已经是第一章了
บทที่8
เพียง(เศษ)รัก08
กชมลมองภาพที่เจ้านายหนุ่มที่อาสาจะไปส่งเพียงรักและพยุงเพื่อนรักขึ้นรถไปนั้นอดทำให้เจ้าหล่อนแอบคิดไม่ได้ว่าสองคนนี้อาจจะมีอะไรเกินเลยมากกว่าเจ้านายลูกน้อง แต่ความคิดทั้งหมดก็ต้องสะดุดลงเพราะเสียงเรียกเข้าจากสมาร์ทโฟนที่ดังขึ้น
"ค่ะ พี่กาย"
"ถึงหรือยัง แม่พี่รออยู่นะห้ามเบี้ยวนัดนะ ไม่งั้นพี่โกรธจริงๆด้วย"
เสียงออดอ้อนของแฟนหนุ่มที่ดังตามสายมาทำให้กชมลอดที่จะคลี่ยิ้มออกมาไม่ได้ วันนี้เป็นวันครบรอบหนึ่งปีที่บิดาของเขาเสีย จึงมีบรรดาญาติๆของเขามารวมตัวกันที่บ้าน กรภัทรเลยจะถือโอกาสนี้เปิดตัวหล่อนเลย
"กำลังจะไปค่ะ มีเรื่องนิดหน่อยน่ะ"
"เรื่องอะไร! "
เสียงของแฟนหนุ่มเข้มขึ้นจนหล่อนนึกขัน
"เรื่องเพื่อนกลอยน่ะค่ะ ไม่มีอะไรหรอกงั้นแค่นี้ก่อนนะเดี๋ยวกลอยรีบไป"
"ครับ ขับรถดีๆนะ"
"ค่ะ"
"ครั้งที่สองแล้วใช่ไหม ที่มันทำแบบนี้"
ภาคินถามออกมาเสียงขรึม สองตายังจดจ้องอยู่กับท้องถนนแต่สองหูยังรอฟังคำตอบจากร่างบางข้างๆ
"ค่ะ"
"แล้วก็ปล่อยผ่านไม่ทำอะไรเลย จนมันได้ใจ"
เขาว่าน้ำเสียงติดหงุดหงิด
"เป็นห่วงเหรอคะ"
คำถามนั้นทำให้ภาคินชะงัก แต่ก็เพียงครู่เดียวเท่านั้นก่อนเขาจะแค่นยิ้มออกมา
"ที่ถามออกมานี่คิดหรือยัง"
และแล้วบทสนทนาของทั้งคู่ก็จบลงเพียงเท่านั้น เพราะเสียงเรียกเข้าจากสมาร์ทโฟนของเขาดังแทรกขึ้นมาเสียก่อน
"ครับฤดี ถึงบ้านแล้วใช่ไหม"
เมื่อได้ยินว่าคนปลายสายคือใคร เพียงรักก็เลือกที่จะหันอกไปมองข้างนอกรถแทน แต่ทุกประโยคสนทนาของคนทั้งคู่ยังดังก้องในหู น้ำเสียงที่ได้ยินตอนนี้มันช่างต่างจากที่หล่อนได้ยินทุกวันเสียจริง
"ผมขับรถอยู่ครับ"
"ไว้ถึงห้องแล้วผมโทรกลับนะ"
เมื่อมาถึงห้องภาคินก็ปลีกตัวไปยังห้องนอนของเขา ไม่มีแม้แต่คำถามไถ่ว่าเป็นยังไงบ้าง ยังเจ็บอยู่ไหม ไหวหรือเปล่า
มีเพียงแค่ความเย็นชา เหินห่างเพียงเท่านั้นที่เขามอบให้กัน ยิ่งคิดยิ่งช้ำใจ เพียงรักเลือกที่จะอาบน้ำเพื่อสลัดความน้อยใจเหล่านั้นทิ้งไป ก่อนจะล้มตัวลงนอนบนเตียงกว้าง ไม่นานดวงตาคู่สวยก็ปิดลง อาจจะเป็นเพราะอาการอ่อนเพลียและความเจ็บที่เข้ามารุมเร้าจนเกินต้านไหว เจ็บทั้งกายและใจ
"แกร็ก! "
ประตูห้องนอนของเพียงรักถูกเปิดเข้ามาโดยใครอีกคนที่หนีเข้าห้องไปตั้งแต่ช่วงหัวค่ำ เมื่อเห็นว่าคนตัวเล็กนอนขดตัวอยู่บนเตียงภาคินจึงเดินเข้าไป ก่อนจะปิดประตูเบาๆไม่ให้รบกวนคนที่นอนอยู่ เมื่อเข้าไปใกล้คิ้วหนาต้องขมวดมุ่น เพียงรักหลับไปแล้วทั้งๆที่ไม่ปิดไฟอย่างนั้นเหรอ หรือจะไม่สบาย คิดได้ดังนั้นภาคินก็เดินเข้าไปหาคนตัวเล็ก รอยนิ้วที่ขึ้นสีแดงบนใบหน้านวลทำให้เขาต้องกำมือแน่น มือหนาค่อยๆเอื้อมไปสัมผัสเบาๆ ก่อนจะหยุดชะงัก
"ยิ่งทำแบบนี้แกยิ่งจะใจอ่อนรู้ไหมไอ้คิน และถ้าแกยังเป็นแบบนี้ ผู้หญิงคนนั้นก็จะได้ทุกอย่างตามที่ต้องการ"
เขาพึมพำในใจก่อนจะลุกออกไปและไม่หันกลับมามองคนที่นอนอยู่บนเตียงอีกเลย
已经是最新一章了
加载中
