[เมษา&เคลย์ตัน] เขาพาเมษาเข้าบ้านแล้ว

Grrrr Grrrr เคลย์ตันกดรับสายเรียกเข้า “ว่าไง เค” เคลย์ตัน เอ่ยกับ เค-วอลลิส “เหมือนนายกำลังยุ่งกับเรื่องสำคัญอะไรอยู่” เค-วอลลิส ตอบกลับอีกอย่างที่มีเพียงความสัมพันธ์แบบพี่น้องเท่านั้นจะเข้าใจกัน “กำลังขับรถตามรถประจำทาง” “ทำไมไม่พูดให้มันเข้าใจง่ายๆว่า ตามสาว” “เออ…ตกลงที่โทร. มา เรื่องอะไรครับคุณน้องชายที่รัก” เค-วอลลิสหัวเราะ ถ้าเป็นแบบนี้เคลย์ตันต้องการเปลี่ยนเรื่อง แสดงว่าสาวที่พี่ชายตามอยู่ ยังไม่เข้ากรงทองนั้นเอง ผู้หญิงคนนี้จะสำคัญมากหรือน้อยก็ต้องรอดูกันต่อไป แต่ที่แน่ๆ ผู้หญิงของเคลย์ตันเข้าหมวดความงามจนต้องเหลียวหลังเลยทีเดียว จะธรรมชาติหรือมีดหมอ เคลย์ตันไม่สนใจเพราะพวกเธอไม่ใช่แม่ของลูก “ผมจะพามดแดงไปอยู่ด้วยที่ลอสแอนเจลิส” “คนในภาพ ที่บอกว่า จะนอกลู่นอกทางเมื่อสองวันก่อน...” “ก็ตามนั้น” “ไม่เคยทำให้ ชอว์น ของพวกเราต้องเสียชื่อเสียงเลยนะ น้องชาย” “ตอนแรกก็กะจะค่อยเป็นค่อยไป แต่ผมต้องเดินทางกลับลอสแอนเจลิส ด่วน” “ภาพยนตร์มีปัญหาเหรอ?” “อย่าเรียกว่าปัญหาเลยครับ เรียกว่าผ่านการพิจารณา ต้องไปเซ็นต์สัญญากับผู้จัดจะดีกว่า” “ยินดีด้วย” “ผมคงต้องไปขอใช้สถานที่ของพี่ด้วยนะ” “ว่ามาได้เลย เมื่อไหร่เมื่อนั้น น้องชาย อยากเจอนายอยู่แล้ว” เคลย์ตันภาคภูมิใจในตัวน้องชายคนนี้เสมอ เคลย์ตันเตรียมเลี้ยวเข้าอาคารจอดรถบริเวณนั้น เมื่อเห็นร่างบอบบางของเมษาลงมาจากรถประจำทาง เวลาที่เมษาห่างสายตาไปเกือบห้านาที ทำให้เคลย์ตันต้องตามเธอด้วยเท้า ดวงตาคมภายใต้กรอบแว่นตาดำสาดส่องดวงตาไปทั่วอาณาบริเวณ และรอยยิ้มมุมปากปรากฎเมื่อเห็นคนที่กำลังมองหา กำลังพิจารณาหมวกที่หน้าร้านขายหมวกและอะไรอีกหลายอย่าง ช่วงขาขยับไปยังทิศทางนั้นทันที “สวัสดีค่ะ” เสียงต้อนรับของพนักงานในร้าน เมษากล่าวทักทายกลับ และบอกว่าเธออยากดูใบที่โชว์หน้าร้าน หมวกแก็ป พนักงานยื่นส่งหมวกให้กับลูกค้าและแจ้งว่า กระจกอยู่ทางโน้น สามารถลองสวมได้ เมษาเดินไปยังกระจกบานใหญ่ ในขณะ... “สวัสดีค่ะ” พนักงานกล่าวทักทายลูกค้่าท่านใหม่ที่เดินเข้ามาในร้าน เมษาสนใจมองเงาสะท้อนตัวเองในกระจก และเมื่อเธอตัดสินใจแล้ว... อุ้ย! เมษาร้องตกใจ เมื่อเธอถอยหลังเพียงสองก้าว เพื่อจะไปชำระเงิน เธอชนบางอย่างและบางอย่างนั้นก็มีวงแขนรัดร่างเธอไว้แน่น จนแผ่นหลังเธอแนบกับกำแพงกล้ามเนื้อแข็งแรง “บาดเจ็บตรงไหนมั้ย?” เสียงกระซิบแผ่วเบา ข้างริมหู ทำให้เมษาขนลุกไปทั้งตัวโดยที่เธอไม่เข้าใจสักนิดว่าคืออะไร อื้มมมม เมษาร้องเสียงในคอและดิ้นออกจากวงแขนนั้น ในเสี้ยววินาทีแรกเหมือนจะเจ้าของวงแขนแข็งแรงจะไม่ยอมปล่อยง่ายๆ แต่ในที่สุดเธอก็เป็นอิสระ ดวงตากลมเลื่อนสูงขึ้นทันทีที่หันกลับมาเผชิญหน้ากับกำแพงกล้ามเนื้อ ดวงตาสองคู่สบประสานกัน ทั้งสองตกอยู่ในความคิดของตัวเอง เคลย์ตันยิ้มอย่างพึงพอใจ ลูกแมวน้อยกำลังขู่ฟ่อๆเลย สิ่งที่เขาเห็นอยู่ตอนนี้ เมษาไม่พอใจทุกอย่างที่อยู่ตรงหน้า ผู้ชายคนนี้ดูมั่นอกมั่นใจในเสน่ห์ไม่ธรรมดาของเขา และเขาพยายามจะใช้มันกับเธอ ถึงแม้เธอจะไม่สนใจผู้ชายคนไหน แต่เธอก็ต้องชื่นชมเขาแบบไม่มีอคติว่าผู้ชายคนนี้ หล่อมากและเขามีพลังดึงดูดเพศตรงข้ามได้เป็นอย่างดี ใบหน้าที่มีเคราบางๆรับกับรูปหน้านั้น รอยยิ้มเขายิ่งทำให้เขาน่ามองมากเพิ่มทวีคูณ ช่วงขายาว เขาน่าจะสูงเกินหนึ่งร้อยแปดสิบเซนติเมตร เขาสวมกางเกงยีนส์สีเข้มเสื้อยืดคอกลมสีดำด้านในที่มีแจ็คเก็ตหนังสวมทับ อึ้ง! อาการที่เกิดกับเคลย์ตันในเวลาต่อมา เมื่อเมษาเดินผ่านเขาไป ผ่านไปเฉยๆ หลังจากที่เธอมองเขาอยู่สักสามสิบวินาที เฮ้ย! มันไม่ใช่สถานการณ์ที่เขาคาดไว้เลย ทำไมเธอไม่ฉวยโอกาสนี้ไว้ละ เคลย์ตันรู้ดีว่าตัวเองเป็นที่ต้องตาของสาวแท้และไม่แท้มากมายเพียงไหน แล้วนี่มันอะไะว๊ะ!!! “รับใบนี้ค่ะ...” เมษายื่นหมวกให้พนักงานคิดเงิน และบอกว่าไม่ต้องใส่ถุง ให้พนักงานแกะป้ายราคาออก เพราะเธอจะสวมมันเลย ในขณะที่เมษากำลังยื่นธนบัตรให้กับพนักงาน “กรุณารับการขอโทษจากผมด้วยครับ” เคลย์ตันยื่นบัตรทองให้กับพนักงาน เมษาและพนักงานหันไปมอง เมษาใบหน้าไร้ความรู้สึกใดๆ แต่แววตาเธอมองเคลย์ตันฉายความหยามเหยียดให้เขาได้เห็นไปเลย เพียงแค่นั้น เมษายื่นธนบัตรของเธอให้พนักงานรับชำระเงินที่กำลังลังเลว่าจะต้องรับธนบัตรหรือบัตรทองดี “ตกลงจะขายมั้ยคะ” เมษาถามเสียงเย็นๆแฝงความไม่พอใจให้กับพนักงาน “เอ่อ!...ขายค่ะ” พนักงานยื่นมือไปรับธนบัตรจากเมษา และรีบกดเครื่องคิดเงิน ทอนเงินให้กับเมษาอย่างรวดเร็ว เมษารับเงินทอนพร้อมกับหมวกที่เธอสวมมันทันทีและเดินออกจากร้านไป ไม่หันกลับไปมองเคลย์ตันที่มองตามพร้อมรอยยิ้ม “อยากรู้เหมือนกันว่าจะหยิ่งไปได้นานแค่ไหน” เคลย์ตันเปรยเบาๆกับตัวเอง และเดินออกจากร้านไป เขาดึงแว่นตากลับมาสวมอีกครั้งและเดินไปทิศทางเดียวกับเมษา ช่วงการก้าวที่ต่างกันทำให้เคลย์ตันเดินมาทันเธอ “ผมเคลย์ตัน” เมษาเงยหน้าเล็กน้อยกับเพื่อนร่วมทางที่ไม่ได้เชิญและต้องการ เมษาหยุดเดินและล้วงเงินทอนในกระเป๋าออกมา มือที่ว่างอีกมือคว้ามือของเคลย์ตันมาข้างหนึ่ง “เศษเงินทอนฉันให้ค่ะ คุณจะเอาไปซื้อน้ำเปล่า มันน่าจะพอได้สักขวด ยามที่คุณคอแห้งหลังจากที่คุณเที่ยวเดินแจกจ่ายชื่อของตัวเองให้กับผู้หญิง หรือมั้ยก็คุณก็เอาเงินนี้ไปซื้อกระดาษและปากกาเขียนชื่อตัวเองและยืนแจกผู้หญิงที่เดินผ่านไปผ่านมาก็ได้นะคะ” อึ้ง! อาการที่เกิดขึ้นกับเคลย์ตันอีกครั้ง สายตามองร่างบางเดินจากไปทันทีที่พูดจบ เธอทิ้งไว้เพียงเศษเงินทอนกับความว่างเปล่าบนใบหน้า เคลย์ตันหันไปมองเงาสะท้อนของตัวเองบนกระจกหน้าร้านที่เขายืนอยู่ ทำไมยี่สิบห้าปีที่ผ่านมาเขาไม่เคยรู้สึกว่าความเท่ห์ทั้งหน้าตาและรูปร่าง มันช่างไร้ประโยชน์ได้ขนาดนี้ เคลย์ตันส่ายหน้าไปมา เป็นไปไม่ได้ เขาไม่ใช่ปัญหาแน่นอน “เธอต้องผิดปกติอะไรสักอย่างแน่นอน” เคลย์ตันสรุปเป็นแบบอื่นไปไม่ได้เลย เมษามองกลับหลัง เมื่อแน่ใจแล้วว่าผู้ชายคนนั้นไม่ได้ตามมา เธอเดินเข้าร้านชุดชั้นใน เธอให้เวลากับร้านนี้นานสักหน่อย วันนี้เมษาหมดไปหนึ่งวันกับเข้าของส่วนตัวจนครบครันสำหรับระยะเวลาหนึ่งเดือนที่เธอตั้งใจจะอยู่ที่นี่ โทรอนโต เคลย์ตันพยักหน้าหลังจากที่ได้รับการรายงานว่าเมษากลับมาแล้ว ดวงตามองน้ำสีอำพันที่เคลื่อนไปมายามที่เคลย์ตันแกว่งแก้วในมือ เขาเรียกหาวิสกี้ก่อนหน้าเมื่อชั่วโมงที่แล้ว หลังจากที่ตัดสินใจไม่ตามเมษาต่อ เขากลับมาโรงแรมและทำงานต่อจนถึงบ่าย เมื่อสมองว่างจากงาน เมษาก็กลับเข้ามาในสมองเขาอีกครั้ง และเครื่องดื่มผสมแอลกอฮอล์ก็เป็นทางออกให้กับเขา เมื่อเขาพยายามคิดหาเหตุผลต่างๆกับพฤติกรรมของเมษา เธอไม่เคยมีแฟนเลยจากข้อมูลที่ได้มา หรือเธอไม่รู้ว่าจะต้องทำตัวแบบไหนกับเพศตรงข้ามที่ให้ความสนใจเธอ “นายครับ คุณเมษากำลังออกจากห้องพักครับ?” ชายชุดดำที่มีหน้าที่เพิ่ม คือติดตามการเคลื่อนไหวของเมษาทุกฝีก้าวและรายงานตรงให้กับเขารู้ทันที เคลย์ตันชำเลืองมองนาฬิกา เธออาจจะไปหาอะไรกินเป็นมื้อเย็น ร่างกายเคลื่อนไหวทันที แต่ชายชุดดำห้ามเขาไว้ก่อน เพราะเมษายังอยู่ที่หน้าลิฟท์ ใช่แล้ว...เขาไม่ต้องการให้เธอรู้ว่าเขาพักอยู่ชั้นเดียวกับเธอ ทั้งชั้นมีแค่เธอและเขาเท่านั้น แม้แยกห้องกันแต่ก็ทำให้เคลย์ตันคิดไปแล้วว่า เขาพาเมษาเข้าบ้านแล้ว เพราะชั้นนี้ไม่ได้มีไว้สำหรับลูกค้าตั้งแต่แรก