ปลดล็อค - 32

​ ​ ผมกำลังนั่งทานข้าวต้มฝีมือเมียสุดรัก ด้วยหัวใจที่อิ่มเอม​ และนั่งมองมันอย่างกับสมบัติล้ำค่า ที่หาที่ไหนไม่ได้ "มึงไม่กินว่ะ!! เมียมึงอุตส่าห์​ทำมาให้ทาน" เสียงไอ้ฟิวเวอร์มันพูดขึ้น แต่คำพูดของมันก็ไม่สามารถเข้ามาในโสตประสาทของผมได้ "ไอ้สเวน!! มึงไม่แดกหรอ!!??" เสียงไอ้คาเรนพูดขึ้นและมองมาที่ผมที่เอาแต่นั่งมองถ้วยข้าวต้ม "กูว่ามันจะเป็นหนักแล้วว่ะ!!?" ไอ้ฟิวเวอร์ที่เห็นว่าผมไม่ยอมทานข้าวต้มเอาแต่นั่งมองมัน จึงหันไปกระซิบคุยกับไอ้คาเรน "กูก็ว่าไงว่ะ!!! แม่งไม่ยอมแตะเลยว่ะ เอาแต่นั่งมองมันและยิ้ม" ไอ้คาเรนที่นั่งมองผมอยู่ก็หันไปกระซิบคุยกับไอ้ฟิวเวอร์ "เอาไงดีว่ะ!!?" ไอ้ฟิวเวอร์กระซิบถามขึ้น "นั้นดิ่!! เอาไงดีว่ะ!!?" ไอ้คาเรนก็กระซิบบอก "คงต้องหาอะไรมากระตุ้นมันซะหน่อย!!! หึหึ" เสียงไอ้เปเปอร์ทำให้ไอ้ฟิวเวอรและไอ้คาเรนหันกันไปมองอย่างสงสัย "มึงจะทำอะไรว่ะ??" ไอ้คาเรนถามอย่างสงสัย "นี้มึงจะเอาอีกแล้วหรอว่ะ!!??" ไอ้ฟิวเวอร์ถามขึ้น ถ้าแม่งยิ้มเจ้าเล่ห์แบบนี้คงไม่พ้นเรื่องแกล้งไอ้เหี้ยสเวนมัน "มึงคิดว่าไอ้เหี้ยเปเปอร์มันจะทำอะไรว่ะ!!" ไอ้คาเรนกระซิบถามไอ้ฟิวเวอร์อย่างสงสัย "กูว่าคงหนีไม่พ้นเรื่องแกล้งไอ้เหี้ยสเวนว่ะ!!" ไอ้ฟิวเวอร์กระซิบตอบไอ้คาเรนและมองไอ้เปเปอร์สลับกับไอ้สเวน "แกล้งไอ้เหี้ยสเวนอ่ะหรอว่ะ??" ไอ้คาเรนกระซิบถามอย่างไม่เข้าใจ "ไอ้สัส!! ถ้ามึงไม่เข้าใจก็นั่งดูมันไป เดี๋ยวก็รู้เอง!!" ไอ้ฟิวเวอร์หันไปกระซิบตอบไอ้คาเรน และส่ายหัวไปมาในความโง่ของมัน ผมที่นั่งมองถ้วยข้าวต้มอยู่นั้น ถึงกับเงยหน้าขึ้นมองไอ้เปเปอร์ที่มันลากถ้วยข้าวต้มตรงหน้าผม ไปไว้ตรงหน้ามัน ผมมองมันสลับกับข้าวต้มไปมา คือมึงจะทำอะไรว่ะ ไอ้เปเปอร์ไม่พูดอะไรแต่มันยกยิ้มกวนตีนส่งมาให้ผม และตักข้าวต้มของเมียที่ผมทำเข้าปากและเคี๊ยวอย่างเอร็ดอร่อย ตุบ!!!!!! "ไอ้สัส!!! มึงทำเหี้ยอะไรอยู่ว่ะ" ผมลุกขึ้นตบโต๊ะเสียงดังจึงไอ้ฟิวเวอร์และไอ้คาเรนสะดุ้งตกใจหันมามองผม ส่วนอีกคนที่แม่งกำลังยั่วโมโหผม แถมยังยักคิ้วกวนตีน ผมจ้องมันตาเขม่น​ "กินไง หึหึ!!" "เอาแล้วไง!!!" ไอ้คาเรนหันมากระซิบบอกไอ้ฟิวเวอร์และมองผมสลับกับไอ้เหี้ยเปเปอร์ ที่ตอนนี้เอาแต่ยืนจ้องหน้ากัน "จ้องกันมากๆระวังท้องนะเว้ย!!" เสียงแซ่วไอ้เหี้ยคาเรนพูดขึ้น ไอ้นี้มึงจะเล่นอะไร!! กรุณาช่วยดูสถานการณ์ด้วย ว่าพวกกู 2 คนเล่นไหม "หุบปาก!!!" ผม "หุบปาก!!!" ไอ้เปเปอร์ ผมและไอ้เปเปอร์หันไปตะคอกใส่ไอ้เหี้ยคาเรนพร้อมกันที่มันเสือกพูดขึ้นมาไม่รู้เวล่ำเวลา "เค้าผิดอะไรว่ะ!! ไอ้ฟิวเวอร์" ไอ้คาเรนหันไปถามไอ้ฟิวเวอร์ "สมควรที่จะโดนพวกมันด่า เสือกพูดเหี้ยอะไรไม่ดูสถานการณ์บ้างเลย" ไอ้ฟิวเวอร์หันไปบอกไอ้คาเรน ที่ทำหน้าเหมือนเด็กโดนผู้ใหญ่ดุ ผมหันไปมองพวกมันสองตัวที่นั่งคุยกันแต่พอหันกับมามองไอ้เหี้ยเปเปอร์ที่ตอนนี้มันกำลังจะตักข้าวต้มเข้าปากอีกคำ "หยุดๆ ไอ้เปเปอร์!! กูบอกให้หยุดไงว่ะ" ผมตะคอกเสียงดังอย่างหมดความอดทน ผมจ้องมันด้วยสายตาดุดัน มันก็ไม่สนใจและตักเข้าปาก "ไอ้สัส มึง!!!!" ผมที่เห็นมันตักเข้าปากไป ผมจึงรีบเดินเข้าไปหาไอ้เหี้ยเปเปอรมัน จึงพวกไอ้ฟิวเวอร์รีบลุกเดินเข้ามาห้าม "พอๆไอ้พวกเหี้ย!!! ไอ้เปเปอร์มึงเลิกแกล้งมันได้แล้ว ส่วนมึงไอ้สเวนกลับไปนั่งที่เดิม" ไอ้ฟิวเวอร์เดินเข้ามาขวางกลางผมกับไอ้เปเปอร์และผลักผมออกห่าง "ไอ้เปเปอร์มันคืนถ้วยข้าวต้มให้ไอ้สเวนมันไป ส่วนมึง!!ไอ้สเวนจะแดกไหม ถ้าไม่แดกกูจะเเดกเอง" ไอ้คาเรน "แดกซะ!!! เลิกนั่งมองได้แล้ว ทำเหมือนคนไม่เคยแดกฝีมือเมียตัวเอง" "ก็ไม่เคยอ่ะดิ่" "พูดจริง!!??" ไอ้ฟิวเวอร์ถามอย่างตกใจ "เออ!!! ที่กูไม่รีบแดกเพราะกูอยากจะซึมซับ​มันเท่านั้น นีี้ถ้าไม่ติดว่ากูหิวนะ กูจะเก็บไว้บนตู้โชว์แม่งเลย" "มึงคงจะหิวแล้ว!! รีบแดกจะได้หายบ้าซะที" ไอ้ฟิวเวอร์พูดและผลักถ้วยข้าวต้มมาตรงหน้าผม คงต้องกินแล้วล่ะ อยากเก็บไว้ให้นาน แต่คงไม่ได้ล่ะ เพราะไอ้เหี้ยเปเปอร์คนเดียว ไอ้สัส!!!!! ผมนั่งทานข้าวต้มอย่างมีความสุข และอิ่มแอมใจแบบชาตินี้ตายก็ไม่เสียชาติเกิด ถ้ากำลังใกล้ตายคงจะตายตาหลับ (อีพี่!! มึงก็พูดเวอร์ไปล่ะ!!? : หนวดแมว) เวอร์อะไร?? หนวด : สเวน (แค่กินข้าวฝีมือน้องมันแค่นี้ถึงกับตายตาหลับเลยหรอว่ะ : หนวดแมว) หึหึ : สเวน ผมนั่งทานจนหมดแล้วลุกขึ้นเอาถ้วยไปล้างที่ครัว พอเสร็จด็เดินออกมาและตรงเข้าไปที่ห้องนั่งเล่น เวลาเดินผมก็จะหันไปมองที่ประตูห้องนอน ที่มีคนที่ผมคิดถึงและเป็นคนที่ผมล่ามโซ่เธอไว้คงจะนอนหรือไหมก็คงเล่นกับไอ้เจ้าหิมะ ผมเดินเข้าไปเอาหูแนบกับประตู​เพืื่อแอบฟังเสียงคนข้างใน ตอนนี้ผมเหมือนพวกโรคจิต ที่ชอบแอบฟังเรืื่องของชาวบ้านเลย ผมแนบฟังอยู่ซักพักได้ยินเสียงหัวเราะ และเสียงเห่าของไอ้เจ้าหิมะ และเสียงอะไรว่ะ "ทำเหี้ยอะไรของมึง!!??" "แอบฟังอยู่!!" ผมตอบออกไป "แล้วมึงจะแอบฟังทำไมว่ะ ไม่เคาะประตูล่ะ" "สัส!! จะเคาะทำเหี้ยอะไร แอบฟังนี้ล่ะดีแล้ว" ผมก็ตอบออกไปแต่ก็พยายามแอบฟังคนข้างใน "กูว่ามึงพอเถอะ!! เห็นแล้วมันทุเรศดูตาว่ะ!!" พอผมได้ยินคำว่าทุเรศจึงหันกลับไปมองทันที คนที่ยืนถามผมมันเป็นไอ้เหี้ยฟิวเวอร์เอง มันยืนกอดอกมองผมอยู่ "มาตั้งแต่เมื่อไร??" ผมเอาหูออกจากประตูและยืนหันไปถามมัน "ตั้งแต่มึงเดินเอาหูไปแนบประตู ถามจริงมึงเป็นไร นอนน้อยหรือไงว่ะ" ไอ้ฟิวเวอร์ตอบและส่ายหัวไปมา ผมไม่ติบอะไรและเดินเข้าไปให้ห้องนั่งเล่นที่ไอ้เปเปอร์และไอ้คาเรน นั่งกันอยู่ผมเดินไปนั่งอีกตัว และไอ้ฟิวเวอร์ก็เดินมานั่งตัวข้างหน้าผม "พวกมึง!!!" ผมที่เห็นพวกมันนั่งกันอยู่จึงพูดขึ้น พวกมันหันมามองผม "อะไร??" ไอ้คาเรน "มีอะไร??" ไอ้ฟิวเวอร์ ส่วนไอ้เปเปอร์แม่งแค่เงยหน้าขึ้นมองและก้มลงเล่นโทรศัพท์เหมือนเดิม "ช่วยกูหากุญแจหน่อย!!" ผมบอกพวกมันและมองหน้าพวกมันที่ตอนนี้ทำหน้าทำตาแบบ ’กูต้องหาอีกแล้วหรอ’ "3 สัปดาห์มึงยังหาไม่เจออีกหรอ" ไอ้เปเปอร์เงยหน้าขึ้นมองและถามผม มันก็จริง 3 สัปดาห์ที่กูหาทั่วบ้านแล้วไม่เจอ ผมไม่ตอบแต่พยักหน้าบอกมันไป ไอ้เปเปอร์มองและยิ้ม มันลุกขึ้นเดินมาหาผมและกระซิบอะไรบางอย่างและก็เดินออกไปจากห้องนั่งเล่นทันที ส่วนไอ้ฟิวเวอร์และไอ้คาเรนมองมาที่ผมอย่างสงสัยและลุกตามไอ้เปเปอร์ออกไป "ไอ้เหี้ยเปเปอร์!!!!" ------------------------------------------ ​ ...​​ ​พี่เปเปอร์กระซิบอะไรกับอีพี่มัน อยากรู้ติดตามรออ่านได้เร็วๆนี้...... ​ ขอโทษที่เขียนเนื้อยืดเยื้อนะคะ....