ปลดล็อค - 10

ฉันโกธรเขามากที่ทำกับเธอแบบนี้ เธอจึงเดินเข้ามาในห้องนอนของเขา และมานั่งตรงปลายเตียง ตอนนี้ฉันไม่รู้สึกเจ็บตรงนั้นแล้ว แต่เธอรู้สึกเหมือนกางเกงแฉะๆเปียกๆ ฉันลุกขึ้นเดินเข้าห้องและถอดกางเกงดู แดง เลยค่ะ ไอ้เชี้ย!! กูเป็นประจำเดือน "กริ๊ดดดดดด" ฉันเผลอกรีดร้องออกอยางตกใจที่ตัวเองเป็นประจำเดือนและเขาก็ยังจะทำแบบนั้นกับเธออีกหรอว่ะ "ไอ้สัส!! นี่มึงเอากูตอนเป็นประจำเดือนหรือหลังว่ะ" ฉันมองรอยเลือดที่เลอะกางเกง และถอดออกเอาผ้าขนหนูพันรอบเอว ก๊อก ก๊อก ก๊อก "มึงเป็นไร ร้องทำไม" ผมรีบวิ่งเข้าไปเปิดประตูห้องนอนเข้าไปดูแต่ไม่เห็นเธอ จนคิดว่าเธอคงอยู่ในห้องน้ำจึงเคาะประตูเรียก "ไม่เป็น..ไร" ฉันหันไปมองประตูห้องที่มีคนมาเคาะเรียก เธอตะโกนบอกเขาแต่เขากับไม่หยุดเคาะ ตุบ ตุบ ตุบ "ทำไมไม่ตอบว่ะ เป็นไรหรือเปล่า!!??" ตอนนี้ผมโคตรเป็นห่วงเธอเลย คงไม่ใช่ว่าลื่นล้มห้องน้ำและหมดสติไปแล้วหรอว่ะ "ฉัน..." แม่งจากเคาะเป็นทุบ ฉันรีบพันผ้าขนหนูรอบเอวและดูความเรียบร้อย ก่อนจะเดินไปเปิดประตูและเปิดออก ก็เห็นเขายืนอยู่และทำท่าจะเดินเข้ามา "มึงไม่เป็นไรใช่ไหม ทำไมกูเรียกมึงไม่ตอบ มึงรู้ไหมว่ากูเป็นห่วง" พอผมเห็นประตูห้องน้ำเปิดออก ผมก็เดินจับตัวเธอหนุมไปมาดูว่าเธอเป็นไรหรือเปล่า ผมเป็นอะไรไม่รู้ ทำให้ถึงรู้สึกเป็นห่วงเธอมาก ไม่อยากเห็นเธอเจ็บตัวหรือมีแผลเลือดออก "ฉั.. ฉันไม่เป็นไร" ฉันยืนอึ้งมากที่เขาบอกว่าเป็นห่วง เธอรีบดึงสติกลับมาและจับมือเขาออกและบอกเขา ตึก ตึก ตึก ไอ้เชี้ย!! หัวใจเต้นแรง อย่างบอกนะว่า กูหวั่นไหวกับเขา ไม่ได้นะ!!อีฮาโมนี่ มึงต้องตั้งสติ โอ้ยยย ใจกูสั่นหมดแล้วววว "แน่ใจนะว่าไม่เป็นไร" ผมถามย้ำอีกครั้ง แต่เธอก็พยักหน้าและเดินไปหยิบกางเกงที่มีเลือดด "นั่นเลือดดิ่ ไหนบอกว่าเป็นไรไง" ผมตกใจมาที่เห็นพื้นห้องน้ำมีเลือดและไหนจะตรงกางเกงเธออีก "กูไม่เป็นไร กูเป็นประจำเดือน" ฉันบอกเขาและเดินไปหยิบกางเกงมาซัก เพราะมันไม่ใช่กางเกงของเธอ พอฉันซักมันก็ยังมีคราบเลือด เธอเดินไปหาถุงดำมาใส่เพื่อเอาไปทิ้ง ตอนนี้เหลือแต่จัดการกับตัวเอง ถ้าออกไปสภาพนี้คงจะไม่ดีแน่ หรือจะให้เขาไปซื้อ เอาว่ะ!! "มึง!!" ฉันเดินออกไปหาเขาที่กำลังคุยโทรศัพท์ เขามองตั้งแต่หัวจรดเท้า และทำหน้าสงสัย เธอไม่พูดอะไรรอเขาคุยให้เสร็จ เขาคุยโทรศัพท์แต่ตามองมาที่ฉัน พอเขาคุยเสร็จก็ยืนกอดอกมองมา "ไปซื้อผ้าอนามัยและกางเกงในให้หน่อย" ฉันบอกเขาอยากอายที่ขอให้เขาไปซื้อให้ จะทำไงได้ สภาพของเธอมันไม่เหมาะที่จะออกไปข้างนอก "อื้มม รอแปบ" ผมบอกเสร็จก็เดินไปหยิบกระเป๋าเงิน กุญแจรถ และกำลังจะเดินไปที่ประตูและนึกถึงได้ว่าสั่งอาหารไว้ "กูสั่งอาหารไว้ ถ้ามึงหิวก็กินเลยไม่ต้องรอ" ผมบอกเธอและเดินออกมาไม่ลืมที่จะล็อคห้องไม่ให้เธอออกไป แต่สภาพแบบนั้นคงไม่กล้าออกไปไหนหรอ แต่กันไว้ก่อน ผมเดินออกมาจากคอนโด คอนโดนี้ไม่เคยมีผู้หญิงคนไหนได้เข้ามาเหยียบ แม่งแต่โรสที่เคยเป็นแฟนกับผมก็ยังไม่เคยได้เข้ามาเหยียบเลย เธอเป็นคนแรกและจะเป็นคนสุดท้ายในชีวิตของผม ไม่รู้สิ่ว่าทำไมผมถึงอยากจะหยุดที่เธอ ถึงตอนนี้เธอจะยังไม่ชอบผม แต่ผมจะทำให้เธอรักผมให้ได้เลย ผมขับรถได้ไม่นานก็มาถึงห้างสรรพสินค้า ผมจอดรถและลงรถเดินเข้าไปให้ห้างเพื่อซื้อของให้เมียของผม (ยังไม่ได้กันไม่ใช่หรอ : หนวดแมว) อะไรหนวด!! ได้แล้วไง ตอน 9 : สเวน (แกทำอะไรอย่าคิดว่าฉันและคนอ่านไม่รู้นะ : หนวดแมว) เออ อย่าปากโป้งนะหนวดและคนอ่านด้วยนะครับ ผมเดินเข้าร้านสำหัรับผู้หญิง หาซื้อโลชั่น ครีมอาบน้ำ ครีมสระผม และเสื้อผ้าอีก 10 ตัว สิ่งต่างๆและของจำเป็นสำหรับเธอ แต่ผมไม่ลืมที่จะซื้อเครื่องสำอางด้วย ตอนนี้เหลือแต่ซื้อชุดชั้นในผู้หญิง ผมจนเดินไปที่ร้านขายชุดชั้นใน ตั้งแต่ผมมาเลือกซื้อของ(ว่าที่)เมีย พนักงานในร้านต่างมองผม คือมึงไม่เคยเห็นหรอไงว่ะ แค่ผู้ชายแมนๆๆมาซื้อของใช้ผู้หญิงให้(ว่าที่)เมียตัวเอง "สเวน!!" ผมกำลังเลือกซื้อของใช้อยู่ก็ได้ยินเสียงเหมือนคนเรียก ผมจึงหันไปมองก็เห็นโรสเดินเข้ามาเกาะแขนผม ผมไม่สนใจเธอจึงเดินเลือกดูของต่อ เธอเผลอบีบแขนผมแรง ทำให้ผมหันไปมองเธอ เธอยิ้มหวานให้ผม "มีไร" ผมถามเธออกไป และหยิบนั้นหยิบนี้ขึ้นมาดู ต้องเลือกสิ่งที่ดีที่สุดให้(ว่าที่)เมีย "สเวน!! มาซื้อหรอ??" เธอถามผม คือมึงมองไม่เห็นหรอว่ะว่ากูทำอะไรอยู่ "อื้ม" ผมตอบเธอและเดินเลือกดูไปเรื่อยๆ จะเอาสีดำ หรือสีแดงดีว่ะ หรือจะเอาทั้ง 2 สีไปเลยเลือกไม่ถูก "ทำไมถึงมีแต่ของใช้ของผู้หญิงล่ะ" "ซื้อให้(ว่าที่)เมีย มีอะไรอีกไหม" ผมพูดเสร็จก็หยิบชุดชั้นในที่เลือกไว้ประมาณ 10 ตัวไปจ่ายเงิน ผมหันกับมามองเห็นโรสยืนกำหนัดแน่น ผมไม่สนใจเดินออกมาทันที ผมตรวจดูของใช้ว่าครบไหมและปิดท้ายรถ "สเวน!! ไปส่งโรสที่คอนโดหน่อยนะ" ผมหันไปมองอย่างรำคาญ โรสมึงจะมายุ่งวุ่ยวายอะไรกับกูอีกว่ะ!! ​ทางด้าน ฮาโมนี่ ​ ​พอเขาออกไปได้ไม่นาน ก็มีพนักงานมาส่งอาหารที่เขาสั่ง ฉันหยิบของออกจากถุงและ แกะใส่จานจนหมด และยกมาวางที่โต๊ะกินข้าว ฉันยืนและเดินไปมารอบห้องเพื่อรอเขากลับมา ไหนบอกว่าแปบเดียวนี้จะบ่าย 2 อยู่เเล้ว นั่งก็ไม่ได้กลัวผ้าขนหนูเปื้อน 14:00 น. ตอนนี้ฉันเริ่มรู้สึกปวดเท้าและหิวข้าวมาก จนเดินไปกินข้าวไม่รอเขา พอกินเสร็จก็เก็บจานตัวเองไปล้างและเดินไปนอนที่โซฟา ฉันจึงนอนคว่ำหน้าลง ตอนนี้ฉันนอนหงายไม่ได้ ไม่นานฉันก็หลับไป.... ​กลับมาทางสเวน ​ "นะค่ะ สเวนไปส่งโรสที่คอนโดหน่อยนะ" เธอเดินเข้ามาลูบไล้หน้าอกของผม ผมมองเธอที่ส่งสายตายั่วยวนมาที่ผม อ่อยกู ผมก้มลงมองนาฬิกาที่ข้อมือก็คิดว่าคนที่ห้องกำลังรออยู่ ผมเงยหน้ามองเธอ เธอก็ส่งยิ้มหวานมาให้ "กูคงไปส่งมึงไม่ได้ว่ะ!! (ว่าที่)เมียกูรออยู่ที่ห้อง" ผมพูดเสร็จและผลักเธอออก ถ้าเป็นเมื่อก่อนผมคงจัดให้เธอ ตั้งแต่ผมเจอเธอผมก็รู้สึกรังเกียจร่างกายพวกผู้หญิงทุกคนแต่ สำหรับผู้หญิงที่อยู่ที่ห้องเป็นข้อยกเว้น ผมกำลังเดินเข้ามาในรถ แต่อยู่ๆโรสก็เดินมาเปิดประตูรถเข้ามานั่ง ผมหันไปมองอยากไม่พอใจ ที่เธอขึ้นมานั่งรถผมโดยไม่ได้รับอนุญาต "ออกไป!!" ผมตะโกนใส่หน้าเธอ เธอสะดุดตกใจแต่ก็ยังนั่งเชิ่ดหน้า ผมมองเธอด้วยความโกรธ "โรสไม่ลงค่ะ สเวนต้องไปส่งโรส" "มึงจะลงไปดีๆ หรือจะให้กูกระชากมึงลงไป" ผมพูดอย่างระงับความโกรธ ผมมองนาฬิกาที่ตอนนี้ใกล้จะบ่าย 2 แล้ว "โรสรู้ ว่าสเวนไม่กล้าทำโรสหรอ เพราะสเวนรักโรส" เธอพูดและเอามือมาลูบขาผม ผมมองเธออย่างจะกินเลือดกินเนื้อ เธอชะงักมือแต่ก็ไม่ยอมเอามือออกจากขาผม ตอนนี้ความอดทนของผมหมดไปล่ะ ผมขับรถกระชากตัวออกมาอย่างแรง จนโรสที่ไม่ได้คาดเข็มขัดทำให้หัวชนกระจกรถ และคอนโซลหน้ารถอย่างแรง "กริ๊ดดดดดดดดดดดด" "หึ" ผมหัวเราะในลำคอที่เห็นโรสเจ็บตัว บอกให้ลงดีๆไม่ชอบ ใช่ไหม ได้กูจัดให้ ผมขับรถปาดซ้ายปาดขวา ไม่สนใจเสียงกรีดร้องเสียงกริ๊ดดดดของโรสที่ตอนนี้นั่งตัวสั่นอยู่ข้างๆ "สเวน!! หยุด โรสบอกให้หยุด" ผมหยุดรถกะทันหันทำให้เธอหัวทิ่มชนกับคอนโซลหน้ารถ ผมมองเธอ เธอเงยหน้าขึ้นและหันมามองผมด้วยสายตาโกรธ ผมไม่สนใจลงจากรถเดินไปฝั่งที่โรสนั่ง และกระชากแขนเธอออกมาจากรถและผลักจนเธอล้มลงไปนั่งกับพื้น ผมรีบเดินกลับมาที่รถแล้วขับออกไป "กริ๊ดดดดดดด สเวน ฉันไม่ยอมหยุดแค่นี้แน่" ฉันมองตามรถของสเวนอย่างโกรธที่เขาทำกับฉันแบบนี้ สเวนคิดว่าทำแบบนี้โรสจะเลิกยุ่งหรอ ไม่มีทาง!! สเวนต้องเป็นของโรสคนเดียว 14:30 น. ​คอนโดสเวน ​ ไม่นานผมก็ขับรถมาถึงคอนโดและลงจากรถหยิบข้าวของขึ้นไปให้เธอ ผมรีบเดินขึ้นลิฟท์และกดขึ้นชั้นบนสุด ไม่นานประตูลิฟท์ก็เปิด ผมจึงรีบเดินมาที่ห้องปลดล็อคและเปิดเข้าไป ผมมองหาเธอและเดินมาวางของที่ห้องรับแขก ผมเห็นคนตัวเล็กนอนคว่ำหน้าลง สงสัยจะหลับแต่ทำไมถึงนอนแบบนี้ ผมจึงเดินไปปลุกเธอเพื่อไปแต่งตัวให้เรียบร้อย ผมนั่งลงตรงหน้าเธอ มองดูเธอและจับตัวเธอเขย่าเบาๆ ไม่นานเธอก็เริ่มรู้สึกตัว เธอทำท่าลุกขึ้นและบิดขี้เกียจ ไอ้เหี้ย!! น่ารักว่ะ "อืออ กลับมาแล้วหรอ" ฉันเห็นเขานั่งอยู่ข้างล่าง เขาจึงลุกขึ้นและเดินไปหยิบของที่วางอยู่ส่งมาให้ฉัน อะไรว่ะ!! ถุงช็อปปิ้งกว่า 10 ถุง ฉันหยิบมาดูก็มี เสื้อผ้า ชั้นใน โลชั่น ครีมกันแดด ครีมบำรุงผิว รองเท้า กระเป๋า เครื่องสำอาง "ทำไม ซื้อมาเยอะ??" ฉันถามเขาและลุกขึ้นยืนมองเขา ที่ตอนนี้เขาเดินไปกินน้ำที่ห้องครัว "ก็อยากซื้อให้ ไปแต่งตัวได้แล้วจะได้มากินข้าวกัน" ผมบอกและไล่เธอให้ไปแต่งตัว เธอมองผมและเดินเข้าห้องไปแต่งตัว ไม่นานเธอก็ออกมาแต่เธอดังใส่ชุดของผม ผมมองเธออย่างสงสัย กูอุส่าซื้อให้ แม่งไม่ใส่ แต่ก็ดีผมชอบ "มันต้องซักก่อน" ฉันบอกและเดินไปนั่งเก้าอี้ตรงข้างเขา เขาส่งจานข้าวให้ฉัน ฉันกับเขาก็กินข้าวกันเงียบ ไม่มีเสียงพูดคุย พอกินเสร็จผมก็บอกให้เธอนั่งรอ ผมเก็บถ้วยเก็บจานไปล้างและเดินมาคุยกับเธอ "ตอนนี้มึงก็ได้กูไปแล้ว มึงก็อยู่กับกูที่นี่" ผมบอกเธอ ถึงแม่งความจริงแล้วผมยังไม่ได้ก็ตาม แต่ผมยังมีเวลาหลังประจำเดือนเธอหมดต้อง จัดการจับเธอให้ได้ "กูไม่รู้จักมึง กูไม่อยู่" ฉันตอบเขาไป ก็มันจริงฉันไม่รู้จักเขา ถึงแม่งจะเคยมีอะไรกันแล้วก็ตาม มั้งนะ กูเริ่มไม่มั่นใจล่ะ "กูชื่อ สเวน นายวรภัทร โชติกาวิวัฒน์ อายุ 22 ปี เรียนวิศวะโยธา ปี4 ตอนนี้มึงก็รู้จักกูแล้ว" ผมแนะนำตัวเองให้เธอ เธอมองผมตาค้างอ้าปาก 555 คือมึงข้ามขั้นตอนไปมีอะไรกันแล้วค่อยมาแนะนำตัวเองนี้นะ นี้ก็ตอน 10 และ มึงกับกูพึ่งแนะนำตัว พึ่งรู้จักกัน "เอ้าตา!! มึงล่ะแนะนำตัวบาง" ผมกอดอกมองเธออย่างกดดัน และส่งสายตาบอกไปว่า ’ต่อให้เป็นประจำเดือนเขาก็ไม่สน’ "ฉันชื่อ ฮาโมนี่ หรือ โมนี่ นางสาว ธนัชญา ธรรมสรณ์ อายุ 21 ปี เรียนนิเทศ ปี 3" ฉันที่ถูกบังคับให้แนะนำตัว ถ้าฉันไม่ทำตามที่เขาบอก เขาจะจับกดฉัน กูจะทำไมดี หนีก็ไม่แม่งล็อคห้อง และจะปีนหน้าต่างแม่งก็เสือกสูงไปอีก "ตอนนี้มึงกับกูก็รู้จักกันแล้วเนอะ" ผมบอกและยิ้มหวานให้เธอ เธอก็มองหน้าผมอย่างไม่พอใจ ไม่รู้ ผมจะทำทุกอย่างเพื่อที่จะให้เธอ อยู่กับผมให้ได้ ---------------------------------------