ปลดล็อค - 30

​ ผมเดินออกมาจากห้องนั่งเล่นและเห็นพวกมันเดินมานั่งเก้าอี้กัน ส่วนไอ้สเวนคงอยู่ในครัวกับเมียมึง ผมจึงเลือกที่จะนั่งลงข้างๆไอ้ฟิวเวอร์มัน และไอ้คาเรนมันนั่งอยู่หัวโต๊ะ "มากันเเล้วหรอค่ะ" เสียงเมียสเวนพูดขึ้นและเดินออกมาจากในครัวพร้อมกับไอ้สเวนเดินตามหลังมาและในมือมันถืออะไรก็ไม่รู้ พวกผม ไอ้คาเรนและไอ้ฟิวเวอร์ก้มลงมองดูข้อเท้าของเธอที่มีโซ่ล่ามอยู่ และเธอกับสเวนก็เดินถือจานมาวางที่โต๊ะและนั่งลงข้างๆกัน ผมและไอ้ฟิวเวอร์และไอ้คาเรนหันหน้ามามองกันและหันกับไปมองไอ้เหี้ยสเวนที่ตอนนี้มันกำลังตักอาหารใส่จานให้เมียมัน และพวกผมก็ลงมือทานข้าวกัน ไม่มีการพูดคุยอะไรกันแค่ต่างคนต่างกินกัน จึงไอ้ฟิวเวอร์หันมากระซิบกับผม "เงียบจังเลยว่ะ!! มึงเห็นโซ่ที่ข้อเท้าน้องเขาไหม" ฟิวเวอร์กระซิบถามผมที่นั่งกินข้าวอยู่ ผมหันไปมองมันและพยักหน้าให้มัน "ตอนเเรกกูก็นึกว่า แม่งพูดเล่นซะอีก ไม่นึกว่าแม่งจะทำจริง" ไอ้คาเรนกระซิบขึ้นมาบ้างอีกคน "ค่อยคุยกัน!! แดกข้าวกันก่อน" ผมพูดตัดปัญหาที่พวกมันคุยกันและตั้งหน้าตั้งตากินข้าวให้เสร็จ ไม่นานพวกผมและน้องเขาก็ทานอาหารเสร็จ เมียมันกับไอ้สเวนก็ช่วยกันเก็บจานเอาไปล้างกัน พวกผมก็ลุกขึ้นยืนเเละพากันเดินเข้ามานั่งที่โซฟากัน "กูสงสารน้องเขาว่ะ ที่โดนไอ้เหี้ยสเวนมันล่ามโซ่" เสียงไอ้คาเรนพูดขึ้นและเดินมานั่งลงที่โซฟาอีกตัว "พวกเราก็ช่วยมันหากุญแจไง" ไอ้ฟิวเวอร์พูดขึ้น "แล้วถ้าหาไม่เจอล่ะ น้องเขาคงไม่โดนล่ามแบบนี้ไปตลอดชีวิตหรือไงว่ะ"  ไอ้คาเรนถามอย่างคนคิดหนัก "มันก็ไม่แน่หรอ หึหึ" ผมพูดขึ้นและยกยิ้มให้พวกมัน ไอ้ฟิวเวอร์และไอ้คาเรนหันมามองหน้าผมกัน "หมายความว่าไงว่ะ!?" ไอ้ฟิวเวอร์ถามอย่างสงสัย "เออนั้นดิ่!!! มึงพูดเหมือนมีอะไรเลย!?" และตามด้วยเสียงไอ้คาเรน ผมไม่พูดอะไรและหยิบบ้างอย่างให้พวกมันดูกัน พอพวกมันเห็นถึงกับตกใจกัน "ได้ไงว่ะ" ไอ้ฟิวเวอร์พูดขึ้นและมองมันสลับกับมองผม "แม่งๆๆ มึงแค่นั่งสบูบุหรี่เฉยๆเอง" ไอ้คาเรนพูดอย่างกับไม่เชื่อสิ่งที่เห็น ผมยักไหล่และเก็บมันใส่กระเป๋าเหมือนเดิม ผมหยิบบุหรี่อีกม้วนขึ้นมาสูบและนั่งใช้ความคิดอะไรบ้างอย่าง "กูสงสัยว่าทำไมไอ้เหี้ยสเวนมันถึงโทรมาหาพวกเราให้ช่วยหากุญแจ โดยที่มันก็พูดอยู่ว่าตั้งใจจะล่ามน้องโมนี่ไปตลอดชีวิต" ผมพูดขึ้นและหันไปมองหน้าไอ้ฟิวเวอร์และไอ้คาเรนที่นั่งทำหน้าสงสัยอยู่ หึหึ!!! "กูมาลองคิดดูแล้ว!! มันก็จริงอย่างที่มึงพูดว่ะ" ไอ้ฟิวเวอร์พูดขึ้นและหันมามองผม เหมือนคนกำลังเข้าใจอะไรบ้างอย่าง "เดี๋ยว!! ไอ้สัส!!! พวกมึงพูดเหี้ยอะไรกันว่ะ!!" เสียงไอ้คาเรนพูดขึ้นและมองหน้าผมกับไอ้ฟิวเวอร์ "ถ้ามึงไม่รู้ก็ นั่งฟังเฉยๆพอ" ไอ้ฟิวเวอร์หันไปพูดกับไอ้คาเรน "มึงคิดว่าไง ไอ้เปเปอร์!?" มันก็หันมาถามผมต่อ "หึหึ!!! กูคิดว่ามันคงโดนน้องโมนี่พูดอะไรบ้างอย่าง" "หึหึ!! คงจะเป็นอะไรที่ทำให้มันคลุ้มคลั่ง​ได้ขนาดนี้สิ่นะ" ไอ้ฟิวเวอร์พูดเหมือนจะรู้แล้วล่ะ ว่าอะไรคือเหตุผลให้การหาครั้งนี้ "แล้วมึงจะให้ไอ้สเวนมันไหมว่ะ!?" ไอ้ฟิวเวอร์ถามขึ้น "หึหึ!! นั้นสิ่นะ!!" "!!!??" ไอ้ฟิวเวอร์ "!!!??" ไอ้คาเรน "คุยเหี้ยอะไรกัน" ผมพึ่งเดินไปส่งอีเมียเข้าห้องนอนไปแล้ว และเดินเข้ามาในห้องนั่งเล่นเห็นไอ้พวกคาเรน ฟิวเวอร์และเปเปอร์นั่งคุยกันอยู่ พวกมันตกใจหันมามองผมกัน ยกเว้นไอ้เปเปอร์ที่มองหางตาเท่านั้น "ตกลงพวกมึงคุยเหี้ยอะไรกัน" ผมเดินเข้าไปนั่งโซฟาอีกตัวและหันไปถามพวกมันว่าคุยอะไรกัน "ป่าวว!!" ไอ้ฟิวเวอร์ "เรื่องไอ้เป..  .อุ๊ยย" ไอ้คาเรนกำลังจะพูดอะไรเกี่ยวกับไอ้เปเปอร์แต่โดนไอ้ฟิวเวอร์ปิดปากซะก่อน อะไรของพวกมึงว่ะ!!?? "กูบอกว่าเมื่อไรจะหากัน หรือจะให้พวกกูกลับ" ไอ้เปเปอร์พูดและพุงควันบุหรี่ออกมา "เออ!! ไปช่วยกูหาหน่อยเร็วๆ" ผมพูดเสร็จก็ลุกขึ้นยืนและหันมามองพวกมัน ผมเดินไปหาตามพื้นและนั่งลงมอง "ทำไม!? ต้องหาอีกว่ะ?" เสียงกระซิบของไอ้คาเรนหันไปถามไอ้ฟิวเวอร์ "มันบอกให้หาก็ต้องหาว่ะ" ไอ้ฟิวเวอร์กระซิบตอบ "จะหาทำเหี้ยอะไรว่ะ ก็ไอ้เปเปอร์มันเจอแล้ว!!" ไอ้คาเรนกระซิบถามอย่างสงสัยและไม่เข้าใจว่าจะหาทำไม "กูจะแกล้งไอ้เหี้ยสเวนมัน ซะ 3 อาทิตย์ดีไหม หึหึ!!" ผมหันไปกระซิบบอกไอ้คาเรนมัน "กูว่ามันน้อยไปเอาซะ 3 เดือนดีไหมว่ะ หึหึ!!" ไอ้ฟิวเวอร์กระซิบตอบและยิ้มอย่างเจ้าเส่ห์ กูว่า 3 อาทิตย์ของกูว่าเหี้ยแล้วนะ แต่มึงกับเหี้ยกว่าอีก "ตกลงพวกมึงจะทำเหี้ยอะไรกันว่ะ กูงงหมดแล้ว" ไอ้คาเรนกระซิบถามอย่างคนไม่เข้าใจ "กูกำลังจะทำให้ไอ้เหี้ยสเวนมันคลุ้มคลั่ง​นิดหน่อย" (เปเปอร์!! หนวดคิดว่า อีพี่มันจะไม่นิดหน่อยนะ : หนวดแมว) ไม่หรอ!! หนวด เชื่อเปเปอร์ : เปเปอร์ (อีพี่มันยิ่งบ้าอยู่ เฮ้ยย หนวดละเพลียจริง ๆ : หนวดแมว) "ตามนั้น!!" ไอ้ฟิวเวอร์ "ไอ้สัส!!! พวกมึงจะกระซิบกันอีกนานไหมว่ะ มาช่วยกูหากันดิ่" ผมที่กำลังก้มหาของอยู่จึงเงยหน้าขึ้นและหันไปมองพวกมัน ที่นั่งกันอยู่บนโซฟากำลังกระซิบอะไรกัน "เออ!!" ไอ้ฟิวเวอร์หันมามองผมและลุกขึ้นยืนเดินมาที่ตู้และเริ่มหา "รู้แล้วเว้ย!!!" ไอ้คาเรนพูดและลุกขึ้นยืนเดินมาที่ลิ้นชักและเริ่มหาต่อ "และมึงอ่ะ ไอ้เปเปอร์!!" ผมที่เห็นไอ้เพื่อนเหี้ย2 ตัวลุกขึ้นมาช่วยหาแล้ว จึงหันกับไปถามเพื่อนอีกตัวที่นั่งสูบบุหรี่อยู่ "ไม่อ่ะ!! แค่พวกมึง 3 ตัวก็หาพอแล้ว" ไอ้เปเปอร์พูดและนั่งสูบบุหรี่ต่อแบบไม่สนใจผม ผมจึงเลิกสนใจมันและก้มหน้าหาต่อ ​3 ชั่วโมงผ่านไป ​ 16:30 น. "ไอ้เหี้ย!! หากันทั่วห้องขนาดนี้แม่งยังไม่เจออีกหรอว่ะ!!" ตอนนี้พวกผมและไอ้ฟิวเวอร์และไอ้คาเรนหากันทั่วห้องแล้วแต่ไม่เจอ "3 ชั่วโมง!! กูว่าค่อยมาหาใหม่ไหม!?" ไอ้ฟิวเวอร์พูดและเดินมานั่งที่เก้าอี้โต๊ะกินข้าว "กูว่าพอก่อนเถอะ ไอ้สัส!!" ไอ้คาเรนพูดและล้มตัวลงนอนกันพื้นทันที "เอาไงพวกมึง!! เลิกหากันแล้วใช่ไหม" ไอ้เปเปอร์ที่นอนหลับอยู่ที่ห้องนั่งเล่น พูดขึ้น มันคงจะตื่นแล้วล่ะ "คงต้องพอก่อนว่ะ ไม่ไหวว่ะ!!" ไอ้คาเรนพูดและนอนหลับตาลง "นั้นพวกกูกลับเลยล่ะกัน พรุ่งนี้ค่อยว่ากันใหม่" ไอ้ฟิวเวอร์พูดและลุกขึ้นยืนเดินตรงมาหาไอ้คาเรนและใช้เท้าเขี่ย "ตื่นๆๆ!!! ไอ้คาเรน ตื่นๆๆ กลับห้องมึงได้แล้ว" ไอ้ฟิวเวอร์เอาเท้าเขี่ยไอ้คาเรนที่นอนอยู่ให้ลุกขึ้น "ไอ้สัส!! กูคนนะเว้ย ไม่ใช่ขี้เอาเท้าเขี่ยอยู่ได้" ไอ้คาเรนพูดและลุกขึ้นยืน พวกมัน 3 คนเดินไปที่ประตูห้องเพื่อจะออกกันไป "พวกมึงช่วยกูหาก่อนดิ่ว่ะ!!" ผมรีบลุกขึ้นเดินเข้าไปห้ามพวกมันที่กำลังจะกลับกัน ไอ้สัส!!! อย่าทิ้งกูไว้แบบนี้มาช่วยกูก่อนดิ่ว่ะ คืนนี้กูอยากนอนกอดเมีย ไม่ได้อยากนอนกับเจ้าหิมะมัน "คงจะไม่ได้ว่ะ ไอ้สเวน" ไอ้ฟิวเวอร์หันมาบอกและเปิดประตูเดินออกไปทันที "โทษทีว่ะ!!! กูก็ไม่ไหวเหมือนกัน พรุ่งนี้ค่อยว่ากันอีกที" ไอ้คาเรนพูดและเดินออกตามไอ้ฟิวเวอร์ไปอีกคน "วันนี้มึงก็หยุดหาก่อนนะเว้ย" ไอ้เปเปอร์พูดเสร็จก็เดินออกไปทันที ไอ้พวกเหี้ย!!! แล้วกูจะทำไงล่ะที่นี้ว่ะ!!?? แกร๊กๆๆ เสียงเปิดประตูห้องนอนทำให้ผมหันไปมองก็เห็นอีเมียยืนอยู่ที่ประตู "พวกเพื่อนมึงกลับกันแล้วหรอ" ฉันถามสเวนที่เดินออกมาแล้วเห็นเขายืนอยู่คนเดียว "อื้มม!!" ผมตอบโมนี่และเดินมานั่งที่เก้าอี้โต๊ะกินข้าวและหันไปมองเธอที่ยืนมองผมอยู่ "หิวหรอถึงออกมา!?" ผมถามโมนี่ออกไป เธอไม่ตอบแต่พยักหน้าและเดินมานั่งลงเก้าอี้ตรงหน้าผม "รอแปบ!!?" ผมบอกเธอและลุกขึ้นยืนเดินเข้าครัวทำอาหารมาให้เธอทานและผมทานด้วย ไม่นานผมก็ทำและหยิบมาเสริฟ์ที่โต๊ะกินข้าว ผมวางที่โต๊ะและเดินมานั่งฝั่งตรงข้างโมนี่และลงมือทานอาหารที่ผมทำ พวกเราก็กินกันเหมือนเดิมไม่มีการคุย ตั้งหน้าตั้งตากินจนกว่าจะอิ่ม ไม่นานผมและโมนี่ก็กินเสร็จ เธอลุกขึ้นช่วยผมเก็บจานเอาไปล้างที่ครัว พอเสร็จก็จะเดินกลับห้องนอนทันที ผมจนรีบวางจานและเดินตามเธอออกไปจากครัวเห็นเธอ กำลังเข้าไปที่ห้องนอนจึงรีบเดินไปจับแขนเธอไว้ ฉันที่กำลังจะเข้าห้องนอนถึงกับต้องชะงักเท้าและหันไปมองคนที่มาจับแขนฉัน มีอยู่คนเดียว ’สเวน’ "มีอะไร??" ฉันหันไปมองสเวนและถามเขาขึ้นที่อยู่มาห้ามไม่ให้ฉันเข้าห้อง "คืนนี้!! พี่ขอนอนในห้องได้ไหมครับ" ผมมองโมนี่อย่างคนน่าสงสาร ถ้ากูบีบน้ำตาให้มันไหวได้คงทำไปแล้ว "หากุญแจเจอยัง!!??" ฉันถามสเวนที่ส่งสายออดอ้อนน่าสงสารมาให้ฉันใจอ่อน "ยังครับ!!! แต่กำลังหาอยู่" ผมบอกเธอและก้มหน้าลงเล็กน้อย และเงยหน้าขึ้นบอกเธอว่ากำลังหาอยู่ "ไม่เจอก็นอนนอกห้อง" ฉันบอกสเวน ที่ตอนนี้เขาทำหน้าบูดบึ้ง​อย่างคนโดนขัดใจ ใครสนค่ะ "แต่พี่อยากนอนกอดเมีย นะครับ!!? ให้พี่เข้าไปนอนด้วยนะ" "คงจะไม่ได้อ่ะ!!! คืนนี้นอนกอดเจ้าหิมะไปก่อนนะคะ ฝันดี" ฉันพูดเสร็จก็ยิ้มหวานส่งไปให้สเวนและเดินเข้าห้องนอนไปทันที ------------------------------------------ .....คืนนี้อีพี่โดนพวกเพื่อนๆรวมหัวกันแกล้งแถมยังได้นอนนอกห้องอีก.... ​ เมียก็ไม่ได้กอด นอนกอดเจ้าหิมะแทน!!!