[เมษา&เคลย์ตัน] “ให้ตายคาอกคุณเลยก็ได้...”

เคลย์ตันทำทีเรียกพนักงานให้มารับชำระเงิน เมื่อทุกอย่างเรียบร้อย ก่อนเดินออกจากร้านอาหาร เขาโบกมือให้กับเมษาที่มองเขาเงียบๆเพียงเวลาสั้นๆ เมื่อเคลย์ตันออกจากร้านไปแล้ว เมษาเรียกพนักงานให้มารับชำระเงินเช่นกัน “เรียนคุณผู้หญิง สะดวกแจ้งเลขห้องพักมั้ยครับ สำหรับท่านที่พักห้องสวีทไม่ต้องชำระค่าอาหารครับ ร้านอาหารที่นี้เป็นโปรโมชั่นร่วมกับห้องพักครับ” เมษายิ้มออกมา ถึงแม้เธอจะมีเงินแต่ก็ไม่ควรไร้สาระและฟุ่มเฟือย “ค่ะ ฉันพักห้องสวีท” เมษาแจ้งเลขห้องไปในที่สุด พนักงานแจ้งให้เมษารอสักครู่ และเวลาเพียงไม่นานเขาก็กลับมาอีกครั้ง “เผื่อคุณผู้หญิงยังไม่ทราบว่าร้าน ผับ ในโรงแรมนี้อีกหลายที่พร้อมให้บริการกับลูกค้าที่พักห้องสวีทครับ” พนักงานพูดพร้อมยื่นแผ่นพับเล็กๆให้เมษาเพิ่มเติมกับให้เธอเซ็นชื่อบนเอกสารการรับประทานโดยไม่ต้องชำระเงิน “ผับคืนนี้มีการแสดงมายากลนะครับ น่าสนใจและสนุกมากๆเลยครับ” “เหรอ...น่าสนใจจริงๆด้วย ถ้าฉันอยากดู ผับที่ว่าไปทางไหนคะ” พนักงานยิ้มมีชัยอยู่ในใจ และย้ำการแสดงในผับอีกหลายอย่างให้เมษาสนใจมากขึ้นป้องกันการเปลี่ยนใจ เคลย์ตันยิ้มออกมาอย่างมีชัยเช่นกัน เมื่อเห็นร่างบอบบางเดินเข้ามาในผับในเวลาที่ไม่นานนัก คงต้องจัดโบนัสพิเศษให้กับพนักงานในร้านอาหารคนนั้นเสียแล้ว เมษามองบรรยากาศของสถานที่ แสงสว่างมีไม่มากแต่ที่นี่น่านั่ง แม้เพลงที่เปิดอยู่เธอจะไม่รู้จักแต่ก็ทำให้รู้สึกผ่อนคลาย “สวัสดีครับคุณผู้หญิง จองไว้เหรอเปล่าครับ” “เปล่าค่ะ” “กี่ที่ครับ” “ที่เดียว เอ่อ ฉันขอที่นั่งที่สามารถดูมายากลได้ชัดๆนะคะ” พนักงานพยักหน้าอย่างเข้าใจ ทั้งๆที่เธอถูกเลือกที่นั่งไว้แล้ว เคลย์ตันที่นั่งในมุมที่เมษาไม่มีทางเห็น เขารู้สึกดีมากเพียงแค่เขาคาดการณ์และเดาเอาว่าเมษาน่าจะอยากดูการแสดงมายากล ก็คนส่วนใหญ่ต้องอยากดูอยู่แล้ว เมษาได้ที่นั่งในมุมที่ดีมาก พนักงานแนะนำเครื่องดื่มให้กับเมษา น้ำสีสันสวยงามรสชาติดี เหมาะสมกับเมษา มันคือสิ่งที่เคลย์ตันต้องมาดูผลของมัน เพราะเครื่องดื่มของเมษา เขาก็เป็นคนเลือกให้เธอ มีแอลกอฮอล์ผสมแบบเจือจางเพื่อเพิ่มอรรถรสในการดื่ม แต่ถ้าผู้หญิงที่ไม่เคยดื่มมาก่อนอาจจะไม่รู้ด้วยซ้ำว่ามีแอลกอฮอล์ผสม เพราะบาร์เทนเดอร์จะปรุงรสชาติได้อร่อยที่ทำให้คนดื่มถ้าหลงในรสชาติก็อาจจะเมาได้อย่างไม่ต้องสงสัย หากรับไปในปริมาณที่มาก เมษาปรบมือให้กับการแสดงมายากลบนเวที เวลาชั่วโมงครึ่งผ่านไปอย่างรวดเร็ว เธอแทบไม่รู้ตัวเลยว่านั่งในผับแห่งนี้นานกว่าสองชั่วโมงและเครื่องดื่มถูกเปลี่ยนแก้วแล้วแก้วเล่าไปกี่แก้วแล้ว เมื่อเข้าช่วงเวลาดึก ก็จะเป็นการแสดงดนตรีสำหรับขาเด้นท์ เมษาแจ้งเลขห้องให้กับพนักงาน เธอเซ็นเอกสารการเข้ารับบริการเรียบร้อย เธอก็ลุกจากเก้าอี้ และในตอนนั้นเองที่เธอรู้สึกมึนพอสมควรแต่ก็ยังครองสติได้ เมษาโบกมือให้กับพนักงานที่จะเข้ามาพยุง ว่าเธอไม่เป็นไร เคลย์ตันเผยรอยยิ้มร้ายกาจออกมา “คืนนี้เธอจะมีความสุข...” เกร็ก เสียงประตูห้องที่ถูกปิด เมษาหายใจเข้ายาวๆอย่างโล่งอก เธออยากจะตีตัวเองนัก เพลิดเพลินจนลืมตัวลิ้มรสชาติหอมหวานซาบซ่าไม่รู้จักประมาณตนเลย เอาเป็นว่าคืนนี้เธอคงหลับสนิทอย่างไม่ต้องสงสัย เมษาพยายามดึงสติของตัวเองไว้ เพราะให้เธอมึนและอยากล้มตัวลงนอนบนเตียงมากแค่ไหน แต่เธอต้องอาบน้ำ เกร็ก เสียงประตูหน้าห้องถูกเปิดและปิดลงอีกครั้ง หลังจากที่เมษากลับเข้ามาในห้องนานกว่าชั่วโมง เคลย์ตันเดินไปยังห้องนอน ดวงตาหลี่ลงพร้อมรอยยิ้มอีกครั้ง ปกติเขาก็เป็นคนยิ้มง่ายอยู่แล้ว แต่วันนี้เหมือนว่าเมษาทำให้เขายิ้มได้มากกว่าปกติหลายเท่านัก เคลย์ตันเดินไปทรุดนั่งบนเตียงข้างกายที่หลับสนิทภายใต้ผ้าห่ม มือเรียวสวยสัมผัสลูบไล้ใบหน้าเนียนละเอียดใสของเมษา “ยามหลับ เธอดูไม่ต่างกับเด็กน้อยไร้เดียงสา อ่อนต่อโลก” นิ้วมือไล้ไปมาบริเวณริมฝีปากชมพูระเรื่อ “เธอรู้ตัวมั้ยว่าทำให้คนอย่างเคลย์ตัน ชอว์น เสียการทรงตัวได้อย่างน่าตกใจ เธอต้องชดใช้มันให้กับฉัน เมษา...” เคลย์ตันดึงผ้าห่มที่คลุมเมษาออกไป เธอสวมชุดนอนสีเทาอ่อนเป็นเสื้อแขนยาวตัวหนากับกางเกงขาสั้น วงแขนแข็งแรงช้อนร่างบางเข้าสู่อ้อมแขน อื้มมมม เมษาครางเบาๆในคอ แต่เธอก็ไม่ได้ตื่นขึ้นมา สองขาแข็งแรงก้าวต่ออย่างมั่นใจ เพื่อกลับไปยังเตียงนอนของเขาห้องข้างๆ ชายชุดดำทั้งสามโค้งคำนับให้เคลย์ตันก่อนจากไป เมื่อเจ้านายเดินกลับเข้าห้อง หนึ่งในชายชุดดำกดรหัสบางอย่างที่หน้าลิฟท์ เพื่อปิดระบบลิฟท์ที่จะมาเปิดในชั้นนี้ คนที่จะเรียกลิฟท์ขึ้นมาได้นั้นต้องมีรหัส เมษาไม่มีทางหนีลงไปจากชั้นนี้ได้เลย สำหรับเธอแล้วชั้นสามสิบสามก็เป็นสถานที่คุมขังในแดนสวรรค์ เคลย์ตันค่อยๆวางรางบางบนเตียงนอนของเขาอย่างอ่อนโยน เขาห่มผ้าให้เธอก่อนเดินไปยังห้องน้ำ คล้อยหลังเคลย์ตันไม่นานมาก ร่างบางค่อยๆขยับ เธอรู้สึกหิวน้ำ น่าจะเกิดจากปริมาณแอลกอฮอล์ในร่างกายทำให้เธอกระหาย ดวงตากระพริบถี่ๆ เพื่อปรับแสงที่มีน้อยนิด เมื่อสายตาชินกับแสงและมองเห็นรอบๆห้อง คิ้วเรียวค่อยๆขมวดเข้าหากัน พรึ่บ! สองขารีบก้าวลงจากเตียงที่ไม่เคยเห็นมาก่อน ความรู้สึกอยากดื่มน้ำหายเป็นปริดทิ้งเมื่อเรื่องแปลกประหลาดตรงหน้าเรียกความสนใจมากกว่า เกร็ก เสียงประตูอีกด้านดังขึ้นเสียก่อนที่เมษาจะได้คิดอะไรต่อ เธอหันไปมองทันที ดวงตาเบิกกว้าง ไอ้ผู้ชายคนนี้!!!! กรี๊ดดดดด เคลย์ตันขยับเข้าหาเมษาอย่างรวดเร็ว เมื่อเธอกรีดร้องเสียงดังออกมา เมษาวิ่งหนีเคลย์ตันที่ขยับเข้าหาเธอ เพราะเวลานี้ไม่ใช่เวลาที่จะมาครองความเยือกเย็นกับเหตุการณ์ตรงหน้า “จะเสียงดังทำไม?” เคลย์ตันที่ยืนอยู่ข้างเตียง เสียงดังใส่เมษา ที่เอาแต่กรีดร้องไม่หยุด “ไอ้บ้า อย่าเข้ามานะ!!!” “คนสวย พูดไม่เพราะเลยนะ มาคุยกันดีๆ...มาเถอะ” “สาบานได้มั้ยละ ว่าจะแค่คุย” เคลย์ตันหัวเราะออกมา “ผมสาบานเลยว่า ผมจะใช้ทั้งร่างกายคุยเพื่อทำความรู้จักกับคุณ คุณคนสวย” กรี๊ดดดดด เมษากรีดร้องออกมาอย่างโมโห “ฉันฆ่าแกแน่ ถ้าแกแตะต้องฉัน” “ให้ตายคาอกคุณเลยก็ได้...” เคลย์ตันพูดพร้อมกับเริ่มขยับช่วงขาต้อน เมษาที่ยืนบนเตียงขยับหนีไปตามจังหวะที่เคลย์ตันเป็นฝ่ายควบคุม ว้ายยยยย เมษาร้องเสียงหลง เมื่อเคลย์ตันคว้าหมอนและโยนใส่เธอ และจังหวะที่เธอหลบการปะทะกับหมอนใบนั้น เธอก็เข้าสู่อ้อมแขนแข็งแรงในที่สุด “ไอ้บ้า!!!...ฉันจะแจ้งความ ฉันจะให้ทางโรงแรม เจ้าของโรงแรม เอาเรื่องแกให้ถึงที่สุด” เมษาขู่ฟ่อๆใส่เคลย์ตันที่ทาบทับร่างเธอไว้ คำที่เริ่มแสดงให้เคลย์ตันเห็นว่าเมษาเริ่มที่จะควบคุมสติไม่ได้แล้ว ทำให้รอยยิ้มอย่างมีชัยปรากฎบนใบหน้าของเคลย์ตันอีกครั้ง “งั้นคุณก็บอกผมมาได้เลยเมษาที่รัก” เมษาเบิกตากว้าง แม้เธอจะกลัวเกินขีดจำกัด แต่ประโยคคำพูดของเขาเธอก็ได้ยินชัดเจน