ตอนที่ 7 อวยพรช้า

ตอนที่ 7 อวยพรช้า หัวใจเของมู่เฟยเอ๋อร์หยุดเต้นไปครู่หนึ่ง เธอไม่อยากจะเชื่อเลยอ่านข้อความอีกครั้งจากนั้นจึงโทรกลับไป แต่ตอนนี้เป็นเวลาเที่ยงคืนและเวลาที่เพื่อนร่วมงานคนหนึ่งส่งข้อความมาคือเวลา 10.00 น. เธอพลาดไปเต็ม ๆ 14 ชั่วโมง! มู่เฟยเอ๋อร์ตกใจมาก เธอจะลาออกได้อย่างไรหลังจากทำงานได้ดี ใครส่งรายงานการลาออกของเธอกัน? เธอกำลังจะเรียกรถกลับไป กู้จั่วก็โทรเข้ามาพอดี "คุณยายของฉัน ในที่สุดเธอก็เปิดโทรศัพท์!" กู้จั่วถอนหายใจผ่านโทรศัพท์ "เธออยู่ที่ไหน ฉันตามหาเธอมาทั้งวัน!" ทันทีที่มู่เฟยเอ๋อร์บอกที่อยู่ของเธอ กู้จั่วก็รีบขับรถไป "คุณตัดผมทำไม?" ทันทีที่กู้จั่วมาถึง เขาก็เห็นการเปลี่ยนแปลงของมู่เฟยเอ๋อร์ "ผมยาวเปลี่ยนเป็นสั้น ฉันอยากใช้สายตาฉันมองหาประสบการณ์ใหม่ ๆ สักหน่อย" มู่เฟยเอ๋อร์ตอบอย่างตั้งใจ กู้จั่วยังคงสงสัย แต่นึกเรื่องที่สำคัญมากกว่าขึ้นมาได้จึงถามอย่างเคร่งขรึม: "ทำไมเธอถึงลาออก?" มู่เฟยเอ๋อร์สับสนว่าที่สนามบินจะรู้เรื่องนี้กันหมดแล้วหรือไม่? "ฉัน ... ถ้าฉันบอกว่าฉันเพิ่งรู้นายจะเชื่อฉันไหม?" มู่เฟยเอ๋อร์ไม่สามารถอธิบายได้ กู้จั่วนิ่งและจ้องมองที่มู่เฟยเอ๋อร์ชั่วครู่หนึ่งจากนั้นก็แน่ใจว่าเธอไม่ได้โกหก "รีบไปแจ้งแผนกบุคลากรในวันพรุ่งนี้ว่าพวกเขาพร้อมที่จะย้ายจากสายการบินอื่นเพื่อรับงานของคุณ" กู้จั่วกล่าวขณะที่เขาขับรถ เมื่อเห็นว่าเขากำลังขับรถไปที่คอนโดก่อนหน้าของเขามู่เฟยเอ๋อร์ก็รีบพูดที่อยู่ของบ้านใหม่เธอ "เธอย้ายอีกแล้วหรอ?" กู้จั่วถามด้วยความประหลาดใจ มู่เฟยเอ๋อร์กำลังจะตอบเขาได้ยินคำว่า 'อีกครั้ง' ในคำพูดของเขาและถามด้วยความระมัดระวังว่า "นายรู้ไหมว่าฉันเพิ่งจะย้ายมา?" กู้จั่วกำพวงมาลัยอย่างแน่นและไอเบา ๆ : "ครั้งสุดท้ายที่ฉันไปที่บ้านของเธอกระเป๋าของฉันอยู่ในห้องนั่งเล่นฉันเห็นว่าเธอไม่มีเวลาทำความสะอาดหลังจากที่เธอย้าย ... " มู่เฟยเอ๋อร์คิดไตร่ตรองและไม่พูดอะไร "โดยวิธีการเมื่อฉันรอคุณที่นั่นฉันเห็นฟู่ฉิงเทียน" กู้จั่วพูดทันที มู่เฟยเอ๋อร์ตัวแข็งทื่อเก็บอารมณ์ของเธออย่างเงียบ ๆ : "โอ้ มันเป็นเรื่องบังเอิญ" มีเพียงความเงียบในรถจนถึงปลายทาง มู่เฟยเอ๋อร์ลงจากรถและกำลังจะขึ้นไปข้างบน กู้จั่วหยุดเธอ "สุขสันต์วันเกิด เป็นคำอวยพรที่ช้าไปหน่อย" ขณะที่เขาพูดเขาก็หยิบกล่องสีน้ำเงินออกมาจากกระเป๋าของเขาแล้วยัดมันใส่ในมือของมู่เฟยเอ๋อร์ มู่เฟยเอ๋อร์รู้สึกว่ากล่องในมือของเธอหนักและมีเสียง: "นายรู้ได้ยังไง ... " ไม่มีใครรู้วันเกิดของเธอ รวมถึงฟู่ฉิงเทียน “ฉันเป็นพยาธิตัวตืดในท้องของเธอไง” กู้จั่วพูดด้วยรอยยิ้มยกมือลูบหัวของมูเฟยเอ๋อร์มาจากนั้นจึงขึ้นไปชั้นบน "ฉันไปก่อนนะและจำไว้ว่ากินยาที่หมอสั่งให้ตรงเวลา" กู้จั่วกลับไปที่รถหลังจากพูด มู่เฟยเอ๋อร์มองดูเขาจากไปแล้วเธอก็ขึ้นไปชั้นบน ในกล่องมีสร้อยคอเงินและจี้ดอกไม้ดอกชบาที่ละเอียดอ่อน มู่เฟยเอ๋อร์ปิดฝากล่อง ดวงตาของเธอเปียกปอน ...... เช้าตรู่วันรุ่งขึ้นมู่เฟยเอ๋อร์ไปที่สนามบินแต่เช้าและไปพบวบุคคลที่อยู่ในความดูแลของแผนกบุคคลเพื่ออธิบายสถานการณ์ แม่ของเธอมาพร้อมกับรายงานการลาออกของเธอและเธอไม่สามารถผ่านทางโทรศัพท์ได้หอคอยไม่สามารถถูกทิ้งให้อยู่คนเดียวได้หากเธอไม่มาวันนี้ บริษัท จะยิงเธอแม้ว่าคุณจะไม่ได้ลาออก "โดยส่วนตัวแล้วพูดอย่างจริงจัง ค้นหารายงานการลาออกในลิ้นชัก มู่เฟยเอ๋อร์ตกใจมากจนเธอไม่อยากเชื่อเลย: "ฉัน ... แม่ของฉันอยู่ที่นี่เหรอ?" บุคลากรพยักหน้า: "ใช่ แต่จริง ๆ แล้วคุณเป็นน้องสาวของแอร์โฮสเตสมู่ชิงหรง คุณซ่อนลึกพอและสำคัญต่ำ!" มู่เฟยเอ๋อร์ชักมุมปาก เธอไม่สามารถพูดอะไรในใจเธอออกมาได้ เธอรับรายงานการลาออกและต้องการไปที่บ้านตระกูลมู่เพื่อหาแม่มู่และถามว่าทำไมเธอถึงมองไม่เห็นเมื่อยี่สิบหกปีที่ผ่านมาและทันใดนั้นต้องลุกขึ้นยืนและเปิดเผยตัวตนของแม่เธอ แล้วทำไมเธอถึงต้องลาออกจากงานนี้ ... ร่างสูงเดินไปข้างหน้า มู่เฟยเอ๋อร์ต้องดูว่าเขาเป็นใครในอนาคตเธอจึงถูกลากไปที่บันได!