ปลดล็อค - 24

​07:00 น. ​คอนโดสเวน แผล่บๆ แผล่บๆ แผล่บๆ "อื้มมม" ผมรู้สึกหนักที่หน้าอกและเหมือนมีอะไรมา​เลียหน้า ผมพยายามผลักออก จนมันกระโดดลงไปดัง ตุบ!! แผล่บๆ แผล่บๆ แผล่บๆๆ "อุ้ย!!?" ผมสะดุ้งตกใจตื่นเพราะรู้สึกว่าเหมือนมีอะไรตกลงมาที่หน้าอก และลิ้นสากกำลังเลียหน้าของผม "เจ้าหิมะ!!!!" พอผมลืมตาตื่นก็เห็นเจ้าหิมะนอนทับบนตัวของผมและมันก็เอาลิ้นของมันเลียหน้าผมไปมาไม่หยุด ผมจึงลุกตัวขึ้นและมันก็กระโดดลงมานั่งมองหน้าผม ผมยันตัวพิงกับโซฟาและลูบอกตัวเองไปมา ผมจึงลุกขึ้นยืนเอามือไปลูบหัวและเกาคางให้มัน ผมเดินออกจากห้องนั่งเล่น เจ้าหิมะก็เดินตามผมและมันก็ใช้ขาหน้า ของมันเขี่ยจานใส่อาหารและเห่า 2-3 ทีเป็นการบอกว่า หิวแล้วนะ!! "หิวแล้วล่ะซิ่มึง" ผมมองมันและเดินไปหยิบกล่องอาหารหมามาเทใส่จานให้เจ้าหิมะมัน ผมเลยเดินไปที่ครัวทำอาหารเช้า วันนี้ผมเลือกทำข้าวต้มปลา ไม่นานผมก็ทำอาหารเช้าเสร็จและยกมาวางไว้ที่โต๊ะ "โมนี่!! มาทานข้าวได้แล้ว" ผมตะโกนเรียกโมนี่หน้าห้อง พอเดินไปเปิดประตูมันกับว่างเปล่า นี่กูลืมไปหรอว่ะ ว่าเมียกูไม่ได้อยู่ในห้อง!!! ผมเลยเดินมานั่งทานข้าวต้มปลาคนเดียว ตอนนี้ผมโคตรคิดถึงโมนี่เมียของผมมากเลย ผมต้องหาทางไปเจอโมนี่และง้อให้เธอกลับมาอยู่กับผมให้ได้ ผมทานอาหารเช้าเสร็จก็คิดว่าจะโทรหาพวกเพื่อนผม ผมจึงเดินไปหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทรหาพวกมัน ก๊อก ก๊อก ก๊อก ผมที่กำลังจะกดเบอร์โทรหาพวกมันก็มีเสียงคนเคาะประตูหน้าห้องผมดังขึ้น ผมเลยเดินไปเปิดประตู "ไง!! มึง" เสียงคาเรนพูดทักขึ้น พวกมึงนี้กูกำลังจะโทรพอดี "กูกำลังจะโทรหาพวกมึงพอดี" ผมพูดเสร็จก็เดินพาพวกมันมาที่ห้องนั่งเล่น "ทำไมถึงมีหมอนกับผ้าห่มตรงนี้ว่ะ" เสียงไอ้ฟิวเวอร์พูดเสร็จก็เดินมาหยิบหมอนผ้าห่มไปกองไว้ริมอีกข้างของโซฟา "เป็นไรล่ะมึง!! เมียไล่ให้มานอนนอกห้องหรือไง" พอไอ้ฟิวเวอร์นั่งลงที่โซฟาก็หันถามผมที่นั่งข้างๆมัน ส่วนไอ้เหี้ย2ตัวก็เดินมานั่งอีกฝั่ง "หึหึ" เสียงไอ้เหี้ยคาเรน "หึหึ" และเสียงไอ้เหี้ยเปเปอร์ "พวกมึงหัวเราะแบบนี้ รู้อะไรมาก" ผมไม่ได้ตอบไอ้ฟิวเวอร์แต่เลือกที่จะถามไอ้เหี้ยสองตัว พวกมันสองตัวรู้อะไรมา "พวกมึงคุยเหี้ยอะไรกันว่ะ" เสียงไอ้ฟิวเวอร์พูดแล้วมองหน้าผมกับไอ้คาเรนและไอ้เปเปอร์ "แล้วตกลง!!! เมียมึงยังไม่ตื่นหรอว่ะ" ไอ้ฟิวเวอร์พูดและหันไปมองที่ประตูห้องนอน "เมียกูไม่ได้อยู่ที่ห้อง ตั้งแต่เมื่อคืน" ผมบอกไอ้ฟิวเวอร์และนอนพิงกับโซฟา เพราะต้องการใช้ความคิด "แล้วมึงไม่ไปตามหาว่ะจะมานอนทำเหี้ยอะไรตรงนี้" ไอ้ฟิวเวอร์ถามอย่างสงสัย ที่เห็นผมอยู่ที่ห้อง "กูไปแล้ว!!! แต่เขาไม่ยอมออกมาเจอกู" "แล้วมึงไปหาเมียมึงที่ไหนล่ะ" ไอ้ฟิวเวอร์ถาม "คอนโดไอ้คาเรน" ผมตอบ "อ่อ!! ไปหาส้มหวานที่ห้อง" ไอ้คาเรนพูดขึ้น ทำให้พวกผมหันไปมองมัน "นี้!! มึงรู้จักส้มหวานเพื่อนโมนี่ด้วยหรอว่ะ" ผมสงสัยว่ามันรู้ได้ไงว่าส้มหวานเพื่อนโมนี่อยู่ที่นั้น "มึงไปรู้จักกันตอนไหนว่ะ" ไอ้ฟิวเวอร์ถามอย่างสงสัย กูก็สงสัยเหมือนกัน "หึหึ" ไอ้คาเรนไม่ตอบ "อย่าไปสนใจเรื่องไอ้เหี้ยคาเรนมัน ตอนนี้มึงควรจะหาทางไปง้อเมียมึงก่อนไหม" ไอ้เปเปอร์พูดและหันไปเปิดทีวีดูหนัง สุดท้ายผมก็คิดหาทางง้อเมียไม่ออกจึงตัดสินใจชวนพวกมันมาที่คอนโดส้มหวานเป็นเพื่อน ไปถึงแล้วคงจะคิดออกว่าจะต้องทำไง 12:00 น. ​คอนโดส้มหวาน+คาเรน ตอนนี้ผมและพวกมันก็มายืนกันอยู่ที่คอนโดส้มหวาน และผมกับพวกมันก็เดินเข้ามาในคอนโดตรงไปที่ลิฟท์ ไอ้คาเรนกดชั้นที่พวกเราจะขึ้นไป ไม่นานลิฟท์ก็เปิดออก ไอ้คาเรนและพวกผมก็เดินตามมันมาที่ห้องที่ผมมาเมื่อวาน "ไอ้สัส!! ถามจริงมึงมาหาน้องเขาบ่อยหรือไงว่ะ ถึงรู้ว่าน้องอยู่ชั้นไหนห้องอะไร" ไอ้ฟิวเวอร์ถามไอ้คาเรน ที่ตอนนี้เรายืนอยู่ที่ห้องน้องส้มหวาน "กูไม่ได้รู้แค่ห้องส้มหวานอย่างเดียว หึหึ" ไอ้คาเรนพูดเสร็จแม่งก็หยิบคีย์การ์ดในกระเป๋ากางเกงออกมา และแตะไปที่ห้องของส้มหวาน ไม่นานเสียงปลดล็อคห้องก็ดังขึ้น "นี้!!! มึงมีคีย์การ์ดห้องน้องเขาด้วยหรอว่ะ" "ไอ้สัส!! พอ พวกมึงจะมายืนคุยกันอีกนานไหนว่ะ" ไอ้เปเปอร์พูดเสร็จก็เดินไปเปิดประตูห้อง และผมก็เดินตามไอ้เปเปอร์เข้าไป ตอนนี้ฉันมานอนที่ห้องส้มหวานมัน ฉันมานอนกับมันตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว เมื่อคืนสเวนก็มาตามฉันที่ห้องส้มหวานเหมือนกัน ฉันรู้ได้ไง ก็เขาทั้งเคาะทั้งตะโกนเสียงดัง ถ้าไม่รู้สิ่แปลก ตอนที่ฉันมาเคาะประตูเรียกส้มหวาน มันดูตกใจมากที่เจอฉัน มันเอาแต่ถามว่าเกิดอะไรขึ้น แต่คนอ่านคงจะรู้แล้วใช่ไหมค่ะว่ะมันเกิดอะไรขึ้น นั้นของไม่พูดซ้ำนะค่ะ เจ็บคอ และวันนี้ยัยส้มหวานมันต้องไปหาแม่มันตั้งแต่เช้าแล้วกลับมาก็ตอนเย็น ฉันจึงต้องนอนเล่นอยู่ที่ห้องมัน 12:00 น. ตอนนี้ก็เที่ยงแล้วและก็เริ่มหิวมากกกด้วย ฉันจึงลุกลงจากเตียงเดินมาหาอะไรกิน ถ้าเป็นเมื่อก่อนสเวนเขาจะหามาให้กินตลอด นี้ฉันจะคิดถึงเขาทำไมว่ะ ยัยฮาโมนี่ พอๆเริ่มคิด!!! ฉันรีบส่ายหัวไปมา อีสัส เลิกคิดเถอะ!! และเดินเข้าไปในครัวเพื่อหาอะไรมากิน ฉันเดินมาเปิดตู้เย็นดู What!!! แม่งไม่มีอะไรเลย มีแต่น้ำเปล่า เบียร์ น้ำผลไม้ ฉันจึงหยิบน้ำผลไม้มากล่องหนึ่งและเทใส่แก้วและหยิบมานั่งดื่มที่ห้องนั่งเล่น ฉันนั่งดื่มได้ซะพักก็ได้ยินเสียงปลดล็อคประตู จึงหันไปมองและลุกขึ้นเดินไปดูว่าใครมาว่ะ พอเดินออกถึงกับตกใจ นี้มันพวกเพื่อนเขา "สเวน!!?" ฉันร้องอย่างตกใจที่เห็นเขาเดิยตามหลังเพื่อนเข้ามา น่าจะเป็นพี่เปเปอร์ ไม่นานพี่คาเรนและพี่ฟิวเวอร์ก็เดินตามเข้ามาอีกคน "โมนี่!!" ผมหันไปตามเสียงเรียกจึงเห็นว่าคนที่ร้องทักเป็นโมนี่เมียผมเอง ผมจึงเดินเข้าไปหาเธอแต่เธอกับถอยหลังชะงัก "น้องโมนี่ ส้มหวานล่ะ" ไอ้คาเรนพอมันเดินเข้ามาให้ห้องก็ถามหาเจ้าของห้อง ทันที "มันกลับบ้านไปหาแม่ค่ะ เย็นๆน่าจะกลับ" ฉันตอบพี่คาเรน "โมนี่!! กลับห้องกับพี่นะ" ผมเดินไปเข้าหาเธอและออดอ้อนให้เธอใจอ่อน "ไม่!!!" "พี่คิดถึงโมนี่!! นะกลับไปกับพี่นะครับ" ผมพยายามเดินเข้าไปหาเธอและกอดโมนี่แน่น เธอพยายามขัดขืนและดิ้นอยู่ในอ้อมกอดผม (เวอร์ไปเปล่าค่ะ สเวน!!! ห่างกันแค่คืนเดียวเอง : หนวดแมว) ทำไงได้คนมันเคยอยู่ด้วยกันตลอด พอห่างกันแค่วินาทีเดียวก็คิดถึงแล้ว : สเวน (นั้นก็พยายามง้อเข้าล่ะ สเวน!! หึหึ : หนวดแมว) หนวดก็เขียนให้เมียผมหายง้อซิ่ : สเวน (ต้องดูว่าคนอ่านเขาอยากให้โมนี่หายง้อแกหรือป่าว : หนวดแมว) "ไม่!! มึงกลับไปเถอะ" ฉันออกปากไล่สเวนและผลักเขาออกจากตัว ฉันเดินหันหลังให้เขา ฉันไม่อยากเห็นหน้าเขา "ไม่กลับ!! พี่จะกลับก็ต่อเมื่อเมียพี่กลับไปด้วย" ผมเดินเข้าไปกอดเธอจากด้านหลัง ไม่ว่าจะโดนเมียด่าหรือโดนตี ผมก็ไม่ยอมกลับจึงกว่าจะได้เอาเมียกลับไปด้วย "กูไม่ใช่เมียมึง ปล่อยกู" ฉันตะคอกเสียงดังและพยายามแกะมือสเวนออกจากเอว ฉันเริ่มจะโมโหเขาแล้วนะเว้ย "มึงอ่ะเมียกู!!" ผมก็ไม่ยอมแพ้เหมือนกัน ยิ่งโมนี่พยายามแกะมือผมออก ผมก็ยิ่งรัดเธอแน่นขึ้น "มึงว่า ไอ้สเวนมันจะง้อสำเร็จไหม!??" ผมหันไปกระซิบบอกพวกไอ้เปเปอร์และไอ้ฟิวเวอร์ ที่ตอนนี้พวกผมออกมายืนดูมันกับเมียมัน กำลังตะคอกเสียงดังอย่างคนไม่ยอมแพ้ "คงยากว่ะ!!!" ไอ้ฟิวเวอร์พูดและเดินออกไปนั่งที่โซฟาเหมือนเดิม "แล้วมึงล่ะ!! ไอ้เปเปอร์" ตอนนี้เหลือผมและไอ้เปเปอร์ที่ยืนดูมันกับเมียมันอยู่ "หึหึ" มันไม่ตอบแต่ยิ้มชั่วร้ายมากกกกและเดินไปนั่งที่โซฟากับไอ้ฟิวเวอร์ ไอ้หึหึ นี้แม่งแปลว่าอะไรว่ะ เฮ้ยยย !! พยายามเข้าแล้วกันนะไอ้สเวน "นี้!!! บอกให้ปล่อยไง" ฉันพยายามดิ้นไปมา หวังว่ามันจะหลุกออกจากเขา "ถ้าอยากให้ปล่อย!!! มึงก็ยอมกลับไปกับกู" ตอนนี้ผมเรื่องจะหงุดหงิดอีเมียมันแล้ว ตอนแรกว่าจะง้อมันแบบดีๆแต่ตอนนี้เริ่มโมโหแล้ว "พอๆๆหยุด ไอ้เหี้ยสเวน" เสียงไอ้คาเรนพูดขึ้นและเดินมาแกะผมออกจากเมีย ไอ้พวกเหี้ยมึงทำอะไรกันว่ะ "มึงทำเหี้ยอะไร!!! ปล่อยกู" ผมตะโกนเสียงดังที่ไอ้คาเรนมาจับผมกับโมนี่แยกออก ผมหันไปตะคอกใส่มันและกำลังจะเดินเข้าไปหาโมนี่ที่ยืนมองอยู่ "ใจเย็น!! ไอ้สัส" ไอ้เปเปอร์พูดและจับแขนโมนี่ให้ไปยืนอยู่ด้านหลังมัน "กูก็ใจเย็นอยู่นี้ไงว่ะ" ผมบอกและมองพวกมันที่จับล็อคตัวผมและไอ้เปเปอร์ที่ยืนบังโมนี่ "ไอ้คาเรนมึงลากมันกลับไป ถ้ายังอารมณ์ร้อนแบบนี้คงง้อกันไม่ได้พอดี เผลอๆอาจจะทะเลาะกันอีก" พอไอ้เปเปอร์มันสั่งให้ไอ้คาเรนลากผมกลับ และไอ้ฟิวเวอร์จึงเดินมาช่วยไอ้คาเรนลากผมออกมาอีกคน "ปล่อยกู!!!" "กูบอกให้ปล่อยไงว่ะ" "กูจะเอาเมีย!! กูกลับไปด้วย" "ไอ้เหี้ย ปล่อยกู......" ปัง!!!!! เสียงตะโกนโวยวายของสเวนดังขึ้นไม่หยุดจึงพวกพี่คาเรนและพี่ฟิวเวอร์ลากเขาออกไปจากห้อง "นั้นพี่กลับก่อนแล้วกัน แล้วนี้กินอะไรยัง!?" พี่เปเปอร์หันมาถามฉันที่ยืนอยู่ข้างหลังเขา ฉันไม่ตอบเอาแต่ส่ายหน้าไปมา พี่เปเปอร์มองฉันและยิ้มให้ก่อนจะขยี้หัวฉันอย่างเอ็นดู "เดี๋ยวพี่บอกให้ไอ้คาเรนสั่งให้พนักงานเอาอาหารมาส่งให้" พี่เปเปอร์พูดเสร็จก็เดินออกไปจากห้องทันที เฮ้ยยยยบ!!! ทั้งเหนื่อยทั้งหิว !!!!!! ------------------------------------------ ​ ​ ​ ​อีพี่ไหนบอกว่าจะมาง้อน้องโมนี่ไง ง้อไปง้อมาดันทะเลาะกันซะงั้น เอาใจช่วยอีพี่มันง้อเมียกันด้วยนะคะ ​ หนวดรู้สึกว่าจะแต่งแบบงง เนื้อหาอาจจะสั้นไปนิดนึง คงอ่านไม่งงกันนะคะ ​ ​