ปลดล็อค - 37

​ ฉันสเวนและพวกเพื่อนๆของเขาก็นั่งทานกันเสร็จ พวกพี่เปเปอร์และพี่ฟิวเวอร์อาสาเก็บถ้วยไปล้าง ส่วนพี่คาเรนไปเข้าห้องน้ำ เธอจึงหันไปคุยกับสเวนที่นั่งดูดน้ำอยู่ "บ่าย โมนี่จะพาพี่ไปหาหมอ" ฉันบอกสเวน พอเขาได้ยินก็หยุดดูดน้ำ เขาควรจะไปหาหมอมันจะได้หาย จะได้ต้องมาไม่ลำบากพวกเพื่อนๆเขา เพราะพวกเพื่อนๆเขาคงไม่มานอนอยู่ดูแลช่วยฉันพยุงเขาไปอาบน้ำ แต่งตัวหรือเข้านอนได้ตลอดเวลา "ก็ดีเหมือนกัน ทำอะไรก็ลำบากไปหมด" ผมตอบโมนี่อย่างเห็นด้วย ผมควรว่าไปหาหมอจะได้หาย 13:00 น. โรงพยาบาลแห่งหนึ่งในกรุงเทพ ​ ฉันขับรถพาสเวนมาโรงพยาบาลแห่งหนึ่งในตัวเมือง ก่อนจะจอดรถที่หน้าโรงพยาบาลและบุรุษพยาบาลก็เข็นรถเข็นให้เขานั่ง "เป็นไรมาครับ" บุรุษพยาบาลหันมาถามฉันที่ยืนมาช่วยจับรถให้เขานั่ง "ตอนแรกเขาคอน่าจะเคล็ด" ฉันบอกอาการน่าเป็นของสเวนให้บุรุษพยาบาลที่ยืนทำหน้างง "พากูไปหาหมอได้แล้ว!!!" ผมรีบบอกให้ไอ้บุรุษพยาบาลพาผมไปหาหมอได้แล้ว ส่วนเมียผมมันก็ไปหาที่จอดรถ ผมถูกเข็นมาที่จุดเช็คประวัติที่มีนางพยาบาลนั่งอยู่ พอเธอหันมาเห็นผมก็ส่งยิ้มหวานมาให้ "ชื่ออะไรค่ะ" ผมไม่ตอบและส่งบัตรประชาชนและบัตรโรงพยาบาลไปให้เธอ นางพยาบาลรับและพิมพ์นู่นนี้นั้น และก็ยังพยายามเหลือบมามองหน้าผมเป็นระยะ "คุณวรภัทร เป็นอะไรมาค่ะ" นางพยาบาลถามเสียงหวานและส่งยิ้มหวานมาให้ผม "โดนเมียเตะก้ามคอมาครับ" ผมจึงตอบความจริงออกไปจึงนางพยาบาลถึงกับทำหน้าจ๋อยไปเลย​ แต่ก็ยังคงยิ้มหวานและกลับไปสนใจหน้าจอต่อ ผมเช็คประวัติรอเข้าห้องตรวจไม่นานอีเมียของผมมันก็เดินเข้ามาหาผมที่นั่งรออยู่ "ตรวจยัง??" เธอที่เดินมาจากที่จอดรถกว่าจะมีที่ก็หาวนไปเถอะ ก่อนจะเดินเข้ามาเห็นสเวนที่นั่งอยู่ที่รถเข็นจึงถามเขา "ยังไม่ได้ตรวจ!! ทำไมมาช้า" ผมตอบคำถามเธอและถามเธอกลับว่าทำไมมาช้า ไปหาที่จอดรถหรือไปสร้างมันกันแน่ "ก็วนหาที่จอดไง กว่าจะได้มันก็นานแบบนี้ล่ะ" "เชิญ คุณวรภัทรที่ห้องตรวจด้วยค่ะ" เธอที่บอกสเวนก็มีเสียงนางพยาบาลเดินเข้ามาตาม ทำให้เธอต้องหยุดพูดและยกมือขึ้นนางพยาบาลก็กำลังจะเข็นรถ "ฉันรอข้างนอกนะ" เธอบอกเขาและนั่งรออยู่นอกห้อง ผมที่ถูกนางพยาบาลเข็นรถให้เข้ามาที่ห้องตรวจที่มีคุณหมอนั่งดูประวัติคนไข้อยู่ "เอ้า!! คุณวรภัทร" พอคุณหมอเงยหน้าขึ้นมองมาที่ผม ผมและคุณหมอถึงกับตกใจ นี่มันหมอที่ตรวจน้องชายกูนี่หว่า "สวัสดีครับหมอ" ผมยกมือไหว้สวัสดีคุณหมอและคุณหมอก็ยกมือไหว้ตอบ "วันนี้เป็นอะไรมาครับ" คุณหมอถามอาการวันนี้ที่ผมมาหาหมอ "โดนเมียเตะก้ามคอมา" ผมบอกคุณหมอ จึงคุณหมอถึงกับหันมามองหน้าผมทันที "ตอนแรกคอผมเคล็ดและเอียง แต่ตอนนี้โดนไอ้เพื่อนเลวจับดัดจึงมีสภาพคอตั้งแบบนี้" ผมอธิบายให้คุณหมอเข้าใจกับสภาพที่เป็นอยู่ตอนนี้ "พอจะหันไปมาได้ไหมครับ" "ไม่ได้ครับ" ผมบอกหมอไป หมอพยักหน้าและเขยิบเข้ามาใกล้ผมและเอามือสองข้างมาจับหัวและจับหันเสียงดัง กรอดดด!!! "โอ้ยยยย ทำอะไรว่ะ กูเจ็บนะเว้ย!!!" ผมร้องตกใจเสียงดังที่หมอแม่งจับหัน "ขอโทษครับ!! อดทนหน่อยนะครับ" กรอดดด!!! "โอ้ยยยยย!!!! คอกู" จากหันไปซ้ายตอนนี้ให้หันกับมาทางขวา "ไหนลองหันดูครับ" พอหมอพูดเสร็จ ผมก็ลองหันซ้ายขวา ก็หันได้แต่ก็มาอาการปวดอยู่บ้างเล็กน้อย (คำเตือน !! ถ้ามีอาการคอเคล็ด ไม่ควรดัดคอในขณะที่คอเคล็ดนะคะ) "มันจะมีอาการเจ็บอยู่บ้าง ให้หาอะไรมาประคบร้อนประคบเย็น​ และหมอจะจัดยาแก้ปวด ยาแก้อักเสบ และยาทา" พอหมอจดใบสั่งยาและสั่งให้ผมและนางพยาบาลก็เข็นออกมาจากห้องตรวจ ฉันที่บอกสเวนว่าจะนั่งรอเขาข้างนอก ฉันหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเล่นและตอบแชทกลุ่ม #กลุ่มชะนีคนไร้ผัว ​ รีซี่ : ฮัลโหล!!! อีชะนีทั้งหลายตายกันยัง ส้มหวาน : อีกระเทยปากเสีย ถ้าอยู่ใกล้ตีนกูนะ จะเตะให้ รีซี่ : ว้ายย!! อีชะนีป่าเถือน และอีโมนี่และอีแอปเปิ้ลอยู่กันไหนหรือตายคาอกผัวกันไปแล้ว อีดอก!!! กูยังไม่ตายเว้ย : ฮาโมนี่ รีซี่ : ตั้งแต่วันที่ไปหาแกที่ห้องพี่สเวนวันนั้น ก็ไม่เห็นหัวเลยนะอีโมนี่ รีซี่ : พวกมึงทั้งหลายชอบทิ้งกูกัน สงสัยกูต้องเปลี่ยนชื่อกลุ่มแล้วว่ะ ว่า ​#อีชะนีคนติดผัว ใครติดผัว อีรี่ซี่!! : ฮาโมนี่ ส้มหวาน : ใครว่ะ!!! กูไม่มี๊ รีซี่ : แหม!!! อีดอก เอาเถอะจะช้าจะเร็วพวกมึงก็มีผัวกันหมดแล้ว รีซี่เสียใจค่ะ ส้มหวาน : เรื่องของมึงเลย อีรี่ซี่!! ว่างๆพวกเราออกมาเจอกันป่ะ ไม่เจอกันนานๆๆมากแล้ว รี่ซี่ : มึงมีความคิดดีๆกับเขาก็วันนี้ล่ะ อีเถือน รี่ซี่เห็นด้วยค่ะ และมึงล่ะอีโมนี่ กูยังไม่แน่ใจว่ะ : ฮาโมนี่ รี่ซี่ : ติดผัว!!! ส้มหวาน : ติดผัว!!! ไม่ใช่เว้ย!!! คงต้องรอให้สเวนหายก่อน : ฮาโมนี่ รี่ซี่ : ผัวกูเป็นอะไรค่ะ!!?? ส้มหวาน : -____- คอเคล็ด กูไปล่ะบาย : ฮาโมนี่ เก็บโทรศัพท์และลุกขึ้นเมื่อเห็นนางพยาบาลเข็นรถเข็นที่สเวนนั่งอยู่ออกมาจากห้องตรวจ ฉันเดินไปรับรถเข็น "นี้ค่ะ ใบสั่งยา" "ค่ะ" ฉันรับใบสั่งยาจากนางพยาบาลและเข็นรถให้เขานั่งรอแถวทางเข้าโรงพยาบาล "เดี๋ยว โมนี่ไปเอายามาให้" ฉันบอกสเวนและเดินไปรับยาและจ่ายแต่ต้องหยุดชะงักและหันกับไปมองเขาที่ลุกขึ้น "ไม่ จะไปด้วย" ผมลุกขึ้นยืนและเดินตรงไปหาเธอ ผมเดินไปจับมือโมนี่และเดินมาที่ห้องรับยาและวางใบสั่งยาและบัตรโรงพยาบาล ไม่นานนางพยาบาลก็เรียกชื่อผมแต่โมนี่กับลุกขึ้นไปเอาและเดินไปช่องจ่ายเงิน พอจ่ายเงินเสร็จเธอก็เดินมานั่งลงข้างๆผม "ได้คิวรับยาที่เท่าไร" ผมถามโมนี่ขึ้นเมื่อเห็นว่าเธอเดินมานั่งลงข้างๆผม เธอหันมามองผมและส่งใบคิวที่มีรอยปั้มสีแดง​ ที่เขียนว่า ’จ่ายแล้ว’ "คิวที่ 16" ผมพึงพำและมองจอที่จะขึ้นเลขคิวเพื่อรับยา ตอนนี้ คิวที่ 10 แล้ว เหลืออีก 5 คิวก็จะถึงคิวผม ไม่นานก็ถึงคิวผม ผมและโมนี่ลุกขึ้นยืนพร้อมกันเเละเดินไปที่ช่องรับยา นางพยาบาลจะถามนามสกุล ผมก็บอกนามสกุลตัวเองและนางพยาบาลก็บอกวิธีการทานเวลาไหนตอนไหน ผมและอีเมียพากันเดินออกมาที่ลานจอดรถ และโมนี่ก็ให้ผมนั่งลงที่ข้างๆคนขับและเธอก็เดินไปขึ้นรถอีกฝั่งและขับรถออกจากโรงพยาบาลมุ่งหน้ากลับคอนโดผมทันที 1 เดือนผ่านไป ​ 18:30 น. หลังจากที่ฉันพาสเวนไปหาหมอและดูแลเขาช่วงที่เขาต้องทายาที่คอ จัดยาให้เขาทานอีก ถ้าไม่บอกไม่สั่งเขาก็จะไม่กินไม่ทาน ตอนนี้อาการปวดอาการเจ็บของเขาก็หายดีมากแล้ว และวันนี้ฉันนัดเจอพวกส้มหวานและรี่ซี่ที่ห้างสรรพสินค้า ว่าจะเดินซ็อปเดินเที่ยวและกินกัน แต่ฉันต้องบอกสเวนมันก่อนถึงจะไปได้ไม่อยากให้เขาเป็นห่วง นั้นก็เดินไปขอเลยล่ะกัน "สเวน!! โมนี่ขอไปซื้อของกับพวกเพื่อนนะ" ฉันเดินเข้าของสเวนที่กำลังนั่งดูบอลกับพวกเพื่อนเขาอยู่ "ไปอย่างไร ใครมารับมาส่ง" ผมที่นั่งดูบอลอยู่จึงหันไปถามอีเมียที่จะขอออกไปซื้อของกับพวกเพื่อน "เดี๋ยวส้มหวานมารับ" ฉันบอกเขาและเดินไปอาบน้ำแต่งตัวรอพวกมันมารับ ถ้ายืนคุยกับสเวนคงจะไม่ได้ไป ฉันจึงเดินเข้าไปในห้องนอน หยิบผ้าขนหนูและเดินเข้าห้องน้ำ ไม่นานฉันก็เดินออกมาจากห้องน้ำและตรงไปที่ตู้เสื้อผ้าและแต่งตัว "กลับกี่โมง!!??" ผมที่เห็นอีเมียพูดเสร็จก็เดินกลับเข้าห้องนอนเพื่อจะไปอาบน้ำ ไม่นานมันก็เดินออกมาผมจึงรับถาม "ไม่รู้อ่ะ" ฉันบอกออกไปและหยิบกระเป๋าโทรศัพท์ พอจะใส่มันเข้าไป สเวนกับแย่งไปและส่งโทรศัพท์เขาใส่กระเป๋าฉัน "สเวน!! นายจะเอาโทรศัพท์นายมาใส่กระเป๋าฉันทำไม เอาโทรศัพท์ฉันคืนมา" ฉันโวยวายเสียงดังที่สเวนแย่งโทรศัพท์ของฉันและยังเอาของเขามาใส่กระเป๋าฉันอีก "เอาของกูไปใช้ และกูจะเอาโทรศัพท์มึงโทรหา" ผมบอกและดันหลังเธอออกไปประตูห้อง พอเปิดออกก็เห็นส้มหวานยืนรออยู่ "เดี๋ยวจะโทรหาเป็นระยะ และรับด้วย" ผมบอกอีเมียมัน มันพยักหน้าและเดินออกไปพร้อมน้องส้มหวาน ผมปิดประตูและเดินกับมาที่ห้องนั่งเล่นที่พวกเพื่อนผมมันนั่งดูอยู่ ฉันและยัยส้มหวานเดินตรงมาที่ลิฟท์และกดลงมาชั้นล่าง ไม่นานลิฟท์ก็เปิดออกพวกเราก็เดินออกมาและเดินตรงไปที่รถที่อีรี่ซี่นั่งรออยู่ "มากันแล้วหรอ อีชะนี!!" เสียงอีรี่ซี่พูดขึ้นหลังจากที่ฉันและยัยส้มหวานเดินเข้ามานั่งกันที่รถ ยัยส้มหวานนั่งข้างหน้าข้างอี่รี่ซี่ "ก็มาแล้วนี้ไงค่ะ เลิกบ่นและก็ขับรถไปค่ะ" ฉันบอกและสั่งให้มันขับรถ จะได้ช้อปปิ้งและหาอะไรทานกันด้วย "ค่ะ ได้ค่ะ คุณหญิงฮาโมนี่ อีดอกก!!!" อีรี่ซี่พูดและด่าฉัน ฉันก็หัวเหราะออกมาและมันก็ขับรถออกจากคอนโดสเวนทันที ​#อีกด้านหนึ่ง..... ​ "ฮัลโหล!! ฉันโรส!!" ฉันและพวกเพื่อนขับรถมาจอดที่คอนโดของสเวนและเห็นพวกเพื่อนและอีโมนี่เดินขึ้นรถไป ฉันจึงหยิบโทรศัพท์ขึ้นโทรหาคนๆหนึ่ง ไม่นานเกินรอคนที่ฉันโทรหาเขาก็รับสายทันที่ (ว่าไง จ้าโรส) "อีโมนี่ มันออกจากคอนโดสเวนมาแล้ว นี่ละโอกาสของพวกเรา" ฉันบอกและตอนนี้ยัยฟ้าใสก็กำลังขับรถตามรถเพื่อนอีโมนี่มันอยู่ (งั้นหรอ นั้นพวกเธอก็แอบตามมันไป) "ไม่บอกฉันก็ตามมันไปอยู่แล้ว" ฉันบอกและกดวางสายไปทันที ตาของฉันเอาแต่จับจ้องมองที่รถของอีโมนี่ไม่วางตา คืนนี้ล่ะ อีโมนี่ กูจะทำให้มึงจดจำไม่มีวันลืม!!! "แกๆ!! กูว่าพวกเราถูกตามว่ะ" อีรี่ซี่ที่กำลังขับรถจึงพูดขึ้นและมองที่กระจกหลัง "มึงคิดมากไปหรือป่าวว่ะ เออว่ะ!!" เสียงยัยส้มหวานพูดขึ้นและหันไปมองที่หลังรถก็เห็นรถเก๋งสีดำขับตามมา "เอาไงต่อดีว่ะ" ฉันถามอยากขอความคิดเห็นที่ตอนนี้มีรถกำลังขับตามพวกฉันมา ไม่นานจะถึงห้างอยู่ พร้อมอีรี่ซี่ขับรถเลี้ยวเข้าห้างสรรพสินค้า แต่รถคันนั้นกับขับตรงไป "ไม่ตามมาแล้วว่ะ กูคงคิดมากไปว่ะ" อีรี่ซี่บอกและขับรถวนหาที่เจอรถ แต่ฉันก็รู้สึกไม่ดีเลยที่มีคนขับรถตาม ห้างสรรพสินค้า KJ ​ ​ไม่นานพวกเราก็มาถึงและวนหาที่จอดสุดท้ายก็ได้ที่จอดพวกเราก็ลงจากรถและเดินเข้าไปให้ห้างสรรพสินค้า "หิวว่ะ!! กินอะไรดี" เสียงยัยส้มหวานพูดขึ้นหลังจากเดินเข้ามาในตัวห้าง พวกฉันหยุดเดินและใช่ความคิดว่าจะกินอะไร "ชาบู" ฉัน "ชาบู" รี่ซี่ "ชาบู" ส้มหวาน ในเมื่อพวกเรามีความคิดเห็นตรงกันจึงเลือกที่จะทานชาบูกัน พวกฉันจึงเดินไปที่ร้านชาบูที่อยู่ชั้น 3 พวกฉันเดินตรงไปที่ลิฟท์และกดชั้น 3 ำไม่นานลิฟท์ก็เปิดออกเมื่อมาถึงชั้น 3 พวกเราก็เดินออกมาจากลิฟท์และเดินตรงไปที่ร้าน ร้านชาบู ​ ฉัน ส้มหวาน รี่ซี่ เดินมาหยุดที่หน้าร้านและเดินเข้าไป ไม่นานก็มีพนักงานต้อนรับและพาพวกเราไปนั่งที่โต๊ะวาง "จะรับน้ำอะไรค่ะ" "ใสกับปลาค่ะ" ฉันบอกพนักงานและไม่นานพนักงานก็เดินมาพร้อมหม้อน้ำชุบที่ฉันสั่ง พวกเราก็เลือกดูชุดอาหารและเลือกไม่นานอาหารก็วางเต็มโต๊ะ พวกเราก็จัดการทานกันและพูดคุยกัน ไปมาเสียงดังจึงคนในร้านพากันหันมามอง แต่พวกฉันไม่แค่ไม่สนใจแต่ก็จะลดเสียงลงบ้าง พวกเราทานจึงหมดและนั่งรอให้มันย่อย ฉันและรี่ซี่ส่งเงินที่ต้องจ่ายให้ยัยส้มหวาน มันรับไว้และหันมามองฉันและรี่ซี่ ฉันและรี่ซี่พยักหน้าและยัยส้มหวานก็ลุกขึ้นยืนและเดินไปจ่ายเงินฉันและรี่ซี่จึงรีบลุกตามแฃะเดินตามหลังมัน "ไปไหนก่อน" เราเดินออกมาจากร้านชาบู อีรี่ซี่จึงถามพวกฉันขึ้น "ช้อปปิ้ง ให้อาหารชาบูมันย่อยและไปกิบบิงซูต่อ" ฉันบอกพวกมันและพากันเดินช้อปปิ้ง เลือกซื้อเสื้อผ้า รองเท้า กระเป๋า ปิดท้ายด้วยเครื่องสำอาง ฉันที่กำลังเลือกซื้อเครื่องสำอางอยู่นั้นกับได้ยินเสียงโทรศัพท์ในกระเป๋าดังขึ้น ​#096580xxxx ​ ​ฉันหยิบโทรศัพท์ของสเวนขึ้นมาดูก็เห็นเบอร์ตัวเองโทรเข้ามา ฉันจึงกดรับสายเข้า (อยู่ไหน กลับยัง จะกลับตอนไหน) พอกดรับสายเสียงของสเวนก็พูดขึ้นมาทันที ไม่รอให้กูบอกฮัลโหลก่อนหรือไงว่ะ "ห้าง ยัง กินบิงซูเสร็จกลับเลย" ฉันรีบบอกสเวนไป (กลับบ้านเดี๋ยวนี้ ไม่ต้องกิน เดี๋ยวพาไปกินเอง) "ไม่!!!"​ ฉันบอกสเวนเสร็จก็กดวางสายเขาไปทันทีและกดปิดเสียงใส่กระเป๋าและเดินเอาลิปสติกสีชมพูและสีส้มไปจ่ายเงิน "เป็นไรค่ะ ผัวตามหรอ!!" พอฉันเดินออกมาจากร้านอีรี่ซี่ที่เห็นหน้าหงุดหงิดของฉันจึงแซวขึ้นมา "เออ!!! ไปกินบิงซูกัน" ฉันบอกอีรี่ซี่และส้มหวานให้รีบไปกินบิงซูกัน ตั้งแต่ฉันกดวางสายเขาไป ตอนนี้โทรศัพท์ในกระเป๋าฉันสั่นไม่หยุดเลย "จะรีบไปไหนว่ะ ร้านมันไม่หายไปไหนหรอ" เสียงยัยส้มหวานตะโกนไล่หลังฉัน "รีบมาเถอะมึง ผัวอีโมนี่โทร หึหึ" อีรี่ซี่หันไปเร่งยัยส้มหวานให้รีบเดินตามฉันมาอีกคน ร้านบิงซู ​ พวกฉันเดินเข้ามาในร้านและพนักงานก็ส่งเมนูอละยืนรอรับออเดอร์จากพวกฉัน "เอาอันนี้" ฉัน "เอาอันนี้" ตามด้วยเสียงยัยส้มหวาน "เอาอันนี้" สุดท้ายเสียงอีรี่ซี่ พนักงานรับออเดอร์และเก็บสมุดเมนูไป ไม่นานพนักงานก็เดินมาเสริฟ์ที่โต๊ะพวกฉัน ฉันและส้มหวานสุดท้ายรี่ซี่ พวกเราลงมือทานกัน เธอรู้สึกเป็นกังวลแปลก มันรู้สึกอยากกลับแล้ว ฉันนั่งทานบิงซูเสร็จและยกแก้วน้ำขึ้นดื่มและเริ่มรู้สึกปวดฉี่อยากจะเข้าห้องน้ำ จึงส่งเงินให้ส้มหวานและบอกพวกมันว่าจะไปเข้าห้องน้ำ ฉันลุกขึ้นยืนและเดินออกจากร้านไปหาห้องน้ำที่อยู่อีกฝั่งกับร้าน ฉันเดินอ้อมไปอีกฝั่ง​และเห็นป้ายห้องน้ำ ฉันเดินเข้าไปในห้องน้ำ ทำธุระส่วนตัวเสร็จก็เดินออกมาล้างมือ ในระหว่างที่ฉันล้างมืออยู่ "ไงจ้า น้องโมนี่" ฉันได้ยินเสียงทักของคนเข้ามาใหม่ ฉันจึงหันกับไปมองก็ตกใจ อีพี่โรส ฉันไม่ได้ตกใจที่เจออีพี่โรสมันแต่ตกใจหน้ามัน "คงจะตกใจซิ่นะที่เจอหน้าพวกฉัน" ฉันที่มองหน้าอีพี่โรสจึงหันไปมองตามเสียงก็ต้องตกใจเข้าไปอีก อีพี่แจน หน้าพี่เขาจากสวยๆตอนนี้มีแผลเป็น แต่ดูๆและหน้าพวกมันมีแต่รอยฟกช้ำดำแดงแต่อีพี่แจนนี้คงจะโดนหนัก "สวัสดีค่ะ พวกพี่ไม่เจอกันนานเปลี่ยนไปเยอะ" ฉันบอกและยิ้มหวานใสซื่อไปให้พวกพี่เขา "จ้า!! ที่พวกกูเป็นแบบนี้ก็เพราะมึง" พี่แจนพูดเสร็จก็เดินตรงเข้ามากระชากหัวของฉัน คิดว่ากูจะยอมมึงหรอ เพียะ!!! เพียะ!!! "กริ๊ดดดด!!!" เสียงอีพี่แจนกรีดร้องด้วยความตกใจที่โดนฉันตบหน้าไปสองที จึงทำให้มันปล่อยหัวฉัน "อีโมนี่ มึงตบเพื่อนกู" พอฉันจะเดินเข้าไปกระชากหัวอีพี่แจนมัน พวกเพื่อนเขาก็พุงเข้ามา ฉันจึงถีบอีพี่ฟ้าใสจึงนางล้มลงไปกองกับพื้น และอีพี่ลินดาก็เดินเข้ามากระชากหัวฉันและเหวี่ยงฉันให้ชนกับกําแพง​ และอีพีี่โรสและอีพี่แจนก็ตามมาตบฉัน เพียะ!!!  เพียะ!!! เพียะ!!! เพียะ!!! ฉันที่ถูกรุมตบอยู่ ถ้าปล่อยไว้ฉันคงตายแน่ ฉันจึงต้องจับมืออีพี่โรสและลุกขึ้นถีบอีพี่แจน ฉันจึงหันมาตบอีพี่โรส เพียะ!!! เพียะ!!! เพียะ!!! เพียะ!!! เพียะ!!! เพียะ!!! ฉันตบอีพี่โรสไม่ยั้งมือ​จึงมันเลือดกบปาก ฉันจึงขึ้นคร่อมอีพี่โรสและพวกเพื่อนของนางก็เข้ามาช่วย ผ๊วะ!!! จึงฉันรู้สึกเจ็บที่หัวและหันไปมองอีพี่แจนที่ถือไม้ตีที่หัวของฉัน ฉันจึงล้มตัวลงนอนหมดสติไป และฉันก็ไม่สามารถรับรู้อะไรอีกเลย "หึหึ!! สภาพพวกเธอเหมือนไปฟัดกับหมามาเลย" เสียงผู้หญิงเดินเข้ามาในห้องน้ำและก้มลงมองคนที่นอนสงบอยู่ที่พื้น "เธอเป็นใคร เธอไม่ใช่คนที่พวกฉันเจอที่ผับดิ่" "หึหึ!! พวกเธอไม่ต้องรู้หรอ รู้แค่ว่ามีศัตรูคนเดียวกัน" ผู้สาวพูดเสร็จก็เดินออกไปตามใครบ้างคนเข้ามา "พี่ซันค่ะ นี่ของขวัญจาก ?? ค่ะ" พอเธอเปิดประตูให้ผู้ชายที่ชื่อว่าซันเข้ามาให้ห้องน้ำ พวกนั้นจัดการทำความสะอาดตัวอีโมนี่และใส่ชุดใหม่สีแดงและเอาหมวกคุมหัวและอุ้มออกไปทันที "พวกเธอก็พากันไปหาหมอส่วนอีโมนี่ฉันจัดการต่อเอง" เธอพูดเสร็จก็เดินออกไปจากห้องน้ำทันที ----------------------------------------- ​......ต๊ายยยยยแล้ววว !!!! ถึงน้องโมนี่จะสู้ตายแต่สุดท้ายก็โดนอุ้มตัวไปแล้วจึงได้...... จะเกิดอะไรขึ้นติดตามรออ่านได้เร็วนี้