8

คืนสู่อาณาจักร เฟอร์ทรีซใช้ความช่ำชองกว่ากล่อมด้วยจูบและลูบไล้เรือนร่างของหญิงสาวที่ตึงแน่น ฝ่ามือนุ่มร้อนไต่เรื่อยจากลำคอระหงมาอ้อยอิ่งที่ลาดไหล่ จากนั้นวกกลับขึ้นไปประคองใบหน้าเรียวรูปไข่ให้แหงนเงยรับลิ้นหนาอุ่นซ่านเข้ากอดรัดลิ้นเล็กที่ไร้เดียงสา ขณะคนตัวสูงหล่อเหลาปรนเปรอความ แปลกใหม่ทั้งจูบ ลูบไล้ ซุกไซ้ทุกส่วนอย่างนุ่มนวลทะนุถนอมจนทอฟ้าเคลิ้มตามความรัญจวนหวามไหว ฝ่ามือหนานุ่มไต่เลื้อยอย่างมีชั้นเชิงมาหยุดนวดทรวงอวบแน่น กด บีบ คลึงเบา ๆ ไม่ให้ทอฟ้าตื่นตกใจ ก่อนเพิ่มน้ำหนักจนเจ้าของอกสล้างเกิดความเสียวซ่าน “อ่า...” ทอฟ้าครางแผ่วอย่างเสียการควบคุม โดนเล้าโลมจากฝ่ามือหนาร้อนที่ขยี้ขยำหน้าอกเธออย่างเพลิดเพลินเพราะเห็นเจ้าของสติเตลิด “แม่ฟ้า! แม่ฟ้า!” เสียงเรียกของเด็กชายสุดที่รักดังมาจากอุปกรณ์ที่เป็นลำโพงไม่ใหญ่มากพกพาได้สะดวก อุปกรณ์ชิ้นนี้จะมีติดไว้ในบ้านที่มี เด็กเล็กเวลาตื่นขึ้นมาร้องกลางดึก ซึ่งทอฟ้ารอบคอบพกใส่กระเป๋ากางเกงมาด้วย ครั้นได้ยินเสียงเด็กชายสุดที่รักสติของทอฟ้าก็กลับคืนมา ผละจากจูบร้อนแรงของเฟอร์ทรีซที่อารมณ์สำราญต้องชะงักค้างคา “น้องรักตื่น ทอฟ้าขอไปดูลูกนะคะ” บอกน้ำเสียงร้อนรน กำลังจะหมุนตัวทว่าเสียงทรงอำนาจทัดทานไว้ “เธอกลับไม่ถูกหรอกไปพร้อมกัน” มือหนาดันประตูปิดสนิท คว้าข้อมือเล็กที่สั่นน้อย ๆ คงตื่นตระหนกกับสิ่งที่ทำกับเขาเมื่อครู่ คนนำทางกิตติมศักดิ์ใช้เวลาไม่นานก็พาทอฟ้าเข้ามาลงนั่งบนเตียงของเด็กชายสุดที่รักที่หลับสนิท ทอฟ้าลูบผมลูกชายเบา ๆ สีหน้าห่วงใย เอ่ยเรียกชื่อเด็กน้อยข้างหูราวกระซิบ “น้องรักเป็นอะไรครับ” ทอฟ้าหันมองเฟอร์ทรีซที่ยืนมองอยู่พอดี ตอนนี้เขาคลายความปวดหนึบทรมานตรงหว่างขาลงนิดหน่อย มองหน้าทอฟ้าที่บอกน้ำเสียงอ่อนโยนอย่างเกรงใจ “สงสัยน้องรักละเมอค่ะ” “ละเมอ” ชายหนุ่มครางอย่างกรุ่นนิด ๆ ถูกขัดจังหวะเข้าด้ายเข้าเข็มด้วยการละเมอเนี่ยนะ!!! แต่ทำไงได้คนเป็นแม่พอได้ยินเสียงลูก ก็คงหมดอารมณ์สนุกแล้ว เธอถึงรีบมาหา และลืมไปว่าทำเขาอารมณ์ค้างเติ่ง “คุณเฟอร์ทรีซคะ ถ้าไม่ว่าอะไรทอฟ้าขอนอนเป็นเพื่อนน้องรักคืนนี้ กลัวลูกตื่นมาตอนดึกแล้วไม่ชินสถานที่จะงอแงน่ะค่ะ” เรียวปากสวยเกินผู้หญิงของเฟอร์ทรีซเม้มเข้าหากัน จริง ๆ อยากสานต่อความรู้สึกที่ค้างไว้ พอได้ยินทอฟ้าพูดแบบนี้ ใจและกายที่ร่ำ ๆ อยากกอดรัดฟัดหญิงสาวจำต้องปล่อยวางก่อน ยังมีเวลาให้เขาได้กินเธออีกนาน วันนี้ถือว่าปล่อยเหยื่อสาวเนื้อหอมหวานได้ปรับตัวแล้วกัน “พรุ่งนี้คุณต้องไปบริษัทกับผม ส่วนน้องรักจะให้มาร่าดูแลไปก่อนจนกว่าจะหาพี่เลี้ยงได้” “ขอบคุณเรื่องพี่เลี้ยงค่ะ” ทอฟ้ายิ้มอ่อนให้เฟอร์ทรีซที่กำลังจะหมุนตัวออกจากห้อง ก่อนที่เขาจะนึกบางอย่างได้ แล้วเร่งเดินตรงไปหาทอฟ้า ดึงเธอขึ้นมายืนประจันหน้า ก้มตัวลงประทับจูบราตรีสวัสดิ์ให้หญิงสาวใจสั่นอย่างเนิบช้า และไม่อยากผละออกมาเลย เนิ่นนานกว่าจะยอมถอนจูบหวานซ่าน พร้อมถอนหายใจเฮือกอย่างตัดใจ “กู๊ดไนต์นะทอฟ้า” “กุ๊ด…กู๊ดไนต์ค่ะคุณเฟอร์ทรีซ” เสียงตอบสั่นรัวถูกเขาจูบพาใจสาวสะท้านสั่นไหวเกือบเตลิดตามเขาอีกแล้ว ถ้าเฟอร์ทรีซไม่หยุดเสียก่อน มิเช่นนั้นทอฟ้าอาจโน้มคอเขาลงมาบดจูบแนบแน่นและคงได้เลยเถิดกว่าจูบไปไกลแน่ มือเล็กนุ่มของทอฟ้าแตะกลีบปากช้ำที่เฟอร์ทรีซฝากสัมผัสร้อนรุ่มไว้พร้อมหน้าสวยหวานแดงซ่านร้อนผ่าวถึงในทรวง อยู่ ๆ ทอฟ้าก็คิดเรื่องหน้าไม่อายอยากให้เฟอร์ทรีซทำมากกว่าจูบ เธอรีบสะบัดศีรษะไล่ความคิดเลยเถิดทิ้ง สูดหายใจเข้าปอดลึก ๆ ท่องไว้ ‘อย่าเผลอไผล ๆ’ ไม่เช่นนั้นเธอนั่นแหละที่จะเจ็บปวด เขาแค่ทำดีไม่ได้หมายความว่าจะยกย่องเธอมากกว่าลูกจ้างเสียเมื่อไหร่ ส่วนคนอารมณ์ค้างเข้าห้องนอนมาก็รีบปลดเปลื้องเสื้อผ้าออกจนหมด ก้าวยาว ๆ เข้าห้องน้ำ ใช้น้ำเย็นราดรดดับความร้อนรุ่มกระหายที่สุมกายแกร่ง ยิ่งตรงส่วนหว่างขาตึงแน่นขยายใหญ่โต ชี้ชัดว่าต้องการฝากรักในตัวของทอฟ้าเต็มที่ ถ้าไม่ติดว่ามีเหตุต้องหยุดกลางคันส่งให้เขาหน้าหงิก อย่างนี้ ไม่เคยสักครั้งที่ฝ่ามือร้อนจะต้องช่วยคลายความเครียดให้ตัวเองที่ขยายเต็มลำท่ามกลางสายน้ำฝักบัวเย็นฉ่ำช่วยลดทอนความร้อนในกายหนาอีกระดับ เก้าโมงของวันใหม่ เฟอร์ทรีซในสูทสีเทาเข้มของแบรนด์ดัง สีหน้าบอกบุญไม่รับเพราะนอนไม่หลับ การช่วยตัวเองเป็นแค่การปลดปล่อยให้คลายความทรมานแต่ไม่ได้สร้างสุขเหมือนร่วมรักจริง ๆ ร่างสูงสง่าตีหน้าตึงขรึม นั่งเก้าอี้ที่ประจำในห้องอาหาร ถัดไปเป็น ทารีฟในสูทสีควันบุหรี่ที่ความหล่อคมเข้มต่างจากพี่ชาย ทอฟ้าสวมเดรส สีชมพูมิดชิดยาวคุมเข่าประคองเด็กชายสุดที่รักลงนั่งข้างกัน พยาบาลพิเศษหน้าสวยหวานไม่ทันเห็นนัยน์ตาคมกริบสีสวยที่กำลังลอบมองอย่างชื่นชมความสดใสน่ารักเมื่อเธอสลัดคราบนางฟ้าชุดขาว หากคนตาดีอย่างทารีฟก็อมยิ้มขำสายตาของพี่ชายที่เฝ้ามองทอฟ้าจนลืมว่ามีเขาแอบมองอยู่เงียบ ๆ แล้วเหมือนคนตัวโตหล่อคมเข้มดุจะรู้ตัวว่าถูกเจ้าน้องชายตัวดีมองอยู่ จึงตวัดสายตาคมกริบหันไปเอาเรื่อง ทารีฟที่สะดุ้งโหยง รีบเบนสายตามาสนใจอาหารเช้าตรงหน้าเพราะยำเกรงนัยน์ตาคมกริบสีเดียวกัน เฟอร์ทรีซไม่ได้พูดอะไรกับทารีฟ เพราะเกรงทอฟ้ารู้ตัวว่าอยู่ในสายตาเขาตลอด เจ้าของคฤหาสน์หลังโตเปลี่ยนเป็นเรียกแม่บ้านร่างท้วมมาสั่งความ “มาร่าดูแลน้องรักให้ดี รู้ใช่ไหมถ้าน้องรักเกิดมีอาการให้กดตามหมอทันที” “รับทราบค่ะคุณเฟอร์ทรีซ” แม่บ้านร่างท้วมตอบน้ำเสียงหนักแน่นให้ประมุขของบ้านเชื่อใจ “ฝากน้องรักด้วยนะคะ” ทอฟ้ายิ้มอ่อนหวานขณะฝากลูกน้อยไว้กับมาร่าที่แย้มยิ้มส่อแววเอ็นดูลูกชายของเธอ จากนั้นทุกคนก็รับประทานอาหารเช้าแบบอเมริกันเบรกฟาสต์ เนื่องจากเฟอร์ทรีซและทารีฟไปเรียนเมืองนอกมานานจึงติดอาหารสไตล์นี้เป็น มื้อเช้า ทอฟ้าป้อนไส้กรอกคำเล็กให้ลูกชายพร้อมพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนเหมือนทุกครั้งที่ออกไปทำงาน “น้องรักครับ แม่ฟ้าต้องไปดูแลคุณลุงเฟอร์ทรีซ น้องรักอยู่กับป้า มาร่าอย่าซนนะครับ ตอนเย็นเราเจอกันนะครับ” “น้องรักจะไม่ดื้อ ไม่ซนครับ จุ๊บ” สองแม่ลูกจูบกันเหมือนทุกครั้งเล่นเอาหน้าหล่อ ๆ ของเฟอร์ทรีซแดงถึงหูกับภาพการแสดงความรักตามประสาแม่ลูก อยากให้ปากเด็กน้อยเป็นปากของเขาจัง เฟอร์ทรีซเผลอคิดอิจฉาเด็กชายสุดที่รักเข้า “คุณเฟอร์ทรีซไม่สบายหรือคะ หน้าแดงเชียว” คนทำหน้าที่พยาบาลพิเศษเหลียวมาเห็นหน้าของเฟอร์ทรีซที่แดงราวจับไข้ มือเล็กนุ่มถือวิสาสะยกขึ้นอังหน้าผากมหาเศรษฐีดูไบที่นั่งตัวแข็งทื่อ ตกตะลึงการกระทำอ่อนโยนนุ่มนวลของทอฟ้าจนพูดไม่ออก “ตัวก็ไม่ร้อน แต่ทานยาแก้ไข้กันไว้ก่อนดีกว่าอาจเป็นเพราะร่างกายเพิ่งปรับตัวค่ะ” สรุปอาการด้วยเหตุผลเสร็จสรรพ ทอฟ้าหันไปคว้ากระเป๋าสะพายที่พกยาแก้ไข้ติดตัวเสมอออกมา แกะจากแผงส่งให้เฟอร์ทรีซด้วยแววตาห่วงใย “นี่ค่ะยา” ฝ่ามือใหญ่รับยาแก้ไข้สองเม็ดจากมือทอฟ้ามารับประทานอย่างไม่อิดออด ก็ไม่กล้าบอกว่า ที่หน้าของเขาขึ้นสีแดงซ่านเพราะเห็นเธอจูบกับ ลูกชาย พูดออกไปคงไม่รู้จะเอาหน้าไปไว้ไหน มีหวังได้อายทารีฟ มาร่าและทอฟ้าที่มองเขารับประทานยาตาแป๊วซื่อ “ทุกคนทานเสร็จแล้วก็ไปทำงานกัน” ครั้นทานยาแล้ว และเห็นทุกคนทานอาหารเสร็จพอดี ประมุขของคฤหาสน์ก็ลุกขึ้นยืนเต็มความสูงบวกความสง่าผ่าเผย ก้าวออกจากห้องตรงไปด้านหน้าคฤหาสน์เพื่อขึ้นรถคันหรูราคาหลายล้านที่จอดรออยู่ “บ๊ายบายครับแม่ฟ้า บ๊ายบายครับคุณลุงเฟอร์ทรีซ คุณอาทารีฟ” เสียงเด็กชายสุดที่รักโบกมือลาทุกคนด้วยรอยยิ้มน่ารักน่าเอ็นดูจนคนเป็นแม่ต้องก้มลงกอด หอมแก้มนุ่มอย่างรักสุดใจ “เจอกันตอนเย็นน้องรัก” เป็นเฟอร์ทรีซบอกเด็กชายตัวน้อยที่ยืนอยู่ข้างมาร่า ฉีกยิ้มแฉ่งส่งให้ทุกคนที่พากันขึ้นรถลีมูซีนสีดำคันยาวมันปลาบออกจากคฤหาสน์หลังงาม ใช้เวลาไม่นานรถหรูวิ่งเข้าสู่ถนนหลัก ดวงตากลมหวานกวาดมองถนนหนทางที่เจริญรุ่งเรืองไปด้วยตึกหลากหลายรูปทรงทันสมัย ทั้งรถที่วิ่งล้วนราคาแพง ๆ ทั้งนั้น แม้แต่รถของตำรวจที่ดูจะสวยเวอร์ต่างจากบ้านเมืองของเธอ “เคยมาดูไบไหม” เสียงทุ่มทรงอำนาจถามเรียกความสนใจของ ทอฟ้าหันกลับมาสบตาเขา ก่อนตอบน้ำเสียงอ่อนนุ่มเจียมตัว “ไม่เคยค่ะ เมืองนี้ดูทันสมัยทุกอย่างเลยนะคะ ขนาดรถตำรวจยังใช้รถแพงเลย” แม้ทอฟ้าจะไม่เชี่ยวชาญเรื่องรถยนต์ เธอก็พอดูออกว่ารถที่ตำรวจใช้ไม่ใช่รถญี่ปุ่นเหมือนที่บ้านเมืองเธอ “ตำรวจต้องใช้รถซูเปอร์คาร์จะได้ไล่กวดคนร้ายและพวกเศรษฐีทั้งหลายที่ชอบฝ่าฝืนกฎหมายได้ทันไง” เฟอร์ทรีซอธิบายสิ่งที่ทอฟ้าพยักหน้ารับอย่างเข้าใจไม่ถามต่อ และแล้วรถลีมูซีนคันยาวเฟื้อยก็จอดสนิท คนขับรถในชุดสูทสีดำลงมาเปิดประตูให้เฟอร์ทรีซก้าวลงมาก่อน มีทอฟ้าตามลงมายืนข้างกายแกร่ง โดยมีทารีฟประกบอยู่เสมือนเงาตามตัวพี่ชายในฐานะเลขาส่วนตัว ข้อมือขวาของเฟอร์ทรีซมีเฝือกพันไว้เหมือนเดิม ซึ่งไม่อาจลดทอนความหล่อเหลาคมเข้ม สมาร์ทชวนมองของเจ้าของบริษัท อัจมาน กรุ๊ป ลงได้ ทอฟ้าเงยหน้ามองตึกระฟ้าสูงหลายชั้นตั้งตระหง่านตรงหน้าอย่างทึ่งกับความยิ่งใหญ่และร่ำรวยของเฟอร์ทรีซเงียบ ๆ ซีอีโอหนุ่มเดินผ่านพนักงานทุกระดับที่มารอต้อนรับการกลับมาของเจ้าของอาณาจักรด้วยสีหน้ายิ้มแย้มที่ผู้นำของตนกลับมาอย่างปลอดภัยหลังจากรู้ข่าวเฟอร์ทรีซประสบอุบัติเหตุ ทอฟ้ามองภาพพนักงานค้อมศีรษะทำความเคารพนายใหญ่อย่างนอบน้อม ก็อดทึ่งกับความสามารถของเฟอร์ทรีซในเรื่องการบริหารงานจนบริษัทใหญ่โตไม่ได้ จากที่เธอเห็นภาพเขาในชุดคนไข้ก็ดูดีแล้วพอได้เห็นมาด ซีอีโอหนุ่ม เฟอร์ทรีซน่าเกรงขามและดูยิ่งใหญ่มากจริง ๆ ความคิดของทอฟ้าหยุดลงเมื่อเฟอร์ทรีซพาเธอเข้ามาในห้องทำงานโทนสีขรึม ตัวเขาลงนั่งบนเก้าอี้ทำงานที่ห่างไปหลายวันด้วยท่าทางมุ่งมั่นและสง่างาม ทารีฟเข้าเรื่องงานทันที “นี่เป็นหนังสือสัญญาทั้งเรื่องลูกค้าซื้อน้ำมันและสั่งรถยนต์ไฟฟ้า เชิญท่านประธานตรวจสอบก่อนว่ามีอะไรต้องแก้ไขหรือเปล่าครับ” “โอเค” “ถ้าไม่มีอะไรแล้ว ผมขอตัวครับ” “นายไปทำงานเถอะ” สิ้นเสียงเฟอร์ทรีซ ทารีฟหมุนตัวออกจากห้องไปที่ห้องทำงานของตนเอง ซึ่งอยู่คนละฝั่งกับห้องทำงานของพี่ชายต่างมารดา ภายในห้องเงียบลงถนัดตา เฟอร์ทรีซก้มหน้าอ่านเอกสารสัญญาซื้อขายอย่างละเอียดถี่ถ้วน ซึ่งเป็นนิสัยการเอางานเอาการของเขาอยู่แล้ว ทอฟ้านั่งอยู่โซฟากว้างสีน้ำตาลอ่อนที่วางไว้มุมห้อง เผลอมองเฟอร์ทรีซที่ตั้งหน้าตั้งตาทำงานเงียบ ๆ เวลาเขามุ่งมั่นกับงานก็ดูดีไปอีกแบบ ดูสุขุม น่าเกรงขาม แต่พอเวลาเขาสวมวิญญาณหื่นกับเธอกลับเหมือนเป็น คนละคน ครั้นคิดเรื่องนี้หน้าหวาน ๆ ของทอฟ้าก็แดงระเรื่อขึ้น เธอกลัว เฟอร์ทรีซเห็นจึงรีบเบือนหน้าไปทางอื่นกลบเกลื่อนร่องรอยความคิดน่าอายนั้น “คิดเรื่องผมจูบคุณล่ะสิหน้าแดงเลย” “คุณ!...” เถียงไม่ออกกับการเดาใจที่แม่นยำของคนตัวโตที่สบตาเธอด้วยแวววาวหวามไหว จู่ ๆ เฟอร์ทรีซก็ลุกจากเก้าอี้ตรงดิ่งมารวบร่างบอบบางของทอฟ้าช้อนขึ้นมานั่งบนตักแข็งแกร่งของเขาหน้าตาเฉย “ว้าย! คุณเฟอร์ทรีซปล่อยทอฟ้านะคะ เดี๋ยวใครเข้ามาเห็น มันไม่เหมาะค่ะ” เสียงรัวสั่น ทั้งอาย ทั้งเขินกับการกระทำอันถือวิสาสะของซีอีโอหนุ่มหล่อที่ฉวยโอกาสเอาเปรียบเธอไม่บอกกล่าว “ไม่มีใครกล้าเข้ามาก่อนผมอนุญาต” บอกจบก็ฉกจูบปากสีชมพูเคลือบลิปกรอสอย่างดูดดื่มแรงร้อน เล่นเอาคนไม่ชิน ไม่ประสาเผลอจูบรับได้อย่างน่ารักจนคนนำจูบฮึมฮัมในลำคอด้วยความพออกพอใจ