ตอนที่ 6 วันตายและวันเกิด

ตอนที่ 6 วันตายและวันเกิด ในวันที่มู่เฟยเอ๋อร์เกิด เครื่องบินที่คุณพ่อขับก็เกิดอุบัติเหตุโดยไม่มีเหลือแม้แต่กระดูก เป็นเวลายี่สิบหกปีแล้ววันเกิดของเธอเป็นวันตายของพ่อ ดังนั้นทุกปี ทุก ๆ ปีอารมณ์ของแม่มู่จะหงุดหงิดมากและมู่เฟยเอ๋อร์นั้นถือเป็นความผิดในการตายของสามีเธอ มู่ชิงหรง พี่สาวอายุสองขวบของเธอจุงได้รับการยกย่องจากแม่มู่ว่าถือเป็นแก้วตาดวงใจของแม่โดยมักจะบอกว่าชิงหรงเป็นลูกสาวเพียงคนเดียวของเธอ มู่เฟยเอ๋อร์นอกจากนามสกุลแล้วก็ไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกับตระกูลมู่ ดังนั้นตลอดเวลาที่อยู่สนามบินฝูซานจึงไม่มีใครรู้ว่ามู่ชิงหรงและมู่เฟยเอ๋อร์เป็นพี่น้องสองคน มู่เฟยเอ๋อร์ย้ายของในห้องเสร็จ จากนั้นก็ไปที่ร้านตัดผมเพื่อตัดผมของเธอที่ไว้มาถึงสามปีให้สั้นเหลือแค่หู "ฉันตัดผมสั้น ตัดความห่วงใย ตัดส่วนที่ไม่ถูกรักจากจากครอบครัว ... " เมื่อมองไปที่ผมสั้นที่สะอาดตา อารมณ์ของมู่เฟยเอ๋อร์ก็ปะปนหลากหลายกันไป วันรุ่งขึ้นเธอสวมสูทสีดำและไปที่บ้านตระกูลมู่ ทันทีที่ฉันเข้าไปในบ้านแก้วก็ถูกทุบ มู่เฟยเอ๋อร์หันไปด้านข้างและพยายามหลีกเลี่ยงเศษแก้ว "หน้าไม่อาย โชคดีนัก รีบคุกเข่าลง!" แม่มู่รีบเร่งด้วยความโกรธคว้าเธอและเดินเข้ามาในห้อง "รีบคุกเข่าขออภัยพ่อแกซะถ้าเขาไม่ให้อภัยแกก็ไม่ต้องลุกขึ้น !" แม่มู่พูดอย่างดุเดือดกดหัวของเฟยเอ๋อร์ลงไปกับพื้นอย่างรุนแรง! “ป้าง——”เสียงหน้าผากกระทบกับพื้น，มู่เฟยเอ๋อร์รู้สึกมึนและเจ็บปวด แม่มู่ยังคงดุด่าและทุบตีมู่เฟยเอ๋อร์โดยใช้ทั้งมือและเท้า มู่ลิงหรงดูการกระทำอยู่ครู่หนึ่งแล้วแกล้งทำเป็นมาดึงแม่มู่ออกไปตามปกติทุกปี เธอจะพูดเตือนเพื่อให้แม่สงบลง “ แม่ อย่าโกรธตัวเองไปเลย ไม่ว่าแม่จะดุด่าน้องยังไง คุณพ่อก็กลับมาไม่ได้แล้ว” มู่ชิงหรงเทน้ำหนึ่งแก้วให้แม่มู่ แม่มู่เขวี้ยงแก้วน้ำของเธอใส่มู่เฟยเอ๋อร์! มู่เฟยเอ๋อร์ไม่มีเวลาพอที่จะหลบ แก้วที่เต็มไปด้วยน้ำร้อนจึงกระแทกเข้าที่หัวเธอ ครู่หนึ่งแก้วก็ตกลงสู่พื้น ด้านหลังศีรษะของเธอเปียก เธอสงสัยว่ามันเป็นน้ำร้อนหรือเลือดกันแน่ "มันไม่ใช่น้องสาวของเธอ มันเป็นฆาตกรที่ฆ่าพ่อของเธอ!" แม่มู่พูดไม่ดีและยังมีอารมณ์ "มันเป็นหนี้พ่อของเธอ ฉันต้องการให้มันชดใช้!" "โอเคเราไม่ได้โกรธ ... ปล่อยให้เธอคุกเข่ากับพ่อเป็นเวลาหนึ่งวันจนกระทั่งเที่ยงคืน ... " มู่ชิงหรงปลอบโยนแม่และช่วยพาเธอกลับไปที่ห้องเพื่อพัก มีแต่ความเงียบในห้องเล็ก ๆ มีเพียงธูปเทียนที่โต๊ะและรูปปั้นสีดำและสีขาวพร้อมกับมู่เฟยเอ๋อร์ มู่เฟยเงยหน้าขึ้นมองชายคนนั้นในภาพ พ่อตายเพราะฉันเกิดจริง ๆ ใช่ไหม? ไม่มีใครตอบเธอ, มีเพียงแสงเทียนที่กะพริบและความเงียบงัน เวลาผ่านไปทุก ๆ นาทีและทุก ๆ วินาทีแม่มู่กับมู่ชิงหรงคงกำลังรับประทานอาหารค่ำและสนทนากับทุกคนอยู่ ท้องฟ้ามืดครึ้มในยามกลางคืน ในที่สุดเมื่อเวลาสิบสองนาฬิกาเสียงระฆังก็ดังขึ้นในที่สุด มู่ชิงหรงก็เปิดประตูด้วยความรู้สึกของเวลา 'ได้โปรด' มู่เฟยเอ๋อร์ออกไปจากบ้านตระกูลมู่ มู่เฟเออร์ลุกขึ้น เข่าของเธอชา เมื่อลงไปที่ชั้นล่างมู่ชิงหรงก็เปิดประตูและส่งสัญญาณให้เธอเข้ามา “ ฉันจะกลับไปนอนกับฉิงเทียน เขานอนไม่หลับถ้าไม่มีฉัน เดี๋ยวฉันไปส่งเธอ” เธอพูดด้วยน้ำเสียงใจดี มู่เฟยเอ๋อร์หิวและปวดท้องมาก เธอไม่มีแรงที่จะคุยกับมู่ชิงหรง เธอผงกหัวแล้วพูดอย่างเยือกเย็นว่า "ขอบคุณ แต่เดี๋ยวฉันกลับเอง" เธอไม่ต้องการฟังที่มู่ชิงหรงจะบอกว่าพวกเขาจะแต่งงานกันเมื่อไหร่ ยิ่งไม่อยากให้พวกเขารู้ว่าเธอย้ายไปอยู่ที่ไหน “ แล้วแต่เธอละกัน ยังไงก็ตามมันไม่ใช่คืนที่ดีที่จะนั่งแท็กซี่เลย” มู่ชิงรงรงกล่าวอย่างเงียบ ๆ ถอดลิปสติกที่เพิ่งทาแล้วขับออกไป มู่เฟยเอ๋อร์เดินไปไม่กี่ก้าวเธอก็ปวดท้องมาก เธอมองหาที่ที่จะสามารถนั่งพักผ่อนได้จากนั้นหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาลองเปิดแอปหาแท็กซี่ เพิ่งจะเปิดโทรศัพท์และมันยังคงดังอยู่ สิ่งแรกที่ดึงดูดสายตาของเธอคือข้อความ: "เฟยเอ๋อร์ งานควบคุมหอการบินมีความสำคัญอย่างนี้ ทำไมคุณถึงลาออกอย่างกระทันหัน?"