ตอนที่ 8 อย่าเสแสร้งทำเป็นสูงส่ง

ตอนที่ 8 อย่าเสแสร้งทำเป็นสูงส่ง ทันทีที่มู่เฟยเอ๋อร์กำลังกรีดร้องเธอสังเกตเห็นลมหายใจที่คุ้นเคย เขาคือฟู่ฉิงเทียน เธอจึงมีความมั่นคงและยืนตัวตรง "ทำไมถึงตัดผมสั้น?" ฟู่ฉิงเทียนขมวดคิ้วอย่างหนัก "คุณมีธุระอะไรรึเปล่า?" มู่เฟเออร์ไม่ต้องการคุยกับเขา "ทำไมเธอถึงย้ายไป? แล้วย้ายไปอยู่ที่ไหน?" ฟู่ฉิงเทียนผลักเธอไปที่มุมแล้วถามด้วยเสียงต่ำ “ นั่นคือห้องที่คุณเช่า ฉันต้องการจะอยู่ให้ห่างจากคุณ” มู่เฟยเอ๋อร์พูดอย่างใจเย็น เห็นได้ชัดว่าฟู่ฉิงเทียนไม่พอใจ สีหน้าของเขาออกอาการลงเล็กน้อย: "มู่เฟยเอ๋อร์ เธอจะทำเป็นหูทวนลมกับสิ่งที่ฉันพูดหรอ?” มู่เฟยเอ๋อร์รู้ว่าเขาคิดจะทำอะไร เขากำลังเล่นเล่ห์เหลี่ยมหลอกลวง แต่เธอขี้เกียจเกินกว่าจะอธิบายได้ "ให้ฉันไปที่สนามบินทุกคนรู้ว่ามู่ชิงหรงเป็นคู่หมั้นของคุณ" มู่เฟยเอ๋อร์พยายามที่จะผลักฟู่ฉิงเทียนออกไป แต่ขนาดตัวของทั้งคู่ต่างกันมากจนเธอไม่สามารถหลุดพ้นไปได้ "ฟังนะ อย่าแสร้งทำเป็นสูงส่งก่อนที่ฉันจะเบื่อ" ฟู่ฉิงเทียนจับคางของเธอและเตือนคำต่อคำ หัวใจของมู่เฟยราวกับมีหยดเลือดไหลออกมา เธอเงยหน้าขึ้นมองชายคนนั้นด้วยสีหน้าไร้อารมณ์: "ฟู่ฉิงเทียน คุณกำลังทำอะไรอยู่คุณต้องการปล่อยคู่รักจากเตียงของฉันด้วยความรักที่แท้จริง" คิ้วของฟู่ฉิงเทียนกระชับขึ้นและหน้าอกของเขากระตุก "อย่าลืมว่าตอนแรกใครเป็นคนปีนขึ้นเตียงของฉัน แล้วพาเอาชิงหรงออกจากประเทศ ... เธอคิดว่าเตียงของฉันอยากจะปีขึ้นมาก็ปีน อยากจะลงก็ลงงั้นหรอ? ในเมื่อรู้ว่าตัวเองเป็นคนร่วมนอน งั้นก็ทำตัวให้เหมาะสมหน่อย! " เขาเตือนอย่างโง่เขลาจ้องมองไปที่ริมฝีปากสีแดง ทั้งสองก้มศีรษะอย่างไม่หยุดยั้งจนกระทั่งเลือดสีแดงไหลล้นระหว่างริมฝีปากและฟัน ...... หลังจากออกจากสนามบินและนั่งรถแท็กซี่ มู่เฟยเอ๋อร์ก็ถอดหน้ากากออก ปากของเธอโดนฟู่ฉิงเทียนกัดจนบวม กินในชามยังคงมีรสชาติหม้อเป็นครั้งคราว ชายคนนั้นเป็นขยะจนไม่มีใครสามารถทำได้ ... เมื่อมาถึงที่บ้านตระกูลมู่ มู่เฟยเอ๋อร์บรรจบกับอารมณ์ส่วนเกินและเคาะประตู แม่มู่คิดว่าเป็นมู่ชิงหรงที่กลับมาจากงานจึงเปิดประตูด้วยรอยยิ้ม แต่เมื่อเธอเปิดประตูออกเห็นคนที่ยืนอยู่การแสดงออกจึงหยุดลงทันที ทันทีที่เธอกำลังจะปิดประตูมู่เฟยเอ๋อร์ยกมือขึ้นและหยุดมัน "ทำไมคุณถึงลาออกแทนฉัน? คุณไม่เคยมาก้าวก่ายเรื่องของฉันมายี่สิบหกปีแล้ว ทำไมคุณต้องมาจัดการงานของฉันในฐานะแม่ด้วย" มู่เฟยเอ๋อร์เปิดประตูแล้วถามโดยตรง แม่มู่มองดูอย่างเคร่งขรึมชั่วครู่หนึ่งและพูดว่า "แกคิดว่าฉันมีความสุขหรอ? ตอนนี้ชิงหรงกลับมาทำงานที่สนามบินแล้ว ทำไมแกยังมีหน้าทำงานที่นั่นอยู่? ตอนนั้นแกเป็นคนทำให้พ่อแกต้องตาย ตอนนี้ยังจะทำลายงานและความรักของพี่สาวแกอีกหรอ? " หัวของมู่เฟยเอ๋อร์เหมือนจะระเบิดและรูในใจของเธอก็เริ่มเจ็บปวด “พ่อของฉันตายเป็นอุบัติเหตุไม่ใช่สิ่งที่ฉันทำ เครื่องบินในปีนั้นประสบกับพายุทอร์นาโดและไม่มีผู้รอดชีวิต ทำไมคุณโทษฉันถึงความผิดพลาดทั้งหมด ตอนนี้ฉันทำงานที่สนามบินเพื่อทำงานแทนพ่อ ให้เครื่องบินบินขึ้นและลงจอดอย่างปลอดภัย ... " “ฉันกับมู่ชิงหรงเป็นลูกสาวที่เกิดในเดือนตุลาคมของคุณทั้งคู่ แต่ไม่ว่าฉันจะทำอะไร ฉันจะไม่ได้รับอะไรจากคุณเลย ฉันจะเป็นเหมือนกับคนชั่วเสมอ!" มู่เฟยเอ๋อร์กำลังพูดถึงอดีตที่ผ่านมาทำให้จิตใจเธอสั่นระรัว “เมื่อฉันอยู่ในวิทยาลัย เธอและฉันเป็นทั้งพนักงานต้อนรับบนเครื่องบิน แต่สายการบินมีตัวบ่งชี้พนักงานต้อนรับบนเครื่องบินเพียงคนเดียวในโรงเรียนของเราโรงเรียนต้องการแนะนำฉัน แต่คุณบังคับให้ฉันมอบให้เธอและฉันไม่เคยได้รับอนุญาตให้เป็นพนักงานต้อนรับบนเครื่องบิน ... ถ้าคุณเกลียดฉันมากทำไมคุณไม่บีบคอฉันแล้วทำไมคุณต้องเลี้ยงฉันให้โตขึ้นมา !!! " เธอกรีดร้องและตะโกน น้ำตาไม่สามารถหยุดไหลได้ "เพี๊ยะ!" เสียงตบหน้าทำมู่เฟยเอ๋อร์ตกตะลึง เธอเป็นพี่สาว แกควรให้เธอ! ความโชคดีของตระกูลมู่ไม่มีอีกแล้วเป็นเพราะการเกิดของแก แกคุณมีคุณสมบัติอะไรที่จะเป็นแอร์โฮสเตส อย่าแค่ขึ้นไปเพื่อทำให้เครื่องบินเต็ม!" แม่มู่นั้นพูดอย่างเย็นชาดวงตาเย็นชาที่แทบจะกลืนกินมู่เฟยเอ๋อร์ “อย่าคิดว่าฉันไม่รู้ว่าแกเกลี้ยกล่อมฟู่ฉิงเทียน พวกเขาจะแต่งงานกันในเร็ว ๆ นี้ หากแกรู้ว่าควรจะต้องทำยังไงก็รีบหายไปเร็ว ๆ ซะ ฉันจะไม่ยอมให้การแต่งงานของชิงหรงถูกทำลาย!" หลังจากพูดจบแม่มู่ก็ผลักมู่เฟยเอ๋อร์อย่างแรงและปิดประตูอีกครั้ง โครม—— เสียงปิดที่รุนแรงนั้นเหมือนกับเสียงของใบมีดที่คมตัดบนหัวใจของมู่เฟยเอ๋อร์ มู่ชิงหรงเป็นไข่มุกบนฝ่ามือของเธอ แต่เธอเป็นเพียงฝุ่นทรายที่ต่ำต้อย ...