ปลดล็อค - 35

ฉันและพี่เปเปอร์ที่อยู่นอกห้องได้ยินเสียงหัวเราะเสียงดัง ของพี่คาเรนและพี่ฟิวเวอร์ ฉันจึงเดินเข้าไปดูว่าพวกเขาหัวเราะอะไร ฉันเดินตรงมาที่ประตูห้องนอนเเละดปิดออกสิ่งแรกที่เห็น หน้าหงุดหงิดอารมณ์เสียของสเวนและไอ้อาการที่เอียงคอ ส่วนพวกพี่คาเรนและพี่ฟิวเวอร์ช่วยพยุงสเวนและหัวเราะเสียงดัง ฉันจึงเดินเข้าไปหาพวกเขาที่กำลังเดิน "เกิดอะไรขึ้น!! และสเวนเป็นอะไร" ฉันลืมตัวเดินเข้าไปจับหน้าของสเวนและลองจับหัวให้มันตรงๆ "โอ้ยยยย!!! อีเมีย ผัวเจ็บนะเว้ย" ตอนแรกผมดีใจนะที่อีเมียมันเป็นห่วง แต่พอมันเดินมาจับหัวผมให้ตรงๆเท่านั้นล่ะ เจ็บมากไอ้สัส!!! "อุ้ย!! ขอโทษ เจ็บมากไหม!!" ฉันตกใจจึงรีบเอามือออกจากหน้าเขา ที่เขาร้องโอ้ยยและเอามือจับคอตัวเอง "ไอ้สเวนมันเป็นอะไร" ไอ้เปเปอร์ที่เดินตามเข้ามาที่หลังและยืนมองไอ้เหี้ยสเวนที่อ้อนเมียมันอยู่ หึหึ!!! มึงนี้มันร้ายจริงๆๆ ถึงจะเจ็บตัวแต่ก็เอามาเรียกร้องความสงสารและเห็นใจ "โดนเมียเตะก้ามคอ" ผมหันไปกระซิบบอกมัน พอไอ้เปเปอร์ได้ยินเท่านั้นครับ มันระเบิดเสียงหัวเราะออกมา "ฮ่าๆๆๆ มันไปทำอีท่าไหนว่ะ.....อุ๊ย!! โทษที" ไอ้เปเปอร์หัวเราะเสียงดัฝและหันมาถามผม จนไอ้เหี้ยสเวนที่อ้อนเมียอยู่ถึงกับหันมาจ้องเขม่งเลยครับ "มึงน่าจะได้เห็นสภาพมัน ตอนที่พวกกูเข้าไปเจอ!!!" เสียงไอ้คาเรนกระซิบและยักคิ้วกวนตีนให้ไอ้เปเปอร์ มึงพลาดแล้ว "หิวไหม!!" ฉันถามเขาที่ยืนกอดเอวและเอาหัวมาซบที่หน้านมของฉัน อยากจะผลักมันออกนะแต่เพราะมันเจ็บคออยู่ กูจะยอมมึงแค่วันนี้ล่ะ !!!!! ฉันจึงเอามือมาลูบหัวเขาไปมา "หิวครับ หิวมากกกกกด้วย" ผมออดอ้อนและส่ายหัวไปมาเบาๆ ส่ายแรงไม่ได้เจ็บไง เวลานี้มันเป็นวันของผม "นั้นเราไปทานข้าวกัน โมนี่ทำอาหารไว้ป่านนี้คงเย็นหมดแล้ว พวกพี่ก็มาทานกันด้วยนะค่ะ" ฉันบอกสเวนและหันไปชวนพวกเพื่อนเขาให้มาทานข้าวด้วยกัน พวกเราเดินออกมาจากห้องนอนและพยุงสเวนมาที่เก้าอี้โต๊ะกินข้าว โดยมีพี่ฟิวเวอร์ช่วยอีกแรง พวกเรามานั่งกันอาหารตรงหน้าก็เย็นหมดแล้ว ฉันจึงจัดการเอาอาหรบนโต๊ะไปอุ่น ฉันบอกให้พวกพี่และสเวนนั่งรอเพราะฉันจะเอาอาหารพวกนี้ไปอุ่น ฉันเอาถาดมาใส่จานและเดินไปเวฟ เวฟเสร็จก็เดินมาวางให้พวกพี่เขาและหยิบถ้วยสุกี้น้ำของสเวนไปเวฟให้ร้อนและเอามาวางให้เขาทาน พอฉันจานอาหารพวกเขาก็ลงมือทานกันแต่มีคนเดียวที่นั่งมองฉันอยู่ ฉันที่ก้มหน้าทานจึงเงยหน้าขึ้นและหันไปมองเข้า "เป็นไร!! ทำไมไม่กินล่ะ??" ฉันถามสเวนที่เอาแต่นั่งมองมัน ไหมบอกว่าหิวไงว่ะ "หิวมากกกกกกกไม่ใช่หรอ!!??" ฉันก็ยังถามเขาเหมือนเดิม "คือ....." ผมกำลังจะตอบคำถามมัน แต่อีเมียมันเสือกพูดแทรน "อะไรว่ะ!!! กูอุตสาห์ทำให้ทาน!!??" ฉันพูดกับเขาอย่างเสียใจ คนอุตสาห์ทำให้แดก มันเสือกไม่แดก "โอ้ยย!! อีเมีย มึงหยุดพูดให้กูพูดบ้าง" นอกจากมันจะไม่ฟังและไม่ปล่อยให้ผมพูดบ้าง มันยังดึงดราม่าอีก​ "!!!!" "อีเมียมึงดูคอกู!!! เอียงแบบนี้จะเเดกอย่างไร" ผมที่นั่งมองไอ้สเวนเป็นเมียมันนั่งเถียงเรื่องกินข้าวกันอยู่ และเวลาที่ผมนั่งดูพวกมันเถียงกันอยู่ผมกับมีความคิดดีๆอะไรบ้างอย่าง หึหึ "ไม่เห็นยาก!!!" ผมบอกมัน จึงมันหันมามองผมอย่างสงสัย ผมลุกขึ้นยืนและเดินออกไปยืนข้างหลังมันที่นั่งอยู่ และจับหัวมัน "มึงจะทำอะไร ไอ้เหี้ยฟิวเวอร์!!!!!" ผมร้องอย่างตกใจที่อยู่ดีๆ ไอ้ฟิวเวอร์มันจับหัวผม กูรู้สึกถึงลางหายนะตัวเองเลยว่ะ​!!! "หึหึ" ผมไม่ตอบมัน และจัดการดักคอมันให้ตรงๆเสียงดัง!!! กรอดด!!! "โอ้ยยยย!!! ไอ้สัส มึงทำเหี้ยอะไรของมึง" ผมร้องอย่างตกใจที่ไอ้เหี้ยฟิวเวอร์มันดักคอผมให้ตรง เสียงกระดูกดัง กรอดด และตอนนี้คอผมตั้ง "มึงจะได้แดกข้าวได้ไง" ผมพูดเสร็จก็เดินกลับไปนั่งที่เดิมและลงมือทานข้าว เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น "ไอ้เหี้ย!!! ดักจึงกูหันไม่ได้เลย" ตอนนี้หันไปไหนไม่ได้ล่ะ ก้มก็ไม่ได้ สถาพผมตอนนี้เหมือนหุ่นยนต์ไม่มีผิด ไม่นานพวกผมก็ทานเสร็จ ไอ้ฟิวเวอร์และไอ้คาเรนอาสาช่วยเก็บจานไปล้างส่วนไอ้เปเปอร์ก็ช่วยผมพยุงไปนั่งห้องนั่งเล่น "ไอ้สัส!!! เบาๆมันสะเทือนไปถึงคอกู" ผมรีบบอกไอ้เปเปอร์ที่มันพามานั่งที่โซฟา และตัวมันก็เดินไปนั่งอีกตัว ส่วนอีเมียเข้าห้องนอนไปกับเจ้าหิมะ เพราะผมยังไม่ได้เอาโซ่ออกไง เออ!!! โซ่ พอผมนึกได้จึงเขยิบตัวให้ไปหาไอ้เปเปอร์ "กุญแจไขโซ่" ผมบอกไอ้เปเปอร์ที่นั่งสูบบหรี่อยู่ มันแค่เหลือบตามามองและหยิบอะไรบ้างอย่างที่กระเป๋ากางเกง มันส่งกุญแจไขโซ่มาไงและไม่สนใจผมอีกเลย ผมรีบรับมาและใส่กระเป๋าเสื้อ จึงไอ้เหี้ยฟิวเวอร์และไอ้คาเรนเดินเข้ามาพร้อม "ไอ้สัส!! ดื่มตั้งแต่เช้าเลยนะ" ผมพูดขึ้นที่เห็นไอ้ฟิวเวอร์และไอ้คาเรนถือขวดเหล้าเข้ามาในห้อง "ไอ้คาเรน!! มึงไปตามเมียกูหน่อย" ผมตะโกนบอกไอ้คาเรนที่กำลังจะออกไปหากับแกล้มมากินกับสาเก มันพยักหน้าและเดินออกไป ก๊อก ก๊อก ก๊อก ก๊อก เสียงเคาะประตูดังขึ้น ฉันที่นอนอยู่บนเตียงลุกขึ้นลงจากเตียงเดินไปเปิดประตูก็เห็นพี่คาเรนยืนอยู่ "มีอะไรค่ะพี่??" "ไอ้สเวนมันเรียกน้องครับ และน้องพอจะมีอะไรที่สามารถทำเป็นกับแกล้มให้พวกพี่ไหมครับ" "ได้ค่ะ" ฉันบอกและเดินไปหาของที่สามารถกินกับสาเกได้ ดื่มตั้งแต่หัววันเลย 12:00 น. ไม่นานมันก็เดินมาพร้อมกับเมียผม ไอ้คาเรนในมือมันถือของทอดและเอฮิเระมาวางไว้ที่โต๊ะ "นายมีอะไร??" ฉันถามสเวนที่นั่งคอตั้งหลังตรง เห็นกี่ที่แม่งก็ขำว่ะ "ไอ้คาเรน มึงเอานี่ไปไขโซ่ออกจากข้อเท้า" ผมไม่ตอบแต่เรียกไอ้คาเรน มันหันมามอง ผมจึงโยนกุญแจไปให้มัน มันรับและลุกขึ้นยืนไปไขกุญแจข้อเท้าให้ ผมก็อยากจะทำเองนะครับ แต่ทำไม่ได้ไง ฉันมองสเวนอย่างงงและพี่คาเรนก็ลุกขึ้นและเดินมาหาฉัน เขาก้มลงจะไขกุญแจฉันจึงรีบห้ามเขา "พี่คาเรน!! ไม่ต้องค่ะ โมนี่ทำเองได้" ฉันรีบร้องห้ามจึงพี่คาเรนเงยหน้าขึ้นมองและลุกขึ้นยืนส่งกุญแจให้ฉัน "ขอบคุณค่ะ" ฉันบอกขอบคุณและรับกุญแจจากพี่คาเรนและเดินกลับเข้าห้องนอนทันที พอเมียผมเดินออกไปไอ้คาเรนก็กลับมานั่งที่เดิม ไอ้ฟิวเวอร์แจกจ่ายขวดสาเกส่งให้พวกผมที่นั่งรอรับ "พวกมันมีหลอดดูดน้ำให้กูไหมว่ะ" ผมพูดขึ้นที่ไอ้ฟิวเวอร์ส่งขวดมาให้ผมสุดท้าย "พวกมึงจะให้กูแดกอย่างไรว่ะ!! ยกขวดเหล้าขึ้นซด​หรอไอ้สัส" ผมบอกทีี่พวกมึงนั่งนิ่งและมองมาที่ผม สายตาของพวกมันแบบว่า ’เป็นเหี้ยอะไรอีก’ "นั้นก็ไม่ต้องแดก" ไอ้ฟิวเวอร์พูดขึ้นและนั่งซดสาเกอย่างสบายๆ "ไม่ให้กูแดก พวกมึงทั้งหลายก็กลับไป" ผมออกปากไล่พวกมึง กูไม่ได้แดกพวกมึงก็ไม่ได้แดกเหมือนกัน "ได้ไงว่ะ!!! เหล้าพร้อมกับแกล้มพร้อม ทิ้งเสียดายของหมด" เสียงไอ้คาเรนรีบร้องขึ้นอย่างเสียดาย "ไปเอาหลอดให้กูหน่อย" ผมบอกพวกมึงให้ไปเอาหลอดมาให้หน่อย พวกมึงก็ยังไม่เก็ทอีกหรอว่ะ "มึงจะเอาทำไมว่ะ" ไอ้คาเรนถามอย่างสงสัย ไอ้นี้มึงโง่หรือบ้าว่ะ ถามมาได้ว่าจะเอาหลอดไปทำอะไร "มึงดูสภาพกูคงยกซดได้หรอว่ะ" "เออ รอแปบ!!" ไอ้ฟิวเวอร์พูดเสร็จก็ลุกขึ้นและเดินไปหาหลอดให้ผมที่ครัว ไม่นานมันก็มาพร้อมหลอดและส่งมาให้ผม 18:00 น. ตอนนี้พวกเพื่อนผม 2 คนหลับคาขวดเหล้าไปล่ะ นั้นก็คือ ไอ้เหี้ยคาเรนและไอ้เหี้ยฟิวเวอร์ ส่วนไอ้เปเปอร์ก็นั่งดื่มสบายๆชิวๆ พวกผมนั่งดื่มกันตั้งแต่เที่ยงวันยัง6 โมงเย็น ข้าวปลากไม่แดกกัน ส่วนอีเมียมันก็แวะมาดูมาถามบ้าง "กลับเลยไหมหรือจะนอนนี้" ผมหันไปถามไอ้เปเปอร์ที่มันยังไม่หลับไปพร้อมไอ้สองตัวที่นอนอยู่ "นอนนี้ล่ะ!! เริ่มมึนหัวแล้วด้วย" ไอ้เปเปอร์หันมาตอบและส่ายหัวเล็กน้อยไล่ความมึน "เออ!! มาช่วยกูลุกหน่อย" ผมบอกและขอให้มันช่วยพยุงผมลุกขึ้น มันพยักหน้าและลุกขึ้นเดินมาพยุงผมลุก และพอมันจับผมลุกเสร็จก็ล้มตัวลงนอนที่พื้นข้างไอ้คาเรนที่นอนอยู่ ผมเดินออกมาห้องนั่งเล่นตรงไปที่ประตูห้องนอน ก๊อก ก๊อก ก๊อก ก๊อก ผมเคาะประตูเรียกคนข้างในให้มาเปิดประตูให้ เงียบครับ ผมจึงเริ่มเคาะเสียงดังขึ้นจึงทำให้ไอ้พวกเหี้ยที่นอนกันอยู่ตะโกนด่าออกมา "ไอ้สัส!!! เคาะหาพ่องมึงหรอว่ะ!!!" เสียงไอ้คาเรน "หนวกหูเว้ยย!!!! กลับไปเคาะที่ห้องมึงนู่น" ตามด้วยเสียงไอ้ฟิวเวอร์ มึงจะให้กูกลับไปไหมว่ะ นี้มันห้องกูเว้ย!!! "ไอ้สัส!! มึงจะเสียงดังทำเหี้ยอะไรว่ะ" เสียงไอ้คาเรน "มึงก็อุดหู​ไปดิ่ว่ะ" เสียงไอ้ฟิวเวอร์ดังขึ้น โอ้ยย!! พวกมึงก็เงียบปากกันดิ่ กูจะนอน"  ตามด้วยเสียงไอ้เปเปอร์พูด ตอนนี้คนนห้องนั่งเล่นมันทะเลาะและกัดกันล่ะครับ ผมเลิกสนใจพวกมันและเคาะประตูต่อ ก๊อก ก๊อก ก๊อก "หยุดเคาะ ไอ้เหี้ยสเวน!!!!!!!!!!!!" ไอ้ฟิวเวอร์ ไอ้คาเรน ไอ้เปเปอร์ เสียงตะโกนพร้อมกันของคนในห้องนั่งเล่น ที่นอนกันอยู่ ผมจึงหยุดเคาะและหากุญแจห้องมาไขแต่ลืมไปอีเมียมันเก็บไว้ คงต้องสะเดาลูกบิดเหมือนเมื่อคืน ผมที่กำลังหากิ๊บดำมาสะเดาแต่อีเมียมันดังเปิดมาก่อน ผมจึงเลิกหาและยืนมองอีเมียมัน "มีอะไร??" ฉันถามสเวนขึ้นที่เปิดประตูแล้วเจอเขายืนอยู่ "พี่ขอนอนด้วยคนสิ่ครับ" ผมรีบขออีเมียมันนอนในห้อง คืนนี้อยากนอนกอดเมียให้หายคิดถึงไปเลย "นอนที่โซฟาที่ห้องนั่งเล่นก็ได้" "พวกเพื่อนพี่นอนกันเต็มแล้ว" ผมรีบบอก ผมรู้เดี๋ยวมันก็หาข้ออาจไล่ผมไปนอนห้องนั่งเล่น "นอนพื้นก็ได้ เดี๋ยวเอาหมอนผ้าห่มให้" "โอ้ยยยย!! ยืนอยู่ดีๆรู้สึกเจ็บคอเฉยๆเลยว่ะ" ในเมื่อขอดีๆอีเมียมึงไม่ยอม ผมเลยแก้ร้องบ่นเจ็บคอที่โดนมันเตะเมื่อคืน "โอ้ยยย!! คอหักไปแล้วมั้ง" มันนิ่งครับ สงสัยแอคติ้ง​ของผมมันยังดูมั้ง "เพราะใครทำก็ไม่รู้เนอะ อีเมีย!! เนอะ" "โอ้ยยย!! เจ็บบ.." "พอๆๆ เข้ามานอนได้" ฉันถึงกับยอมแพ้ ถ้าไม่ยอมมัน มันคงร้องเจ็บคอทั้งคืน ฉันเปิดทางให้เขาเข้ามา สุดท้ายอีเมียผมก็ยอมให้ผมเข้าห้อง 55555!!! ----------------------------------------- ​....อีพี่มึงไปเรียนการแสดงที่ไหนค่ะ แอคติ้ง​มึงมาเต็มมากกค่ะ.......... คอแทบหักต้องอ้อนให้คุ้มที่เจ็บตัว......