已经是第一章了
บทที่1
พนักงานหลายร้อยคนในบริษัทดูหน้าชื่นตาบานกันผิดปกติ รวมถึงเพียงรักด้วยที่วันนี้หล่อนเก็บของเตรียมกลับห้องพักตรงเวลาเลิกงานเป๊ะ ซึ่งปกติแล้วเพียงรักจะนั่งทำงานเลทไปหนึ่งชั่วโมงเป็นอย่างต่ำ ก็แน่ล่ะสิ วันนี้เงินเดือนออกนี่นา เหล่าพนักงานที่เป็นมนุษย์เงินเดือนก็จะพากันออกไปสังสรรค์ กินเลี้ยงกันบ้าง แต่ไม่ใช่กับเพียงรักเพราะสถานที่ที่หล่อนจะไปคือบ้าน กระเป๋าใบโปรดถูกกระชับเข้าหาตัว ก่อนจะหยิบสมาร์ตโฟนขึ้นโทรหาแท็กซี่เจ้าประจำที่คอยรับส่งทุกวัน
"ลุงคะ รักเลิกงานแล้วนะ แวะมารับรักด้วยนะคะ"
"ครับๆ ลุงอยู่แถวนั้นพอดีเลย ออกมารอลุงที่เดิมเลยนะ"
"ค่ะ"
"ลุงเทียนคะ วันนี้ส่งรักที่บ้านแม่นะคะ"
"ครับ"
ลุงเทียนพยักหน้ารับก่อนจะขับรถออกไป
"ซื้ออะไรมาเยอะแยะพี่รัก วันนี้เงินเดือนออกล่ะสิ"
เพียงลลินเอ่ยถามพี่สาวที่หิ้วของมาเต็มไม้เต็มมือ เจ้าตัววางหนังสือในมือลงก่อนจะเข้าไปรับของจากพี่สาว
"โห…มีแต่ของอร่อยทั้งนั้นเลย พี่รักอยู่ทานพร้อมกันก่อนนะ"
เพียงลลินว่าก่อนจะยกกับข้าวที่พี่สาวซื้อมาเดินหายเข้าไปในครัว
เพียงรักวางกระเป๋าลงก่อนจะไปนั่งข้างเตียงมารดา มือเรียวเอื้อมไปกุมมือหยาบกร้านของมารดาเบาๆ
"รีบๆหายนะคะ อีกไม่กี่เดือนลินมันจะรับปริญญาแล้วนะ แม่สัญญากับน้องมันไว้ไม่ใช่เหรอคะ ถ้าแม่ผิดสัญญาลินมันคงจะโกรธและเสียใจมาก"
"พี่รัก มาทานข้าวเร็ว"
เพียงลลินที่จัดโต๊ะเรียบร้อยหันมากวักมือเรียกพี่สาว เพียงรักพยักหน้ารับก่อนจะปาดน้ำตาออกและพยายามทำสีหน้าให้เป็นปกติ
"แม่กินข้าวแล้วเหรอ"
"กินแล้วค่ะ กินข้าวกินยาแล้วหลับไปเมื่อครู่นี้เอง ก่อนพี่รักจะมาสักสิบนาทีได้มั้งคะ"
เพียงลลินตอบพร้อมกับตักข้าวสวยในหม้อให้พี่สาว
เมื่อทานข้าวเสร็จสองพี่น้องก็อยู่คุยกันต่อจนถึงหนึ่งทุ่ม เพียงรักก็ขอตัวกลับ
"อะ เก็บไว้ใช้นะ ใช้ประหยัดๆหน่อยล่ะ"
เพียงรักยื่นเงินจำนวนหนึ่งให้กับน้องสาว
"ไม่เป็นไร ของเดือนที่แล้วยังเหลืออยู่เลย"
เพียงลลินปฏิเสธ
"เก็บไว้ใช้ เหลือก็ฝากไว้สิ"
หล่อนดึงมือเล็กของน้องสาวมาก่อนจะยัดเงินใส่ในมืออีกฝ่าย
"พี่กลับแล้วนะ ปิดบ้านให้เรียบร้อย ประตู หน้าต่าง ดูให้ดี"
"ค่า รับทราบค่า"
เมื่อน้องสาวตอบรับคนเป็นพี่ก็หยิบกระเป๋าขึ้นมาและหมุนกายเดินออกไป
ใช้เวลาเพียงไม่นานก็มาถึงที่พัก เมื่อเปิดประตูเข้ามาก็รู้สึกถึงความเย็นจากเครื่องปรับอากาศที่ตกลงมากระทบผิวเนียน นั่นทำให้หล่อนรู้ว่าเขาอยู่ข้างในนั้นแล้ว
"กลับมาแล้วเหรอคะ"
หญิงสาวคลี่ยิ้มถามคนตัวโตที่นอนดูโทรทัศน์บนโซฟา เย็นนี้เขามีนัดสังสรรค์กับเพื่อนไม่ใช่เหรอ ทำไมถึงยังไม่ไปอีก เพียงรักคิดในใจ
"แล้วเห็นไหมล่ะ"
"ไม่ได้ไป…"
"แล้วฉันต้องรายงานเธอเหรอ"
ไม่ทันที่คนตัวเล็กจะได้เอ่ยถาม ภาคินก็หันมาว่าอย่างหงุดหงิดก่อนจะเดินหนีเข้าห้องไป เพียงรักถอนหายใจออกมาก่อนจะเดินไปปิดโทรทัศน์แล้วเดินตามเข้าไป
"ทานอะไรหรือยังคะ ถ้ายังรักจะ…"
หล่อนตัดสินใจเอ่ยถามเขาอีกครั้ง
"ฉันจะนอน!"
เขาตวาดเสียงแข็ง เมื่อเขายืนยันแบบนั้นหล่อนเลยละความสนใจจากเขาและเดินเข้าไปอาบน้ำแทน
已经是最新一章了
加载中
