บทที่ 16 ซาลาเปาซื้อยาก

บทที่ 16 ซาลาเปาซื้อยาก คือเสียงของจูหมิง ต้องเป็นเขาแน่ๆ หลินเสี่ยวเข่อมองไปรอบ ๆ อย่างกังวล แต่เธอเห็นร่างในลิฟต์ มันต้องเป็นเขา! หลินเสี่ยวเข่อเดินไปลิฟต์อย่างรีบ แต่ประตูลิฟต์ปิดแล้ว เธอตบประตูลิฟต์อย่างบ้าคลั่ง กดปุ่มด้วยความตื่นตระหนก “คุณสามี ฉันเอง คุณอย่าไป รอฉันหน่อยสิ” เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยที่อยู่ข้างๆถึงกับผงะและอยากจะมาไล่เธอออกไป แต่เมื่อนึกถึงฉากตอนเมื่อกี้ ก็ตะลึงและไม่กล้าขึ้นมา คนทั้งร้านแวะกิน มองไปฝั่งเธอละพูดคุยกัน โชคดีที่หย่วนเซอหวู่เข้าไปปลอบเธอ “คนที่รู้จักกันใช่ไหม? นั่นเป็นเหตุผลที่คุณวิ่งหนีเหรอคะ?” “ไม่ได้ยินหรอที่เธอเรียกคุณสามี คุณคิดว่ามันเป็นไปได้ไหมหล่ะ จู่ ๆอยากกินอาหารจีน รู้ไหมว่าซาลาเปามีขายที่ไหน เอารสชาติแท้ๆ"จูหมิงยิ้ม “คุณถามคนที่ใช่แล้ว”ป๋ายเหลียนฮัวถอนหายใจ เธอถือโอกาสจับแขนของเขา จูหมิงรู้สึกว่าแขนของเขาถูกจับ ครึ่งร่างของเธออยู่บนแขนของเขาแล้ว เขาถอนหายใจ แต่ไม่ได้ผลักออกไป ทั้งสองมาถึงตรอกพลเรือนกลิ่นซาลาเปาลอยมาแต่ไกลจูหมิงส่ายหัวและหายใจเข้าลึก ๆ เขาจับมือป๋ายเหลียนฮัว และเดินไปที่ร้านขายซาลาเปา ว่ากันว่าร้านซาลาเปานี้เป็นร้านที่มีเอกลักษณ์ที่สุดในเมืองไห่หยูนแต่ไม่มีที่นั่ง ได้แค่ใส่หกนำกลับไป ป๋ายเหลียนฮัวรู้สึกอยากเข้าห้องน้ำและสั่งจูหมิงเข้าแถวให้ กิจการในร้านนี้ดีจริงๆ มีคน8คนอยู่หน้าเขาจูหมิงเข้าแถวอยู่ด้านหลังอย่างเงียบ ๆ ไม่สนใจที่คนอื่นๆว่าคุยกัน ตอนนี้เขาแต่งตัวสบาย ๆ ด้วยแบรนด์ดัง แถมยังตัวสูง ก็รู้ว่าเขาไม่ใช่คนธรรมดาตั้งแต่แรก เห็นมันน่าแปลกใจจริงๆที่เขามาซื้อซาลาเปา ข้างหน้าของเขามีผู้หญิงคนหนึ่งมองกลับมาหลายๆครั้ง หน้าของเธอแดงมากด้วย ผู้หญิงคนนั้น สวมเสื้อยืดและกางเกงขาสั้น ก็สวยอยู่ น่าจะเป็นนักศึกษาที่ใกล้ ๆ ในขณะนี้ จ้าวหย่วนเดินมาพร้อมกับหลิวเฟยเฟยอย่างไม่เต็มใจและบีบไปด้านหน้าสุดเลย “เจ้าของร้าน ช่วยห่อซาลาเปาสองกรงให้ผม ” “เฮ้ คุณ อย่าแซงคิวสิคะ”นักศึกษาหญิงกรุณาเตือน “ไอ้เหี้ยไปไกล กูแซงแถวก็ไม่มีไรไหม ถ้าหาเรื่อยงกู มึงเจอดีแน่”จ้าวหย่วนด่าด้วยเสียงดังและเตือนเจ้านายต่อ เจ้าของร้านอายุประมาณ60 เขาเหมือนไม่ได้ยินเสียงเขา ยื่นซาลาเปาให้คนที่อยู่แถวหน้าสุด “แม่มึง ไปไกลๆ รอกูซื้อก่อน”จ้าวหย่วนรู้สึกโกรธ คนที่เข้าแถวอยู่ข้างหลังเห็นเป็นเช่นนี่ ไปไกลหมดเลย เลือกแค่นักศึกษาหญิงคนนั้นกับจูหมิงยังอยู่ที่ที่เดิม “หนูจะ หนูเอาซาลาเปากี่ลูกครับ”เจ้าของร้านถามนักศึกษาหญิงที่อยู่ข้างหน้า จ้าวหย่วนโกรธมาก ทำไมมีคนที่ไม่รู้เรื่องขนาดนี้ เขาได้รับคำสั่งของพ่อมาซื้อให้คนใหญ่คนโต ดังนั้นเขาไม่กล้าทำอะไรกับร้านซาลาเปา แต่คนเข้าแถวก็ไม่ต้องนึกถึงเหรอ “กูพูดอะไรมึงไม่ฟังเหรอ กูบอกว่าให้มึงไปไกลๆ กูจะแซง” “ทำไม! ฉันต่อแถวต่างนาน ไม่…” นักศึกษาหญิงยังคงดื้อแพ่งอยู่ จ้าวหย่วนโกรธมากๆ ปกติเขาอยู่เมืองไห่หยูนใหญ่มาก แต่ไม่คิดว่าอยู่โรงแรมส้างเทียนเสียเปล่า อยู่ตรงนี้ก็เสียเปล่า กระแทกโดยตรง นักศึกษาหญิงตกใจมาก กรี๊ดด้วยความกลัว คิดว่าจะถูกทุบตี แต่ว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้นลืมตาแล้วถึงเห็น ผู้ชายหน้าตาดีที่อยู่ข้างหลังจับมือของจ้าวหย่วนได้ “นี้คือเมืองไห่หยูน เมืองที่สุภาพเรียบร้อย ขอต่อคิวสิครับ”จูหมิงยิ้มจาง ๆ “ไอ้สัตว์ เห็นมึงก็ใส่เสื้อเรียบร้อย มึงไม่รู้จักชื่อเสียงกูเหรอ กูคือจ้าวหย่วน เมืองไห่หยูนมีใครกล้าทำอะไรกับกู ฮ่าๆ มึงไม่รู้จักคำว่าตายเขียนไงใช่ไหม”จ้าวหย่วนหัวเราะด้วยเสียงดัง “ได้ ขอโทษครับ คุณซื้อก่อนก็ได้” จูหมิงคิดในใจ เขามาทำงานใหญ่ที่นี่ ดังนั้นไม่อยากเกิดปัญหาที่นี่ นักศึกษาหญิงเห็นเขายอมแล้ว ผิดหวังมาก ตอนแรกนึกว่าเขาจะช่วยเธอ จ้าวหย่วนงงสักพักแล้วก็ขำ ถ้าจูหมิงไม่ยอม เขาก็จะไปต่อแถว เพราะว่าการประชุมวิชาการก่อสร้างในประเทศครั้งนี้คนใหญ่คนโตเยอะมาก เขาไม่อยากเกิดเรื่อง แต่จูหมิงยอมตอนนี้ เขาก็คิดว่าพวกเขากลัวตัวเองแล้ว นึกถึงเสียเปล่าของตอนที่อยู่ที่ร้านอาหาร โกรธทันที “กลัวแล้วเหรอ ขอโทษ มันสายเกินไป ถ้าแกไม่คุกเข่าต่อหน้าฉัน ฉันจะไม่ยกโทษให้” “ขอโทษครับ คุณซื้อก่อนครับ”จูหมิงจับมือนักศึกษาหญิงและถอยหลัง “คุกเข่าหรือไม่?”จ้าวหย่วนเห็นจูหมิงอยู่เฉยๆ ส่งเสียงไปยังโทรศัพท์ WeChat “พาทุกคนมา กูจะฆ่า สักคน” หนึ่งนาทีผ่านไป ก็มีคนสองกลุ่มมาซอย แต่ละกลุ่มมีประมาณ10กว่าคน พวกเขาปิดกั้นซอย เจ้าของร้านเห็นเป็นเช่นนั้น ปิดประตูทันที ทุกคนที่อยู่ข้างๆก็หนีกันหมดเลย เลือกแค่จูหมิงกับนักศึกษาหญิงที่ตกใจและกลัวมาก “คุณชายจ้าว นี่คือเกิดอะไรขึ้นกับแก ทำไมวันนี้แกเสียเปล่าอย่างเดียว”คนที่อยู่หน้าสุดเป็นผู้ชายผมสีเหลือง เขาขำอย่างเดียว “คุกเข่าตอนนี้ยังทันนะ ไม่ไง ผู้ชายก็ให้มันตาย ผู้หญิงก็ให้ทุกคนสนุกก่อนแล้วทิ้งไปคูน้ำเหม็น” “ไม่เอา!”นักศึกษาหญิงกรี๊ดด้วยความกลัว ซ่อนตัวอยู่ข้างหลัง จูหมิง ตัวสั่นไปหมดความกล้าของเมื่อกี้หายหมด จูหมิงก็ยังเหมือนเดิม ถามกับโทรศัพท์ว่า “เหลียนฮัว ยังไม่เสร็จแหละครับ ตอนนี้ผมกำลังโดนคนหาเรื่อง จะตายแล้วนะ” จ้าวหย่วนขำอย่างหน้ากล้ว “โทรไปเรียกคนอื่นอีกแล้ว? กูไม่เชื่อว่ากูจะได้กลัวอีก ไป!” เพิ่งพูดเสร็จ ทุกคนก็วิ่งไปข้างหน้า นักศึกษาหญิงนั่งยองๆบนพื้นด้วยความตกใจ แต่ได้ยินเสียงโว้ยๆ! เธอเงยหน้าขึ้นด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความไม่เชื่อ มีคนอย่างน้อย20 คนในกลุ่มพวกเขา ทั้งหมดนอนอยู่บนพื้นร้องไห้กันหมดเลย แต่ผู้ชายที่หน้าตานั้น ยังยืนอยู่ข้างๆสบายๆ จ้าวหย่วนรู้สึกตกใจมาก ไม่นึกว่าผู้ชายคนนี้เก่งขนาดนี้ แต่เขาไม่ยอม “ได้ มึงเก่งใช่ไหม ไม่น่าแปลกใจเลยทำไมเฉยๆ กูจะไปเรียกคนอีกครั้ง ถ้าวันนี้มึงไม่คุกเข่า นามสกุลกูก็ไม่ใช่จ้าวนะเว้ย！” ในเมืองไห่หยูน อำนาจของตระกูลจ้าวไม่มีใครกล้ามีปัญหากับพวกเขา ว่ากันว่ามีการติดต่อกับทหารบ้างเรียกคนที่มีปืนมาช่วยก็เป็นเรื่องง่ายๆ ณ ขณะนี้ ข้างหลังมีเสียงส่งมา “คุณชายจ้าว ฉันเตือนแกอย่าโทรไปดีกว่า มิฉะนั้นแกต้องเสียใจแน่ ป๋ายเหลียนฮัวเดินมาฝั่งนี้อย่างช้าๆ ยืนข้างๆของจูหมิง หน้าตาที่สวยงามและร่างที่อวบเอวเรียวทำให้นักศึกษาหญิงคนนั้นรู้สึกอายทันที คิดในใจว่าก็ไม่น่าแปลกใจว่าทำไมเขาไม่เคยมองตัวเองโดยตรง จ้าวหย่วนตกใจมาก คิดในใจว่าแย่แล้ว ผู้ชายคนนี้เป็นคนอะไร ทำไมแม้แต่ ป๋ายเหลียนฮัว ที่มีชื่อเสียงสูงก็ยืนอยู่ข้างๆเขา? ถ้าตระกูลป๋ายก็ช่วยเขา งั้นก็แย่แล้ว