[มดแดง&เค-วอลลิส] “ไปเรียนต่อที่ลอสแอนเจลิสมั้ย?”

เค-วอลลิส เปิดเมลล์ที่ถูกส่งมาในที่สุด รายละเอียดที่เขาสั่งให้ไปสืบมาเมื่อคืนนี้ ดวงตาเลื่อนไล่อ่านรายละเอียดเกี่ยวกับครอบครัวปัจจุบันของมดแดง เมื่ออ่านมาถึงรายละเอียดเกี่ยวกับมดแดงเท่าที่มี อดไม่ได้ที่จะต้องย้ายมามองตัวจริง ที่กำลังเปลี่ยนผ้าปูที่นอนในตอนนี้ ดวงตาภายใต้กรอบแว่นตา มองร่างบางเคลื่อนไหวไปมาอย่างไม่รู้จักเหน็ดจักเหนื่อย วันนี้ทั้งวัน ไกด์พิเศษพาเขาไปทัวร์จังหวังเชียงใหม่กับสถานที่มีชื่อหลายแห่ง แม้จะยังไปไม่ทั่ว สำหรับเขาแล้ว สถานที่เหล่านั้นไม่ได้ทำให้เขามีความสุขนักแต่เพื่อนร่วมเดินทางตรงหน้าต่างหาก ที่ทำให้เขารู้สึกเป็นกันเองและสบายใจที่จะมีเธออยู่ใกล้ๆ ขอย้ำว่าแค่สบายใจ แต่ร่างกายเขามันร้องบอกให้เขาขยับเข้าไปใกล้เธออยู่ร่ำไป เพื่อต้องการความอบอุ่นของโพรงสาวโอบรัดตัวตนอยู่ทุกวินาทีไม่เว้นแม้แต่ตอนนี้ปิ้ง! เสียงเตือนเมลล์อีกฉบับเข้ามา ทำให้ เค-วอลลิส ต้องละสายตาออกจากร่างบาง จากผู้จัดการส่วนตัวอีกฉบับ คิ้วหนาขมวดเข้าหากันทันที เมื่อการเดินทาง กลับลอสแอนเจลิส ถูกเลื่อนมาเร็วกว่าที่กำหนด ช่วงเวลาการพักผ่อนของเขามันไม่ค่อยเกิดขึ้นนัก แต่เมื่อได้มันมาแล้วทำไมมันสั้นนัก และมันยิ่งสั้นมากเมื่อเขาได้อยู่กับมดแดงที่พึ่งจะรู้จักได้ไม่ถึงสองวันเลย วันมะรืนนี้เขาต้องเดินทางแล้ว เรื่องต้องด่วนมากเพราะผู้จัดการส่วนตัวจองตั๋วให้เขาเรียบร้อยโดยที่ไม่ต้องถามเขาก่อนเลย เขาต้องจัดการเรื่องของมดแดงแล้วสินะ “เรียบร้อยแล้วค่ะ พักผ่อนตามสบายนะคะ มดแดงไม่รบกวนแล้วค่ะ” มดแดงพูดจบและพร้อมจะเดินออกจากห้องแขกวีไอพี แต่... “ฉันมีเรื่องจะคุย” เค-วอลลิส เอ่ยออกมาก่อนที่ร่างบางจะย้ายตัวเองออกไป “เรื่องด่วนมากเลยเหรอคะ?” มดแดงวางตะกร้าลง เมื่อคุณเคพยักหน้า เธอเดินมานั่งบนเก้าอี้อีกตัวฝั่งตรงข้ามกับที่ เค-วอลลิส นั่งอยู่ฝั่งตรงข้าม “ฉันต้องเดินทางกลับ ในอีกสองวันข้างหน้า...” เค-วอลลิส ตั้งใจพูดสั้น ดวงตาเขาเฝ้าจับอากัปกริยาของมดแดง และมุมปากของเขาต้องแย้มยิ้มออกมาเล็กน้อย เมื่อมดแดงดูจะตกใจแม้เธอจะพยายามเก็บอาการ แต่มือเล็กทั้งสองกำแน่นทันที เค-วอลลิสขยับลุกจากที่นั่งอยู่ และไปนั่งชันเข่าตรงหน้ามดแดง ดวงตาจับจ้องมองมดแดง ตั้งใจสาดส่งสายตาที่มีความหมายบางอย่างให้มดแดง “ค่ะ!” มดแดงที่มองตอบกลับ แก้มเธอแดงจัด ร่างกายเกร็งไปทั้งตัวในฉับพลัน “ไปเรียนต่อที่ลอสแอนเจลิสมั้ย?” มดแดงเบิกตากว้าง คือ? อะไร? “ค่ะ!” “ตอบตกลงแล้วใช่มั้ย?” มดแดงหูอื้อ แน่นหน้าอก เธอไม่ได้ตอบรับ แต่...เอ๋!!!! เมื่อกี้เธอเอ่ยอะไรออกไปอย่างงั้นเหรอ “ปะ...เปล่านะคะ” มดแดงเริ่มพูด ส่ายหน้า และยกสองมือโบกไปมาแสดงการปฎิเสธ “ลอสแอนเจลิส ไม่ดีตรงไหน?” เค-วอลลิส ยังไม่เลิกที่จะแหย่ให้มดแดงสับสน “ปะ...เปล่านะคะ...มดแดงไม่ได้หมายความแบบนั้น” “อ๋อ...ลอสแอนเจลิส ดีอย่างงั้นสินะ...ฉันเข้าใจผิดไปเอง ขอโทษแล้วกัน งั้นสรุปว่าไปเรียนต่อที่นั้นเลยแล้วกัน” !!!!!! มดแดงอ้าปากค้าง อะไรเนี๊ยะ ไม่ใช่!!! ผลุ๊บ! “คุณเค เลิกแกล้งมดแดงได้แล้วนะคะ” มดแดงพูดเสียงกึ่งไม่พอใจและลุกจากเก้าอี้ ก้าวออกมาจากตรงนั้นห่างจาก เค-วอลลิส ไปอีกหลายก้าว เธอต้องการระยะห่างเพื่อตั้งสติ “ถ้าฉันบอกว่า ทุกอย่างที่พูดไปคือฉันเอาจริง” เค-วอลลิส ปรับเปลี่ยนน้ำเสียงและสีหน้าในทันที เขาลุกขึ้นยืนและเดินเข้าไปใกล้มดแดงด้วยท่าทางที่ทำให้มดแดงต้องถอยหลังเช่นกัน เมื่อเธอรู้สึกถูกคุกคามกับท่าทางแบบนั้นของคุณเค “คุณเค...หมายความว่าอย่างไร เอาจริง เรื่องอะไรคะ?” มดแดงถามกลับเสียงสั่นๆ โดยที่ไม่หยุดที่จะถอยรักษาระยะห่างจากคุณเค ที่ดูเหมือนว่ามันจะไม่ได้ผลสักเท่าไหร่ “ตกลงที่คุยมาทั้งหมด มดแดงเธอไม่เข้าใจหรือไม่เข้าหู” เค-วอลลิส เริ่มไม่พอใจเมื่อมดแดงไม่เห็นความสำคัญในคำพูดของเขา ซึ่ง เค-วอลลิส ลืมไปว่าตัวเองใช้คำพูดวกวนไว้ก่อนหน้านี้ “คุณเคคงจะเหนื่อย มดแดงขอตัวกลับก่อนนะคะ คุณเคจะได้พักผ่อน” มดแดงหน้าซีดเผือกทันที เมื่อมองตา เค-วอลลิส ทำไมเขาเหมือนโกรธ “มดแดง! ไปนั่ง” เค-วอลลิส สั่งเสียงเข้ม แม้วิธีของมดแดงเป็นสิ่งที่ถูกต้องที่ผู้หญิงที่ตกในสถานการณ์แบบนี้ ต้องเอาน้ำเย็นเข้าลูบ เพราะถ้าให้มีการปะทะใช้กำลังเธอไม่มีทางสู้เขาได้อยู่แล้ว แต่เขาไม่ใช่คนที่เธอจะต้องวิ่งหนี “ไม่ไป มดแดงจะกลับ ไม่คุยอะไรทั้งนั้น คุณเค หลีกทางไปเลย” คิ้วเข้มขมวดเข้าหากัน เมื่อจู่ๆมดแดงวางท่าทางแข็งเมืองกับเขาเสียแล้ว และมันทำให้ เค-วอลลิสได้สติ มันไม่ใช่เวลาที่เขาจะมาทำให้มดแดงกลัวตอนนี้ เพราะการที่เขาจะได้ตัวเธอไปนั้น ต้องได้รับการร่วมมือจากเธอ “ถ้าเธอกลับออกไปตอนนี้ จะต้องเสียใจภายหลัง เพราะเธอกำลังจะสามารถช่วยป้าของเธอรักษาโฮมสเตย์แห่งนี้ไว้” เค-วอลลิส หงายไพ่ตายในที่สุด “คุณเคพูดอะไร มดแดงไม่เข้าใจ และมันเกี่ยวอะไรกับที่นี่ด้วย” “อยากรู้ก็ไปนั่ง และฉันจะบอกรายละเอียดทั้งหมดให้ได้รู้” มดแดงไม่รู้เรื่องจริงๆสินะ!!! เค-วอลลิสไม่มีทางคิดเป็นแบบอื่นได้เลย เค-วอลลิส มองตามร่างบางที่ค่อยๆขยับอย่างกล้าๆกลัวๆ กลับไปนั่งที่เก้าอี้ตัวเดิม และ เค-วอลลิส รู้สึกว่าเขาไม่ชอบให้มดแดงมีอาการและท่าทางแบบนี้กับเขา เพราะไม่มีทางที่เขาจะทำร้ายมดแดง หญิงสาวที่พึ่งสนิทได้สองวันก็ตาม เขามีจิตแรงกล้ามากที่จะทำให้เธอมีความสุขแบบที่เธอไม่อาจนอนนิ่งๆได้เลย... เค-วอลลิส เข้าเรื่องราวที่เป็นจริงที่เกิดขึ้นแล้วและกำลังจะเกิดขึ้นกับโฮมสเตย์แห่งนี้ให้มดแดงได้ฟังและต้องเข้าใจ “ทำไมจู่ๆ คุณเค ถึงทราบได้ละคะ ว่าป้าของมดแดงกำลังประสบปัญหาขาดทุน ที่นี่มองออกได้เพียงนั้นเลยเหรอคะ?” มดแดงที่ได้ฟังเรื่องราว ไม่ใช่ว่าเธอจะไม่เชื่อสิ่งที่คุณเค พยายามบอกและอธิบายให้เธอฟัง เพราะมีหลายอย่างเปลี่ยนแปลงไปมาก พนักงานก็ลดลงเกินครึ่ง ช่างและคนดูแลพื้นที่ป้าก็เปลี่ยนจากพนักงานประจำ เป็นระบบบริษัทรับจ้างแบบเหมาเป็นครั้งคราว และตรงพื้นที่ไหนด่วนๆควรจัดการก่อนป้ายังขอให้เธอไปช่วยจัดการให้ เอาเป็นว่างานตัดหญ้าก็เป็นงานถนัดพอๆกับงานซ่อมก็อกน้ำเลยของเธอเลย เรื่องเรียนต่ออีก ป้าก็ขอให้เธอชะลอออกไปสักปีสองปี รอให้พี่เกื้อเรียนจบไปสักคน เพราะพี่นุ่นพึ่งจะเข้าปีหนึ่งในมหาวิทยาลัยเอกชนที่ค่าใช้จ่ายไม่น้อยเลย “ถามแบบนี้ แสดงว่ามดแดงก็น่าจะมองออกสินะ” “ไม่ใช่คำตอบของคำถามที่ถามไปเสียหน่อย” เค-วอลลิส ยิ้มออกมาเมื่อมดแดงเริ่มผ่อนคลายลงเกี่ยวกับตัวเขา “ตกลงไปเรียนต่อที่ลอสแอนเจลิส แล้วนะ” “อะไรกัน! มันเกี่ยวกับเรื่องนั้นยังไง มดแดงไปเรียนต่อที่นั้นแล้วจะช่วยการเงินของป้าได้อย่างไร ไม่เห็นจะเข้าใจเลย...” “มันยิ่งกว่าเกี่ยวเลย เพราะทุนการศึกษาของมดแดง จะช่วยรักษาที่นี่ไว้ยังไงละ” !!!!! มดแดงมองเข้าไปในดวงตาของ เค-วอลลิส