[เมษา&เคลย์ตัน]“ห้องนั้นเป็นห้องสวีท [Suite] คุณเมษาเป็นแขกลำดับที่หนึ่งล้านพอดีค่ะ เป็นอภินันทนาการจากทางโรงแรมค่ะ”

มดแดงต้องคอยเตือนสติตัวเองไว้ เพราะตอนนี้เธอเป็นผู้คุมชะตาชีวิตของคุณเคและตัวเธอเอง ทำไมนะขากลับเธอถึงรู้สึกว่าการซ้อนมอเตอร์ไซค์ครั้งนี้แ่นหลังของเธอถึงแนบชิดคุณเคมากนัก ความรู้สึกตื่นเต้นก่อนหน้านี้ยังไม่จางไปเลยสักนิด เขายังมาสุ่มไฟความรู้สึกใหม่ให้กับเธออีก “ขี่ช้าๆหน่อย” เค-วอลลิส เอ่ยเตือน เมื่อความเร็วมากเกินไปแล้ว มันเสี่ยงกับหลายอย่าง รวมถึงการแยกตัวห่างจากมดแดงเร็วเกินไป “ค่ะ แต่ตอนนี้มันค่ำมากแล้วนะคะ” “ฉันไม่ถือ” “ค่ะ” มดแดงชะลอลดความเร็วลงอีก แต่ไอ้คำตอบมันเกี่ยวกันมั้ย ‘ฉันไม่ถือ’ แต่แล้วช่วงเวลาการตั้งสติของมดแดงก็ใกล้เข้าไปทุกที เมื่อมอเตอร์ไซค์เลี้ยวเข้าเขตโฮมสเตย์ในที่สุด “มดแดงขอตัวนะคะ” มดแดงไม่รีรออะไรทั้งนั้น เมื่อคุณเคก้าวขาเหยียบพื้นดินทั้งสองข้าง เธอกล่าวลาและบิดมือเร่งคันเร่ง พาตัวเองและมอเตอร์ไซค์ห่างไกลไปจากคุณเคเลยทันที เค-วอลลิส ไม่มีการทัดทานอะไรสักนิด เขามีเพียงรอยยิ้ม ที่ตามหลังมดแดงไป “มดแดง เธอต้องรับผิดชอบสิ่งที่ทำไว้กับฉันแล้วละ” คำเปรยเบาๆแต่มันกำลังจะทำให้ชีวิตของมดแดงเปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิง ชีวิตที่มดแดงคาดไม่ถึงว่าจะเกิดขึ้นกับตัวเธอได้ เค-วอลลิส วางของไว้ที่โต๊ะ และถุงพวกนั้นไม่ได้รับการใส่ใจจาก เค-วอลลิส อีกต่อไป เมื่อตอนนี้สมองของเขากำลังคิดหาวีธี...คิดคนเดียวทำไมกัน เขามีแบ็คที่ดีมาก ว่าแล้วก็กดหาเคลย์ตันและประชุมสายต่อเควิ้น พี่ชายทั้งสอง “ก่อนอื่นต้องรู้แบ็คกราวของครอบครัวเธอก่อน” เควิ้นแนะนำขั้นตอนแรกให้ เค-วอลลิส กล่าวขอบคุณ และกดโทร.หา ผู้จัดการส่วนตัวที่เป็นมากกว่าแค่ผู้จัดการส่วนตัว แจ็คกี้ “ฉันต้องการรู้รายละเอียดทุกอย่างเกี่ยวกับเจ้าของโฮมสเตย์” คำสั่งถูกถ่ายทอดออกไปในทันที เค-วอลลิส วางโทรศัพท์และเดินเข้าห้องน้ำเพื่ออาบน้ำ สายน้ำที่ไหลออกมาจากฝักบัวเรียกความสดชื่นให้กับ เค-วอลลิส ไม่น้อย แต่ภาพแก้มของมดแดงที่แดงปลั่งกับเสียงหัวใจของเธอทำให้ เค-วอลลิส เร่าร้อน ภาพยามที่เธอดูดน้ำปั่น ปากเล็กๆที่ครอบครองหลอดน้ำปั่น ถ้าเปลี่ยนเป็นของเขาที่เต็มโพรงปากเธอ จะรู้สึกดีแค่ไหนนะ แล้วถ้าเขาเป็นฝ่ายครอบครองเธอบ้าง สีแดงบนผิวกายของเธอที่เขาคิดว่าจะต้องทำมันไว้ จะสวยงามมากแค่ไหน เค-วอลลิส ปรับอุณภูมิเครื่องทำน้ำร้อนให้ลดต่ำลง เพราะเขาคงต้องให้น้ำเย็นช่วยลดอุณหภูมิความต้องการของร่างกายให้ลดลงในทันที เพื่อที่เขาจะได้ไม่กระชากฝักบัวอาบน้ำให้พังคามือ เพียงเพื่อที่เขาจะได้หาข้ออ้างเรียกช่างมาซ่อมในตอนนี้ ซึ่งเขาสาบานได้เลยว่า มดแดงคงไม่ได้มาแค่ซ่อมฝักบัวอย่างเดียวแน่นอน.... เคลย์ตันหลังจากที่วางสายระหว่างพี่น้อง เขาลุกจากเก้าอี้หลังโต๊ะทำงาน ในห้องทำงานส่วนตัว ที่อยู่ชั้นสูงสุดของโรงแรมในเมืองโทรอนโต รัฐออนแทริโอประเทศแคนาดาแห่งนี้ เป็นโรงแรมอีกแห่งในสี่แห่งที่เคลย์ตันเป็นเจ้าของ เจ้าของธุรกิจโรงแรมที่อายุน้อย ต้องมีผู้ติดตามเป็นชายชุดดำ เพราะโรงแรมสามที่ที่เคลย์มาขยายต่อ ไม่ใช่ง่ายที่จะได้มาเป็นเจ้าของ แต่ตระกูลชอว์น ซึ่งเขาเป็นทายาทคนที่สองหากต้องการเขาก็จะต้องได้ อาจต้องใช้กลโกงบ้างอะไรบ้าง สำหรับเคลย์ตันไม่ใช่ปัญหา ธุรกิจก็แบบนี้ ปลาใหญ่กินปลาเล็ก ไม่ใช่เรื่องแปลก แต่ความสำเร็จหลังจากที่เคลย์ตันได้มาแล้วต่างหาก ที่เขายอมรับว่าตัวเองมีความสามารถ เพราะการบริหารของเคลย์ตันเรียกตำแหน่งนักธุรกิจที่ประสบความสำเร็จที่อายุน้อยให้เขาไปครองได้อย่างเป็นเอกฉันท์ในด้านการโรงแรม ลิฟท์เปิดออก เมื่อมันเคลื่อนลงมาถึงชั้นที่ต้องการของโรงแรม เคลย์ตันเดินออกมา ในลุ๊คการแต่งตัวด้วยยีนส์สีเข้มเสื้อยืดสีดำสวมแจ็คเก็ตทับไว้ และสวมแว่นตาดำ ช่วงขาที่ยาวก้าวออกไปยังประตูหมุนตรงทางออก แต่จู่ๆ ช่วงขาก็หยุดเดิน เมื่อดวงตาหลังแว่นดำ เห็นร่างบางระหงเดินผ่านประตูหมุนฝั่งทางเข้ามา เธอคนนั้นผมดำหยักโศกยาวไปถึงกลางหลัง สวมเสื้อเชิ้ตสีขาวมีสไตล์ห่มหุ้มกางเกงสีเข้มเข้ารูป กับรองเท้าบูทส้นสูง เดินไปยังฟร้อนต้อนรับโดยมี เบลบอย[Bellboy] ติดตามมาพร้อมกระเป๋าเดินทาง เคลย์ตันหยุดรอเพื่อมอง เธอคนนั้น ผู้หญิงก็มีไม่น้อยที่ทำให้คนอย่างเขาสนใจ แต่เธอคนนี้เป็นคนแรกที่อาจกำลังทำให้เขาแหกกฎเหล็ก ก็เธอกำลังจะเป็นลูกค้าของเขา แต่บางอย่างในตัวเธอทำให้เคลย์ตันเรียกผู้ติดตามชุดดำด้านหลังมา เขากระซิบบางอย่าง ผู้ติดตามคนนั้นผละและเดินไปยังแผนกต้อนรับทันที ส่วนเคลย์ตันก็เดินออกประตูหมุนฝั่งทางออกไป “เชิญครับ” เบลบอย[Bellboy] นำทางแขกเมื่อรับคีย์การ์ดมาจากฝ่ายต้อนรับ เมษาเดินตามเบลบอยไปยังลิฟท์ เธอชื่นชมอยู่ในใจ ในความรวดเร็วในการติดต่อห้องพักแบบไม่ได้จองไว้ล่วงหน้า ที่นี่ทำให้เธอประทับใจมาก ลิฟท์เคลื่อนตัวขึ้นไปเรื่อยๆ ชั้นที่สามสิบสาม เบลบอยเลื่อนกระเป๋าและเดินไปยังประตูห้องพักตามเลขห้อง เมษายื่นแบ้ง 20 can$ [CAD] เงินแคนาดาให้เบลบอย ก่อนที่จะผลักประตูเข้าไปยังห้องพัก แต่เมื่อเธอปิดประตู ปล่อยมือจากกระเป๋า มองห้องพักของตัวเอง ดวงตาคมโตเบิกกว้างขึ้น เกิดการเข้าใจผิดแน่ๆ เธอมองหาบางอย่างแต่ในห้องที่เธอยืนอยู่ไม่มีสิ่งที่มองหา เธอเดินเข้าไปหลังบานประตูกระจกที่เธอแค่เดินไปใกล้ มันก็เปิดกว้างให้เธออัตโนมัติ สิ่งที่เธอมองหาวางอยู่ที่โต๊ะหัวเตียง เตียงที่ขนาดใหญ่สักหกถึงเจ็ดฟุตเห็นจะได้ คิงไซด์ [King Size Bed] “คุณเมษา ต้องการอะไรเพิ่มเติมคะ?” ทันทีที่เมษายกหูโทรศัพท์ เสียงปลายสายก็ดังแทรกเข้ามาอย่างรวดเร็ว “คงมีการเข้าใจผิดอะไรสักอย่าง ฉันเปิดห้องซุพีเรีย [Superior] แต่ที่นี่ ห้องที่ฉันเข้ามามันไม่ใช่” “ห้องนั้นเป็นห้องสวีท [Suite] คุณเมษาเป็นแขกลำดับที่หนึ่งล้านพอดีค่ะ เป็นอภินันทนาการจากทางโรงแรมค่ะ” “อะไรนะ มีด้วยเหรอแบบนี้ อะไรจะโชคดี...” บนความโชคร้าย ประโยคหลังเมษาคิดต่อในใจ แม้เธอไม่เคยเชื่อเรื่องโชคหรือลาภลอย แต่ตอนนี้มันกำลังเกิดขึ้นกับเธอ “ฉันหวังว่าคงจริงอย่างที่ทางโรงแรมแจ้งนะคะ...คงไม่หารายได้เพิ่มโดยการลอกลวงลูกค้านะคะ เพราะฉันจะจ่ายในราคาห้องซุพีเรีย [Superior] เท่านั้น” “แน่นอนค่ะ ขอให้มีความสุขกับการพักผ่อนนะคะ โทรอนโต ยินดีต้อนรับค่ะ” พนักงานต้อนรับกล่าวอย่างสุภาพก่อนวางสาย เมษาวางสายและหันกลับมาสนใจห้องพักต่อจากนี้ของตัวเองต่อทันที เธอเดินสำรวจ ห้องนี้แต่งสไตล์หลุย เธอไม่อยากคิดราคาต่อคืนเลย โชคดีมันก็เกิดขึ้นกับคนอย่างเธอได้เหมือนกัน เมษาคิดได้ตามนั้นจึงเดินออกไปยังระเบียง ลมพัดเข้ามาปะทะทำให้เธอรู้สึกสบายใจเป็นอย่างมาก มองตึกและแม่น้ำ วิวดีมาก กลางคืนคงจะสวยกว่านี้เป็นแน่