บทที่13 คุกเข่าขอโทษ

บทที่13 คุกเข่าขอโทษ “เดี๋ยว” หย่วนเซอหวู่บอกว่าจะโทรให้คนใดคนหนึ่ง “ได้ เธอโทรไปเถอะ เรียกคนมาเยอะก็ยิ่งดี ฉันจะทำให้เธอหน้าแตก”หลินหวั่นฉิงขำไปด้วย พูดไปด้วย “สาวๆ ผมคิดว่าพวกเธอออกไปดีกว่านะ ในเมืองไห่เทียน ตระกูลฉู่มีอำนาจใหญ่ ขัดใจพวกเขาไม่มีผลดีหรอก รีบๆไปเถอะ”เจ้าของร้านส่ายหัว เขาคิดว่าสาวสมัยนี้ก็หน้าซื่อใจคดแล้วเกิน “เสี่ยวเข่อ ไม่ต้องรีบนะ เธอนั่งเฉยๆเถอะ วางใจฉัน”หย่วนเซอหวู่กดหมายเลขโทรออก หลินเสี่ยวเข่อเห็นเธอกำลังโทรอยู่ ก็ฟังเสียงเรียกเข้าโทรศัพท์ของเธอ “ฮัลโหล เรื่องไรครับ” เสียงดังออกมาจากโทรศัพท์ หลินเสี่ยวเข่อก็ผิดหวังเลย ไม่ใช่เสียงของจจูหมิง “ฉันกับเสี่ยวเข่อตอนนี้อยู่ที่มันดาลา ร้านกาแฟในลี่ฮัว เจ้าของร้านจะโยนเราสองคนออกไป ทำยังไงดี พวกเราหวาดกลัวมาก” “รับทราบแล้วครับ ไม่ต้องกังวลครับ” โทรเสร็จแล้ว ไม่มีอะไรเกิดขึ้นเลย ทุกคนขำหมด มันต้องแค่หลอกเฉยๆ เพราะว่าอยู่ในเมืองไห่เทียน ไม่มีใครกล้าไปขัดใจตระกูลฉู่หรอก “เจ้าของร้าน ตอนนี้ฉันอารมณ์ไม่ดี เร็วๆหน่อยสิ”หลินหวั่นฉิงทำสีหน้าไม่พอใจ “เข้าใจแล้วครับ ตอนนี้ก็…” เจ้านายจวงหลิ่วยังพูดไม่เสร็จ ก็มีคนโทรมา เขาก็ต้องมือหนึ่งรับโทรมือหนึ่งทำท่ามือ บอดี้การ์ดเดินไปจับแขนของหย่วนเซอหวู่ เตรียมจะโยนเธอออกไป “ฮ่าๆ แกล้งอีก ไอนัง ไม่รู้สึกว่ามันขายหน้าหรอ” หลินหวั่นฉิงสามหญิงหัวเราะอย่างเสียงดัง “หยุด!!!!!”เจ้าของร้านจวงหลิ่วกรีดร้องออกมา ทุกคนตกใจหมด “คุกเข่าขอโทษ เร็วๆสิ คุกเข่าเดี๋ยวนี้” เจ้าของร้านตกใจมาก เหมือนเห็นผีในตอนกลางวันตีด้วยด่าด้วย กับผู้คุมกันทั้งสองคุกเข่าอยู่หน้าสองสาว เหงื่อออกเต็มหน้าอย่างกังวล “ขอโทษครับ ขอโทษครับ คือความผิดของผม ขอคุณสาวอย่าให้อภัยผม ผมกราบให้คุณ” พูดเสร็จก็กราบกี่ครั้งอย่างแรงๆ กลัวไม่แรงอี ทำเสียงพื้นดังมาก ทำให้คนเห็นแล้วรู้สึกหวาดกลัว เกิดอะไรขึ้น คนที่อยู่ในร้านตกใจหมดเลย โดยเฉพาะหลินหวั่นฉิงสามหญิง “เจ้าของร้าน แกสื่อสารอะไรผิดหรือเปล่า แก…”หลินหวั่นฉิงถามด้วยเสียงเบาๆด แต่เจ้านายเหมือนไม่ได้ยินเสียงของเธอ กราบอยู่อย่างเดียว ขออภัยด้วยหย่วนเซอหวู่สองหญิง “ชั่งมันเถอะ ฉันให้อภัยแก ก็แค่อยากสอนให้พวกแกเข้าใจ อย่ามองคนด้วยตาเปล่า พวกแกเป็นคนอุตสาหกรรมบริการ อย่าทำดีแค่หน้าคนมีอำนาจ ทำหน้าที่ของตัวเองให้ดีๆก็พอแล้ว ไปให้พ้น” เวลาที่หย่วนเซอหวู่พูดเหมือนราชินี “ครับครับ ขอบคุณที่คุณสอนให้ผม ขอบคุณครับ” เจ้าของร้านเหมือนได้รับความรอด เวลาลูกขึ้นหลังของเขาเปียกด้วย “สองคนนี้วันนี้ไม่ต้องจ่ายเงิน อยากกินอะไรก็สั่ง ก็คิดเป็นของขวัญเล็กๆของผม ต้องการอะไรสั่งได้ทุกเวลาครับ” พูดเสร็จก็หนีเลย ไม่สนใจเสียงเรียกของหลินหวั่นฉิงด้วย หลินหวั่นฉิงสามหญิงยืนอยู่ข้างๆ สีหน้าไม่ดีเลย “เซอหวู่ นี่คือเกิดอะไรขึ้น” “เสี่ยวเข่อ อันนี้ เป็นคนมีอำนาจใหญ่ที่ฉันเคยรู้จัก สามารถพูดให้เธอ แต่เธอไม่ต้องกลัว วันนี้ฉันจะป้องกันเธออย่างดี”หย่วนเซอหวู่ดูลึกลับมาก คำพูดสุดท้ายนี้ทำไมรู้สึกเคยได้ยิน หลินเสี่ยวเข่อจะร้องไห้ คิดถึงจูหมิงแล้วรู้สึกเสียใจมาก ตอนนี้เขาอยู่ไหน “โอเค แกทำได้ดีมาก ต้องป้องกันเธอให้ดี แม้แต่หายผมนิดหน่อยก็ไม่ได้” “ครับ คุณนาย ผมจะทำให้ดีครับ” เสียงของคนนั้นเร่งรีบขึ้นมาทันที “ไม่ต้องห่วง ถ้าแกทำได้ดี ผมต้องมีของดีให้” จูหมิงวางสายโทรศัพท์ สีหน้าแย่มาก ณ ตอนนี้ คนใช้คนหนึ่งเดินมาถึงหน้าประตู บอกว่าคุณท่านจูเรียกเขา จูหมิงตอบกลับ เปิดรูปภาพที่อยู่ในโทรศัพท์ รูปภาพที่เข้าตาคือรูปถ่ายของเขากับหลินเสี่ยวเข่อหมดเลย ใบหน้าของเขาอดไม่ได้ที่จะอ่อนลง หายใจเข้าลึกๆ ปิดโทรศัพท์ แล้วเดินออกจากห้อง เดินไม่กี่ก้าว ก็ถึงห้องโถงห้องหนึ่ง ห้องโถงแต่งแบบเก่าสวย ห้องว่างทั้งหมดถูกคั่นด้วยฉากบังลม บนฉากบังลมคือ ของคนสมัยอดีต อ่านไม่ค่อยออก หนึ่งห้องหนึ่งโต๊ะ เก้าอี้ไม้สีแดงสองแถว สง่างามแบบเก่าๆ ชายชราผมหงอกยืนอยู่ใจกลางห้องโถง แม้ว่าเขาจะอายุมาก แต่รูปร่างของเขาก็สูงและตรงเหมือนหลวม ๆ ไม่แสดงร่องรอยของความเก่าแก่และมีพลังมหาศาล “จูหมิง แกคิดวิธีขึ้นมาได้ยัง” จูหมิงคุกเข่าทันที เคารพมาก “คุณปู่ครับ ผมมีเรื่องจะพูด ถ้าสมมุติว่าผมช่วยคุณพี่ออกมาได้ ขออนุญาตให้ผมออกจากบ้าน มีชีวิตที่ตัวเองอยากได้” คุณท่านจูยิ้มและโบกมือ “เรื่องนี้มันไปไม่ได้ พูดวิธีของแกมาก่อนเถอะ” “ไม่ครับ คุณปู ไม่ว่าตระกูลจูมีเรื่องอะไร ผมล้วนยอมช่วย แต่เรื่องแต่งงานขออนุญาตให้ผมตัดสินใจเองได้ไหม ถ้าคุณอนุญาต ผมสามารถทำทุกอย่างให้คุณได้” “ฮ่าๆ ไม่คิดว่าแกยังเป็นคนรักเดียวใจเดียว นี่คล้ายกับ…อืม ได้ ปู่สัญญากับแก หลังจากช่วยพี่ชายของแกออกมาแล้วปู่จะพิจารณา" จูหมิงดีใจมาก สามวันแล้ว ขอเขาสามวันแล้ว ในที่สุดก็ได้แล้ว “พูดเเบบวิธีของแกสิ” “ง่ายมากครับ ขอให้คุณปู่สั่งลงไป บอกว่าจะให้พี่จูเย้นสืบทอดครอบครัวจู” อะไร คุณท่านจูทำตาโตๆ พี่โตสุดไม่รู้ตายหรือยังมีชีวิตอยู่ เอาลูกคนที่สองขึ้นไปทำอะไร เขาอยากสร้างอำนาจของตัวเองหรอ จูหมิงยิ้มเล็กน้อย“คุณปู่ครับ หมิงอิงโจง……” คุณท่านจูเหมือนเข้าใจอะไรแล้ว ดวงตาเป็นแบบประกาย ประวัติของหมิงอิงโจงเขารู้ แค่ บอกว่าจูเย้นสืบทอดครอบครัวจู งั้นจูชิงก็จะไม่มีประโยชน์อะไรเลย จะต้องทำให้คนดูแลผ่อนคลายยาม และสายตาของศัตรูก็จะมองไปทางจูเย้น แล้วจูหมิงก็จะช่วย อาจจะมีความหวังทำได้ ตระกูลจูเกือบจะควบคุมเศรษฐกิจเกือบครึ่งหนึ่งของเอเชีย แต่ไม่ใช่ไม่มีคนแข่ง บริษัทข้ามชาติที่มีประเทศหมี่เป็นผู้สนับสนุนจับคนสืบทอดจูชิงไป ก็คืออยากให้คุณท่านจูทำเรื่องที่ไม่ดีต่อประเทศ แต่คุณท่านจูรู้ว่าพวกเขาจะทำอะไร อยู่หลายสถานที่ก็แค่เงียบไม่ทำอะไร เขาก็เลยทำอะไรไม่ได้ แต่พวกเขาไม่อยากฆ่าจูชิง แต่ก็ไม่อยากปล่อยเขาทำให้เดือดร้อน เพราะฉะนั้นก็อยู่อย่างแบบนี้ “จูหมิง ก่อนที่ฉันยังไม่อนุญาต ห้ามติดต่อกับหลินเสี่ยวเข่อ ถ้าสมมุติเจอ แกเข้าใจ” จูหมิงตกใจ พยักหน้าอย่างหนัก “ไปเถอะ ตามที่หน่วยข่าวกรอง พี่แกตอนนี้อาจจะอยู่เมืองไห่หยูน ไปทำตอนนี้ อำนาจของตระกูลจูเเกจะใช้ยังไงก็ได้” เมืองไห่หยูน？จูหมิงรู้สึกตื่นเต้น นั้นคือเมืองใหญ่ของประเทศหวา ระยะห่างกับเมืองไห่เทียนมีแค่ 200 กิโลเมตร สมุทเขาอยากไป ขับรถ 2 ชั่วโมงก็ไปที่หลินเสี่ยวเข่อได้ ณ ห้องประชุมของบริษัทรับเหมาก่อสร้างหลินซื่อ “คุณย่าครับ แม้ว่าเราทำอะไรหลินเสี่ยวเข่อไม่ได้ แต่การที่ไปเข้าร่วมการประชุมอุตสาหกรรมการก่อสร้างก็ให้ผมไปสิ ให้เธอไปทำไม”หลินเฉิงเจี๋ยไม่พอใจมาก แถมหลินเสี่ยวเข่อยังเอาเพื่อนสนิทหย่วนเซอหวู่เป็นผู้ช่วยของเธอ ทำแบบนี้ก็เหมือนสร้างอำนาจของเธอ ยิ่งทำให้เขาไม่พอใจ “ฮึ เเกก็โง่หรือเกิน หาอะไรซักกะอย่างให้เธอไปที่อื่น แกก็จะจับอำนาจจริงๆได้ แกลงคิดดูงานของ ฝั่งตะวันตกของเมืองใหญ่ขนาดไหน เธอคนเดียวไม่ไหวแน่ๆ แค่ต้องการ เวลาที่เธอไม่อยู่แกสร้างเเรงของตัวเอง ยายก็จะช่วยเธอให้เป็นรองประธานฝ่ายโครงการ แล้วตอนนั้นก็ช่วยจัดการเธอ”คุณนายใหญ่หลินฉลาดมาก หลินเฉิงเจี๋ยเปล่งประกายออกมาจากดวงตา แต่ก็รู้สึกค่อนข้างจะเศร้าโศก เพราะว่าเมืองไห่หยูนเป็นเมืองที่ใหญ่มาก เขาอยากไปเที่ยวตั้งนานแล้ว ได้ยินที่นั่นก็สวยมากด้วย “ได้ครับคุณย่า คุณก็ดูให้ดีๆเถอะ”หลินเฉิงเจี๋ยหัวเราะเยาะออกมา