ปลดล็อค - 09

ฉันออกมาจากร้านไอศกรีมและเดินออกมาจากห้างมาที่รถ "นายนั้นต้องการอะไรจากฉัน!?" ฉันรู้สึกได้ถึงความไม่ปลอดภัย และไหนจะสายตาที่เขาชอบมองมันเหมือน สายตาของสัตว์ที่เจอเหยื่อที่ถูกใจอย่างไงอย่างงั้น ฉันพูดออกมาเบาและส่ายหัวไปมา และขับรถออกไปทันที 14:30 น. ​บ้านฮาโมนี่ ​ ฉันขับรถเข้ามาในบ้านและลงจากรถหยิบกล่องใส่ขนมเค้กที่คุณแม่สั่ง ฉันเดินเข้ามาในบ้าน "กลับมาแล้วค่ะ คุณแม่" ฉันตะโกนบอกคุณแม่และเดินเข้าไปห้องนั่งเล่นเห็นคุณแม่กำลังลุกขึ้นยืน ฉันจึงรีบเดินไปกดไหล่คุณแม่ให้นั่งลงเหมือนเดิม "กลับมาแล้วหรอ กินอะไรยัง" คุณแม่นั่งลงเหมือนเดิม ฉันจนนั่งลงข้างๆท่านและคุณแม่ก็ถามขึ้น "ยังค่ะ!! โมนี่จะกลับมาทานข้าวกับคุณแม่ที่บ้าน" ฉันบอกคุณแม่และยิ้มหวานให้ท่าน คุณแม่พยักหน้า ฉันจึงลุกขึ้นเดินออกไปที่ห้องนั่งเล่นและไม่ลืมที่จะหยิบกล่องใส่ขนมเค้กติดมือ ฉันเดินเข้ามาในครัว หยิบจานมาใส่ขนม และชงชาฝรั่งแบบที่ท่านชอบดื่ม และวางลงในถาด ฉันยกถาดที่มีของว่างและเดินเข้ามาให้ห้องนั่งเล่น รินน้ำชาฝรั่งและจากใส่เค้กสตรอเบอรี่มาวางให้คุณแม่ "ชากลิ่นหอมมากเลย" คุณแม่หยิบถ้วยชาขึ้นมาดมกลิ่นความหอมของมัน "รสชาติดีด้วย ขอบใจนะลูก" และยกถ้วยชาขึ้นจิบเล็กน้อยเพื่อซิมรสชาติของมัน "ขอบคุณค่ะ นี้ค่ะขนมเค้ก ลองทานคู่กับชาฝรั่งดูค่ะ" ฉันก้มหัวให้คุณแม่เล็กน้อยเป็นการขอบคุณและหันไปหยิบจานใส่ขนมส่งมาให้ท่านลองทานดู "อื้มม หวาน เปรี้ยวกำลังดี พอลองทานกันชายิ่งดีมากเลย เอาไว้ล้างความหวานของครีมและความเปรี้ยวของผมไม้" คุณแม่วางถ้วยชาและหยิบจานใส่ขนมขึ้นมาลองทาน คำหนึ่งและวางลง ตามด้วยหยิบถ้วยชาขึ้นดื่ม ฉันและคุณแม่ก็นั่งดื่มด่ำกับการจัดปาร์ตี้น้ำชาเล็กๆกันสองคน ตอนนี้ฉันกำลังเก็บถ้วยเก็บจานใส่ถาดและยกขึ้นไปล้างได้เรียบร้อย ฉันเก็บของเข้าที่จนเสร็จและบอกคุณแม่จะขึ้นไปพักผ่อน 17:00 น. ก๊อก ก๊อก ก๊อก "โมนี่!! ลูกลงมาทานข้าวเย็นได้แล้ว" เสียงเคาะประตูเรียกจากคนข้างนอก ทำให้ฉันลืมตาตื่น และลุกขึ้นนั่งบนเตียงหันไปมองที่ประตูห้อง "ค่ะคุณแม่!! โมนี่ตื่นแล้วค่ะ" ฉันตะโกนบอกคุณแม่และลุกขึ้นลงจากเตียงและเดินไปล้างหน้าล้างตา และเดินลงมาทานข้าวกับคุณแม่ ฉันเดินลงมาเห็นคุณแม่นั่งรออยู่ที่โต๊ะกินข้าว ฉันจึงรีบเดินไปนั่งเก้าอี้ทันที "ขอโทษค่ะ!! ที่หนูลงมาช้า" ฉันยกมือขึ้นไหว้ขอโทษที่ปล่อยให้ท่านต้องรอนาน "ไม่เป็นไรลูก ทานเลยเดี๋ยวอาหารเย็นหมด" จากนั้นฉันกับคุณแม่ก็นั่งทานข้าวกันจนอิ่ม ฉันลุกขึ้นเก็บจานไปล้าง ส่วนคุณแม่ก็เก็บโต๊ะเช็ดโต๊ะ 20:00 น. ฉันนั่งคุยกับคุณแม่และดูหนังเป็นเพื่อนท่าน เรานั่งคุยกันเรื่องต่างๆ "โมนี่!! คุณพ่อของลูกจะให้แม่ไปอยู่ที่อังกฤษ 3 เดือน" "หนูก็อยากไปด้วยนะค่ะ แต่หนูติดเรียน" ฉันบอกคุณแม่ไป ฉันอยากเจอคุณพ่อบ้าง "แม่ไม่รู้จะทำไง ไม่ไปก็เป็นห่วงพ่อเขา ถ้าไปก็เป็นห่วงหนู" คุณแม่ตอบอย่างหนักใจ "แม่ไปเถอะค่ะ!! ไม่ต้องเป็นห่วงหนู เดี๋ยวหนูไปนอนกับส้มหวานที่คอนโดได้ค่ะ" ฉันพยายามบอกและไม่อย่างเห็นท่านต้องเป็นห่วง อีกอย่างฉันรู้ว่าคุณแม่คิดถึงคุณพ่อมากก "จะเอาอย่างนั้นหรอ อื้มม แม่จะรีบกลับ" คุณแม่บอกและเอามือมาลูบหัวฉัน ฉันจึงล้มตัวลงนอนหนุนตักคุณแม่ "แล้วจะเดินทางไปเมื่อไรค่ะ??" "พรุ่งนี้ ตอนตี3จ้าลูก" "เร็วจัง !! นั้นคุณแม่ไปนอนเถอะค่ะ" ฉันบอกและดีดตัวลุกขึ้นจากตักคุณแม่และลุกขึ้น ยืนและจับมือคุณแม่ลุกตาม "นั้นแม่ไปนอนนะ ฝันดีลูกรัก" "ค่ะ!! ฝันดีค่ะ" ฉันลุกขึ้นเดินไปปิดไฟ ปิดทีวีและเดินไปส่งคุณแม่ที่ห้องและเดินกลับมาที่ห้องนอนตัวเองและหยิบโทรศัพท์โทรหายัยส้มหวาน ​#ยัยส้มหวาน ​(ว่าไงคุณเพื่อน โทรมามีไร) "พรุ่งนี้เช้ามารับกูที่บ้านด้วย" (ทำไม??) "กูจะไปนอนกับมึงที่คอนโด 3 เดือน" (เออ) พูดเสร็จฉันก็กดวางสายทันทีและเดินไปอาบน้ำเตรียมตัวนอน 07:00 น. วันนี้ฉันมีเรียนเช้า-บ่าย ฉันลุกขึ้นนั่งบิดขี้เกียจไปมาและเดินลงจากเตียง ฉันเดินไปอาบน้ำแต่งตัวไป เพื่อไปมหาลัย ฉันทำธุระส่วนตัวเสร็จก็เดินไปลากกระเป๋าเดินทางใบใหญ่และใบเล็ก 2 ใบ ฉันเดินลงมาข้างล่างและเห็นรถยัยส้มหวานขับมาจอดที่หน้าประตูบ้าน มันลงจากรถเดินมาช่วยถือกระเป๋าใบเล็ก2 ใบให้ "นี้!! มึงจะไปอยู่กับกูแค่ 3 เดือนหรือจะอยู่เป็นปี เอาไปเยอะล่ะ" ยัยส้มหวานเห็นกระเป๋าเดินทางใบใหญ่ไหนจะใบเล็กอีกสองใบ แต่มันก็ช่วยฉันยกกระเป๋าใบใหญ่ขึ้นท้ายรถ "ของสำคัญกูทั้งนั้น" ฉันพูดเสร็จก็เดินไปปิดบ้านปิดรั้วบ้านและเดินมานั่งที่รถ ยัยส้มหวานก็ขับออกไป 07:50 น. ​มหาลัย KU ​ ​คณะนิเทศ ​ ไม่นานฉันกับส้มหวานก็มาถึงมหาลัย ฉันและมันเดินเข้าคณะไปหาพวกยัยรี่ซี่ พอพวกฉันไปถึงก็เห็นแค่ยัยรี่ซี่นั่งอยู่คนเดียว "กูคิดว่าพวกมึงจะไม่มากันซะแล้ว" ยัยรี่ซี่พูดขึ้นหลังจากฉันกับยัยส้มหวานนั่งลงแล้ว "ยัยแอปเปิ้ลยังไม่มาอีกหรอ" ฉันถามอีรี่ซี่มัน ทุกทีเห็นมันคน2จะมาพอกัน เพราะอีแอปเปิ้ลต้องไปรับอีรี่ซี่และมามอด้วยกัน "ไม่รู้ว่ะมึง!! มันไม่ยอมมารับกู ตั้งแต่วันที่มันโดนฉุดไปมันก็เริ่มเปลี่ยนไป" "เปลี่ยนไปอย่างไร??" ยัยส้มหวานพูดขึ้นอย่างสงสัย ฉันก็สงสัยเหมือนกัน "มันทำตัวลับๆล่อๆ เหมือนแอบใครอยู่" อีรี่ซี่พูดอย่างคนคิดหนัก ตั้งแต่มึงโดนผู้ชายคนนั้นลากไป ก็ทำตัวแปลกขึ้นทุกวัน "ตอนแรกกูก็ไม่ได้คิดอะไรไงมึง แต่ว่าเดี๋ยวนี้แม่งเป็นหนักขึ้น มันถึงกับปลอมตัวเลยว่ะ" "จริงหรอว่ะ" เสียงยัยส้มหวานพูดขึ้นฉันมองหน้ามันอย่างไม่เชื่อ มึงคิดมากไปหรือป่าวว่ะ "ไม่เชื่อกู!? นั้นพวกมึงลองหันไปดูนู่น" อีรี่ซี่พูดเสร็จก็บอกให้ฉันและยัยส้มหวานหันไปดู อะไรว่ะ!? ไอ้เหี้ย!! ใครว่ะนั้น พอมองดูดีถึงกับตกใจ "อีแอปเปิ้ล!!" ฉันและยัยส้มหวานพูดขึ้นพร้อมกันอย่างตกใจ ไอ้เหี้ยๆแต่งตัวเหี้ยอะไรว่ะ!! การแต่งตัวกูพอเข้าใจ แต่ไอ้ฝาเม็ดเท่าชาไข่มุกตรงปากและแว่นตากรอบใหญ่ คือมันใหญ่มากกกก บังหน้ามันจนมิด "อีสัส!!เสียงดังไปล่ะ" พูดเสร็จมันก็มองซ้ายมองขวาอย่างระแวง คือมึงเป็นไรว่ะ ทำตัวเหมือนคนหนีเจ้าหนี้ กลัวเจ้าหนี้มาเจอ "ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป กูจะแต่งตัวแบบนี้มามอ และกูคงจะอยู่กับพวกมึงเหมือนเมื่อก่อนไม่ได้แล้ว ถ้าอยากเจอกูเดี๋ยวกูไปหาเอง ถ้ามีใครมาถามถึงกู ก็บอกไปว่าไม่รู้ เข้าใจมั้ย" ยัยแอปเปิ้ลพูดแบบรีบร้อน มันพูดเร็วมาก และมองซ้ายมองขวาตลอด มึงเป็นไร "กูไม่เก็ท ไม่เข้าใจอีชะนี" อีรี่ซี่พูดอย่างสงสัย ไม่ได้มีแค่มันหรอ ฉันและส้มหวานก็ไม่เข้าใจเหมือนกัน "กูขอร้องอย่างถามอะไรตอนนี้ พวกมึงรับปากกูมาก่อน" ยัยแอปเปิ้ลไม่ยอมอธิบายอะไรและยังให้พวกฉันรับปากมันอีก มันเรื่องอะไรกันว่ะ!! กูไม่เข้าใจ ถามมันตอนนี้คงไม่ยอมบอกยอมตอบแน่ "เออ" ฉัน "กูรับปาก" ส้มหวาน "อืม" อีรี่ซี่ ก็ต้องรับปากมัน พอมันพยักหน้าอย่างพอใจกับสิ่งที่ต้องการ มันก็ลุกขึ้นจากเก้าอี้และเดินออกไปจากกลุ่มเละและยังไม่วายมองซ้ายมองขวา "ตอนนี้มึงเชื่อกูแล้วนะ" "เออ" ฉันและยัยส้มหวานตอบพร้อมกัน กูเชื่อมึงล่ะ อีรี่ซี่ ว่าเพื่อนเรามันเป็นเอามากก 17:00 น. ฉัน อีรี่ซี่ ยัยส้มหวานและยัยแอปเปิ้ล ตอนนี้ได้เวลาเลิกเรียนแล้ว ฉันหันไปมองยัยแอปเปิ้ลที่ตอนนี้มันรีบเก็บของใส่กระเป๋า และมันก็หันมามองพวกฉันและเดินออกไปเลย พวกฉันก็รีบเก็บของและเดินตามออกไปเหมือนกัน "มึงคืนนี้ไปผับกัน กูเครียด เรื่องยัยแอปเปิ้ล" อีรี่ซี่พูดขึ้นหลังจากที่มันให้ยัยส้มหวานไปส่งที่คอนโด "อื้มม ดีเหมือนกันกูก็เครียด" ยัยส้มหวานบอกอย่างเห็นด้วย "นั้น 20:00 มารับกูด้วย บายๆอีพวกชะนีไร้ผัว" อีรี่ซี่พูดเสร็จก็รีบลงจากรถไปทันที "อีสัส" ฉันว่ามัน "มึงก็ไม่มีผัวเหมือนกันล่ะ อีสัส" เสียงตะโกนของยัยส้มหวานด่าตามหลังอีรี่ซี่ไป 22:00 น. ​ผับ JK ​ ​กว่าพวกฉันจะเดินทางมาถึง ก็ต้องนั่งรถกันจนเมื่อยก้นกันเลยที่เดียว แม่งเสียเวลาไปกับการวนไปรับอีรี่ซี่ที่คอนโดมัน พวกฉันจึงเดินลงจากรถเและเดินตรงไปที่ทางเข้าของผับ พวกเราเดินฝ่าฝูงคนที่แน่นและเต็มร้าน ไหนจะพวกนักเต้นที่เต้นกันเอาเป็นเอาตาย "วันนี้แดกกันเบาๆพอนะเว้ย" เสียงยัยส้มหวานพูดขึ้นและหันไปสั่งพนักงานเสิร์ช ไม่นานพนักงานก็เอามาเสิร์ฟ ตอนนี้บนโต๊ะมีแต่เครื่องดื่มเต็มไปหมด "อีสัส!! ไหนมึงบอกว่าเบาๆไง" อีรี่ซี่พูดขึ้นที่เห็นน้ำพั้นซ์เต็มโต๊ะ มีประมาณ 30 กว่าแก้ว มึงอดอยากมาจากไหนว่ะ "เบาๆไงอีเหี้ย!! แดกแค่นี้พวกมึงไม่เมากันหรอ" ยัยส้มหวานพูดและหยิบเเก้วพั้นซ์ขึ้นดื่ม อีสัส!!พอดื่มมากๆมันก็เมาได้เหมือนกัน "เรื่องยัยแอปเปิ้ลพวกเราจะเอาไงกัน" ฉันถามพวกมันขึ้นและหยิบแก้วพั้นซ์ขึ้นดื่มบ้าง "ก็ต้องรอให้มันพร้อม เดี๋ยวมันก็บอกเอง" ยัยส้มหวานตอบและหยิบแก้วขึ้นดื่มอีกแก้ว "อีดอก!! กว่ามันจะบอก กูคงอกแตกตายกันพอดี" อีรี่ซี่พูดบางและหยิบแก้วพั้นซ์ขึ้นดื่ม "คือมึง!! อยากเสือก" ฉันบอกและมองหน้ายัยรี่ซี่ มันก็พยักหน้าและดื่มต่อ "งั้นพวกเราต้องสืบแล้วล่ะ" ยัยส้มหวานพูด "จะไปสืบจากอะไร !! เราไม่รู้อะไรเลย" ฉันบอกพวกมัน คือพวกมึงจะสืบกัน แต่เสือกไม่มีข้อมูลอะไรเลย "เราก็หาจากยัยแอปเปิ้ลมันก็จบ" ยัยส้มหวานบอกต่อ ฉัน และอีรี่ซี่พยักหน้าตกลงกัน จากนั้นพวกเราก็นั่งดื่มกันจนกว่าแก้วที่ยัยส้มหวานสั่งจนหมด ตอนนี้พวกฉันดื่มใกล้หมดล่ะ ฉันแดกไป 12 แก้ว อีรี่ซี่แดกไป 15 แก้ว หนักสุดเป็นยัยส้มหวานแดกไป 17 แก้ว ฉันเริ่มรู้สึกมึนๆๆหัวและปวดฉี่มากกกก ฉันจึงหันไปบอกพวกมันและเดินออกไปเข้าห้องน้ำระหว่างที่ฉันเดินอยู่นั้นทำให้ฉันชนคนเข้า "ขอโทษค่ะ!!" ฉันรีบขอโทษเขาและเดินออกจากเขาแต่เขากับไม่ปล่อยแถมยังมาจับแขนฉันไว้อีกและลากออกมาที่หลังร้าน "นี่!! น๊ายยย เปนคายย" ฉันถามเขาเสียงยาวออกไปและพยายามแกะมือเขาออกจากแขนตัวเอง "ไง!! " ตอนนี้ผมไม่รู้ว่าเธอเป็นใครอยู่ดีๆก็เดินมาชนอกผม ดูแล้วคงจะเมานิดหน่อย แต่พอเธอเงยหน้าขึ้นมาบอกขอโทษ มันทำให้ผมดีใจมากที่ได้เจอเธอ แต่ต้องหงุดหงิดขึ้นอีกกับการแต่งตัววันนี้ของเธอ และนั้นมันทำให้ผมกระชากเธอออกมาที่หลังร้าน ฉันได้ยินเสียงผู้ชายทัก ทำให้ฉันจ้องมองหน้าเขาให้ชัดๆและส่ายหัวไปมาไล่ความมึน และหันไปมองเขาใหม่ "นาย!!" ฉันหายมึนทันทีที่เห็นเขายืนหน้าบูดกอดอกมองมาที่ฉัน และนั้นหงุดหงิดอะไรว่ะ ตั้งแต่วันที่เจอเขาวันนั้น ฉันก็ไม่ได้เจอเขาอีกเลย และไหนจะเรื่องยัยแอปเปิ้ลที่ตอนนี้เริ่มทำตัวแปลก (ถ้าอยากรู้ว่าอีแอปเปิ้ลเป็นไรติดตามรออ่านเรื่องของมันได้ #หนีรัก) "ทำไมมึงถึงชอบแต่งตัวแบบนี้ว่ะ" ผมพูดออกอย่างโมโห ที่เห็นเธอแต่งตัวแบบนี้ ดูใส่เสื้อเข้าสิ่สายเดี่ยวแหวกหน้า อย่างกับใส่เสื้อใน กางเกงขาสั้น เกือบจะเห็นแก้มก้น "แล้วมึงเกี่ยวไรด้วย มึงกับกูไม่ได้เป็นอะไรกัน มึงไม่มีสิทธิ์" ฉันตอบอย่างโมโหที่เขามายุ่งวุ่นวายกับฉัน จะอะไรกับกูนักแน่นว่ะ แม่งทำตัวอย่างกับเป็นผัวกู ฉันพยายามแกะมือเขาออกแต่ไม่สำเร็จ ยิ่งฉันแกะเขายิ่งบีบแน่นขึ้น โอ้ยยยย!! กูเจ็บบบบ "ได้!!นั้นคืนนี้กูจะยัดเยียด​ความเป็นผัวให้กับมึง กูจะได้มีสิทธิ์ในตัวมึง" ผมพูดเสร็จก็จับเธออุ้มพาดบ่าทันที ไม่ยอมให้เธอได้ปฏิเสธ 555 คืนนี้ล่ะผมจะจับเธอกิน กูจะได้มีเมียแล้วเว้ย "กริ๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดด" ฉันร้องอย่างตกใจที่เขาอุ้มพาดบ่าฉัน เขาเดินตรงไปที่รถที่จอดอยู่หลังร้าน อะไรมันจะบังเอิญเหมือนเตรียมการเลย เขาจับฉันโยกเข้าไปในรถและเดินมาฝั่นคนขับและขับออกไปทันที ​#คอนโดสเวน ​ ​ไม่นานเขาก็เลี้ยวรถเข้ามาในคอนโดแห่งหนึ่ง และเดินมาเปิดประตูจับฉันอุ้มพาดบ่าและเดินตรงไปที่ลิฟท์ อะไรมันรวดเร็วทันใจแบบนี้ว่ะ ลิฟท์พาฉันและเขามาชั้นบนสุด และประตูก็เปิดออกและเขาก็เดินออกมาฉันทั้งดิ้น (ไม่กล้าดิ้นแรงกลัวตก) และทุบหลังเขา ตุบ ตุบ ตุบ เขาไม่สนใจสิ่งที่ฉันทำ คือมึงไม่เจ็บเลยรึไงว่ะ กูทุบมึงกูยังเจ็บมือเลย หนังคนหรือหนังควายว่ะ แกร๊ก เขาเปิดประตูห้องและเดินเข้าไปในห้อง และเอาเท้าผลักประตูจนมันปิดและไม่ยอมปล่อยฉันลงซักที เขาโยกฉันลงเตียงอย่างแรงและตามขึ้นคร่อมฉัน "นี้!! ปล่อยฉันนะ อย่านะ" ฉันร้องอย่างตกใจที่เขาอยู่บนตัวฉันและพยายามจะถอนชุดฉัน กริ๊ดดดดดดดดดดดดด "ปล่อยแน่!! แต่ปล่อยในนะครับ" ผมพูดเสร็จก็โน้มหน้าลงมาที่ริมฝีปากของเธอ เธอไม่ยอมเปิดปากให้ลิ้นผมเข้าไป ผมจึงกัดปากล่างของเธอแรง "โอ้ยยย!!" ฉันร้องตกใจที่เขากัดปากฉันแรงจะฉันเผลออ้าปาก และนั้นทำให้เขารีบสอดลิ้นเข้ามาในโพรงปากของฉัน เขาตวัดลิ้นไปมาอยู่ในปากและยังเก็บเกี่ยวความหวานตวัดลิ้นฉันอีก "อืมมมม" จ๊วบบ จ๊วบบ จ๊วบบบ "หวาน หวานมาก" ผมถอนริมฝีปากของผมออกจากเธอ และผมก็เริ่มซุกไซร้ซอกคอขาวๆของเธอ ขบเบาและดูดจนเกิดรอยแดง 3-4 จุด ผมถอดเสื้อเธอออก ให้ตายเถอะเธอไม่ได้ใส่เสื้อใน แม่งเอ๋ยยบ!! ผมหงุดหงิดและก้มลงดูด อย่างหมั่นเขี้ยว "อ๊าาา" เธอร้องครางเสียงหวาน มันเหมือนเชื้อเพลิงที่ปลุกความดิบเถื่อนของผม อ่าส์ ไม่ไหวแล้ว จ๊วบบบบ จ๊วบบบบ แผล่บๆๆ เสียงดูดและเลียไปมาสลับกันสองข้าง ผมดูดเลียอย่างเมามันส์ ก่อนจะผมเงยหน้าขึ้นมองเธอ "เธอสวยมาก" ผมจัดการปลดเสื้อผ้าออกจากตัวตอนนี้ผมโป๊ทั้งบนและล่าง ผมก้มลงไปถอนกางเกงขาสั้นของเธอออกจากตัว อย่างรีบร้อน "ไอ้สัส!! เธอเป็นประจำเดือน!! " ผมลุกขึ้นออกจากตัวเธออย่างหัวเสียแม่งเธอเป็นประจำเดือน แม่ง!! โธ่เว้ยยยมีของดีอยู่ตรงหน้าแต่เสือกกินไม่ได้ ผมลุกออกจากเตียงแล้วเดินเข้าห้องน้ำอย่างหัวเสียที่ไม่ได้ปลดปล่อย กูอยากเข้าถ้ำ ไปจัดการตัวเอง กว่าจะเสร็จโคตรเมื่อยโคตรปวดมือไปหมด ผมเลยอาบน้ำแม่งเลย และเดินออกมาจากห้องน้ำกำลังจะใส่เสื้อผ้า ก็นึกอะไรดีๆขึ้นมา และเดินขึ้นไปนอนกอดเธอ 13:00 น. ผมเข้าไปดูเห็นเธอนอนหลับอยู่ ผมจึงจับขาของเธอแยกออกและเอา Sextoy ​ที่ไอ้ฟิวเวอร์ทิ้งไว้ ทำไมผมถึงมีเอ็นปลอม ก็ไอ้เหี้ยฟิวเวอร์มันแกล้งผม ผมจำได้วันที่เพื่อนผมมาที่ห้องและไอ้เหี้ยฟิวเวอร์ก็เดินเปิดตู้และหยิบไอ้เหี้ยขึ้นมา ทำให้พวกมึงมองผมกันแปลก แต่ช่างมันเถอะ ผมจัดการเสียบเข้าไปเพื่อทำให้เธอคิดว่าเรามีอะไรกันแล้ว ผมไม่ได้เสียบเข้าไปลึก แค่ให้เธอรู้สึกเจ็บตรงนั้นก็พอ ผมทำมันอยู่แบบนั่นจนผมหันไปมองดูเธอที่เริ่มรู้สึกตัว ผมจึงรีบเอามันออกและเดินออกจากห้องไปทันที ผมเดินมานั่งที่โซฟาทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ฉันเริ่มรู้สึกเจ็บบริเวณนั่นจนลุกขึ้นนั่งบนเตียง และมองออกไปรอบๆห้อง แต่ไม่เห็นเขาอยู่ในห้อง ฉันจึงลุกขึ้นลงจากเตียง "โอ้ยย เจ็บจัง" พอขาของฉันเหยียบลงพื้น มันเจ็บจนไม่กล้าขยับตัว อย่าบอกนะว่าฉันเสียความบริสุทธิ์ให้เขาไปแล้วหรอว่ะ ตอนนี้ฉันรู้สึกโมโหที่เขาข่มขืนฉัน ที่เขาทำกับฉันแบบนี้ ในเมื่อของที่เสียไปแล้วก็ช่างมัน ไปเรียกร้องอะไรไม่ได้แล้ว ฉันเดินตรงไปเข้าห้องน้ำอาบน้ำ ให้สายน้ำช่วยให้ฉันใจเย็นขึ้น ฉันเดินออกมาหาเสื้อผ้าใส่ ฉันเปิดตู้เสื้อผ้าเขา หยิบเสื้อเชิ้ตสีดำและกางเกงบ็อกเซอร์ตัวเล็กมาใช้ ฉันเดินไปที่ประตูและหันมามองเขา เมื่อเห็นว่าเขาไม่สนใจฉันจนได้โอกาสหนี ไอ้เหี้ย!! แม่งล็อคประตูด้วยรหัส แล้วกูจะออกไปอย่างไร หันไปมองเขา ตอนนี้ฉันเริ่มจะหัวร้อนล่ะ "ไอ้สัส!! ปล่อยกู มึงจะมาขังกูแบบนี้ไม่ได้" ฉันเดินตรงไปหาเขาที่นั่งดูทีวีสบายใจและพูดขึ้นอย่างโมโห เขาหันมามองและยิ้มหวานมาให้ฉัน ไอ้เหี้ยน่ารักว่ะ ไม่ๆๆ!!ตั้งสติยัยฮาโมนี่ มึงอย่าหลงประเด็นมึงท่องไว้ต้องออกจากที่นี้ให้ได้ "มึงได้กูเป็นผัวแล้วก็อยู่รับผิดชอบกูด้วย กูเสียหายนะ" ผมพูดเสร็จก็ยิ้มหวานให้เธออีกที ใครจะยอมปล่อยไป กูอุส่าวางแผนไว้แล้ว กูไม่ยอมหรอ "ไอ้สัส!! คนที่เสียหายมันน่าจะเป็นกูมากกว่าไหม" ฉันตอบอย่างโมโหและโกรธมากที่เขาพูดออกมาได้ไงว่าตัวเองเสียหายตัวเองถูกกระทำ คนที่ต้องพูดคำนั้นมันต้องเป็นฉันสิ่ ไม่ใช่เขา ไอ้บ้าเอ้ยยยังมีหน้ามายิ้มให้อีก โอ้ยๆๆๆๆกูจะบ้าตาย ---------------------------------------