ตอนที่ 5 เธอต่างหากที่เป็นภรรยาของสุพจน์

ตอนที่ 5 เธอต่างหากที่เป็นภรรยาของสุพจน์ สุพจน์เอง จันทรัตร์น้ำตาไหลเต็มตาทันที เธอลุกและกอดสุพจน์ไว้แน่น “พี่สุพจน์ อยู่เป็นเพื่อนฉันได้ไหม” จันทรัตร์เหลือแต่ขอ ขอสุพจน์ให้ความอบอุ่น ความรักแก่เธอ ในความรักนี้ จันทรัตร์เป็นผู้ด้อยกว่า เธอรักสุพจน์ ปล่อยวางทั้งฐานะ ศักดิ์ศรี หากมีวันหนึ่งเธอตายใจแล้วคงอาจปล่อยวางได้ แต่ไม่มีโอกาสแล้ว เธอสัญญาช่วงเวลาสุดท้ายของเธอจะให้สุพจน์เท่านั้น “อืม” สุพจน์ใจอ่อน รู้จักจันทรัตร์มาตั้งนาน แม้จะไม่มีความรักแต่ก็ยังมีมิตรภาพหรือความรักแบบเครือญาติกัน ถึงจะรังเกียจเธอใช้การแต่งงานผูกมัดเขาอย่างนี้ ก็ไม่สามารถเห็นเธอวิตกกังวลอยู่บ้านคนเดียว สุพจน์อุ้มจันทรัตร์เข้าห้องนอน ให้เธอนอน แล้วเอาเทียนมาจุดทั่วห้อง ให้ทุกมุมห้องส่องสว่าง จันทรัตร์รู้สึกอบอุ่นใจและรู้สึกพอใจมาก คืนนี้ บรรเลงเพลงรักอันเร่าร้อน จากนั้น จันทรัตร์กอดเอวสุพจน์ ไว้ สุพจน์เชยชมหลังจันทรัตร์อย่างเบาๆ สัมผัสถึงจุดนูนขึ้นบนหลัง เหมือนกระดูกเคยได้รับบาดเจ็บมาก่อน ในความจำของเขา จันทรัตร์ได้รับความคุ้มครองอย่างดี ไม่เคยป่วยหนัก และไม่เคยได้รับบาดเจ็บ ทำไมมีบาดแผลได้ “นี่เกิดอะไรขึ้น ” สุพจน์เชยชมรอบเอวของเธอ จันทรัตร์นอกติดหน้าอกของสุพจน์ จับมือเขามาวางบนหน้าอก “ไม่มีอะไร ฉันไม่ระวังเอง ” กระดูกบาดเจ็บไม่มีอะไรได้ไง แต่เธอไม่พูด สุพจน์ก็ไม่ได้ถามต่ออีก ค่อยๆหลับไป จันทรัตร์นอนไม่หลับ โดยเฉพาะได้มองหน้าสุพจน์ใกล้ๆแบบนี้ อยากใช้พลังทั้งหมดจดจำหน้าเข้าไว้ จ้องมองเขาไม่กล้าหลับตา เธอลูบใบหน้าของสุพจน์ ใบหน้านี้ทำให้ผู้หญิงหลายคนหลงใหล แต่ให้ผู้หญิงธรรมดาอย่างเธอผูกมัดไว้ตลอดชีวิต จันทรัตร์ยิ้ม สุดท้ายเราก็มีความสุข มือถือสุพจน์ดังขึ้น จันทรัตร์กลัวรบกวนเขา ปรับเป็นเสียงเงียบ หน้าจอโชว์ชื่อกรรณารา เธอเลยรับสายอย่างไม่มีทางเลือกเช่นเคย “พี่สุพจน์ ฉันกลัว พี่มาอยู่เป็นเพื่อนฉันได้ไหม” กรรณาราร้องไห้ในโทรศัพท์ อากาศข้างนอก ฝนตกลมแรง จันทรัตร์จ้องมองสุพจน์ที่กอดเอวเธอหลับสนิท ตอบปฏิเสธไป “พี่สุพจน์หลับแล้ว มีอะไรไว้คุยกันพรุ่งนี้ ” “ เธอเอง ” กรรณาราพูดจบ จันทรัตร์ก็วางสาย เธอก็มีความเห็นแก่ตัว สุพจน์เป็นสามีเธอ เธอไม่ได้ใจกว้างพอที่จะเอาผัวตนเองมอบให้คนอื่น ทุกละครั้งที่เห็นเขาสองคนกอดสนิทกัน ใจเธอเหมือนถูกมีดบาด ตอนนี้ กรรณารายังอยากให้สุพจน์ไปหา จันทรัตร์ไม่อนุญาตแดตขาด เธอต่างหากที่เป็นภรรยาของสุพจน์ อากาศเริ่มหนาว เห็นหทัยพัชรถักเสื้อทารก เธอก็มีความคิดอยากจะถักผ้าพันคอให้สุพจน์ ถ้าสุพจน์ได้ผูกไปทำงานทุกวันจะมีความสุขแค่ไหนนะ จันทรัตร์ฝึกถักตามคลิปวีดีโอ ไม่ถึงวันก็ถักได้ครึ่งหนึ่งแล้ว เรียนถักผ้าพันคอก็ไม่ยากนี่ “จันทรัตร์” สุพจน์เปิดประตูอย่างโกรธจัด เห็นสุพจน์กลับมา จันทรัตร์ดีใจมาก เอาผ้าพันคอที่ถักได้ครึ่งหนึ่งมาให้สุพจน์วัดดู “ผ้าพันคอนี้เหมาะกับคุณไหม ต่อไปถ้าถึงฤดูหนาวแล้ว คุณผูกไว้ก็ไม่หนาวละ ฉันเพิ่มฝึกถัก วันหนึ่งก็ถักได้เท่านี้แล้ว เก่งไหมล่ะ” จันทรัตร์เงยหน้าจ้องมองเขา ใบหน้าสุพจน์เต็มไปด้วยความโกรธ จิตใจเขาไม่ได้อยู่ที่ผ้าพันคอเลย แต่โยนมันลงพื้นด้วยความรังเกียจ ไม้ถักกลิ้งลงบนพื้น เสียงที่ส่งออกมาทำให้ จันทรัตร์ใจหาย เธอประหลาดใจมาก มองผลงานที่เธออุตส่าห์ทำ นิ้วมือเป็นแผลหลายที่ถึงจะถักได้แค่นี้ กัดริมฝีปากไว้แน่น สุพจน์ดึงมือจันทรัตร์ไว้ ผลักติดผนัง พลังที่ใช้เหมือนจะฆ่าเธอให้ตาย “เมื่อคืนเธอตั้งใจวางสายโทรศัพท์กรรณาราใช่ไหม”