ปลดล็อค - 38

​อีกด้านหนึ่ง..... ​ พวกเพื่อนฮาโมนี่ที่ตอนนี้ออกมารอเธออยู่ที่หน้าร้านบิงซู "ทำไมมึงไปนานจังว่ะ!!" เสียงยัยรี่ซี่พูดขึ้นที่ตอนนี้พวกรากำลังจะเดินไปที่ห้องน้ำ "มึงอาจจะถ่ายหนักก็ไปได้" ฉันจึงบอกอีรี่ซี่และเราก็ยืนรอยัยโมนี่ ​ ​​ ​10 นาทีผ่านไป ​ "กูว่ามันนานไปล่ะ มันจะถ่ายให้หมดไส้หมดพุงหรือไงว่ะ" อีรี่ซี่ที่ตอนนี้มันพึ่งเดินไปซื้อน้ำกลับมาไม่เห็นอีโมนี่ "เดี๋ยวกูเข้าไปดู" ฉันบอกอีรี่ซี่และกำลังเดินเข้าไปให้ห้องน้ำเสียงโทรศัพท์ดังขึ้น ​#ยัยฮาโมนี่ ​ พอฉันหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูก็เห็นเบอร์คนที่ฉันและรี่ซี่ยืนรอกันอยู่ ฉันจึงกดรับสายทันที "ฮัลโหล ยัยโมนี่อยู่ไหนว่ะ กูกับอีรี่ซี่รอมึงอยู่" (ฮัลโหล!!) เสียงผู้ชายนี้ว่ะ ฉันจึงเอาโทรศัพท์ออกจากหูและก้มลงมองดูก็เป็นเบอร์ยัยโมนี่นี้หว่า (ฮัลโหล น้องส้มหวานพี่สเวนเอง) "ฮัลโหลค่ะ พี่ทำไมถึงเอาเบอร์โมนี่โทรมาค่ะ หรือมันกลับห้องไปแล้ว" (ป่าว!! พี่แลกโทรศัพท์กัน โมนี่ยังไม่กลับมาเลย พวกน้องจะกลับกันเมื่อไร??) "นี้ว่าจะกลับแล้วค่ะ รอโมนี่เข้าห้องน้ำอยู่" "มึง!!! มันนานไปแล้วมันเข้าไปดู เดี๋ยวกูคุยกับผัวกูเอง อุ๊ย!! พี่สเวนเอง" อีรี่ซี่บอกและขอโทรศัพท์ ฉันจึงพยักหน้าและส่งโทรศัพท์ให้อีรี่ซี่ ฉันจึงเดินตรงเข้าไปในห้องน้ำและเดินดูทุกห้องกับไม่เจอ ยัยโมนี่มันหายไปไหนว่ะ เอาไงดีว่ะ ในเมื่อหามันตามห้องต่างๆไม่เจอ ฉันจึงรีบวิ่งหน้าตื่นออกมาหาอีรี่ซี่ที่ยืนคุยกับพี่สเวน อีรี่ซี่หันมามองฉันที่วิ่งตรงมาหามัน "เป็นอะไรย่ะ อีเถือนวิ่งหน้าตั้งมาเชียว" "แค่ก!! ยัยโมนี่ แค่ก!! โมนี่มัน" "โอ้ยย อีดอกพูดเหี้ยอะไรของมึงนี้" "แปบๆ ยัยโมนี่มึงไม่ได้อยู่ในห้องน้ำเว้ย" ฉันที่ยืนหายใจเข้าหายใจออกและพูดมัน จึงมันตกใจและยังเสียงคนในสายอีก "มันหายไปไหนว่ะ มึงหาดีแล้วหรอ" (เมียกูหายไปไหน!!!! ใจเย็นไอ้เหี้ยสเวน กูไม่เย็นแล้วปล่อยกู เฮ้ย!! กูบอกให้ใจเย็นไงว่ะ กูก็บอกแล้วไงว่ะกูไม่เย็นแล้ว ไอ้เปเปอร์มึงมาช่วยกูดิ่ ไอ้เหี้ยมันจะนั่งสูบบุหรี่อีกนานไหมว่ะ) เสียงให้สายตอนนี้กำลังจะทะเลาะกันอยู่ ช่างเรื่องพวกพี่เขา ตอนนี้เอาเรื่องอีโมนี่ก่อน "เราลองหามันรอบๆแถวนี้ตอน เผื่อมันอยู่" พวกฉันพอตัดสินใจได้แล้วจะตามหา ฉันกับรี่ซี่เลยแยกกันตามหา ฉันเดินหาตั้งชั้น สามลงไป ส่วนรี่ซี่ชั้นสี่ขึ้นไป ฉันเดินหารอบๆแต่ก็ไม่เจอมัน พแจะหยิบโทรศัพท์โทรบอกรี่ซี่ก็ลืมไปว่า โทรศัพท์อยู่ที่มัน เอาไงดีว่ะ นั้นรอแม่งแถวนี้ ฉันยืนรออีรี่ซี่ก็เห็นพวกพี่สเวนเดินเข้ามาหน้าตานี้บูดบึ้ง​ จนฉันไม่กล้าเดินเข้าไป จึงพี่ฟิวเวอรหันมาเห็นฉันยืนก็บอกพวกเพื่อนๆให้เดินตรงมาที่ฉันยืนอยู่ ผมตั้งแต่ที่อีเมียของผมกดวางสายไป ผมก็พยายามเอาแต่โทรหาอีเมียมัน มันก็ไม่ยอมรับสายผมเลยซักสายเดียว จึงผมหมดความอดทนจึงต้องโทรหาน้องส้มหวานเพื่อนของอีเมียมัน นี้ถ้าผมไม่โทรหาคงไม่รู้ว่าเมียกูหายไป ช่างเรื่องของผมก่อน ตอนนี้พวกผมขับรถมาจอดที่ลานจอดรถของห้างสรรพสินค้าที่อีเมียกับเพื่อนมา ผมลงจากรถและรีบเดินเข้าไปในห้างและไอ้ฟิวเวอร์ ไอ้คาเรนจึงรีบเดินตามผมเข้ามาส่วนไอ้เปเปอร์มันก็เดินตามมาชิวๆ ผมที่เดินมองหาพวกเพื่อนๆและอีเมีย ถ้าไปฟิวเวอร์ไม่ห้ามหรือลากผมมาตรงที่ส้มหวานยืนอยู่คงไม่รู้ว่า น้องยืนอยู่ตรงนั้น "สวัสดีค่ะ พี่ฟิวเวอร์ พี่สเวน พี่เปเปอร์และพี่คาเรน" ฉันยกมือขึ้นไหว้พวกพี่เขา ที่เห็นพวกเขาเดินตรงมาหาฉัน "น้องโมนี่ หายไปได้อย่างไรและหายไปนานไหม" เสียงพี่ฟิวเวอร์ถามขึ้น "มันขอไปเข้าห้องน้ำและก็หายไปเลยค่ะ นานจะ 30 นาทีได้ค่ะ" "พวกน้องออกตามหากันยัง" "พวกหนูแยกกันหาแล้ว หนูไม่เจอต้องรอรี่ซี่ค่ะว่าจะเจอ นั้นไงค่ะมันมานู่นแล้ว" ฉันบอกพี่ฟิวเวอร์และหันไปเห็นอีรี่ซี่เดินตรงมาที่ฉันยืนอยู่ "ยัยส้มหวาน อีดอก!! แค่กูตามหาอีโมนี่คนเดียวก็พอ กูต้องมาหามึงอีกคน" เสียงอีรี่ซี่เดินบ่นเดินด่ามาแต่ไกลที่ต้องเดินตามหาฉัน "ช่างเรื่องกูเถอะ!!! เจอมันไหม" ฉันถามอีรี่ซี่มัน แต่มันกับส่ายหน้าปฏิเสธ และคำตอบของมันทำให้พี่สเวนถึงกับอาละวาดเลยที่เดียว ถ้าพี่ฟิวเวอร์และพี่คาเรนไม่จับไว้พี่แกคงอาละวาดห้างแตกแน่ "ไอ้เหี้ยสเวนมันใจเย็นก่อนดิ่ว่ะ!!" "ไอ้เหี้ย!!! จัดมันไว้ไอ้คาเรน" "พอๆไอ้พวกเหี้ยทั้งหลาย มึงจะอาละวาดทำเหี้ยอะไรว่ะ นี้มันห้างไม่ใช่ห้องมึง" เสียงพี่เปเปอร์พูดขึ้นและหันมามองหน้าฉันและยิ้ม "ห้างน้องมีกล้องวงจรปิดไม่ใช่หรอ" พี่เปเปอร์พูดและมองไปที่กล้องวงจรปิดที่ติดอยู่ตามจุดตามๆ เออว่ะกูลืมได้ไงว่ะ ตอนนี้พวกผมมาที่ห้องคุมความปลอดภัย ผมพึ่งจะรู้ว่าห้างนี้เป็นของน้องส้มหวานแต่ช่างมันเถอะ "สวัสดีครับคุณหนู มีอะไรให้ผมรับใช้ครับ" พนักงานที่คุมกล้องวงจรปิดลุกขึ้นยืนและเดินมาสวัสดีน้อง "พวกหนูและเพื่อนอยากดูกล้องชั้นสามค่ะ" "ได้ครับ" น้องส้มหวานบอกพนักงานเสร็จ เขาก็เปิดกล้องทุกตัวของชั้น 3 และน้องก็บอกว่าที่พวกน้องและอีเมียมาทานบิงซู ใบหน้าจอแสดงภาพอีเมียและเพื่อนเดิเข้าไปในร้านบิงซู ประมาณ 5 นาที ภาพอีเมียก็เดินออกมาจากร้านคนเดียว เธอมองซ้ายขวาเหมือนกำลังหาอะไรบ้างอย่างและเดินไป พวกผมก็หาภาพว่าอีเมียมันเดินไปไหน ก็มาเจอกล้องตัวที่ทางเข้าห้องน้ำ มันเป็นภาพอีเมียเดินเข้าไป ไม่นานก็มีกลุ่มผู้หญิง 4 คนเดินเข้าไปด้วย แต่ผมรู้สึกคุ้มๆก็กลุ่มผู้หญิงนั้นมาก "นั้นมันพวกโรสนี้!!" เสียงไอ้ฟิดเวอร์พูดขึ้นและชี้ไปกลุ่มที่กำลังเดินเข้าห้อง ผมจึงลองดูดีถึงกับโมโหกัดฟังเสียงดัง กรอดด!!! "ใจเย็น!! ดูก่อน" ไอ้คาเรนบอกให้ผมใจเย็น ผมพยายามระงับอารมณ์ที่กำลังเดือดขึ้นเรื่อยๆ ภาพก็ฉากไปเรื่อยจึงมีคู่ชายหญิงเดินเข้าไปในห้องน้ำ ผู้หญิงไม่เห็นหน้าเพราะเธอใส่หมวกใส่แว่น "ไอ้ซัน!!!" เสียงน้องส้มหวานบอกและมองผู้ชายในจอคนนั้น มันเป็นใครว่ะ ภาพก็ฉากต่อไปจนตอนนี้เป็นภาพผู้ชายที่ชื่อซันมันกำลังอุ้มเมียผม และก็ผู้หญิคนนั้นเดินออกไปพร้อมกัน ไม่นานพวกโรสก็เดินออกมาและ 30 นาที พวกน้องส้มหวานก็เดินมาหยุดอยู่ที่ทางเข้าห้องน้ำ ในเมื่อผมรู้ตัวการคนที่มันจับเมียผมไป ผมไม่ปล่อยมันไหวแน่ ​อีกด้านหนึ่ง... ​ ฉันรู้สึกตัวตื่นขึ้นมาในห้องที่มืดและเงียบ ฉันพยุงตัวลุกขึ้นลงและรู้สึกเจ็บหัวที่ตอนนี้มีผ้าพันแผลพันหัวฉันอยู่ ฉันมองไปรอบๆที่มืด แหมไม่มีไฟฟ้าหรือไงว่ะ ที่หลักก็รู้จักจ่ายค่าไฟฟ้าบ้างจะได้ไม่โดนกัด ฉันก้าวลงจากเตียง พอขาฉันลงมาเหยียบที่พื้นก็มีเสียงวัสดุตกลงเป็นพื้น ฉันจึงก้มลงเอามือคล้ำ มันเป็นโซ่ พอคล้ำมาเรื่อยๆจึงถึงข้อเท้า ถึงกับอยากจะกรีดร้องออกมาเลยที่เดียว กูโดนล่ามโซ่อีกแล้วหรอว่ะ กูอุตสาห์หลุดพ้นจากการล่ามโซ่​จากสเวน นี้กูมาโดนอีกแล้ว ชีวิตกูนี้คงหนีไม่พันโซ่ใช่ไหมว่ะ แกร็ก!!! เสียงเปิดประตูห้องทำให้ฉันหันไปมองและรีบกระโดดขึ้นเตียงแกล้งหมดสติ เสียงเดินมาหยุดฝั่งที่ฉันแกล้งนอนอยู่ "พี่คิดถึงโมนี่จังเลย ที่รักของพี่" เสียงกระซิบข้างหูของฉัน มันทำให้ฉันตกใจดีดตัวขึ้นมานั่งและหันไปมอง แต่ไม่เห็น ถึงกูจะมองไม่เห็นแต่กูก็จำเสียงมึงได้ ไอ้เหี้ยซัน!!! "ทำไมมึงไม่เปิดไฟว่ะ ปิดหาพ่องมึงหรอไง หรือมึงไม่จ่ายค่าไฟว่ะ" ฉันตะโกนบอกไอ้เหี้ยซันไปที่แหมไม่ยอมเปิดไฟ และคิดว่ามึงเล่นถ่ายหนังผีกันอยู่ว่ะ "ที่รักปากดีขึ้นเยอะเลยเลยนะครับ หึหึ" "ไอ้โรคจิตใครเป็นที่รักมึงว่ะ!!??" "ก็เค้าไงที่รักของโมนี่" "ที่รักของมึงมันเป็นอีจีน่าไม่ใช่หรือไงว่ะ" "อย่าพูดขึ้นอีผู้หญิงสำส่อนนั้น" เสียงตะคอกเสียงดังของซันที่ฉันพูดขึ้นอีจีน่า หึหึ คงจะโดนมันทิ้งล่ะดิ่ "ก่อนที่มึงจะคุยกับกู มึงไปเปิดไฟให้กูก่อนได้ไหมว่ะ!!!" คือฉันไม่ไหวจริง มันจะมาคุยอะไรให้ที่มืดแบบนี้ และอีกอยากโทรศัพท์สเวนอยู่ในกระเป๋า ฉันต้องดูรอบบริเวณจะได้ติดต่อและบอกสเวนได้และฉันก็อยากรู้ ว่าตอนนี้ในห้องนี้มีคนอยู่กี่คน ถ้ามีไอ้เหี้ยซันมันคนเดียวจะได้จัดการมันคนเดียว เสียงเดินไปที่มุมห้องไม่นานเเสงไฟห้องก็สว่างขึ้นมา หึหึมึงจับกูมาขังได้ห่วยแตกมาก มันจับฉันมาขังไว้ที่ห้องมัน เรื่องแต่หาทางให้มันออกไปจากห้องหรือไม่ก็หาทางให้มันเข้าห้องน้ำ ไอ้เหี้ยซันหันกลับมามองฉัน มันเดินเข้ามาใกล้และคลานขึ้นเตียงมาหาฉันที่นั่งพิงติดหัวเตียง ถ้ามึงเข้ามาใกล้กูอีกนิด กูถีบมึงแน่!!! "ที่รักเรามาสนุกกันดีกว่า" ไอ้เหี้ยซันพูดเสร็จก็ลุกขึ้นนั่งปลดกระดุมเสื้อออกช้าและทำหน้าหื่นกระหาย "สนุกเหี้ยอะไร??"  ฉันตะโกนออกไปและจ้องมองหน้ามันด้วยสายตาโมโหโกรธมาก ฉันรู้ว่าเขาจะทำอะไรกันฉัน ไม่มีทาง!!!! กูไม่ยอมให้มึงทำอะไรกูแน่ "ที่รักไม่ต้องกลัวนะ เค้าจะทำเบามือที่สุด" มันพูดเสร็จก็จัดการถอนกางเกงออกจากตัว ไอ้เหี้ย!!! หายนะกำลังมาเยือกอีโมนี่เเล้ว "พี่ซันค่ะ!!! หนูว่าพี่ไปอาบน้ำก่อนดีไหมค่ะ โมนี่อยากจะมีอะไรกับพี่ตอนตัวหอม" ฉันคลางเข้าไปกอดคอไอ้เหี้ยซันและซบบ่ามัน พูดจาออดอ้อน อดทนไว้อีโมนี่!!! อดทนไว้ "อ่าาส์ พี่อาบน้ำแล้วจ้าที่รัก ตอนนี้พี่ก็ตัวห๊อมหอม" มันพูดเสร็จก็เริ่มไซร้ซอกคอขาวของฉันไปมา กูโคตรขยะแขยงมันเลย ฉันเอาคอออกจากหน้าที่ซุกไซร้ มันมองฉันอย่างคนขัดใจและพยายามคลางเข้ามาหาฉัน ฉันจึงผลักอกมันออกและยิ้มยั่วยวนส่งไปให้ "นะค่ะ อาบน้ำก่อน เราค่อยมาสนุกกัน" ฉันพยายามโน้มน้าวมันให้ไปอาบน้ำให้ได้ เพราะฉันต้องการที่จะโทรหาสเวน "เค้าคงหนีไปไหนไม่ได้หรอ" ฉันพยายามบอกให้มันตายใจและชี้ไปที่โซ่ที่ล่ามอยู่ มันมีท่าทางลังเลแตาสุดท้ายมันก็ยอมคลางลงไปจากเตียงจะยังไม่วายหันมาหอมแก้มฉันและเดินอารมณ์ดีเข้าห้องน้ำไป พอมันเข้าห้องน้ำเธอก็พยายามหากระเป๋า ฉันมองซ้ายมองขวา ก็ไปเจอกระเป๋าที่วางอยู่บนโต๊ะ เธอพยายามเขยิบเข้าไปใกล้แต่ติดโซ่ ฉันพยายามใช้ความคิดแข่งกับเวลาที่ไอ้เหี้ยอาบน้ำเสร็จ เธอหันไปเห็นไม้เก็บขยะ มันยาวพอที่จะหยิบกระเป๋า ฉันพยายามเขยิบไปไกลๆและใช้ไม้เก็บขยะไปเกี่ยวสายกระเป๋าและสอดจนเสร็จ ฉันเปิดกระเป๋าหยิบโทรศัพท์ที่มีเบอร์ของเธอโทรเข้ามา ฉันกดเบอร์ตัวเองกลับไป และรอสายอยู่นานพอสมควร เธอวางสายและกดหาเบอร์ส้มหวาน ไม่นานมันก็รับ ​#0856326xxx ​ (ฮัลโหล สวัสดีค่ะ) "ฮัลโหล กูโมนี่ ห้ามถามฟังกูอย่างเดียว มึงมาช่วยกูที่คอนโดไอ้เหี้ยซัน ด่วน" (โมนี่!!! เออ พวกกูจะรีบไป) "เร็วๆนะเว้ย!!!" (เออ มึงห้ามวางนะเว้ย กูจะรีบไปช่วยเดี๋ยวนี้) แกร๊ก!!!! พอฉันที่พยายามจะคุยกับไอ้ส้มหวาน ต้องรีบเอาโทรศัพท์แอบไว้และหันไปมองคนที่เปิดประตูห้องน้ำออกมา "ถึงเวลาสนุกแล้วซิ่" "อย่าเข้ามานะ!!!!" "พี่รักเธอนะ ยอมเป็นของพี่ซะเถอะ!!!" "กริ๊ดดดด ปล่อยกู!!!!" ฉันกรีดร้องตกใจที่ไอ้เหี้ยซันมันพุงเข้ามาถึงตัวฉัน และกดเธอลงกับเตียงนอน สเวน!!!!!! ช่วยฉันด้วยย!!!!!!!! ------------------------------------------ ​......เมียหาย!!! พอรู้ว่าเมียหายอีพี่นี้แทนจะเป็นบ้าเลย...... อีพี่นี้คลุ้มคลั่งอีกแล้ว....