บทที่ 15 โรงแรมส้างเทียน

บทที่ 15 โรงแรมส้างเทียน ผู้ชายที่อยู่ข้างๆตื่นเต้นกันหมด รอบอดี้การ์ดมาถอดเสื้อของหลินเสี่ยวเข่อและเพื่อนของเธอ บางคนเอาโทรศัพท์ออกมาด้วย เตรียมจะถ่ายรูปและคลิปวิดีโอ “หยุด! หยุดเดี๋ยวนี่” มีเสียงผู้หญิงตะโกนขึ้นมา ทำให้ทุกคนมองไปในทางเดียวกัน มีผู้หญิงคนหนึ่งใส่เสื้อสูทกระโปรงสั้นวิ่งมาฝั่งนี้ นี้คือผู้จัดการร้านอาหารหลี่หง เธอดูสีหน้าตกใจ เหมือนเจอผี “ประธานหลี่ พวกเขา…” ผู้จัดการเดินขึ้นมาฟ้อง เพี๊ยะ! ทำให้ทุกคนตกใจ เธอยังคิดว่าไม่พอ ตบอีกสองครั้ง แล้วดึงหูของเขา ลากเขาไปหาสองสาว หลี่หงขอโทษและเอาแต่เช็ดเหงื่อ เธอรู้ลึกกังวล “คุณหลิน คุณหย่วน ขอโทษค่ะๆ นี่คือความผิดของฉัน อภัยให้ฉันได้ไหม ไอโง่ คุกเข่าขอโทษเดี๋ยวนี้ แกอยากมีชีวิตอยู่ต่อไหม” ผู้จัดการล็อบบี้ได้ยินอย่างนั้นจึงคุกเข่าทันที ทุกคนต่างพากันงง หลินเสี่ยวเข่องงมาก คิดในใจว่าหย่วนเซอหวู่ลุกจากคนที่มีอำนาจใหญ่ใช่ไหม ทำไมอยู่ในเมืองไห่หยูนยังกล้าขนาดนี้ หย่วนเซอหวู่ก็งง เพราะว่าเธอยังไม่ได้โทรออก เกิดอะไรขึ้น? “คุณหลี่ครับ คุณรู้สึกอะไรผิดหรือเปร่ะ”จ้าวหย่วนฮะอืม “ไม่ค่ะ คุณชายจ้าวคะ ขอโทษจริงๆ ห้องนี้เราให้คุณก่อนก็จริง แต่ว่าในภายหลังมีแขกที่สำคัญมา ดั้งนั้นเจ้านายของพวกเราก็เลยเปลี่ยนให้คนอื่น ขอโทษด้วยนะคะ ถ้ามีคำถาม ไปถามเจ้านายของพวกเราได้ค่ะ” หา? จ้าวหย่วนรู้สึกแปลกใจ ในใจของประธานป๋าย สองหญิงนี้สำคัญกว่าเขาอีกเหรอ แค่เป็นสองคนใจแคบ เขาไม่สามารถเข้าใจจริงๆ แต่ก็ไม่กล้าถามประธานป๋าย เขาคือคนที่ทรงพลังมาก เขาไม่กล้า “เฟยเฟย แกบอกฉันว่าผัวแกอยู่เมืองไห่เทียนกล้ามากหรอก นี่คืออย่างไง VIPของเธอโดนคนอื่นแย่ ยังไม่กล้าพูดอะไรอีกเหรอ?”หลินหวั่นฉิงรู้สึกโกรธมาก “คุณชายจ้าวคะ นี้…”หลิวเฟยเฟยรวมความกล้าที่จะถาม “ไอนัง หยุดพูด”จ้าวหย่วน มองเธออย่างดุร้าย เธอเงียบทันที หย่วนเซอหวู่เมื่อกี้ตกใจอย่างมาก ตอนนี้มีมือบน กล้าหาญขึ้นด้วย การก้าวไปข้างหน้าก็ตบสองครั้งที่ใบหน้าของผู้คุ้มกัน ถ้าเธออยากตีอีก หลินเสี่ยวเข่อหยุดเธอ “ พอแล้ว พวกแกก็รู้แล้วว่าเข้าใจผิดอะไร ลุกขึ้นเถอะ” หลี่หงได้ยินแบบนั้น ตะโกนทันที “ไอโง่ ตั้งแต่หลินเสี่ยวเข่อยกโทษให้พวกแก รีบมาขอบคุณเธอสิ” “ ขอบคุณคุณหลินครับ ขอบคุณคุณหย่วนครับ”ผู้จัดการล็อบบี้คอยเช็ดเหงื่อ “ไปทำงานไป!” หลี่หงจ้องตา ผู้จัดการล็อบบี้กับผู้คุ้มกันก็วิ่งหนีเลย “ไป เราไปกินข้าวกัน ฉันมีเรื่องจะถามเธอ”หลินเสี่ยวเข่อผลักหย่วนเซอหวู่ ตอนนี้เธอมีคำถามเยอะมากที่อยากถามโดยเฉพาะคนนั้นที่ทรงพลังมาก ณ ตอนนี่ จ้าวหย่วนรู้สึกขายหน้า ก็ไม่อยากอยู่ที่นี่อีก ก็เลยหนีไป หลิวเฟยเฟยทั้งสองคนก็เดินตามเขา เหลือแค่หลินหวั่นฉิงจ้องไปที่หลินเสี่ยวเข่ออย่างดุเดือด “หลินเสี่ยวเข่อ ฉันรู้จูหมิงไปที่ไหนแล้ว แกอยากรู้ไหม” หา? หลินเสี่ยวเข่อตกใจอย่างมาก หย่วนเซอหวู่ก็งงเหมือนกัน แม้ว่าเธอก็ไม่รู้ หลินหวั่นฉิงรู้ได้ยังไง ทั้งสามคนเลยนั่งในห้อง หลินหวั่นฉิงกับหย่วนเซอหวู่มองไปรอบ ๆ สรรเสริญหลายครั้ง ห้องVIPดีจริงๆ ผนังก็เป็นหินอ่อนที่สวยงามแกะสลักเส้นสีเข้ม เครื่องใช้บนโต๊ะอาหารยังเป็นทองด้วย มองออกไปจากหน้าต่าง มันคืออ่าวไห่หยูน ที่สวยงาม “หวั่นฉิง จูหมิงไปไหนแล้ว?” หลินเสี่ยวเข่ออดไม่ได้แล้วถาม หลินหวั่นฉิงหัวเราะและถอนสายตาที่จ้องมองไปยังอ่าวไห่หยูน ลดเสียงลงอย่างตั้งใจ"ฉันก็ไม่อยากบอกแกหรอก แต่เมื่อเห็นแกน่าสงสารมากฉันถึงจะพูดให้แกในความเป็นจริงผู้ชายวันนั้นที่อยู่วั่นเสิ้ง พลาซ่าก็คือจูหมิง แกก็มีความสุขพอแล้ว แต่น่าเสียดาย!…” “แกพูดสิ จูหมิงไปไหนแล้ว” หลินเสี่ยวเข่อกัดฟันและตาของเธอแดงระเรื่อ แต่ หย่วนเซอหวู่ ดูประหลาดใจและรู้สึกแย่แล้ว หลินเสี่ยวเข่อยิ่งวิตกกังวล หลินหวั่นฉิงก็ยิ่งภูมิใจมากขึ้น พูดช้ามาก “แกรู้มั้ยเงินที่เยอะขนาดนั้นจูหมิงเอามาจากไหน นี่คือสาเหตุที่เขาหายตัวไป เพื่อที่จะตระหนักถึงความฝันของแก เขายืมเงิน 3 ล้านจากฉลามเงินกู้ ไอผู้ชายคนนั้นก็คือโง่ ถูกจับเพราะไม่มีเงินจ่ายหนี้ ได้ยินมาว่าจะต้องจ่ายชีวิตของเขาไปแทน แกเข้าใจความหมายของฉันเนาะ” “แกรู้ได้ยังไง” หัวใจของหลินเสี่ยวเข่อเต้นรัวจนแทบสำลัก “เรื่องนี้ลุกลามไปทั่ว ถ้าแกไม่เชื่อ ลองไปถามคนใดคนหนึ่ง โอ้ย น่าสงสารจริงๆ เอาชีวิตคนตัวเองไปตระหนักถึงความฝันของแก จูหมิงโง่จริงๆ” หลินหวั่นฉิงถอนหายใจ หยิบขนมขึ้นมาทานอย่างออกรส หลินเสี่ยวเข่อรู้สึกเศร้ามาก เธอคิดว่าเรื่องที่ หลินหวั่นฉิงพูดอาจจะถูก ไม่งั้นจะอธิบายยังไง จูหมิงนอกจากยืมเงิน เอาเงินเยอะขนาดนั้นได้ที่ไหนอีก และจูหมิงพูดแบบนี้มากกว่าหนึ่งครั้งว่า เขายินดีที่จะทำทุกอย่างเพื่อเธอ ดังนั้น ทั้งหมดมันเป็นเพราะตัวเธอเอง ถ้าไม่ใช่เธอ ทำไมถึงจะไปขอเงินด้วยชีวิต เพียงแค่ความปรารถนาที่ไม่สำคัญ แต่เสียชีวิตของจูหมิง ปรากฎว่าทั้งหมดนี้เป็นเพียงการตำหนิเธอตัวเอง ความสำนึกผิดในใจของเธอกระชับขึ้นทันทีและความเจ็บปวดก็เสียดแทง หลินเสี่ยวเข่อกุมหน้าอกเธอ ปวดใจจนและรู้สึกหายใจไม่ออก น้ำตาเม็ดโตร่วงหล่นจากมุมตาและกระทบโต๊ะหินอ่อน “ที่รัก…” หลินเสี่ยวเข่อทุบหน้าอกของตัวเอง หายใจไม่ออก “เสี่ยวเข่อ……”หย่วนเซอหวู่ตื่นตกใจอย่างมาก ตบหลังเธออย่างรวดเร็วเพื่อให้หลินเสี่ยวเข่อได้พักหายใจ หลินหวั่นฉิงเย้ยหยัน“ เพิ่งรู้สึกเสียใจตอนนี้หรอ ทำไมแกถึงปล่อยให้เขายืมเงินตั้งแต่แรก? แค่เงิน3 ล้าน ตอนนี้แกสามารถนำเงินนั้นออกจากเงินโครงการได้อย่างง่ายดาย แต่ว่าสายเกินไปแล้วนี่คือจุดจบของผู้หญิงเลว! ฮึ!” “ไอชั่วอย่าพูดเรื่องไร้สาระ เสี่ยวเข่อ อย่าไปเชื่อเธอ เธอบอกแบบนี้ตั้งใจ เพื่อทำให้เเกเสียใจ จูหมิง ไปยืมเงินได้อย่างไร? เธอโกหกแก " “แล้วแต่ ถ้าพวกแกไม่เชื่อ ก็กลับไปเมืองไห่เทียนไปถามคนอื่น ในวันนั้นมีคนเห็นจูหมิงถูกพาตัวไปโดยคนที่ถือปืนสี่คน นั่งเฮลิคอปเตอร์ไปด้วย” หลินหวั่นฉิงยิ้มและหันหน้าหนี ปฏิกิริยาของ หลินเสี่ยวเข่อทำให้เธอมีความสุขมาก เฮลิคอปเตอร์？ หลินเสี่ยวเข่อแทบจะเป็นลม เมื่อวันนั้นเปลี่ยนเสื้อผ้าในห้องรับรอง เธอเห็นเฮลิคอปเตอร์บินผ่าน ตอนที่ หลินหวั่นฉิง พูดอย่างนั้น เธอก็เชื่อแล้ว ที่รัก ฉันขอโทษ ตอนนี้คุณอยู่ไหน คุณจะกลับมาเร็วๆได้ไหม หลินเสี่ยวเข่อกอดตัวเองร้องไห้อย่างเสียใจ จูหมิงเดินเข้าไปในร้านอาหารโรงแรมส้างเทียนกับคนผู้หญิงที่สวยงาม ผู้หญิงคนนั้นสูงมาก แค่เตี้ยกว่าจูหมิงครึ่งนิ้ว รูปร่างอวบเอวเรียว เหมือนซูเปอร์นักเเบบ ใบหน้าเล็กนั้นงดงามยิ่งขึ้น คุณสมบัติที่ลึกซึ้งดั้ง จมูกสูงและดูเหมือนลูกครึ่ง และความงามเป็นที่น่าอัศจรรย์ “คุณชายสาม ทำไมถึงคิดว่าจะมาหาฉัน ฉันมีความสุขมาก” สีหน้าของป๋ายเหลียนฮัวปรากฏความดีใจ “ ถ้าไม่ใช่การฝึกที่บ้าน ผมคงมาตั้งนานแล้ว ฮ่า คุณยังสวยขนาดนั้น ได้ยิงข่าวว่าคุณไปVictoria’s Secret Show เมื่อไม่นาน นักเเบบคนอื่นๆก็ไม่สวยเท่าคุณ”จูหมิงยิ้มจาง ๆ “ฉันไม่ได้คาดหวังว่าคุณจะสนใจฉันมากขนาดนี้ มา พวกเรานั่งนี่ สามารถเพลิดเพลินกับ อ่าวไห่หยูน ฮึ? ห้องนี่มีคนอื่นอยู่แล้วหรือ?”ป๋ายเหลียนฮัวขมวดคิ้ว และข้างในมีเสียงร้องไห้ด้วย “ไม่เป็นไร ถ้าอยู่กับคุณ นั่งไหนก็เหมือนกันหมด”จูหมิงพูดเบาๆ เมื่อที่พูดจบ เสียงร้องไห้ข้างในก็หยุดลงทันที ป๋ายเหลียนฮัวรู้สึกเขินมาก กำลังจะเรียกเขา ก็เห็นเขาเปลี่ยนสีหน้า แล้วเดินไปที่ลิฟต์อย่างรวดเร็ว เลยงง เดินตามทีหลัง“คุณไปไหนคะ” จูหมิงเพิ่งเข้าไปในลิฟต์ ประตูของห้องก็เปิดทันที ใบหน้าของหลินเสี่ยวเข่อเต็มไปด้วยน้ำตา เธอปรากฏตัวที่ประตู มองไปรอบ ๆ อย่างกังวล “คุณสามี คือคุณใช่ไหม อย่าไปสิคะ……”