บทที่ 19 ลักพาตัว

บทที่ 19 ลักพาตัว ณ วิลล่าส่วนตัวของป๋ายซือฉีในชานเมือง ป๋ายเหลียนฮัวเพิ่งขึ้นมาจากสระว่ายน้ำ ร่างที่เซ็กซี่งดงามยังเหลือหยดน้ำอยู่ เดินผ่านไปต่อหน้าของจูหมิง แล้วนั่งที่เก้าอี้อาบแดดที่อยู่ข้างๆ ข้างๆมีมะม่วงสดวางด้วย “เหลียนฮัว อย่าพูดอะไรที่ไม่มีประโยชน์อีกแล้ว คุณอยากได้อะไรก็บอกตรงๆ แต่คุณก็ต้องรู้ว่า ตอนนี้ทายาทของตระกูลจูคือจูเย้น ถ้าพี่ไม่กลับมา มันอาจจะเป็นผลที่หลาย ๆ คนอยากเห็น”จูหมิงอยู่อย่างนิ่ง ป๋ายเหลียนฮัวยิ้มและขยิบตาให้เขา เสื้อคลุมอาบน้ำหลุดลงไปสองนิ้ว แสดงให้เห็นสีขาวกลมกล่อม การเต้นของหัวใจของจูหมิงเร็วขึ้น เขาถอยสายตากลับอย่างรวดเร็ว แต่เขาก็สาปแช่งในใจ ป๋ายเหลียนฮัวนี้จัดการได้ยากจริงๆ แม้แต่เธอใจร้อนกว่าเขาอีกแต่ก็แสดงออกมานิ่งกว่าเขาอีก ในช่วงกลางยังใช้ร่างที่เซ็กซี่ทำให้เขาคิดมากอีก ณ ขณะนี้มีคนโทรมา ป๋ายเหลียนฮัวกอดแฮนด์ฟรีเลย ไม่กลัวว่าจูหมิงจะได้ยิน “ประธานป๋ายครับ สถานการณ์ฉุกเฉิน แขกที่จองที่นั่งVIPโดยคุณบอก เธอบอกว่าเพื่อนของเธอถูกลักพาตัวและกำลังขอความช่วยเหลือจากผม ขอให้คำสั่งครับ " ป๋ายเหลียนฮัวคิดในใจว่า VIPของหลินเสี่ยวเข่อคือผู้ช่วยของจูหมิงที่ชื่อว่าจูเช่ออู่มาจองให้ และสายตาที่จูหมิงมองหลินเสี่ยวเข่อก็ไม่ธรรมดา สองคนนี้มีอะไรกันหรือ? “ฮ่า ฉันรับผิดชอบแค่เรื่องจองที่ เรื่องส่วนตัวของแขกไม่เกี่ยวกับพวกเรา แค่นี้แล้วกัน”พูดเสร็จก็วางสายเลย แล้วยิ้มจางๆให้จูหมิง " คุณชายสามคะ ได้ยินข่าวว่าคุณจะออกจากตระกูลจู เพราะอะไรคะ มีอะไรที่ทำให้คุณหลงใหลมากกว่าความมั่งคั่งมหาศาลของตระกูลจูหรือไม่? " จูหมิงรู้สึกอารมณ์เสีย ป๋ายเหลียนฮัวพูดนู้นพูดนี่ สุดท้ายก็ไม่ได้คำตอบ ไปเดินเล่นๆได้กว่า ทำให้เธอกังวลด้วย หลังจากที่พูดเสร็จก็ไม่สนใจป๋ายเหลียนฮัวพูดอะไรและเดินออกไปเลย เพราะถ้าอยู่ที่นี่อีก เขากลัวตัวเองจะทำผิด ร่างที่เซ็กซี่ของป๋ายเหลียนฮัว ทำให้เขานึกถึงหลินเสี่ยวเข่อ เสี่ยวเข่อ เธอบอกว่าเธออยากมีลูกไม่ใช่หรือ เธอยังสบายดีไหม? หลินเสี่ยวเข่อจะล่มสลายแล้ว เธอยังไม่เคยเจอเหตุการณ์แบบนี้ บทสนทนาของพวกคนชั่วทำให้เธอรู้สึก เกลียดและกลัว แต่ใจเย็น ๆแล้วก็คิดไม่ออกว่าทำไมถึงโดนลักพาตัว เธอก็ไม่ได้ทำให้ใครขุ่นเคือง และบ้านเธอก็ยากจนด้วย ถูกบีบอัดในรถตู้ที่ร้อนอบอ้าว โดยหัวของเธออยู่บนเบาะหนังพลาสติกที่มีกลิ่นเหม็น มือของเธอรู้สึกเจ็บปวดเพราะถูกมัดและที่จะทนไม่ได้ เธอคิดถึงจูหมิงมากในขนาดนี้ น้ำตาเต็มตาของเธอทันที ที่รัก คุณอยู่ไหน ฉันจะตายแล้ว คุณรู้หรือไม่ เวลาที่เธอคิด เธอถูกหามออกจากรถแล้ว โดนปิดตาและมองไม่เห็นด้วย แค่ได้ยินเสียงเปิดประตู จากนั้นก็มีเสียงฝีเท้าที่กระตือรือร้น ประมาณ2นาทีผ่านไป โดนทิ้งอยู่บนพื้น ผ้าปิดตาโดนฉีกขาด รอยยิ้มที่น่ากลัวของจ้าวหย่วนก็แสดงต่อหน้าเธอทำให้เธอตกใจหมดเลย เธอไม่ได้คิดว่าจะเป็นคนนี้ วินาทีถัดไป เทปที่ปิดปากของเธอก็โดนฉีกขาดเช่นกัน “เล็กน่ารัก เคยพูดกับแกว่าอย่าหยิ่ง ในเมืองไห่หยูนคือบ้านฉันเอง แกทำรุกรานฉัน เเกอยากหนีไปไหนก็ไม่ได้เหรอ” หลินเสี่ยวเข่อกลัวมาก เธออยากถอยหลัง แต่ทั้งมือและเท้าก็ถูกผูกไว้ บิดอยู่นานแต่ก็ไม่ขยับเลยสักนิด “ไม่! จ้าวหย่วนแกไม่รู้หรือว่าฉันเป็นลูกพี่ลูกน้องของหลินหวั่นฉิง แกกล้าทำแบบนี้กับฉัน แกไม่กลัวฉันเรียกตำรวจเหรอ? " จ้าวหย่วนดูเหมือนได้ยินอะไรที่ตลกเป็นพิเศษ ท้องของเขาปวดเพราะหัวเราะ “เเกก็ลองทำดูสิ รอฉันเล่นกับเธอให้สนุกก่อน แล้วถอดเสื้อของเเกและทิ้งออกไปข้างนอก แกรองดูว่าเเกเรียกตำรวจมีประโยคหรือไม่ จำไว้ ในเมืองไห่หยูน ฉันก็คือพระราชา ฉันอยากทำอะไรก็ทำอะไรเลย ใช่มั๊ยทุกคน” “ใช่ๆ สาวๆ แกก็ทำตามที่คุณชายจ้าวสั่งเถอะ เพื่อที่จะไม่ลากทั้งครอบครัว” “คุณชายจ้าวหล่อและรวย เล่นกับเขาไม่ดีเหรอ ถ้าแกยังขัดขืนอีก ผลของแกจะเป็นอย่างร้าย “ในเมืองไห่หยูน คำสั่งของคุณชายจ้าวมีใครกล้าเถียง แกก็ทำท่ารอเล่นให้สนุกเถอะ คุณชายจ้าวอาจะจะให้แกได้เงินเยอะ” หลินเสี่ยวเข่อหมดหวังแล้ว จ้าวหย่วนกล้าพูดแบบนี้ มีคนช่วยเขาแน่ๆ แต่เธอยอมตายก็ไม่ยอมที่ต้องทนรับการทำร้ายแบบนี้ นึกถึงหย่วนเซอหวู่ทันใดนั้นก็มีความคิด “จ้าวหย่วนแกกล้าเหรอ แกลองคิดดีๆ ทำไมวันนี้ฉันได้นั่งข้างหน้าคนนั้นที่อยู่ชั้นสอง แกกล้าทำฉันแบบนี้ เคยคิดผลที่ได้รับไหม” จ้าวหย่วนงงสักพัก สีหน้าน่ากลัวมาก ถ้าไม่พูดถึงเรื่องนี้ยังดี แต่พูดถึงเรื่องนี้ก็ทำให้เขารู้สึกโกรธมาก “ไอ้กะหรี่ มึงก็แค่เป็นเสือปลอม มึงอย่าคิดว่ากูไม่รู้ว่ามึงเป็นคนแบบไหน มึงก็แค่เป็นเชยจังของเมืองไห่เทียน และมีผัวที่เป็นขยะด้วย จะโกหกกูอีก? ไอ้เหี้ย ตอนแรกนึกว่าจะทำเบาๆ แต่ขณะตอนนี้ ถ้าไม่ใช้แส้สอนมึง มึงจะไม่ยอมฟัง ทุกคน พวกแกก็ดูรออยู่ที่นี่ รอกูสนุกเสร็จแล้ว พวกแกก็เล่นได้” “ขอบคุณครับคุณชายจ้าว คุณชายจ้าวเยี่ยมมาก!” พวกผมเหลืองตื่นเต้นทันที สายตามองไปทางหลินเสี่ยวเข่อ เหมือนจะกินเธอ หลินเสี่ยวเข่อตกใจและหมดหวังเลย ข้อคิดของเธอสุดท้ายก็คือหาโอกาสฆ่าตัวตาย ณ ขนาดตอนนี้ โทรศัพท์บนโต๊ะดังขึ้น จ้าวหย่วนด่าและรับสาย “จ้าวหย่วน แกมัดสาวคนหนึ่งใช่ไหม?”จ้าวชีงซานเหงื่อออกอย่างกังวล เขาเพิ่งได้รับข่าว “พ่อ คุณรู้ได้ไง?” “ไอ้โง่! มึงจะต้องการทำให้ตระกูลจ้าวแตกใช่ไหม ปล่อยเธอเดี๋ยวนี้ เร็วๆ!”จ้าวชีงซาน แทบจะคำรามออกมา จ้าวหย่วนงงแล้ว เขา ไม่เคยได้ยินเสียงของพ่อที่รีบขนาดนั้น แต่วันนี้เขาเสียเปล่าเยอะมาก ถ้าเขาไม่ระบายกับหลินเสี่ยวเข่อ เขาจะยอมได้งั้น “พ่อ พ่อเข้าใจอะไรผิดหรือเปล่า ผมเคยไปตรวจแล้ว เธอไม่มีอะไรหรอก พ่ออยากกลัว พรุ่งนี้ผมสั่งให้เรียบร้อยแล้ว” “ ไอ้โง่ ปล่อยคนเร็วเดี๋ยวนี้ คำพูดที่ของพ่อแกก็ไม่ขอแล้วใช่ไหม เธอรู้จักคนใหญ่คนโตที่เราไม่สามารถมีเรื่องได้ ปล่อยเธอเดี๋ยวนี้” “ พ่อ มีคนที่เราไม่สามารถมีเรื่องได้หรือ พ่อคิดเยอะเกินไปหรือเปล่า ผมเคยไปถามตระกูลป๋ายแล้ว พวกเขาไม่ถามอยู่แล้ว พ่ออย่ามายุ่ง วันนี้ผมต้องสนุกก่อน” จ้าวหย่วนวางสาย ด่าพ่อในใจ ยิ่งแก่ยิ่งกลัว ทำอะไรไม่ได้เลย ต้องเปลี่ยนเป็นพวกเขาแทน “ ทุกคน ไปถอดเสื้อของเธอหมดเลย วันนี้กูต้องได้ให้สนุก ไอ้เหี้ย กูไม่เชื่อแล้วว่า ในเมืองไห่หยูนย่อมมีผู้หญิงที่กูทำอะไรไม่ได้” พวกผมเหลืองตื่นเต้นทันที กำลังจะไป ทันใดนั้นก็ได้ยินเสียงปลุก "หึ่ง" จ้าวหย่วนตกใจ ใครตัวหนาขนาดนี้ บุกเข้าไปในวิลล่าของเขาจริงๆ กำลังจะเรียกคนออกไปข้างนอกดู ทันใดนั้นประตูก็ถูกระเบิด และระเบิดแฟลชสองลูกถูกขว้างเข้ามา ด้วยแสง "ปัง" แสงจ้าทำให้ตามองไม่เห็นอะไรเลย ทำให้ทุกอย่างเป็นสีขาวหมดเลย นี่ไม่ใช่แฟลชบอมบ์เกรดทหารเหรอ? เป็นทหารหรือ? แสงจ้าสว่างวาบและเขาถูกเตะลงที่พื้น หลายคนที่เป็นเจ้าหน้าที่ตำรวจพิเศษในเครื่องแบบลายพรางชี้ปืนกลมาที่เขา สีหน้าน่ากลัว ทำให้จ้าวหย่วนรู้สึกตกใจอย่างมาก “ คุณคือใคร คุณไม่รู้หรอกว่าผมเป็นจ้าวหย่วน ลูกชายของจ้าวชีงซาน”จ้าวหย่วนไม่มีสี่หน้าท้องตกใจอย่างมาก “ตระกูลจ้าวคืออะไรวะ ทำให้คุณหลินขุ่นเคือง พวกตระกูลจ้าวจะหายไปใน เมืองไห่หยูนภายในวันเดียว ไป!” ตำรวจที่เป็นหัวหน้าถ่มน้ำลายใส่หน้าด้วยท่าทางเหยียดหยาม “……” จ้าวหย่วนหมดหวัง ทันที ตระกูลจ้าวอยู่ในเมืองไห่หยูนก็มีอำนาจใหญ่มาก แต่พวกนี้บอกว่าจะให้ตระกูลจ้าวหายไปภายในหนึ่งวัน คนโตที่หลินเสี่ยวเข่อรู้จักน่ากลัวขนาดนั้นเลยหรือ หลินเสี่ยวเข่อกำลังไม่รู้จะทำอะไร แต่ได้ยินเสียงของหย่วนเซอหวู่ วินาที วินาทีถัดไป เธอตะครุบหลินเสี่ยวเข่อ“ อุ๊ยเสี่ยวเข่อ แกยังโอเคไหม!” “เซอหวู่ ขอบคุณมากที่แกช่วยฉัน พวกนี้คือ?” หย่วนเซอหวู่ช่วยเธอลุกขึ้น แล้วค่อยบอกช้าๆว่าคือคนใหญ่คนโตที่เธอรู้จักช่วย “ใช่หรือ ขอบคุณเขาจริงๆ แต่ว่าเขาคือใคร ฉันอยากจะขอบคุณเขาโดยตรง” “อา… อาจจะไม่ค่อยได้นะ”หย่วนเซอหวู่ไม่รู้จะพูดยังไงกับเธอดี “เซอหวู่ เรื่องนี่เธอต้องช่วยฉัน เขาไม่กลัวตระกูลจ้าว งั้นก็ต้องช่วยฉันหาจูหมิงได้แน่นอน ฉันต้องไปเจอเขาแน่ๆ มีแค่เขาที่สามารถช่วยฉันได้แล้ว……” หลินเสี่ยวเข่อน้ำตาออกทันที หย่วนเซอหวู่รู้สึกจะร้องไห้ เธอตอนนี้เป็นแบบนี้แล้ว ยังนึกถึงเขาอีก “คุณชายครับ ขอโทษครับ! นี่เป็นความผิดของผม”จูเช่ออู่คุกเข่าที่พื้น ข้างนอกของเขาคือจูหมิง เขาตอนนี้โกรธมาก “ลุกขึ้นมาพูด”สีหน้าของจูหมิงน่ากลัวมากจูเช่ออู่อย่างตกใจ ลุกขึ้นทันที “เมียตัวเองผมสามารถปกครองได้ ขอให้แกไปพูดกับคุณปู่ให้หน่อย เรื่องนี้ผมไม่ทำแล้ว” “คุณชายครับ คุณไม่สามารถ……”จูเช่ออู่เหงื่อออกอย่างตกใจ แต่จูหมิงไม่ได้สนใจ เดินออกไปข้างนอกเลย ความรู้สึกผิดไม่มีที่สิ้นสุดเพิ่มขึ้นในใจของเขา เสี่ยวเข่อ อย่ากลัว ผมมาแล้ว