บทที่ 3 สินสอดของตระกูลร่ำรวย

บทที่ 3 สินสอดของตระกูลร่ำรวย ช่างเถอะ เพื่อหลินเสี่ยวเข่อแล้ว ต่อให้สละชีวิตก็ยอม กะอีแค่คุกเข่ามันจะอะไรกันเชียว? เขากำลังคิดที่จะพูด ก็ได้ยินเสียงของหลินเสี่ยวเข่อพูดขึ้นอย่างเย้ยหยันขึ้นมาก่อน“คิดว่าหนูอยากเป็นคนของตระกูลหลินมากเลยหรือไง！พวกเราไปกันเถอะ！” อะไร? ทุกคนพากันช็อก หลินเสี่ยวเข่อปกป้องไอ้คนไร้ประโยชน์นี่เกินไปแล้ว นึกไม่ถึงว่าจะถึงขั้นยอมออกจากตระกูลหลิน “เห้อ ไม่เอาๆ เข้าใจผิดกันแล้วๆ”หลินเจี้ยนไห่วิ่งมาจากข้างหลัง เขาเหงื่อท่วมหน้าด้วยความลุกลี้ลุกลน เขาทั้งสองสามีภรรยาใช้ชีวิตอย่างสุขสบายอยู่ดีกินดี ไร้ความสามารถทำอะไรไม่เป็นสักอย่าง เอาแต่พึ่งพาหลินเสี่ยวเข่อที่ทำงานอยู่ในบริษัทของตระกูล ถ้าเกิดถูกไล่ออกล่ะก็ คนในครอบครัวนั้นก็จบเห่กันทันที “แม่ อย่าเพิ่งโกรธสิ เรื่องนี้เสี่ยวเข่อใจร้อนเกินไปหน่อย เดี๋ยวผมพูดโน้มน้าวกับเธอเองนะ” หลินเจี้ยนไห่ผลักจูหมิง“ไอ้คนไร้ประโยชน์แบบแก คิดอะไรอยู่? ถ้าเกิดถูกไล่ออกไปจริงๆ แกจะเลี้ยงครอบครัวนี้ไหวเหรอ? แค่ทำเรื่องเล็กๆน้อยๆให้กับตระกูล แกยังไม่เต็มใจ แกคิดจะทำอะไร?” หลินเสี่ยวเข่อปกป้องเขาเอาไว้อยู่ข้างหลัง“พ่อ ตระกูลหลินเคยเห็นพวกเราเป็นคนไหม? ทำไมถึงเอาแต่อะไรๆก็ตระกูลหลินอยู่ได้?” คนของตระกูลหลินเหมือนกับกำลังดูละครอยู่ สายตาเต็มไปด้วยความดูถูกและเย้ยหยัน พอเห็นหลินเสี่ยวเข่อที่กำลังทะเลาะกับพ่อ และกำลังเผชิญหน้ากับตระกูลหลิน เพื่อปกป้องตนเองอยู่ จูหมิงก็เจ็บปวดหัวใจสุดๆ เขาในตอนนี้ทำอะไรเพื่อเธอได้บ้าง? “เสี่ยวเข่อ……”เขาดึงหลินเสี่ยวเข่อไว้ “ไม่ได้ ฉันจะยอมให้คุณโดนรังแกไม่ได้ ก็แค่ไม่ได้เป็นคนของตระกูลหลินแต่นั้นเอง” หลินเสี่ยวเข่อทั้งโกรธทั้งลนลาน เพราะเธอเดาความคิดของเขาออก จูหมิงรู้สึกอบอุ่นในใจ คว้ามือของเธอไว้แน่น มือของเธอโชกไปด้วยเหงื่อ เห็นได้ชัดว่าเธอรู้สึกเครียดและกดดันสุดๆ “เสี่ยวเข่อ เพื่อคุณแล้วผมยอมทำทุกอย่าง” หลินเสี่ยวเข่อสั่นไปทั่วทั้งร่างกาย ตาเริ่มแดง “ผมยอม ผมจะไป！”จูหมิงพูดเสียงดัง ด้วยใบหน้ายิ้มๆ ทั้งห้องโถงเงียบสงัดลงทันที ถึงขนาดที่เสียงเข็มตกก็ยังได้ยิน “อื้อจูหมิง ก็พอจะรู้งานอย่างที่คิดไว้ดีนี่ วันนี้ก็ถือว่าแกเป็นคนในตระกูลหลินของพวกเราก็แล้วกัน เรื่องนี้ก็ช่วยทำให้ดีๆด้วยล่ะ ต้องแสดงความจริงใจให้กับตระกูลฉู่ให้มากๆ ต้องรู้ว่าเรื่องนี้สำคัญกับตระกูลหลินของพวกเราขนาดไหน การที่จะได้กลับขึ้นไปเป็นตระกูลแนวหน้าอีกครั้ง ในที่สุดก็มีความหวังสักที” คำพูดนี้ออกมาได้ตรงจังหวะมาก คนของตระกูลหลินพากันหัวเราะ ต่างเข้าใจความหมายกันดี ในขณะนี้เอง ข้างนอกก็มีเสียงดังขึ้น เสียงนั้นเป็นเสียงของรถสปอร์ตนับสิบคัน คุณนายใหญ่หลินตื่นตัวขึ้นมาทันที ก่อนจะเดินนำไปยังประตูอย่างรวดเร็ว รถสปอร์ตเฟอร์รารี่นับสิบคันจอดเรียงกันด้านนอกเป็นระเบียบเรียบร้อย สีแดงเพลิงเหมือนกันหมดทุกคัน ราวกับเปลวไฟภายใต้แสดงอาทิตย์ ดูสะดุดตา และหรูหราสุดๆ รถทุกคันจะมีคนแต่งกายชุดสูทเป็นระเบียบเรียบร้อยยืนประกบอยู่ข้างๆ ดูมีสไตล์ไม่น้อย ลักษณะแบบนี้ สไตล์แบบนี้ สมกับที่เป็นตระกูลฉู่จริงๆ เหล่าคนของตระกูลหลินต่างพากันทำเสียงจุ๊ๆไปตามๆกัน ในตาของพวกผู้หญิงต่างเต็มไปด้วยความอิจฉา ผู้นำพูดเปิดขึ้นด้วยสีหน้าท่าทางภาคภูมิใจ“สวัสดี คุณนายใหญ่หลิน พวกเราเป็นตัวแทนของตระกูลฉู่นำสินสอดมามอบให้กับคุณหวั่นฉิงแห่งตระกูลหลินณ ที่นี้ อีกทั้งยังเชิญคนมาเพื่อเป็นเกียรติเป็นศรีอีกด้วย！” “ค่ะๆๆ รอสักครู่นะคะจูหมิง ยังไม่รีบไปอีก”คุณนายใหญ่หลินตื่นเต้นดีใจจนใบหน้าเปล่งประกาย ภายใต้สายตาที่กำลังจับจ้องของบรรดาผู้คน ภายในสายตาที่แสนเจ็บปวดใจของหลินเสี่ยวเข่อ จูหมิงค่อยๆเดินตรงไปยังรถเฟอร์รารี่ของผู้นำคนนั้นอย่างช้าๆ เหตุการณ์แบบนี้ตอนเด็กเขาก็เคยผ่านมาแล้ว คำพูดของคุณท่านแห่งตระกูลจูดังขึ้นมาข้างๆหู：คนของตระกูลจูของพวกเรา คุกเข่าให้ฟ้าให้ดินให้พ่อแม่ได้ แต่จะโค้งคำนับคนที่อยู่ต่ำกว่าไม่ได้ แต่ว่า เขาเลือกที่จะละทิ้งทุกอย่างแล้ว ตอนนี้มีชีวิตอยู่เพื่อหลินเสี่ยวเข่อคนเดียวเท่านั้น ขอแค่หลินเสี่ยวเข่อมีความสุข ต่อให้เขาต้องคุกเข่าต่อหน้าหมูเขาก็ยอม ชายสวมชุดสูทที่เป็นตัวแทน มองสำรวจเขาอย่างหยิ่งผยองและดูถูกดูแคลน จูหมิงยิ้มเล็กน้อย กำลังจะคุกเข่าเคารพ จู่ๆก็ถูกคนเข้ามาหยุดเอาไว้ก่อน เป็นชายสวมชุดสูทคนนั้น “เกรงว่าชายคนนี้จะไม่ใช่คนของตระกูลหลินใช่ไหมครับ? ถ้าเกิดเดาไม่ผิดล่ะก็ เขาน่าจะเป็นจูหมิงไอ้คนไร้ประโยชน์ผู้ที่มีชื่อเสียงฉาวโฉ่ไปทั่วเมืองไห่เทียนของพวกเราใช่ไหม? ไม่คิดว่าพวกคุณจะให้เขามาเป็นตัวแทนทำพิธีแบบนี้? ไม่เห็นพวกเราตระกูลฉู่อยู่ในสายตาเลยใช่ไหม?” ทุกคนเงียบกริบลงทันที “เปล่านะๆ เขาเป็นลูกเขยของหลานสาวของตระกูลหลิน ถือว่าเป็นคนของตระกูลหลินเหมือนกัน”หลินเฉิงเจี๋ยเริ่มกระวนกระวายแล้ว แต่คุณนายใหญ่หลินมีปฏิกิริยาตอบสนองเร็วกว่า เธอหัวเราะออกมาทันที“ถ้าตระกูลฉู่ไม่พอใจล่ะก็ พวกเราจะส่งอีกคนหนึ่งมาแทนก็แล้วกันเฉิงเจี๋ย ไปสิ！นี่เป็นหนึ่งในผู้ที่จะมาสืบทอดทายาทของตระกูลหลิน จริงใจพอแล้วใช่ไหม！” หลินเฉิงเจี๋ยก้าวถอยหลัง เขาเป็นผู้รับช่วงต่อของตระกูลหลินเชียวนะ แล้วให้เขาไปคุกเข่าแบบนั้น เขาจะทำได้ยังไง แต่หลินหวั่นฉิงที่อยู่ข้างหลังเอาแต่ดันเขา เธอเป็นคนที่กระวนกระวายที่สุดในบรรดาคนตรงนี้ ถ้าเกิดตระกูลฉู่กลับใจล่ะก็ ความฝันที่จะได้เข้าไปในตระกูลร่ำรวยของเธอก็จะพังทลายลงทันที “ยังไม่รีบไปอีก ถ้าไม่อย่างนั้นสมบัติทรัพย์สินของตระกูลหลินจะไม่มีส่วนของแกนะ”คุณนายใหญ่หลินสบถออกมา พูดแทงใจเขา หลินเฉิงเจี๋ยถูกบีบบังคับจนหมดหนทาง ทำได้แค่เดินไปข้างหน้า คุกเข่าก้มลง จากนั้นก็เปิดประตูออกอย่างเคารพนอบน้อม เขารู้ดี กะอีแค่ก้มหัวมันไม่ได้ลำบากอะไรมากมายเลย ถึงยังไงทรัพย์สมบัติของตระกูลหลินก็สำคัญที่สุด “อื้อ พิธีการเสร็จสิ้นแล้ว！กรุณารับสินสอด！”ชายที่เป็นผู้นำพึงพอใจอย่างมาก ประตูรถสปอร์ตเปิดออกพร้อมกัน สินสอดที่มูลค่ามากมายยื่นออกมาจากรถสปอร์ตทีละชุดๆ พระหยกทองสูงสามนิ้ว หงส์หยกเขียวมรกตยาวสองนิ้ว สร้อยคอที่อัดแน่นไปด้วยอัญมณี กำไรฝังเพชรเป็นต้น เหมือนกับกวาดล้างสต๊อกมาทั้งร้านเครื่องประดับอย่างไรอย่างนั้น เครื่องหยกมูลค่ามหาศาลจำนวนสิบชุดทยอยออกมาเรื่อยๆ มาวางลงบนโต๊ะรับของขวัญเต็มไปหมด ท่ามกลางสายตาของเหล่าบรรดาผู้คน ทำเอาของขวัญดั้งเดิมดูแย่ไปเลย！ “เชิญรับไว้ด้วยครับ เรื่องหมั้นหมายค่อยพิจารณากันอีกที แล้วเจอกันครับทุกท่าน！” เสียงของรถสปอร์ตดังขึ้น ขับออกไปอย่างรวดเร็วท่ามกลางสายตาที่อิจฉาของผู้คนตรงนั้น ทั้งตระกูลหลินต่างก็รู้สึกตื่นเต้นสุดๆ โดยเฉพาะหลินหวั่นฉิง ที่รู้สึกภูมิอกใจภูมิใจไม่น้อย ทำราวกับว่าตนเองอยู่เหนือกว่าทุกคน การได้เข้าไปในตระกูลฉู่ เท่ากับได้ก้าวเข้าไปในตระกูลที่สูงส่งร่ำรวย สามารถชูหน้าชูคอในเมืองไห่เทียนได้อย่างไม่ต้องสนใจใครแล้ว คุณนายใหญ่หลิน จ้องจูหมิงตาเขม็ง พร้อมกับพูดด่าขึ้น“ไอ้คนไร้ประโยชน์ อีกนิดก็จะทำทุกอย่างพังแล้ว ยังดีที่แกไม่ใช่คนของตระกูลหลิน ไม่อย่างนั้นตระกูลหลินของพวกเราจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน” จูหมิงยิ้มเย้ยหยันในใจ คุณนายใหญ่คนนี้เปลี่ยนหน้าเร็วจริงๆ หลินเสี่ยวเข่อเข้ามาขวางข้างหน้าของเขา“ย่า พูดจาอย่าให้มันมากเกินไปสิคะ ก็ฟังคำสั่งของท่านแล้วไม่ใช่หรือไง?” ในขณะนี้เอง หลินหวั่นฉิงก็ยกชาถ้วยหนึ่งเดินเข้ามา สาดไปที่หน้าของหลินเสี่ยวเข่อทันที การกระทำเกิดขึ้นรวดเร็วเกินไป บรรดาผู้คนล้วนยังไม่ทันได้มีปฏิกิริยาตอบสนอง ทั้งห้องโถงเงียบลงทันที ผู้คนต่างไม่เข้าใจว่าทำไมเธอถึงทำแบบนี้ มีแค่เธอเท่านั้นที่รู้ เธอทนมามากพอแล้ว เธอกับหลินเสี่ยวเข่ออายุเท่ากัน แต่เมื่อก่อนหลินเสี่ยวเข่อได้รับความรักความเอ็นดูจากคุณท่านของตระกูลหลิน แถมเป็นผู้หญิงที่สวยที่สุดของตระกูลหลินอีกด้วย กดหัวเธอจนแทบจะเงยขึ้นไม่ได้มาโดยตลอด เธอทำได้เพียงแค่แอบอิจฉาริษยาอยู่เบื้องหลัง แต่ตอนนี้ ในที่สุดเธอก็พลิกกลับขึ้นมาได้สักที “เห็นแล้วยัง? หลินเสี่ยวเข่อ เจ้าหญิงหลิน เห็นสินสอดพวกนั้นแล้วยัง? อะไรที่เรียกว่ามังกรในมังกร ฉันจะบอกเธอแล้วกัน ก็คือคุณชายฉู่ไงล่ะ เธอริษยาไหม? อิจฉาไหม? ตาร้อนถึงขนาดที่ในใจเริ่มลุกเป็นไฟแล้วล่ะสิ?” “ปู่มองว่าเธอเป็นเจ้าหญิง เธอยังคิดจริงๆเหรอว่าตัวเองเป็นเจ้าหญิง เธอมันก็แค่เด็กน้อยคนหนึ่งเท่านั้น แถมยังแต่งงานกับไอ้คนไร้ประโยชน์ด้วย ชั่วชีวิตนี้ของเธอก็อย่าคิดว่าจะได้เหยียบหัวฉันอีก！” “ยังกล้าจ้องฉันอีก? ฉันจะบอกอะไรเธอให้นะ สิ่งที่ฉันด่าว่าเธอ เธอยอมรับมันอย่างโดยดีซะเถอะ ถ้าทำให้ฉันโกรธล่ะก็ ฉันไล่ให้พวกเธอทั้งครอบครัวได้ไปนอนกลางถนนแน่นอน อำนาจของคุณชายฉู่ เธอไม่เชื่อเหรอ? ถ้าให้ดีจากนี้ไปเวลาเจอฉันก็คารวะนอบน้อมแต่โดยดีซะ พี่น้องกัน ฉันจะไม่ทำให้เธอรู้สึกลำบากใจอะไรมากมายแน่นอน” “ฉันจะให้เธอรู้ไว้ว่า ฉันต่างหากที่เป็นเจ้าหญิงของตระกูลหลิน เธอมันก็แค่ไอ้เด็กผู้หญิงโง่ๆคนหนึ่งเท่านั้น ถุ้ย！” น้ำชาไหลอาบทั้งหน้า หลินเสี่ยวเข่อหลับสองตา แต่น้ำตากลับไหลเอ่อล้นออกมา หยดลงบนหลังมือของจูหมิง เขาตอนนี้ดูดุร้ายสุดๆ หลินเสี่ยวเข่อทำได้แค่พูดออกมาหนึ่งประโยค “หวั่น....ฉิง ขอให้เธอมีความสุขนะ” หลินเสี่ยวเข่อฝืนพูดคำอวยพรออกมาหนึ่งประโยค ก่อนจะวิ่งหนีออกไป ท่ามกลางเสียงหัวเราะเยาะของผู้คน จูหมิงในใจเหมือนถูกมีดทิ่มแทง เขาวิ่งตามออกไป ตอนที่เข้าไปในบ้าน หลินเสี่ยวเข่อกำลังนั่งอยู่ในห้องนอน กำลังฉีกสมุดภาพเล่มหนึ่งอยู่อย่างสุดชีวิต ขาดเป็นเศษกระจัดกระจายเต็มไปหมด จูหมิงยื่นมือออกรับเศษเอาไว้หนึ่งชิ้น ข้างบนดูเหมือนจะเป็นรูปของรถม้าหนึ่งคัน “เสี่ยวเข่อ ขอโทษ！”จูหมิงรู้สึกเจ็บปวดใจไม่น้อย หลินเสี่ยวเข่อหันมา หน้ายิ้มเล็กน้อย แต่น้ำตากลับไหลอาบเต็มหน้าเรียบร้อยแล้ว “จูหมิงฉันรักคุณ ฉันไม่สนว่าคุณจะมีอนาคตหรือไม่ แล้วก็ไม่สนว่าคนอื่นจะมองพวกเรายังไง ฉันเพียงแค่อยากที่จะอยู่กับคุณแบบเรียบง่ายเท่านั้น แต่แค่ความต้องการง่ายๆอันเดียวทำไมมันถึงยากขนาดนี้? พวกเราไปกันเถอะ คุณว่าดีไหม? พวกเราออกจากตระกูลหลิน ออกจากที่นี่ ไปใช้ชีวิตในที่ที่ไม่มีใครรู้จักพวกเรา ดีไหม? ฉันขอร้องคุณล่ะ！” ขอบตาที่อุ่นๆ เสียงที่สั่นๆ แต่ละคำราวกับมีด ที่พูดทิ่มแทงหัวใจ！ จูหมิงเช็ดน้ำตาที่หัวตาของเธออย่างอ่อนโยน แต่ไม่นานนิ้วมือก็เปียกน้ำตาอย่างรวดเร็ว สีหน้าที่สิ้นหวังเจ็บปวดใจของเธอราวกับแผ่นเหล็กที่ร้อนระอุ แนบลึกลงที่หัวใจของเขา “เสี่ยวเข่อ พวกเราไม่ไปไหนทั้งนั้น พวกเราจะอยู่ที่นี่ ผมจะไม่มีทางให้ใครหน้าไหนมารังแกคุณอีกต่อไปแล้ว！” “ผมสัญญา！” จูหมิงพูดจบ ก็หันเดินจากไป น้ำตาเปียกเต็มขอบตาไปหมด ถ้ามันทำให้เธอมีความสุขได้ เขาก็เต็มใจที่จะเป็นคนไร้น้ำยาไปชั่วชีวิต แต่มันทำไม่ได้น่ะสิ……