3

ลูก! ทอฟ้า ณ ตอนนี้ดวงตาสองคู่ประสานกันนิ่ง ศศิวัฒน์ที่ใจเย็นกว่าเอ่ยด้วยเสียงสุภาพให้เกียรติเฟอร์ทรีซที่หน้าเริ่มตึงไม่พอใจ “ผมแค่ขอร้อง ทอฟ้า...” “ดูนายจะสนิทกับทอฟ้ามากเลยนะ” น้ำเสียงประชดประชันจนศศิวัฒน์รีบอธิบายไม่อยากให้เฟอร์ทรีซเข้าใจผิดแล้วเอาไปพูดกับภรรยาสุดที่รัก กลัวจะเป็นเรื่องที่ไม่น่าเป็นเรื่องขึ้นมา “ไม่ใช่อย่างที่พี่คิดครับ เราอยู่กันเหมือนพี่น้อง เหมือนญาติ ผมอยากให้พี่เมตตาทอฟ้า และที่ทอฟ้าไม่ปฏิเสธทั้งที่ดูเธอกลัวพี่ด้วยซ้ำ...” เสียงของศศิวัฒน์จริงจังสบตาเฟอร์ทรีซนิ่ง “กลัวฉัน กลัวทำไม” ชายหนุ่มขัดคอคนพูด แสร้งย้อนถามทั้งที่รู้อยู่แก่ใจ เฟอร์ทรีซลอบคิดคงเรื่องที่เขาจูบทอฟ้าวันนี้ล่ะสิ “ผมไม่รู้ว่าทอฟ้ากลัวพี่เรื่องอะไร แต่ผมดูจากสีหน้าของเธอดูจะ อึดอัดพอถูกผมขอร้องให้นอนเฝ้าพี่ จริง ๆ ทอฟ้าไม่เคยปฏิเสธการอยู่เวรและเฝ้าไข้ เธอต้องการเงิน เพื่อไปรักษาลูกชายที่เป็นโรคหอบหืด” ศศิวัฒน์เล่าเรื่องของทอฟ้าอย่างไม่ปิดบัง เฟอร์ทรีซตาโต ดีดตัวลุกขึ้นนั่งหลังตรง อุทานเสียงดังอย่างตกใจ “อะไรนะ!!” “ทอฟ้ามีลูกชายวัยเจ็ดขวบ ป่วยเป็นหอบหืดตั้งแต่เด็ก หลายปีมานี้ ทอฟ้าต้องเลี้ยงลูกคนเดียว ลูกของเธอเข้าโรงพยาบาลบ่อย เพราะอาการหอบกำเริบยาพ่นเอาไม่อยู่ แม้โรงพยาบาลเราจะมีสวัสดิการให้พนักงานรวมถึงลูก แต่ก็ไม่ใช่ว่าจะไม่มีค่าใช้จ่าย ทอฟ้าจึงต้องรับอยู่เวรหรือเฝ้าไข้ ผมจึงอยากให้พี่เมตตาเธอ ถ้าพี่ไม่คิดจริงจังก็อย่าล้อเล่นกับทอฟ้า อย่างไรทอฟ้าก็เป็นคนในปกครองของผม ผมไม่อยากให้ใครมาพูดว่า ผมดูแลคนของผมไม่ดีครับ” คำพูดยืดยาวพร้อมเหตุผล ทำเฟอร์ทรีซนิ่งอึ้ง พูดไม่ออก ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าศศิวัฒน์ออกไปจากห้องตอนไหน ‘เธอมีลูกแล้วหรือ ทอฟ้า’ เฟอร์ทรีซรำพันออกมาคล้ายละเมอ เขาจำได้ว่าถามทอฟ้าเรื่องแฟน ที่เธอไม่ตอบก็เพราะเหตุนี้ ทอฟ้าผ่านการมีสามีและมีลูกแล้วหรือนี่ “ทารีฟคืนนี้นายไปนอนโรงแรม พี่จะให้ทอฟ้ามานอนเฝ้าแทน” ครั้นดึงสติกลับมาได้แล้ว เฟอร์ทรีซก็ไม่เปลี่ยนใจแม้จะรู้ประวัติของทอฟ้า เขาสั่งทารีฟที่เพิ่งกลับจากออกไปหาอะไรรับประทานข้างล่างก็เจอคำสั่งพี่ชายต่างมารดาทำให้หน้าหล่อเหลาคมคายอดถามเหตุผลไม่ได้ “ทำไมล่ะครับ” “พี่อยากให้นายพักบ้าง” น้ำเสียงทุ้มบอกกล่าว แต่ทารีฟก็ไม่เข้าใจอยู่ดี เขาไม่ได้รู้สึกเหนื่อยอะไร ไม่คิดว่าการดูแลเฟอร์ทรีซเป็นภาระด้วยซ้ำ “ขอบคุณพี่ที่ห่วงผม แต่ผมโอเคครับ” ทารีฟซึ้งน้ำใจพี่ชายต่างมารดาที่ห่วงเขา “นายทำตามที่พี่สั่งเถอะ” กลายเป็นคำสั่งไปซะงั้น ทารีฟเจอแบบนี้เลยไม่กล้าค้าน จำต้องทำตามความต้องการของเฟอร์ทรีซ แม้ดวงตาจะปิดสนิท หากสมองกำลังประมวลคำพูดของศศิวัฒน์เรื่องทอฟ้า แล้วสามีเธอไปไหน? ทำไมปล่อยทอฟ้าทำงานหนักแบบนี้? ผู้หญิงตัวเล็ก ๆ บอบบางต้องทำงานเลี้ยงลูกตามลำพังแบบ ‘แม่เลี้ยงเดี่ยว’ เฟอร์ทรีซเพิ่งรู้ว่าทอฟ้าเข้ามาอิทธิพลตั้งแต่เขาจูบเธอ! ตอนนี้คนตัวโตอดคิดถึงทอฟ้าไม่ได้ ที่ผ่านมาเขาไม่เคยแคร์หรือใส่ใจผู้หญิงคนไหน พอลงจากเตียงทุกอย่างก็จบ แต่กับทอฟ้ายังไม่ทันได้ขึ้นเตียงด้วยซ้ำ จิตใจของเขาร้อนดั่งไฟเมื่อรู้ว่า ร่างกายของเธอเคยถูกชายอื่นครอบครอง! เข็มสั้นชี้บอกเวลาหกนาฬิกา ทอฟ้าก้าวเข้ามาในห้องด้วยชุดเสื้อยืดสีชมพูตัวโคร่ง สวมกางเกงผ้านิ่มขายาวเพื่อจะได้คล่องตัวและนอนสบาย เธอฝากเด็กชายสุดที่รักไว้กับป้าข้างห้องเหมือนทุกครั้งที่รับเข้าเวรหรือเฝ้าไข้ คราแรกลูกชายงอแงไม่ยอมให้เธอมา แต่ทอฟ้าบอกเหตุผลว่าต้องหาเงินมารักษา เด็กชายสุดที่รักก็เข้าใจ รับรู้ความเหนื่อยยากของมารดาจึงเลิกงอแงยอมปล่อยให้ทอฟ้ามาเฝ้าเฟอร์ทรีซ ทอฟ้าเดินเข้ามาในห้องด้วยสีหน้าเรียบเฉย สังเกตรถเข็นที่วางถาดอาหาร ฝาครอบยังปิดสนิทเหมือนอาหารไม่ถูกแตะต้อง จึงถามน้ำเสียง อ่อนนุ่ม “คุณเฟอร์ทรีซยังไม่ทานอาหารหรือคะ” “ผมถามพี่ชายบอกไม่หิวครับ” ทารีฟหันมองพี่ชายที่มองทอฟ้านิ่ง ก่อนหันมาบอกพยาบาลสาวสวยหน้าหวานเสียเอง “อยากให้ผมกินก็มาป้อน” ดวงตาคมกริบคู่สวยจ้องทอฟ้าที่ตาใสแบ๊วสบตาเขา ‘สามีทอฟ้าเป็นลาหรือไง! ทิ้งเมียสวยและอ่อนหวานได้!’ เฟอร์ทรีซสบถด่าสามีทอฟ้าในใจ ดวงตาสีอินทผลัมไม่ละจากดวงหน้าหวาน ๆ ของทอฟ้า ทารีฟสังเกตพี่ชายต่างมารดามองหญิงสาวแปลก ๆ จะกลืนกินเธอก็ใช่ จะห่วงใยก็ใช่ เดาไม่ออกว่าพี่ชายคิดอย่างไรกับทอฟ้า ส่วนคนไม่รู้ตัวว่าถูกมองเดินเข้าไปยกถาดอาหารที่วางบนรถเข็นข้างเตียงคนป่วย ก่อนเอ่ยน้ำเสียงอ่อนโยน “ดิฉันขอไปอุ่นอาหารก่อนนะคะ” สายตาคมกริบของเฟอร์ทรีซมองตามร่างอ้อนแอ้นบอบบางที่หายไปพร้อมถาดอาหารในมุมครัว แล้วเหมือนจะรู้ตัวว่าถูกสายตาสีเดียวกันจับจ้อง จึงตวัดสายตาคมดุหันไปมอง พร้อมขับไล่ “นายกลับไปได้แล้ว” ทารีฟพยักหน้าเนือย ๆ หมุนตัวออกจากห้องไป ไม่มีคำพูดโต้แย้ง อาหารเย็นมื้อนี้ของเฟอร์ทรีซได้รับการป้อนจากทอฟ้าที่ทำหน้าที่อย่างตั้งใจไม่ไขว้เขวต่อสายตาของคนป่วยตัวโตหล่อเหลา เฟอร์ทรีซมองหน้าสวยหวานที่สลัดชุดนางฟ้าสีขาวมาสวมเสื้อผ้าธรรมดาไม่หรูหรา ทว่าในสายตาเขา ทอฟ้าช่างสวยงามหมดจดตามธรรมชาติสรรค์สร้าง แล้วเรื่องทอฟ้ามีลูก ก็วกเข้ามาในสมองคนตัวโตที่เอาแต่จ้องมองหญิงสาวนิ่ง พยาบาลสาวรับรู้ทว่าไม่ใส่ใจ พยายามไม่หวั่นไหวกับสายตาคมกริบคู่สวย เฟอร์ทรีซสูดดมกลิ่นสาวที่อยู่ใกล้ลอยมาติดจมูกโด่งเข้าเต็มปอด กลิ่นเนื้อกายของทอฟ้าทั้งหอมและหวาน ยิ่งจูบของเธอที่เขาเคยได้ชิมนั้น ช่างหวานล้ำละมุนราวสาวแรกรุ่นที่ไม่ผ่านมือชาย หรือจะเพราะเสน่ห์ แม่หม้ายทำให้เธอเย้ายวนขณะเดียวกันก็น่ารักไร้เดียงสาในสายตาของเขา ก่อนที่เนื้อหอม ๆ ของทอฟ้าที่นั่งป้อนข้าวต้มเขาอยู่นั้น จะทำให้เฟอร์ทรีซควบคุมอารมณ์ไม่อยู่ มหาเศรษฐีดูไบมีเรื่องติดใจสงสัยจึงเอ่ยถามตรง ๆ ด้วยสีหน้าเรียบนิ่ง “สามีคุณไปไหน? ทำไมปล่อยคุณเลี้ยงลูกตามลำพัง?” แกร๊ง! ช้อนที่กำลังตักข้าวต้มกระทบชามสีขาวเกิดเสียงดัง ทอฟ้าช้อนตาไหวระริกมองเฟอร์ทรีซที่มองเธอนิ่งขรึมรอฟัง หญิงสาวตกใจคำถามของเขา ผู้ชายคนนี้นี่อย่างไร ชอบถามเรื่องส่วนตัว เมื่อกลางวันก็ถามเรื่องแฟน คราวนี้ถามเรื่องสามีและลูก ทอฟ้าปรับสีหน้าปกติ ควบคุมสมาธิทำหน้าที่ป้อนข้าวชายหนุ่มต่อโดยไม่ตอบอะไร ด้านคนถามรุกไล่ต่ออย่างไม่คิดถึงเรื่องมารยาท “ตกใจหรือที่ผมรู้ว่าคุณไม่ซิง! ไม่น่าเชื่อว่า คุณจะมีลูกแล้ว แล้วรักษาหุ่นไว้ตึงแน่นได้ขนาดนี้” ทอฟ้าไม่ได้ปลื้มคำชมของเฟอร์ทรีซ เธอหน้าแดงกับคำพูดไม่ให้เกียรติของคนบนเตียง เรียวปากอมชมพูเม้มแน่น ข่มอารมณ์โกรธ กลัวพลั้งมือยกชามข้าวต้มสาดหน้าหล่อ ๆ ของเขา “ทานยาค่ะ” ทอฟ้าปิดปากเงียบมาตลอด ไม่ตอบคำถามเฟอร์ทรีซจนเขากินข้าวต้มเสร็จ เธอส่งยาแก้ปวดให้ เขาจะได้หลับ ๆ ไปไม่ต้องมาถามโน้นนี้หรือใช้สายตาพาให้เธอสั่นไหว เฟอร์ทรีซรับยามาแต่ไม่กิน มองทอฟ้าแล้วถามสิ่งที่อยากรู้ “คุณยังไม่ตอบว่า สามีคุณไปไหน ทำไมปล่อยคุณเลี้ยงลูกคนเดียว” เสียงถอนหายใจเบา ๆ อย่างพยายามจะให้เกียรติคนตัวโตที่ชอบยุ่งเรื่องชาวบ้าน ก่อนตอบน้ำเสียงสุภาพ “ตายเพราะอุบัติเหตุค่ะ” ดวงตาของเฟอร์ทรีซหรี่มองดวงหน้าหวานที่ไร้ความรู้สึก พอได้คำตอบก็เลิกคาดคั้น แววตาฉายความสงสารหญิงสาวที่ก้มหน้า และเพิ่งคิดได้ว่าคำถามของเขาคงกระทบใจเธอเข้า เฟอร์ทรีซก้าวลงจากเตียงจะไปห้องน้ำ ทอฟ้าลุกตามคนตัวโต หล่อเหลา มือใหญ่ยกขึ้นเป็นเชิงห้ามว่าเขาไปเองได้ หญิงสาวหน้าหวานมองตามร่างหนา สูงสง่าหายเข้าห้องน้ำไปเงียบ ๆ ครั้นเฟอร์ทรีซทำธุระส่วนตัวเสร็จก็ออกมาจากห้องน้ำ เขากึ่งนั่งกึ่งนอนดูทีวีบนเตียง สลับมองทอฟ้าที่นั่งดูทีวีอยู่บนโซฟาตัวยาว ภายในห้องเงียบกริบ ไม่มีใครพูดอะไร จวบจนเฟอร์ทรีซกินยาแก้ปวด แล้วล้มตัวนอน “ถ้าคุณเฟอร์ทรีซตื่นตอนดึกแล้วต้องการอะไรปลุกดิฉันได้นะคะ” คนตัวโตหล่อเหลาเพียงแค่ฟังไม่พูดอะไร ปิดเปลือกตาลง ขณะความคิดเรื่องทอฟ้าวนเวียนอยู่ในหัว รวมทั้งความคิดบางอย่างที่เขาต้องการจะทำ! เสียงหายใจเข้าออกบอกว่าเฟอร์ทรีซหลับแล้ว ทอฟ้าเดินไปห่มผ้าให้คนตัวโตอย่างเบามือ หันมาปิดทีวี จากนั้นค่อย ๆ ล้มตัวนอนบนโซฟาแล้ว ห่มผ้า ไม่นานความเหนื่อยล้าจากการงานก็พาทอฟ้าสู่นิทราอย่างรวดเร็ว “อืมม...” เสียงครางแผ่วเบาราวละเมอหลุดจากเรียวปากอิ่มของ ทอฟ้า เธอหลับตาขณะคร่ำครวญและแอ่นทรวงหาสิ่งที่กำลังรุกรานจนกายสาวผ่าวร้อนทีละนิด เสื้อยืดสีชมพูถูกถลกขึ้นไปกองเหนือเต้าสาว ภายใต้แสงสลัวที่ลอดผ่านช่องหน้าต่างเข้ามาในห้อง ส่งให้คนเกเรเห็นเนื้อกายสาวขาวนวลสะท้อนสายตาจนร้อนรุ่ม หายใจขัด ๆ เต้าเต่งตึงถูกมือหนาฟอนเฟ้นอย่างย่ามใจ ทอฟ้าขยับหนีสิ่งรบกวนการนอนราวกับคนกำลังละเมอ กระทั่งเสื้อชั้นในถูกถลกขึ้นไปกองเหนือเนินอกจนเปิดเผยเต้าสล้างเต่งตึง ความร้อนผ่าวเกาะกุมกายสาวจากอะไรสักอย่างที่หยอกล้อบนยอดถันทำเธอสั่นสะท้านหวิว เสียงหายใจติด ๆ ขัด ๆ จากการถูกลวนลามจนกายรุ่มร้อน ทรมานขึ้นจนทอฟ้าต้องลืมตาโพลง ร่างกายหวิวสั่นแปลก ๆ เธอก้มมองเห็นอะไรลาง ๆ อยู่ตรงหน้าอก ก็ยกมือผลักไสจากง่วงกลายเป็นตื่นตระหนกตกใจ “คะ...คุณเฟอร์ทรีซ หยุด หยุดนะ อย่าทำแบบนี้ อ๊าย...” เธอร้องเสียงหลงเมื่อเห็นชัดว่า คนป่วยหล่อเหลากำลังรังแกหน้าอกที่หวงแหนอย่างตั้งใจ ไม่ฟังเสียงห้ามปราม มือเล็กนุ่มฟาดและทุบตีแผ่นหลังหนาของคนเอาแต่ใจที่ไม่เลิกรังแกเธอ เขากล้าดีอย่างไร ลักหลับเธอในที่สาธารณะ ไม่กลัวใครโผล่มาเห็นหรือไง คนป่วยที่เมามันดันลิ้นใส่ถันสีหวานพัลวันและรวดเร็วไม่สะท้านแรงทุบ พลั่ก ๆ ของทอฟ้า “คนฉวยโอกาส! หยุดนะ อ๊า...” กลีบปากทอฟ้าถูกเฟอร์ทรีซประกบปิดอย่างร้อนแรง มอบความเสียวซ่านใส่เข้าไป ความเจนจัดของเขาทำให้คนอ่อนด้อยประสบการณ์เปลี่ยนจากต่อว่าเป็นครางแผ่ว แรงทุบตีเปลี่ยนเป็นโอบกอด จูบตอบคนป่วยแสนหื่นอย่างเงอะงะไม่ประสา เฟอร์ทรีซและทอฟ้าพร้อมใจส่งเสียงครางอย่างพอใจในรสจูบของกันและกัน เฟอร์ทรีซใช้มือข้างที่ไม่เข้าเฝือก ไม่มีสายน้ำเกลือ เพราะเอาออกแล้ววันนี้ ปรนเปรอหน้าอกทอฟ้าอย่างมันมือจนกายสาวร้อนอ่อนระทวยใต้ร่างหนาที่คร่อมทาบอย่างหมิ่นเหม่ไม่ทิ้งน้ำหนักมาก มือเล็กนุ่มสอดเข้าเรือนผมสีน้ำตาลเข้มเคลื่อนไปมาสะเปะสะปะระบายความเสียวสะท้านจากจูบดูดดื่มและมือซุกซนที่ขยำหน้าอกสวยอย่างเร่งเร้า ปากของเฟอร์ทรีซขยับนำพาจูบซาบซ่าน ลิ้นบรรเลงเพลงหวานกล่อมเห่ ทอฟ้าที่ไม่เคยเรื่องนี้ถึงกับสติเตลิด ฝ่ามือร้อนผ่าวสอดเข้าขอบกางเกงยืดไล่ต่ำลงจนเจอเนิ่นสาวซ่อนเร้น ฝ่ามือร้อนกดคลึงเนิ่นอวบอูมอย่างมีชั้นเชิง คนตัวเล็กสะท้านเฮือก ผวากับการสัมผัสอย่างย่ามใจ ปลายลิ้นเพิ่มความกระสันตวัดใส่ยอดถันเร็วสอดคล้องกับจังหวะฝ่ามือและนิ้วที่ย่างกรายเข้าสำรวจถ้ำสาวฉ่ำน้ำหวาน สมองของทอฟ้าพร่าเบลอกับสัมผัสแรกและแปลกใหม่ เธอแอ่นทรวงสาว หยัดสะโพกกลมมนตอบอย่างไม่รู้เนื้อรู้ตัว ดวงตากลมหวานหรี่ปรือถูกใจการกระทำของเฟอร์ทรีซจนหยุดเสียงร้องของตัวเองไม่ได้ “อืออ...” เสียงครางหวานของทอฟ้ามีผลให้เฟอร์ทรีซได้ใจ เขาตั้งหน้าตั้งตาปรนเปรอความพิศวาสอย่างหนัก ทุกส่วนในร่างกายทอฟ้าที่ถูกเฟอร์ทรีซควบคุมด้วยปาก ปลายลิ้นและนิ้วที่เร่งขยับรุนแรงจนทอฟ้าอ่อนปวกเปียกไร้การต่อต้าน