บทที่ 11 โด่งดังไปทั้งเมือง

บทที่ 11 โด่งดังไปทั้งเมือง "ขอโทษด้วย เมื่อกี้นี้เป็นความผิดพลาดของฉันเอง นางเอกได้ตกลงกันไว้แล้ว ไม่ใช่หลินหวั่นฉิงที่ทำตัวกระตุ้งกระติ้งก่อนหน้านี้ เป็นน้องสาวไม่แท้ฝั่งพ่อของเธอ คุณหลินเสี่ยวเข่อที่มาจากบริษัทรับเหมาก่อสร้างหลินซื่อนั่นเอง ได้ข่าวว่าเธอยังเป็นผู้รับผิดชอบโครงการอสังหาริมทรัพย์บริษัทอสังหาริมทรัพย์หานซื่อในแถบฝั่งตะวันตกของเมือง เป็นผู้หญิงที่งามและฉลาดทีเดียวเลย!" พิธีกรในรายการไห่เทียนถ่ายทอดสดถือไมโครโฟนในมือ ใบหน้าเต็มไปด้วยความอิจฉาที่ซ่อนไม่อยู่ "นั้นเจ้าภาพที่จัดฉากโรแมนติกสุดยอดนี้เป็นใครกันแน่?เชื่อว่าทุกคนล้วนตื่นเต้นเหมือนกันกับฉัน เรามาดูกัน......รีบดูสิ เขาหันมาแล้ว หันมาแล้ว รีบมาถ่ายใกล้ชิดสิ......" ท่ามกลางของเสียงกรีดร้อง คนที่บรรเลงเปียโนก็ค่อยๆหันตัวมา คุณนายใหญ่หลิน หลินเฉิงเจี๋ย สามีภรรยาคู่หลินเจี้ยนไห่และคนอื่นๆล้วนจ้องอยู่กับหน้าจอโทรทัศน์ และในเวลานี้ มีผ้ากอซสีชมพูโรยลงมาจากอากาศ คล้ายมุ้งกลมขนาดใหญ่ ค่อยๆคลุมสนามอยู่ตรงกลาง กลายเป็นพื้นที่สีชมพูครึ่งวงกลม มีลำแสงสปอร์ตไลท์ส่องเข้ามาพร้อมเสียงบรรเลงดนตรีที่ไพเราะดังขึ้นมา..... ผ้ากอซสีชมพูแม้ว่าจะเป็นแบบกึ่งใส แต่ยังมองใบหน้าของพระเอกได้ไม่ชัด "เอ๊ะ?ทำอะไรเนี่ย?ถึงยามที่สำคัญที่สุด แต่กลับมีผ้ากอซสีชมพูกึ่งใส่ปิดคลุมลงมา แม้สามารถเห็นได้ว่าพระเอกเป็นผู้ชายที่ร่างสูงใหญ่และสง่า แต่ยังมองหน้าของเขาได้ไม่ชัด ตกลงเจ้าชายที่ลึกลับคนนี้เป็นใครล่ะ?อย่าเพิ่งรีบร้อน พวกเราไปถามเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยกันเถอะ ไม่แน่ผู้ชายคนนี้อาจยอมให้เราเข้าไปสัมภาษณ์ด้วยนะ......" พิธีกรนำพาความคาดหวังของคนทั้งเมืองมาถึงหน้าประตูของบริเวณที่ถูกกักกัน แต่ยังไม่ทันได้อ้าปากก็ถูกอัศวินสองคนขัดจังหวะ "ขออภัยด้วย ไม่รับการสัมภาษณ์ใดๆ เชิญออกไปครับ" ทำอะไรเนี่ย?ทันใดนั้น ทุกคนล้วนถอนหายใจออกมาอย่างเศร้าโศก ทุกคนต่างเบิกตากว้างอยากจะดูทะลุผ่านผ้ากอซสีชมพูผืนนั้น แต่เสียดายที่ยังคงมองหน้าตาของผู้ชายได้ไม่ชัด เพียงสามารถเห็นแต่ร่างกายที่สูงใหญ่และสง่าของเขา กำลังค่อยๆเต้นรำไปกับหลินเสี่ยวเข่อในท่ามกลางของเพลง ณ ห้องประชุมของบริษัทรับเหมาก่อสร้างหลินซื่อ "พวกคุณดูสิ นั่นเป็นจูหมิงหรือเปล่า?ดูจากร่างแล้วมันคล้ายมากเลยนะ แต่เขามีเงินมากขนาดนั้นได้ยังไง?"สีหน้าของคุณนายใหญ่หลินน่าเกลียดมาก หลินเฉิงเจี๋ยเอ่ยเสียงเย็นชาออกมาเสียงหนึ่ง"จะเป็นไอ้ขยะคนนั้นได้ยังไง?พวกคุณลองคิดดูสิ ถ้าหากเขารวยขนาดไหน จะเป็นไปได้ยังไงที่กล้ำกลืนความอัปยศในครอบครัวของเรามานานขนาดนี้?ฉันว่าต้องเป็นชู้ของหลินเสี่ยวเข่อแน่ๆ เธอกลัวว่าจะถูกเปิดเผย ดังนั้นจึงแสร้งทำเป็นเร้นลับ" "ใช่แล้ว ถ้าหากเป็นไอ้ขยะคนนั้น เขาจะต้องเปิดเผยให้คนทั้งเมืองรู้มานานแล้ว เอ๊ะ พวกคุณเดาดูว่าชู้ของหลินเสี่ยวเข่อเป็นใคร ดูจากภาพพจน์ที่งดงามอลังการเช่นนี้ อย่างน้อยต้องมีฐานะพอๆกับตระกูลฉู่ หรือว่า......"หลินเฉินจังนึกถึงหานหยุ่งขึ้นมา คุณนายใหญ่หลินและหลินเฉิงเจี๋ยก็เข้าใจขึ้นมาทันที หานหยุ่งให้ความสำคัญกับหลินเสี่ยวเข่อมากขนาดนั้น เป็นเพราะชู้ที่ลึกลับคนนั้นหรือเปล่า? ภายในผ้าก๊อซสีชมพูที่โรแมนติก หลินเสี่ยวเข่อกอดกับจูหมิงและเต้นลีลาศอยู่ เธอรู้สึกเหมือนอยู่ในความฝันที่สวยงาม จูหมิงใส่ชุดสูทสีขาว ตัดเย็บได้อย่างเหมาะสม ผมของเขาเรียบร้อยและพิถีพิถัน ภายใต้แสงสวยเผยให้เห็นใบหน้าที่หล่อเหลาของเขาซึ่งดูสูงส่งและลึกลับ เมื่อเทียบกับไอ้ขยะของวังปกติ มันช่างราวกับฟ้ากับดินหรือเกิน "คุณสามีคะ ทำไมคุณถึงทำเช่นนี้ล่ะ?ต้องเสียค่าใช้จ่ายมากเท่าไหร่?"หลินเสี่ยวเข่อรู้สึกเจ็บปวดปวดใจมาก "ขอให้คุณดีใจจะจ่ายเงินขนาดไหนก็ล้วนคุ้มค่า คุณดีใจไหม?"สายตาของจูหมิงเต็มไปด้วยความอบอุ่น หลินเสี่ยวเข่อพยักหน้า ขอบตาค่อนข้างจะเปียก "คุณเอาเงินจากที่ไหนมา?แล้วคุณเล่นเปียโนเป็นมานั้นแต่เมื่อไหร่?" "เสี่ยวเข่อ อย่าเพิ่งถามพวกนี้ ให้พวกเราสนุกกับฉากต่อหน้านี้ก่อน ได้ไหม?"จูหมิงยิ้มออกมาอย่างอบอุ่น "ความฝันนี้คือสิ่งที่คุณปู่สัญญากับคุณ ถ้าหากฉันทำไม่ได้ จะมีสิทธิ์อะไรที่จะอยู่กับคุณได้ล่ะ?เสี่ยวเข่อ คุณเดาดูสิ ตอนนี้คุณปู่กำลังดูอยู่บนสวรรค์หรือเปล่า? เขาจะดีใจไหม?" หลินเสี่ยวเข่อพยักหน้า น้ำตาไหลลงมาอย่างบังคับไม่อยู่ มือคู่หนึ่งกอดเขาไว้อย่างแน่น "คุณสามี วู.....ฉันกลัวมาก?" "คุณกลัวอะไร?" "คุณเป็นคนรวยจริงๆหรือเปล่า หรือว่าแค่ไปยืมเงินมามากมายเพื่อจัดฉากนี้ขึ้นมา?" "คนร่ำรวยกับคนยากจนที่ไร้ประโยชน์ คุณอยากให้ฉันเป็นแบบไหน?" "ฉันหวังว่า......ฉันหวังว่าคุณยังเป็นคนยากจนที่ไร้ประโยชน์เหมือนเดิม......" "อ๊ะ?ทำไมล่ะ?"จูหมิงมึนงง "ถ้าเป็นเช่นนี้ก็จะไม่มีคนอื่นมาแย่งคุณกับฉันแล้ว วู......ฉันไม่ต้องการคุณมีเงิน มีความสามารถ ฉันแค่หวังว่าคุณสามารถอยู่เคียงข้างฉันได้ ฉันหวังว่าจะสามารถเห็นคุณได้ทุกวัน.....วู!"หลินเสี่ยวเข่อร้องไห้ออกมาอย่างรุนแรง ร่างกายของจูหมิงสั่นสะเทือนขึ้นมา และร้องไห้ออกมา มีคลื่นยักษ์เกิดขึ้นในใจ นี่ก็เป็นสิ่งที่เขาอยากได้ แต่ว่า..... "คุณสามีคะ ฉันกลัวมากๆ โลกนี้เหมือนเล่นเล่ห์เหลี่ยมกับฉันอยู่ ตอนที่ฉันมีความสุขมากที่สุด ความสุขนั้นก็จะหายไปในวินาทีต่อมาอย่างรวดเร็ว คุณปู่เสียชีวิต พ่อก็ถูกไล่ออกไปจากกรรมการของบริษัท ตอนนี้ฉันรู้สึกว่ามีความสุขอยู่ แต่ก็หวาดกลัวมาก" "ฉันกลัวว่าวินาทีต่อไปความฝันนี้ก็จะแตกสลาย คุณจะหายตัวไป......" จูหมิงอยากจะหัวเราะ แต่น้ำตากลับไหลลงมาอย่างบังคับไม่ได้ เขากอดหลินเสี่ยวเข่อไว้อย่างแน่น อยากจะให้เธอรับความอบอุ่นจากร่างกายของตัวเอง "เสี่ยวเข่อ คุณไม่ต้องห่วง......ฉันจะอยู่เคียงข้างคุณตลอดไป" ทั้งสองคนกอดตัวกันไว้อย่างแน่น จนกว่าไฟทั้งหมดดับลง ภายใต้การปกป้องของอัศวิน ทั้งสองคนเดินเข้าไปในห้องพักผ่อนวีไอพีชั้นหนึ่งของวั่นเสิ้ง พลาซ่า หย่วนเซอหวู่นั่งรออยู่ที่นั่นมานานแล้ว "เสี่ยวเข่อ วันนี้คุณสวยมาก"ดวงตาของหย่วนเซอหวู่ค่อนข้างบวมแดง ไม่ทราบว่าเมื่อกี้เพิ่งร้องไห้ไปหรือเปล่า "เสี่ยวเข่อ คุณเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อน เดี๋ยว......เดี๋ยวฉันมาหาคุณนะ" "โอเค!" จูหมิงยืนอยู่หน้าห้อง ใบหน้าเต็มไปด้วยความอาลัยอาวรณ์ "คุณสามี เป็นไรหรอคะ?ฉันจะเปลี่ยนเสื้อแล้วนะ?"หลินเสี่ยวเข่อรู้สึกแปลกใจ "โอเค คุณจำไว้นะ เดี๋ยวฉันจะมาหาคุณ"จูหมิงยิ้ม "โอเค คุณสามี ฉันจะรอคุณนะ!" ประตูห้องค่อยๆปิดลง สายตาของจูหมิงค่อยๆพร่ามัวขึ้นมา ฉากของวันนั้นเผยมาอยู่ต่อหน้าอีก ครั้ง "ลูกชาย ฉันได้หาคนไปลบร่องรอยการจบทะเบียนสมรสระหว่างคุณกับหลินเสี่ยวเข่อ ตั้งแต่บัดนี้ไปต้นไป คุณไม่มีความสัมพันธ์กับเขาอีกแล้ว" "แม่ คุณอยากจะให้ฉันไปตายเหรอ?" "นี่เป็นคำสั่งของท่านปู่ ตอนนี้ตระกูลประสบกับวิกฤตอันรุนแรงอยู่ คุณยังมีอารมณ์มาพลอดรักอีกเหรอ?นี่เป็นคำสั่ง......" "ตั้งแต่บัดนี้เป็นต้นไป ฉันไม่ใช่คนของตระกูลจูอีก คุณไม่มีสิทธิ์มายุ่งกับฉัน" "โอเค ถ้าหากคุณไม่ยอมรับ ฉันจะสั่งให้หยุดโครงการของฝั่งตะวันตกของเมืองทันที สัญญาการยืมเงิน1000ล้านอยู่ที่นี่ คุณลองดูสิ คุณอยากจะหลินเสี่ยวเข่อได้เห็นตระกูลหลินล้มละลาย จากนั้นไปติดคุกอีก30ปีหรอ?" "แม่ คุณโหดเหี้ยมหรือเกิน!" "นี่เป็นคำสั่งของท่านปู่ มีข้อสงสัยอะไร คุณกลับไปถามเขาเถอะ!แต่แม่สามารถให้เวลาคุณอีกหนึ่งวัน ให้คุณไปทำเรื่องที่คุณอยากทำให้เสร็จ" จูหมิงเอื้อมมือไปเช็ดน้ำตาในดวงตา จากนั้นเดินไปชั้นบนสุดโดยเดินไปด้วยพร้อมหันมาตลอด "คุณชาย เรื่องของตระกูลสำคัญกว่าครับ"บอดี้การ์ดพูดโน้มน้าวใจ "ในสายตาของฉัน ตระกูลไม่เห็นจะสำคัญตอนไหนเลย!แต่ก็ถึงเวลาที่จะไปคุยกับท่านปู่สักหน่อยแล้ว" จูหมิงหายใจเข้าลึกๆ จากนั้นขึ้นไปบนเฮลิคอปเตอร์ที่จอดอยู่ชั้นบนสุด ภายในห้องพักของชั้นหนึ่ง สีหน้าของหย่วนเซอหวู่แย่มาก เหมือนมีคำพูดอะไรติดค้างในใจ แต่หลินเสี่ยวเข่อกลับดีใจมาก ร้องเพลงอยู่ข้างๆ และมองไปทางประตูอยู่เรื่อยๆ "เสี่ยวเข่อ จูหมิงเขา......" "คุณอย่าถามเลย ฉันก็ไม่รู้ รอให้เขากลับมาเขาจะมาบอกกับฉัน"หลินเสี่ยวเข่อยิ้มอย่างมีความสุขมาก "เสี่ยวเข่อ เขาจะไม่กลับมาแล้ว นี่เป็นจดหมายที่เขาฝากฉันเอาให้คุณ"หย่วนเซอหวู่ยื่นจดหมายซองหนึ่งมาอย่างลังเล อะไรนะ? รอยยิ้มของหลินเสี่ยวเข่อแข็งตัวขึ้นมา ความหวาดกลัวแพร่หลายไปทั่วร่างกาย มือที่จับแก้วน้ำอยู่นั่นสั่นไม่หยุด เหมือนกลีบดอกไม้ที่อยู่ท่ามกลางของลมพัด สูญเสียสิ่งพึ่งพาไปนิรันดร์.....