[มดแดง&เค-วอลลิส] "ฉันต้องทำอย่างไรดี ถึงให้ฉันเป็นคนแรกและคนสุดท้ายของเธอ...มดแดง"

“มดแดง...มดแดง ไปดูก็อกน้ำให้ลูกค้าที่ห้องหนึ่งศูนย์เก้า เร็วเข้า” “จร้า ป้า มดแดงไปเดี๋ยวนี้เลย” มดแดง หรือ นรินทรา หลานสาวของคุณป้ามณฑาเจ้าของธุรกิจโฮมสเตย์ในจังหวัดเชียงใหม่ สาวน้อยวัยสิบเก้า วิ่งไปหยิบกล่องเครื่องมือใส่ในตะกร้าหน้าของจักรยานคู่ใจ ท่าทางทะมัดทะแมน คล่องแคล่วเกินไว กำลังเร่งเท้าปั่นจักรยานมุ่งหน้าสู่ห้องพักดังกล่าว ก็อก ก็อก ก็อก มดแดงเคาะประตู Good morning, May I ask you for permission to checking the faucet? มดแดงทักทายและแจ้งจุดประสงค์กับลูกค้าชาวต่างชาติที่มาเปิดประตูหลังจากการเคาะเรียกอย่างมีมารยาท แม้จะแปลกใจไม่ใช่น้อย แต่ เค-วอลลิส ก็พยักหน้าและหลีกทางให้กับมดแดง สายตาคมเข้มมองตามร่างบางในชุดเสื้อยืดสีเข้มกับกางเกงขาสามส่วนสีเดียวกันกับเสื้อ ในมือถือกล่องเครื่องมือ เดินมุ่งหน้าไปยังห้องน้ำ เค-วอลลิส ทำเพียงแค่มอง และอดไม่ได้ที่จะเดินตามเมื่อร่างบางหายเข้าไปในห้องน้ำที่ก็อกน้ำเจ้าปัญหาอยู่ในนั้น แต่เขาทำเพียงยืนอยู่ที่ประตูทางเข้าที่เปิดเอาไว้ มองการทำงานของหญิงสาวตรงหน้า ใบหน้าคมคร้ามเข้ม ยิ้มออกมาเล็กน้อยกับภาพตรงหน้า “เธอทำเป็นจริงๆด้วย” เค-วอลลิท พึมพำเบาๆ แต่เสียงที่เบาก็ยังทำให้มดแดงหันกลับมา เธอเอียงคอมอง ดวงตากลมโตเบิกกว้าง ท่าทางที่แสดงถึงคำถาม เพราะเธอได้ยินไม่ค่อยชัดสักเท่าไหร่ และเธอไม่ได้เก่งภาษาอังกฤษอะไรมากมาย ใบหน้าที่แสดงออกถึงความฉงนสงสัย ทำให้ เค-วอลลิส ต้องยกมือชูนิ้วโป้งชื่นชมเธอออกไป และถอยออกมา เพื่อจะได้ไม่รบกวนเวลาทำงานของเธอ ยี่สิบนาทีผ่านไป ร่างบางออกมาจากห้องน้ำพร้อมกล่องเครื่องมือ ดวงตากลมมองหาเจ้าของห้องตอนนี้ เขานั่งอยู่ที่เก้าอี้ระเบียงอีกด้านของบ้านพัก เขาสวมแว่นตา ในมือถือเอกสาร บนโต๊ะเล็กๆวาง Macbook เปิดหน้าจอไว้ เหมือนเขากำลังทำงาน มดแดงเดินเข้าไปใกล้ ทำเสียงดังเล็กน้อยเพื่อเตือนให้เขาได้รู้ว่าเธอกำลังเดินไปหา “ทุกอย่างเรียบร้อยแล้วค่ะ และต้องขออภัยในความสะดวก” มดแดงที่ไม่ชำนาญด้านภาษาอังกฤษมากนัก แต่เธอก็สามารถสื่อให้ เค-วอลลิส เข้าใจไปในทิศทางเดียวกันได้ “อืม ขอถามหน่อยได้มั้ย” เค-วอลลิส ถอดแว่นตา และหันมาสนใจมดแดง “ค่ะ…แต่ฉันใช้ภาษาไม่ค่อยเก่ง ไม่แน่ใจว่าจะตอบคำถามของคุณได้ทุกข้อมั้ยนะคะ” เค-วอลลิส ยิ้มออกมา “เธอตอบได้แน่...เธอชื่ออะไร?” มดแดงยิ้ม “มดแดงค่ะ” ความใสซื่อ ในตัวมดแดง ทำให้เค-วอลลิส พึงพอใจซึ่งมาพร้อมกับความไม่พอใจเช่นกัน “มดแดง งั้นต่อไป ฉันเรียกเธอว่ามดแดงได้มั้ย” “ได้ค่ะ ตราบเท่าที่คุณเป็นลูกค้าของโฮมสเตย์แห่งนี้ มดแดงคนนี้พร้อมให้บริการค่ะ” “พรุ่งนี้ว่างมั้ย ฉันจะจ้างเธอพิเศษ ให้เป็นไกด์ ตราบเท่าที่ฉันพักอยู่ที่นี้” “เอ่อ มดแดงขอถามคุณป้าก่อนได้มั้ยคะ...คือ มดแดงยังไม่เคยทำหน้าที่นี้เลยค่ะ...” เค-วอลลิสพยักหน้าพร้อมกับยิ้มออกมา เมื่อจู่ๆความพึงพอใจก็เกิดขึ้นมาอย่างไม่รู้ตัว กับแค่คำว่า ‘ไม่เคย’ มดแดงกล่าวขอตัว ก่อนไปเธอทิ้งท้ายไว้ว่า เดี๋ยวจะกลับมาให้คำตอบ เค-วอลลิส ได้แต่ยิ้มและมองตามร่างบางที่ห่างสายตาออกไป “คุณเค อยากไปไหนบ้างคะ” มดแดงที่ได้รับอนุญาตจากป้ามณฑาเรียบร้อยแล้ว เธอก็จัดแจงทำหน้าที่พิเศษอย่างตั้งใจ มือข้างหนึ่งถือปากกา พร้อมจดสถานที่ ที่แขกพิเศษต้องการจะไป เอาข้อมูลมาก่อน แล้วค่อยมาวางแผนให้ เค-วอลลิส นั่งบนเก้าอี้เอกเขนกในท่าสบายกับเก้าอี้ที่ปรับเอนนอนได้อย่างสบายที่ระเบียง สายตามองไกลออกไป ชมทิวทัศน์ความสวยงามของเชียงใหม่ ไม่ใช่ว่าเขาไม่สนใจมดแดง ตรงกันข้ามต่างหากที่เขากลับวางตัวสบายๆกับคนที่พึ่งเจอกันไม่ถึงสองชั่วโมง มดแดงที่นั่งขัดสมาธิอยู่ที่พื้น เงยหน้ามองคุณเค ที่เขายังไม่ตอบคำถามของเธอสักทีเมื่อเวลาผ่านไปหลายนาที คุณเค เขาบอกให้เธอเรียกเขาแบบนั้น หลังจากที่เธอกลับมาให้คำตอบเรื่องงานพิเศษ “ถนนคนเดินท่าแพ,กาดต้อนกอง...ที่เหลือมดแดงจัดมาได้เลย เพราะครั้งแรกที่ฉันมาเชียงใหม่” “กาดต้อนกอง ถ้าจะไปจริงๆ คุณเคต้องเป็นลูกค้าของที่นี้ไปถึงวันเสาร์ค่ะ แต่ถนนคนเดินท่าแพ ต้องเป็นวันนี้ค่ะ เปิดเฉพาะวันอาทิตย์” “ตกลง” มดแดงเลิกคิ้วอย่าง งงๆ ‘ตกลง’ อะไรของคุณเค “...ฉันทำตามที่มดแดงว่ามาทุกอย่าง” มดแดงพยักหน้าเข้าใจอีกครั้ง เมื่อได้รับการขยายความ “สี่โมงครึ่ง มดแดงมารับนะคะ ช่วงเวลาระหว่างนั้น มดแดงจัดการเลือกสถานที่ให้กับคุณเคได้เลยนะคะ” “ห้าโมงครึ่งแล้วกัน...ส่วนเรื่องอื่นก็ตามใจมดแดง” มดแดงพยักหน้าและขอตัว แต่... “อย่าพึ่งไป” “มีอะไรเหรอคะ” “สั่งมื้อเที่ยงมาให้ฉันกินหน่อย ขอเป็นขันโตกและมดแดง เธอต้องมาช่วยแนะนำวิธีการกินให้ฉันด้วย” “ได้ค่ะ” มดแดงที่วิ่งออกไป เธอกลับมาอีกครั้งเวลาเที่ยงกว่าๆ ชุดขันโตกวางลงที่โต๊ะตรงระเบียงบ้านพักเช่นเดิม จุดชมวิวของบ้านพักหลังนี้กลายเป็นสถานที่โปรดปรานของ เค-วอลลิส ไปอย่างไม่รู้ตัว เพราะเค-วอลลิส เก็บเอกสารเกี่ยวกับงานไปแล้ว จู่ๆเขาก็แค่อยากใช้เวลาอยู่กับมดแดง ทั้งเรื่องกิน เรื่องเที่ยว “อ๊ะ” เค-วอลลิส ยื่นช้อนไปใกล้มดแดง ที่นั่งอยู่กับพื้นข้างโต๊ะที่วางขันโตก ไม่ใช่ว่าไม่มีเก้าอี้ แต่มดแดงบอกว่านั่งบนเก้าอี้เธอไม่ถนัดเพราะโต๊ะกลางค่อนข้างต่ำ เค-วอลลิส จึงให้เธอไปเอาเบาะรองนั่งในห้องพักเขามารองนั่งแทน เพราะแม้พื้นจะสะอาดแต่ก็เป็นไม้ นั่งไม่สบายเท่าไหร่ “คุณเคทำอะไรเหรอคะ?” มดแดงเอ่ยถาม เมื่อช้อนที่ตักน้ำพริกอ่องถูกยื่นมาใกล้ปากเธอ “ฉันกินเผ็ดไม่ค่อยเก่ง จึงอยากให้เธอเช็คให้ก่อนว่ามันไม่เผ็ดจริงๆ ฉันเห็นว่ามันสีแดงมันเข้มๆ” “แต่มดแดงชอบกินเผ็ดนะคะ น้ำพริกอ่อง ปกติก็เผ็ดน้อยอยู่แล้ว สีแดงๆนั้นน่าจะมาจากมะเขือเทศมากกว่าค่ะ” “เธอกินก่อน” เค-วอลลิส ยืนยัน และยื่นช้อนเข้าไปใกล้มากขึ้น มดแดงเหมือนจะขัดเขาไม่ได้ จึงยอมในที่สุด เธอค่อยๆอ้าปาก รับการทดสอบความเผ็ดของน้ำพริกอ่อง มดแดงส่ายหน้าไปมา บอกเขาด้วยร่างกายว่าไม่เผ็ด เค-วอลลิส จึงกินน้ำพริกอ่อง และต่อจากนั้น ทุกเมนูในขันโตก เค-วอลลิท จะป้อนให้กับมดแดงได้กินก่อนทุกรายการ เขาถึงจะยอมกินอย่างอื่นต่อ และบางอย่างมันบอกคุณสมบัติของมันอยู่แล้วว่าไม่เผ็ดเลยสักนิด แต่มดแดงยังต้องกินทุกอย่างที่คุณเคบังคับป้อนให้กับเธอ ข้าวเหนียวกับแตงกวา มันไม่มีพริกนะคะ มดแดงให้เหตุผลตอนที่ เค-วอลลิส ป้อนสองอย่างนี้ให้เธอ “ใช่มันไม่มีพริก แต่มดแดงต้องล้างปากเพื่อกินอย่างอื่นที่มีพริกเป็นส่วนประกอบในการปรุง ว่าความเผ็ดมันอยู่ในระดับที่เหมาะสมมั้ย...” เหตุผลที่ทำให้มดแดงต้องกินข้างเหนียวกับแตงกวา “น้ำพริกอ่อง มดแดงทานไปแล้วนะคะ” มดแดงแปลกใจที่เมนูเดิมถูกยื่นมาที่ปากของเธออีกครั้ง “ฉันอยากรู้ว่า ถ้าจะกินน้ำพริกเป็นคำที่สอง มันจะเผ็ดมากขึ้นกว่าเดิมมั้ย” มดแดงอ้าปากรับเมนูน้ำพริกอ่องรีเทิร์นอีกครั้ง และอีกครั้งอีกหลายๆรายการ เมนูขันโตกก็ผ่านไปด้วยดี มดแดงอิ่มแปร้ไปโดยปริยายกับหน้าที่องครักษ์พิทักษ์ฮ่องเต้ “คุณเค ทานอิ่มมั้ยคะ” มดแดงอดไม่ได้ที่จะเอ่ยถาม “ไม่ค่อยอิ่ม” !!!! “ฉันล้อเล่น” เค-วอลลิส ยิ้มขำออกมา เมื่อเห็นใบหน้าที่ตกใจของมดแดง เฮ้ยยยย มดแดงถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก “ล้อเล่นซะตกใจเลย” มดแดงพึมพำกับตัวเองเบาๆ ร่างบางขยับเพื่อจัดเก็บภาชนะตรงหน้าออกไป และเอาถาดผลไม้มาวางแทน กับกาแฟดำอุ่นๆ ตามคำขอของเขา “อยู่เป็นเพื่อนคุยกับฉันที่นี่ได้มั้ย” เค-วอลลิส เอ่ยออกมาเมื่อมดแดงกำลังจะแยกตัวไป เมื่อยังไม่ถึงเวลาห้าโมงครึ่งที่นัดไว้ “อยู่มันก็อยู่ได้ค่ะ แต่มดแดงคุยไม่เก่งกับภาษาต่างประเทศ...ฮิ ฮิ” มดแดงบอกอย่างออกตัวย้ำเรื่องภาษาอังกฤษให้กับเจ้าของภาษาได้ฟังอีกครั้ง “เธอใจดีกับแขกที่มาพักแบบนี้เสมอเหรอ?” “ใจดี?” มดแดงไม่เข้าใจ “ฉันหมายถึงว่า มาอยู่เป็นเพื่อนกับแขกที่มาพัก” มดแดงหัวเราะออกมาพร้อมกับพยักหน้าอย่างเข้าใจ “ไม่เลยสักนิด เหตุผลแรก คือ มดแดงพึ่งจะมาช่วยป้าจริงๆจังๆ เมื่อไม่นานนี้เองค่ะ ก่อนหน้านี้มดแดงต้องเรียนหนังสือ เหตุผลข้อที่สอง ไม่เยอะนักที่จะมีแขกมาพังตามลำพังแบบคุณเค ในช่วงเวลาที่มดแดงมาทำงานอย่างเต็มตัวแบบนี้” “สรุปคือฉันเป็นคนแรกที่ได้รับเกียรตินั้น” “ฮา ฮา ฮา ไม่แน่ใจว่าจะเรียกว่าเป็นเกียรติหรือเป็นกรรม” เค-วอลลิส เผยรอยยิ้มมากขึ้น อย่างสบายใจ “ช่วยบอกฉันหน่อยได้มั้ย ว่าฉันต้องทำอย่างไรดี ถึงให้ฉันเป็นคนแรกและคนสุดท้ายของเธอ...มดแดง” แววตาของเค-วอลลิส เปลี่ยนไป คำพูดสื่อความหมายที่แฝงมากกว่าที่ได้ยิน ซึ่งเค-วอลลิส เองก็ไม่มั่นใจนักว่ามดแดงจะเข้าใจมั้ย เพราะดวงตากลมไม่ฉายแววอะไรออกมาให้เขาได้อ่านความรู้สึกของเธอเลยสักนิด “คงไม่มีแขกที่ยอมจ่ายให้กับเด็กบ้านๆ อย่างมดแดงนำเที่ยวอีกหรอกคะ” มดแดงตอบออกไปแบบไม่ได้คิดอะไรลึกซึ้งในคำถามนั้นของเค-วอลลิส เลยสักนิด