ตอนที่ 2

สายตาที่สบกันนิ่งนั้นดั่งเวลาหยุดนิ่งเคลื่อนไหว อารัทธาเข้าใจในตอนนี้เองว่า “ดวงตาเป็นหน้าต่างของหัวใจ” นั้นเป็นอย่างไร สายตาต่างฉายแววพอใจในกันและกัน เครื่องหน้าอื่นภายใต้ผ้าบางปกบิดนั้นเล่าจะงดงามเพียงใด เขาคงไม่มีวันได้แลเห็นเพราะสตรีที่นี่ถือธรรมเนียมเคร่งครัดนัก จะไม่มีชายใดได้เห็นใบหน้าของเธอนอกจากสามีและคนในครอบครัวเท่านั้น ขนาดดวงตาของเธอยังงดงามเช่นเพียงนี้แล้วใบหน้าหวานละมุนนั้นจะงดงามแค่ไหน ฮาน่าเองก็รู้สึกเก้อเขินในสายตาของบุรุษตรงหน้ายิ่งนัก แต่ไม่ใช่เรื่องที่จะต้องหลบดวงตาคมเข้มที่สบมา เพราะหากหันหลังจากกันไปคงจะไม่มีโอกาสได้เห็นเจ้าของดวงตาที่คมเข้มทรงอำนาจนั้นได้อีกเป็นแน่ ในฐานะท่านหญิงแห่งอารันดาคงไม่มีชายใดจะได้ยลโฉมหรือแม้เฉียดกายเข้าใกล้แน่นอน แล้วเวลานี้จะต้องกลัวอะไรเล่า ไม่มีใครรู้ว่าหญิงสาวที่แต่งกายด้วยชุดพื้นเมืองนี้คือท่านหญิงของพวกเขา ขนบธรรมเนียมเห็นจะใช้ไม่ได้ในเวลานี้เสียแล้ว อะไรบางอย่างทำให้ฮาน่าบอกตนเองว่า “ชายต่างชาติผู้นี้ คือ คนที่ถูกส่งมาเพื่อเธอโดยแท้” “สวัสดีครับ มิสเตอร์อารัทธา... คุณอารมณ์ให้ผมมารับครับ” น้ำเสียงทักทายใกล้ตัวทำให้อารัทธาตื่นจากภวังค์ในทันที ดวงตาคมเข้มจำต้องละสายตาจากเจ้าของดวงตางดงามนั้นมามองที่ชายวัยกลางคนที่ยืนอยู่ใกล้แค่เอื้อม ชายวัยกลางคนสีผิวเข้มจัดดั่งเมล็ดกาแฟคั่ว เสื้อผ้ายูนิฟอร์มบริษัทวางแท่นขุดเจาะน้ำมันที่คุณอารมณ์น้าชายของเขาเป็นผู้ถือหุ้นใหญ่บอกสถานะของเจ้าของได้ชัดเจน คงเป็นคนที่น้าชายส่งมารับเป็นแน่ ด้วยความสูงที่มากกว่าเกือบฝ่ามือทำให้รอฮีมต้องเงยหน้ามองชายหนุ่มตรงหน้า อารัทธาทักทายผู้ที่น้าชายให้มารับพอเป็นพิธีแต่ก็อดที่จะแปลกใจกับบทสนทนาภาษาอังกฤษระหว่างตนเองกับผู้มารับไม่ได้ ชายผู้นี้ใช้ภาษาอังกฤษได้ดีทีเดียวถึงสำเนียงจะไม่ชัดเจนเท่าไรแต่ก็ดีในระดับที่สื่อสารกันได้เข้าใจ อารัทธาก้าวเท้าเดินตามผู้มารับแต่ก็อดที่จะชำเลืองมองมายังเจ้าของดวงตางดงามนั้นไม่ได้ และคิดไม่ผิดเลยเธอเองก็มองมาที่เขาเช่นกัน หัวใจสองดวงหวามไหวกับการจากลา เขาก้มศีรษะลงนิดนึงแทนคำอำลา ทว่าดวงตาคู่สวยกลับเข้มขึ้นด้วยความไม่พอใจในทันที หล่อนรีบสะบัดหน้าหันหนีไปทางอื่นแต่ก็ไม่ทัน สายตาของผู้คนนับสิบคู่ที่อยู่บริเวณนั้นจ้องมองมาที่เธอเพียงคนเดียว สายตาดูหมิ่น ดูแคลน ตำหนิ ที่สัมผัสได้นั้นทำให้แก้มนวลเนียนร้อนวูบวาบด้วยความโกรธ ความอาย แค้นเคือง ฮาน่าถอนหายใจเฮือกใหญ่ด้วยความไม่พอใจ เป็นเพราะนายนั่นแท้ๆ ก็หล่อดูดีไปซะทุกอย่าง ดูเด่นอยู่คนเดียวทั้งเรือนพักผู้โดยสาร แค่เขาก้มศีรษะให้เธอ สายตาทุกคู่ก็เพ่งมาที่เธอในทันที “เด่นจนได้เรื่อง” สายตาหวานละมุนนั้นบัดนี้ขุ่นมัวด้วยความไม่พอใจ โทสะพุ่งขึ้นริ้วๆ สายตาพิฆาตจึงส่งเข้าหาเขาด้วยความถือดีด้วยบังอาจทำให้ท่านหญิงแห่งรัฐอารันดาต้องอับอายผู้คนของเธอเองขนาดนี้.. แม้ไม่รู้ว่าเธอเป็นท่านหญิงของพวกเขาก็ตาม อารัทธาชะงักฝีเท้าในทันทีที่ได้เห็นว่าเจ้าของดวงตาคู่สวยนั้นตวัดตอบมาด้วยความไม่พอใจ ความโกรธกรุ่นแผ่ซ่านไปทั่วดวงตาหวานงดงาม รอฮีมหยุดรอเมื่อเห็นว่านายหนุ่มนั้นไม่ได้เดินตามมาและพอจะเดาเหตุการณ์ได้ว่าเกิดอะไรขึ้น เขาจึงรีบเข้ามาสะกิดที่สีข้างของชายหนุ่มและเร่งเร้าให้ออกจากที่นี่อย่างรวดเร็ว “ชายชาวเมืองเราจะปฏิบัติอันใดกับสตรีที่มีใช่ภรรยาหรือคนในครอบครัวไม่ได้ แม้จะเป็นแค่การทักทายก็ไม่ได้จะทำให้เธอมัวหมอง รีบไปกันเถอะครับ ท่าจะไม่ดีแล้ว” แววไหววูบสลดขึ้นมาในทันที นี่คงเป็นสาเหตุที่ทำให้เธอไม่พอใจเป็นแน่ อารัทธาสบสายตาคู่สวยนั้นอีกครั้งด้วยแววตาลุแก่โทษที่ทำให้เธอต้องอับอาย สวมแว่นตายี่ห้อดังพร้อมกระชับแจ็คเก็ตเพื่อเตรียมพร้อมสำหรับการเผชิญไอแดดด้านนอกเรือนพักผู้โดยสาร สายตางดงามอ่อนหวานภายใต้แพขนตางอนหนาลอบมองด้านหลังแข็งแกร่งนั้นที่ห่างออกไปผ่านผ้าคลุมหน้าบางเบาด้วยไม่อยากเป็นจุดสนใจมากไปกว่านี้ รถตรวจการปิดกระจกมิดชิดด้วยกลัวไอแดดและละอองจากฝุ่นทรายเม็ดละเอียดที่อาจลอดผ่านเข้ามาได้ ทั้งยังกรุผ้าม่านสีเขียวอ่อนเพื่อช่วยสะท้อนแสงอาทิตย์สาดส่อง เขารีบผลุบร่างสูงเข้าสู่ตัวรถคันโตโดยเร็วเพราะผิวกายนั้นเริ่มที่จะแสบคันขึ้นมาตั้งแต่ส่วนที่โผล่พ้นเสื้อผ้าลามขึ้นมาถึงต้นแขนแกร่ง แก้มสากไปด้วยไรหนวดเขียวจางนั้นเริ่มมีสีชมพูระเรื่อมากยิ่งขึ้น อารัทธาทิ้งร่างใหญ่พิงเบาะรถในทันทีที่เข้าสู่ตัวรถ คนขับพื้นเมืองเหลือบสายตาดูนายหนุ่มคนใหม่จากกระจกมองหลัง คนร่างใหญ่โตดุจยักษ์นั้นนอนหมดสภาพกองอยู่กับเบาะหลังเสียแล้ว สายตาขบขันฉายขึ้นเพียงชั่วครู่แล้วจึงปรับให้เป็นปกติ พลางเอ่ยเจรจา “มิสเตอร์ครับ ท่าจะเมาแดดนะ พักสักสองสามวันคงจะดีขึ้น นอนสักพักก็ได้ครับอีกประมาณ 3 ชั่วโมงกว่าจะถึงแค้มป์ มิสเตอร์คงต้องปรับตัวให้เข้ากับสภาพอากาศที่นี่ให้ได้” “อืม.. 3 ชั่วโมง ไกลเหมือนกัน งั้นผมขอตัวนอนสักครู่ละกัน” น้ำเสียงที่เปล่งออกมาอย่างอ่อนแรง หัวใจแกร่งภายใต้ร่างสูงใหญ่ให้หวนคิดไปถึงเจ้าของดวงตาหวานละมุนนั้น “ดีนะไม่หมดสภาพต่อหน้า...”