已经是第一章了
บทที่5
เพียง(เศษ)รัก05
"โอ้ สวัสดีครับคุณภาคิน ตรงเวลาเป๊ะเลยนะครับ"
ติณณภพรีบกล่าวทักทายเมื่อเห็นว่าใครเดินเข้ามา
"ครับ"
ภาคินตอบเพียงแค่นั้นก่อนจะเดินผ่านอีกฝ่ายไปนั่งโดยไร้การเชื้อเชิญ ทำให้มือของติณณภพที่ยื่นมาหมายจะจับมือทักทายต้องค้างอยู่อย่างนั้น
"สวัสดีครับ คุณเพียงรัก"
ติณณภพหันมาสนใจสาวสวยที่ยังยืนอยู่ตรงนี้แทน
"สวัสดีค่ะ"
เพียงรักยื่นมือออกไปจับกับเขาอย่างเลี่ยงไม่ได้ สายตาโลมเลียของชายหนุ่มตรงหน้าทำให้หล่อนรีบชักมือกลับ และเหมือนว่าติณณภพก็เริ่มจะรู้ตัวเลยเอ่ยเชิญเจ้าหล่อน
"เชิญครับ"
"ขอบคุณค่ะ"
หล่อนตอบรับก่อนจะเดินผ่านติณณภพแล้วไปนั่งลงบนโซฟาตัวเดียวกับภาคิน ถ้าหล่อนรู้ว่าเขามีนัดกับติณณภพให้ตายยังไงหล่อนก็ไม่ยอมมา พลันความหลังครังก่อนก็แล่นเข้ามาในห้วงความคิดของหญิงสาว
"ขอบคุณมากนะคะ ที่ไว้ใจและเชื่อใจในสินค้าของบริษัทเรา ทางเราสัญญาว่าจะไม่ทำให้ผิดหวังแน่นอนค่ะ"
"เดี๋ยวก่อนสิครับ ผมยอมเซ็นสัญญาเพราะคุณเลยนะครับ คุณเพียงรัก เอ่อ…หมายถึงเพราะคุณเป็นคนช่างพูดช่างเจรจาน่ะครับ ผมชอบ"
"ถ้าผมจะชวนคุณเพียงรักทานข้าวด้วยกันก่อนกลับ คงไม่เป็นอะไรใช่ไหมครับ"
"อ…เอ่อค่ะ"
หล่อนตอบตกลงไป ยอมรับว่าตอนนั้นหล่อนเกรงใจเขาไม่น้อย
"งั้นเชิญเลยครับ"
วันนั้นหลังจากทานมื้อค่ำกับเขาเสร็จ หล่อนก็รู้สึกร้อนไปทั้งตัว เหมือนจะบังคับตัวเองไม่ได้ มือบางที่พยายามจะกดโทรหาใครให้มาหาต้องชะงัก เมื่อติณณภพเดินเข้ามาแย่งมันไปจากมือหล่อน ตอนนั้นจึงได้รู้ว่าหล่อนโดนเข้าแล้ว!
"ค…คุณ"
"ผมเห็นคุณเหมือนจะไม่สบาย ผมจะช่วย"
ติณณภพเข้ามาโอบประคองหล่อน ใจอยากขัดขืนและผลักเขาออกไปให้ไกลแต่มือไม้ดันสวนทาง นอกจากมันจะไม่ผลักเขาแล้วมันยังเกี่ยวแขนเขาไว้แน่น
"ผมจะช่วยคุณเองครับ"
"ป…ปล่อยนะ"
"ไม่เอาน่า ผมบอกแล้วไงครับ ว่าผมจะช่วย!คุณเอง"
"ตุ๊บ! "
เสียงแฟ้มเอกสารฟาดลงบนโต๊ะดังขึ้น ทำให้เพียงรักสะดุ้งโหยง เมื่อหลุดออกมาจากภวังค์ความคิดก็เห็นว่าภายในห้องนี้มีแค่ภาคินกับหล่อนเท่านั้น
"เอามาสิ! "
"ค…คะ"
"หยิบสัญญามา"
เขาว่าเสียงขรึม
"อ…อ๋อค่ะ"
เพียงรักหันไปหยิบสัญญาดังกล่าวออกมาจากแฟ้มในกระเป๋า
ภาคินเปิดอ่านทวนอีกรอบ ก่อนจะเอ่ยบอกเลขาสาว
"ฉันมีธุระต่อ ฝากด้วยแล้วกันเหลือแค่มันเซ็นสัญญา"
เขาบอกแค่นี้ก่อนจะลุกขึ้นยืนเต็มความสูง ทันใดนั้นมือบางก็เอื้อมไปจับมือเขาไว้ พร้อมกับส่งสายตาวอนขอออกไป หล่อนไม่อยากอยู่กันตามลำพังกับติณณภพ ถึงสถานที่แห่งนี้จะมีคนมากมายแต่แน่นอนว่ามี่ใครมาช่วยหล่อนแน่หากเกิดเรื่อง
"อะไร"
เขาสลัดมือออก
"รักไม่ได้เอารถมานะคะ แล้วรักจะกลับยังไง"
แถวนี้ค่อนข้างห่างไกลจากตัวเมืองนัก จึงไม่ค่อยมีรถรับส่ง รถประจำทาง หรือแม้แต่วินมอเตอร์ไซค์
"ไม่ต้องห่วงไปหรอกครับ ผมไปส่งได้"
ทันใดนั้นเสียงของติณณภพก็ดังแทรกขึ้นมาทันที ได้ยินดังนั้นภาคินก็รีบสาวเท้าเดินออกไปหาใครอีกคนที่โทรมาบอกเขาว่ารถชน
已经是最新一章了
加载中
