บทที่ 5 หยุดเพื่อป้องกันการสูญเสีย

บทที่ 5 หยุดเพื่อป้องกันการสูญเสีย จิ่งหนิงเอนตัวไปที่กระจกรถอย่างไร้เรี่ยวแรง เธอมองออกไปด้านนอก เป็นภาพของค่ำคืนที่กำลังนับถอยหลังแล้วกะพริบตาลง คำพูดของมู่ยั่นเจ๋อเมื่อครู่ยังคงดังก้องอยู่ในหัวของเธอ เธอรู้สึกว่ามันช่างไร้สาระจริงๆ กี่ครั้งต่อกี่ครั้งการที่จิ่งเสี่ยวหย่ารังแกเธอโดยไม่ให้คนอื่นรับรู้ แต่เธอก็เงียบไว้ไม่ได้พูดอะไรออกมา เธอคิดว่าการทำเช่นนั้นจะแลกมาได้กับชีวิตที่เรียบสงบสุข คิดไม่ถึงจริงๆว่าอีกฝ่ายกลับทำให้สถานการณ์แย่ลงแบบนี้ เธอไม่ใช่คนอ่อนแอตั้งแต่เกิด เมื่อเธอรู้สึกว่าถูกเอาเปรียบแน่นอนว่าเธอจะต้องสู้กลับ ในสายตาของมู่ยั่นเจ๋อกลายเป็นว่าเธอรังแกจิ่งเสี่ยวหย่าอย่างนั้นเหรอ？ จิ่งหนิงถูกขับไล่ออกจากตระกูลจิ่ง ในเมืองจิ้นทุกคนล้วนรับรู้ว่าเธอเป็นลูกสาวที่ตระกูลจิ่งไม่ต้องการ โดยเฉพาะอย่างยิ่งคุณนายมู่ เพื่อไม่ให้เขาต้องรู้สึกอึดอัดใจ เธอพยายามหลีกเลี่ยงตัวเองทุกวิถีทาง พยายามไม่ไปปรากฏต่อหน้าสาธารณชนพร้อมกับเขา แต่ในสายตาของเขากลับกลายเป็นว่าเธอไม่ยอมไปเข้างานเลี้ยงสังสรรค์เป็นเพื่อนเขา！ เรื่องที่ขายของใช้ผู้ใหญ่...... หากไม่ได้เกิดเรื่องนั้นขึ้น หากไม่ใช่เพราะตระกูลจิ่งเห็นแก่ตัวและลำเอียง ชีวิตเธอจะเดินมาถึงจุดที่พังพินาศแบบนี้ได้เหรอ？ ทั้งหมดนี้ทำไมถึงกลายเป็นความผิดของเธอไปได้！！！ จิ่งหนิงหลับตาแล้วรู้สึกว่าชีวิตช่างตลกและไร้สาระสิ้นดี ทันใดนั้นเสียงของผู้ชายที่นั่งอยู่ข้างๆก็ดังขึ้น “มันคุ้มค่าไหมที่คุณจะมานั่งร้องไห้เสียใจให้กับผู้ชายแบบนี้？” จิ่งหนิงตกตะลึงและหันกลับไปมอง แม้เธอจะมองไม่ค่อยชัดเจนเท่าไหร่แต่ก็ดูออกว่าชายที่นั่งอยู่ตรงนี้มีความเป็นสุภาพบุรุษ ดวงตาของเขาแฝงไปด้วยความเย็นชา เธอจึงนึกขึ้นมาได้ว่าเหมือนกับเธอจะถูกชายคนหนึ่งทุ่มเข้ามาในรถ คนๆนั้นช่วยเธอออกมาจากผับ เมื่อนึกได้ว่ามีคนอื่นอยู่ เธอก็ไม่ได้แสดงท่าทางอ่อนแอเมื่อสักครู่ออกมาอีก จิ่งหนิงยกมือขึ้นปาดน้ำตาแล้วพูดว่า “ใครบอกว่าฉันร้องไห้เสียใจเพราะเขา？” ลู่จิ่งเซินมองไปที่เธอ สายตาของเขาจ้องไปที่ดวงตากลมโตและแกล้มสีแดงเรื่อนั้น จิ่งหนิงรีบอธิบายต่อว่า “ฉันไม่ได้ร้องไห้เพราะเขา แต่เพราะตัวฉันเอง......” เธอร้องไห้ให้กับชีวิตในวัยรุ่นของตัวเองที่ใช้อย่างสิ้นเปลืองกับขยะนั่นในหลายปีที่ผ่านมา ลู่จิ่งเซินพยักหน้าเห็นด้วย “คุณรู้วิธีที่ดีที่สุดในการจัดการกับความล้มเหลวสำหรับการลงทุนไหม？” “อะไรคะ？” “ต้องหยุดเพื่อไม่ให้สูญเสียมากกว่าเดิม” ริมฝีปากเรียวบางเขาพูดออกมาทำให้ใจของเธอสั่นสะท้าน เธอหันหน้าไปทางเขา ภายใต้แสงไฟสลัว ชายผู้นี้นั่งหลังตรงสง่า แม้จะเห็นเพียงแค่ครึ่งใบหน้าแต่ก็รู้ได้ว่าเขาหน้าตาดีทีเดียว ไม่ใช่ว่าเธอไม่เคยเห็นผู้ชายหน้าตาดีมาก่อน เพราะมู่ยั่นเจ๋อก็จัดว่าเป็นคนประเภทนี้ แต่เมื่อเทียบกับชายที่อยู่ตรงหน้าเธอ เขายังห่างไกลอีกมากนัก เขาที่อยู่ตรงหน้าเธอตอนนี้ช่างแพรวพราวราวกับดวงดาวบนสวรรค์ แข็งแกร่งยิ่งกว่านกอินทรีที่อยู่บนท้องฟ้า สูงส่งเสียจนแทบเอื้อมไม่ถึง อีกทั้งใบหน้าของเขาทำให้สาวๆกรี๊ดออกมาได้อย่างไม่ต้องสงสัย เธอส่ายหัวสลัดความคิดไร้สาระเมื่อสักครู่ออกไป แล้วจ้องมองไปที่ใบหน้าของเขา กลืนน้ำลายแล้วพูดว่า “ฉันเข้าใจแล้ว” เธอครุ่นคิดแล้วถามเขาออกไปว่า “คุณคิดยังไงกับคนที่ขายของใช้ผู้ใหญ่？” ลู่จิ่งเซินขมวดคิ้วแล้วตอบกลับไปว่า “ก็เป็นอาชีพปกติ ไม่ได้ผิดกฎหมายนี่ ไม่มีอะไรพิเศษ” จิ่งหนิงหัวเราะออกมาเบาๆ รอยยิ้มของเธอแฝงไปด้วยฤทธิ์เหล้าแต่ก็ยังมีสติอยู่บ้าง แววตาของเธอนั้นงดงามดุจสายน้ำ “ฉันก็คิดว่าอย่างนั้นนะ” กลิ่นน้ำหอมอ่อนๆลอยมาแตะที่จมูก ลู่จิ่งเซินเอียงศีรษะเล็กน้อยและเห็นว่าเธอลุกขึ้นทันกะทันหันจากนั้นเอนตัวมาทางเขาถามขึ้นว่า “คุณคิดว่าฉันสวยไหม？” ลู่จิ่งเซินนั่งหลังตรง ยืดตัวขึ้น ผู้หญิงตรงหน้าเขาสวยอย่างไม่ต้องสงสัย ไม่เพียงแต่สวยอีกทั้งยังเซ็กซี่จนน่าทึ่ง แม้ว่าในวันนี้เธอเพียงจะสวมเสื้อคลุมสีเบจที่เรียบง่าย ด้านในเป็นเสื้อสายเดี่ยวสีขาว แต่ก็ยังไม่อาจบดบังความเย้ายวนใจที่เปล่งประกายจากภายในสู่ภายนอกได้ ในสมองของเขามีความคิดหนึ่งแวบเข้ามาว่า ไม่มีคำไหนจะอธิบายออกมาได้ เขากลืนน้ำลายลงคอและไม่ได้พูดอะไรออกมา จิ่งหนิงจึงโน้มตัวเข้าไปใกล้เขา ริมฝีปากแดงของเธอพูดข้างๆหูเขาด้วยเสียงอันแผ่วเบาว่า “ฉันอยากนอนกับคุณ คุณจะยอมนอนกับฉันไหม？” “พระเจ้า！” ซูมู่ที่กำลังขับรถอยู่ อดไม่ได้ที่จะอุทานออกมา วินาทีต่อมา เขาก็รู้สึกถึงสายตาอันเยือกเย็นจ้องมาด้านหลัง เขารีบเก็บเสียงหัวเราะและรอยยิ้มนั้นอย่างรวดเร็วแล้วขับรถต่อไปเงียบๆ ลู่จิ่งเซินจึงได้หันกลับมามองผู้หญิงที่อยู่ข้างๆเขา เขาหรี่ตาลงมองแล้วพูดกับเธอว่า “คุณนอนกับผมต้องมีค่าตอบแทนนะ คุณแน่ใจเหรอ？” จิ่งหนิงหัวเราะแล้วพูดว่า เงินเหรอ？ฉันมี！” เมื่อพูดจบก็หยิบเงินจากกระเป๋าควักออกมาแล้วส่งให้เขาดู “คุณนับดูนะ ถ้าไม่พอฉันโอนให้อีกก็ได้” ลู่จิ่งเซินจึงได้พบว่าคำพูดของเธอเมื่อสักครู่ไม่ได้ล้อเล่นแต่เธอพูดจริง เขาขมวดคิ้วแล้วถามต่อว่า “คืนนี้ใครก็ได้ที่นั่งอยู่ข้างคุณ คุณก็นอนกับเขาได้หมดเหรอ？” จิ่งหนิงส่ายหน้า เธอหัวเราะเหอะๆแล้วเอื้อมมือมาจับใบหน้าของเขา “ฉันไม่ได้โง่ขนาดนั้นนะ ที่ฉันจะนอนกับคุณก็เพราะว่าคุณหน้าตาดี พวกเขาดูถูกฉันไม่ใช่เหรอ？ถ้าฉันจะหาใครสักคนก็ต้องหาที่หน้าตาดีกว่าเขาสิ！ให้พวกเขาสองคนโมโหและอิจฉาฉันจนตายไปเลย！” ลู่จิ่งเซินคิดไม่ถึงจริงๆว่าเขาจะได้คำตอบแบบนี้ เขาทำตัวไม่ถูกและตกตะลึงเล็กน้อยกับคำพูดที่จริงจังของเธอ และในขณะนั้นเองรถก็หยุดลงกะทันหัน จิ่งหนิงเดิมทีก็ดื่มเหล้าเสียจนเมามาย แรงเบรกเมื่อสักครู่ทำให้ลู่จิ่งเซินเอื้อมมือไปคว้าเธอเอาไว้ “เกิดอะไรขึ้นกัน？” เขาถาม ซูมู่ตอบกลับมาว่า “ขอโทษครับท่านประธาน ถึงคฤหาสน์บ้านลู่แล้ว” “กลับไปได้แล้ว” “ครับ！” เมื่อประตูรถด้านหน้าถูกปิดลง ลู่จิ่งเซินก็ก้มลงมองดูผู้หญิงในอ้อมแขนของเขา เธอเมามากและใบหน้าของเธอแดงระเรื่อ เขาอดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้วขึ้น “ถึงแล้ว ลงรถเถอะ” ผู้หญิงในอ้อมอกของเขากลับไม่ขยับแม้แต่น้อย เธอพิงร่างกายมาที่เขาแล้วเงยหน้าขึ้นมองดูใบหน้าอันหล่อเหลา ใบหน้าที่เรียบเฉยและเย็นชา ริมฝีปากบางเซ็กซี่ช่างเย้ายวนใจจริงๆ ด้วยฤทธิ์ของแอลกอฮอล์ทำให้สมองของเธอหุนหันพลันแล่น เธอเอื้อมมือไปโอบคอของเขาไว้แล้วจุมพิตลงไป ลู่จิ่งเซินตัวแข็งทื่อ ดวงตาของเขาเบิกกว้าง จากนั้นรีบถอนริมฝีปากออก เมื่อจิ่งหนิงเห็นท่าทางของเขาก็หัวเราะออกมา “สุดหล่อคะ จูบคุณหวานมากจริงๆ” ลู่จิ่งเซิน “......” เขาผลักเธอออกแล้วพูดว่า “ปล่อยมือซะ” จิ่งหนิงไม่ยอมขยับตัว เธอกะพริบตามองเขา ดวงตาของเธอแดงขึ้นในทันใด “คุณก็รังเกียจฉันใช่ไหม？ที่ฉันมันไม่ใช่คนขี้อ้อน ฉันมันไม่น่าสนใจเลยไม่ยอมนอนกับฉันใช่ไหม？” ลู่จิ่งเซินขมวดคิ้วขึ้นแล้วพูดว่า “ไม่ใช่” “ถ้าอย่างนั้นทำไมคุณถึงไม่ตกลง？” เธอทำท่าทางน่าสงสารออกมา น้ำตาไหลร่วงเป็นสายแปดเปื้อนใบหน้าอันขาวผ่องของเธอ ลู่จิ่งเซินตกตะลึงและรู้สึกเจ็บที่หัวใจเล็กน้อย น้ำตาของหญิงสาวคนนั้นไหลลงมาราวกับก๊อกน้ำและเปียกปอนเสื้อเขา