป็นเหมือนสัตว์ร้ายหลุดออกมาจากกรงที่พร้อมลากเธอไปเป็นของเขา ฟู่ฉิงเทียนถอนหายใจด้วยความโล่งอก สองวันมานี้ไม่มีความคิดไหนที่ทำให้เขารู้สึกสบายใจได้เลย เมื่อเห็นน้ำตาของมู่เฟยเอ๋อร์ที่ไหลออกมาไม่หยุดเขาก็ก้มหัวลงไปจูบเธอด้วยความอ่อนโยนอย่างที่ไม่เตยทำมาก่อน "ฉันรู้ว่าเธอรักฉัน แต่อย่าขยับใจไม่ต้องคิดเกี่ยวกับชิงหรง ฉันให้เธอได้เพียงแค่นี้ เข้าใจรึยัง?" การกระทำที่ใกล้ชิดแน่นแฟ้นและคำพูดของเขาเป็นเหมือนหนามที่ทิ่มแทงเธอ เธอร้องไห้ออกมาและไม่สามารถพูดอะไรออกมาได้ ฟู่ฉิงเทียน ฉันไม่ต้องการที่จะรักนายอีกต่อไปแล้ว ... วันที่ท้องฟ้าแจ่มใสและอากาศสดชื่น ฟู่ฉิงเทียนจากไปหลังจากที่กินข้าว เหลือไว้เพียงกลิ่นอายของห้องที่ว่างเปล่า เธอจ้องมองไปที่เพดาน น้ำตาของเธอแห้งและดวงตาของเธอก็ว่างเปล่า เมื่อความคิดค่อยๆสงบลงมู่เฟยเอ๋อร์ก็คิดถึงบางสิ่งเช่นกัน เธอต้องการที่จะย้ายไปยังสถานที่ที่ฟู่ฉิงเทียนไม่สามารถหาเธอได้ ด้วยวิธีนี้เธอแสดงความมุ่งมั่นของเธอออกมาอย่างชัดเจน ท้ายที่สุดฉันมีความรักมาหลายปีและฉันไม่สามารถที่จะปล่อยมันไปได้ ถ้าฉันไม่สามารถรักมันทั้งหมดได้ในครั้งเดียวเฉพาะคนที่อยู่ห่างไกลเท่านั้นที่สามารถทำลายมันได้ มู่เฟยเอ๋อร์ไปพักร้อนและเริ่มมองหาบ้าน ท่ามกลางดวงอาทิตย์ที่เจิดจ้า เธอมองหาบ้านเช่าหลายแห่งและในที่สุดก็ตัดสินใจว่าราคาและที่ตั้งค่อนข้างเหมาะสม ทันทีที่ฉันติดต่อบริษัทขนย้าย ข้อความก็ดังขึ้นมาจากโทรศัพท์มือถือของฉัน "หาที่เจอกันสักที่เถอะ เรามีเรื่องต้องคุยกัน มู่ชิงหรง” มู่เฟยเอ๋อร์จับโทรศัพท์มือถือของเธอแน่นและอารมณ์ที่สับสน ดูเหมือนว่าไม่มีทางที่จะหลีกหนีได้ ... ร้านกาแฟ "ตลอดหลายปีที่ผ่านมาขอบคุณที่คอยดูแลฉิงเทียนให้ฉันนะ" มู่ชิงหรงไม่อ้อมค้อม พูดและยิ้มให้ราวกับป้ายของแอร์โฮสเตส มู่เฟยเอ๋อร์จับมือเธอแน่นและพูดอย่างเรียบเฉย: "ทุกคนเข้ามาและก็ผ่านไป เหมือนไม่เคยมีอะไรเกิดขึ้นมาก่อน" เรื่องของเธอกับฟู่ฉิงเทียนไม่เคยเปิดเผยต่อสาธารณะ มู่ชิงหรงเป็นคนที่สามเท่านั้นที่รู้ หากเธอไม่ได้ใช้วิธีการนี้มู่เฟยเอ๋อร์ก็คงไม่หลับนอนกับฟู่ฉิงเทียน “ ฉันจะแต่งงานกับเขาในเร็ว ๆ นี้ฉันหวังว่าเธอจะไม่ไปหาเขาอีกในอนาคต” น้ำเสียงของมู่ชิงหรงค่อนข้างเย็นชา มู่เฟยเอ๋อร์กำมือแน่ใต้โต๊ะ ใบหน้าของเธอนิ่งสงบ: "เธอจะไม่ต้องมาเตือนแบบนี้อีก" หลังจากได้ยินคำพูดทั้งหมดของเธอแล้วมู่ชิงหรงก็รู้สึกโล่งใจ เธอหยิบกระเป๋าเงินของเธอและลุกขึ้นอย่างสง่างามก่อนจะเดินออกไป ทันใดนั้นเธอก็นึกบางอย่างขึ้นมาได้และหันไปมองมู่เฟยเอ๋อร์ "พรุ่งนี้อย่าลืมกลับบ้านหล่ะ แม่อยากเจอเธอ" พูดจบ เธอก็เดินบนรองเท้าส้นสูงจากไป มู่เฟ่ยขมวดคิ้ว ทำไมแม่ถึงอยากเจอเธอหละ? เธอดูปฏิทินบนโทรศัพท์มือถือของเธอและปรากฏว่าในวันพรุ่งนี้เป็นวันเกิดของเธอ วันเกิด ... วันเกิดของคนอื่นเต็มไปด้วยเค้กต่างๆนาๆ แต่วันเกิดของเธอกลับมีแต่ความเศร้าโศกคุกเข่ากราบไหว้