已经是第一章了
บทที่2
กลิ่นโลชันอ่อนๆที่โชยมานั้นบ่งบอกได้ว่าเพียงรักอาบน้ำเสร็จแล้วและตอนนี้เจ้าหล่อนกำลังหวีผมอยู่หน้ากระจกบานใหญ่อยู่
"คุณแม่อยากให้คุณคินไปทานข้าวกับท่านสักมื้อ คุณคินสะดวกเป็นพรุ่งนี้หลังเลิกงานไหมคะ"
หล่อนตัดสินใจถามอกไป
"ฉันต้องทำงาน ฉันไม่ได้ว่างขนาดนั้น"
"แต่พรุ่งนี้คุณคินไม่มีนัดที่ไหนเลยนะคะ"
หล่อนแย้ง
"ฉันมีนัดกับฤดี"
คำบอกกล่าวของภาคินทำให้เจ้าหล่อนชะงักนิ่งไปชั่วครู่ ก่อนจะตอบกลับออกไปเสียงแผ่ว
"งั้นไม่เป็นไรค่ะ รักไปเองก็ได้"
"เธอจะไปทำไมห้ะ! เพียงรัก"
คนตัวโตหันมาตวาดถามเสียงดัง ใบหน้าหล่อเหลาแสดงความหงุดหงิดอย่างเห็นได้ชัด
"หรือว่าจะคาบข่าวไปฟ้องอีก แค่นี้ฉันก็ให้เธอมากเกินพอแล้วนะ หรือมันไม่พอนอกจากทะเบียนสมรส หน้าที่การงาน เงิน บ้าน เธออยากได้อะไรอีก"
อยากได้อะไรงั้นเหรอ หล่อนก็อยากได้ภาคินคนเดิมกลับมายังไงเล่า เพียงรักเม้มริมฝีปากแน่น
"รักไม่ได้ต้องการอะไร รักแค่อยากไปเยี่ยมท่านบ้างก็เท่านั้นเองค่ะ"
"เป็นห่วงกันมากก็เก็บข้าวเก็บของออกไปเลยสิ จะมาอยู่คอนโดฉันให้มันรกหูรกตาทำไม"
"ระหว่างเราเหลืออีกแค่หกเดือน คุณคินช่วยทนต่ออีกหน่อยเถอะค่ะ ไหนๆก็ทนมาได้เป็นปีแล้ว เพราะตอนนี้รักก็ทนอยู่เหมือนกัน"
"เหอะ! ทนเหรอ เธอเนี่ยนะทนอยู่กับฉัน"
ภาคินถามออกไปพร้อมกับแค่นหัวเราะ ผู้หญิงที่เห็นแก่เงินอย่างเพียงรักน่ะเหรอ ทนอยู่กับเขา เพียงรักไม่ได้โต้ตอบออกไป เจ้าหล่อนทำเพียงแค่นิ่งเงียบ ภาคินเป็นคนใจร้อน โมโหร้ายข้อนี้หล่อนรู้ดี หล่อนจึงเลือกที่จะเงียบ แต่ใครจะรู้ว่าการที่เพียงรักเงียบนั้นมันยิ่งเพิ่มเพลิงโทสะในใจเขา
"งั้นก็ทนเอากับฉันหน่อยก็แล้วกัน"
เขาว่าก่อนจะสาวเท้าลงจากเตียงเข้าไปกระชากเรียวแขนเล็กให้ลุกขึ้นแล้วเหวี่ยงร่างบางลงบนเตียง
"ว้าย! "
เพียงรักอุทานเสียงหลง
ภาคินไม่รอช้าที่จะขึ้นไปกักตัวคนตัวเล็กไว้กับเตียง ริมฝีปากหนาก้มลงไปฉกฉวยหาความหวานจากริมฝีปากสีแดงระเรื่ออย่างดูดดื่ม จนได้กลิ่นคาวเลือด เพียงรักดิ้นขลุกขลักประท้วงอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะหยุดลง นั่นทำให้ภาคินเงยหน้าขึ้นมาช้าๆ ริมฝีปากสวยได้รูปเมื่อครู่บวมเจ่อจนทำให้ภาคินยิ้มหยัน
"แค่นี้ทำเป็นสำออย"
เขาว่าก่อนจะยกมือขึ้นมาเกลี่ยหยาดน้ำตาของสาวเจ้าที่เอ่อล้นออกมาพร้อมกับม้วนปอยผมยาวสลวยเล่น
"อยากเป็นเมียฉันก็ต้องทน ไม่ใช่เอะอะบีบน้ำตา"
เขาว่าก่อนจะผละออก
"ไว้มาใช้บริการวันหลังแล้วกัน วันนี้ไม่มีอารมณ์"
เขาว่าก่อนจะเดินออกไป
ทั้งๆที่เวลานี้เขาควรจะสะใจที่ได้ถากถางเพียงรัก แต่ทำไมภายในใจเขามันกลับว้าวุ่น มือหนายกขึ้นก่ายหน้าผากพลางขบคิดถึงเรื่องราวระหว่างเขากับเพียงรัก มันไม่ใช่ความผิดของเขาแต่มันเป็นความผิดของหล่อนต่างหากที่ทำให้เรื่องระหว่างเราต้องเป็นแบบนี้ คำว่าผู้หญิงหิวเงินคงจะเหมาะกับหล่อนไม่น้อย นึกมาถึงตรงนี้ก็สมเพชตัวเองไม่น้อยที่ครั้งหนึ่งเคยหลงรักผู้หญิงคนนี้หัวปักหัวปำ แต่สุดท้ายเรื่องทั้งหมดก็เป็นเพียงแค่นิทานหลอกเด็ก เพียงรักหลอกให้เขารัก เชื่อใจจนตายใจสุดท้ายหล่อนก็พาผู้หญิงคนนั้นมาพรากบิดาไปจากเขา
"ขอบคุณหนูรักมากนะลูก ที่พาเจ้าคินกลับมาหาป้าอีกครั้ง"
"มันหมายความว่ายังไงรัก"
ภาคินถามเสียงเครือ
"รักขอโทษ"
ในวันนั้นมีเพียงแค่คำขอโทษที่หลุดออกจากปากบางมา ไม่มีแม้แต่คำอธิบายให้กับเขา
已经是最新一章了
加载中
