หนี - 01

​ ​ ตอนนี้ฉันนั่งอยู่บนเตียงและหันไปมองที่ห้องน้ำที่ตอนนี้มีเสียงน้ำไหวอยู่ ฉันจึงนั่งพักแปบนึงพอเริ่มที่จะก้าวลงเตียงได้ ฉันจนเดินลงจากเตียงและหาเสื้อผ้าของตัวเองว่ามันไปตกอยู่ตรงไหน ฉันเดินออกมาหานอกห้องนอนก็เห็นเสื้อผ้าของฉันและของเขา ตกอยู่ตรงโซฟาฉันจึงเดินตรงไปหยิบเสื้อผ้าขึ้นมาและแต่งตัวให้เรียบร้อย แกร็ก เสียงเปิดประตูห้องน้ำดังขึ้นในห้องนอน ฉันจนหันไปมองก็เห็นเขาออกยืนมองที่ฉัน แถมไม่ใส่เสื้อผ้าให้เรียบร้อย เขาก็รู้ว่าฉันอยู่ในห้อง แล้วทำไมถึงออกมาในสถาพแบบนี้ นุ้งผ้าขนหนูผืนเดียว และยังมายืนโชว์ซิกแพคอีก ฉันรีบหันหลังกลับให้เขาและกำลังจะเดินออกไปจากห้องของเขา ฉันที่ยังก้าวไม่ทันจะถึงประตูก็ถูกคนที่ยืนอยู่ข้างหลังกระชากให้หันกลับมา "จะไปไหน!?" เขาถามเสียงเรียบ ฉันที่ตกใจที่อยู่ๆเขาก็ถูกกระชากแต่ไม่เท่ากับตอนนี้ ที่ฉันอยู่ในอ้อมกอดเปลือยเปล่าของเขา ฉันจึงรีบผลักตัวเขาออกทันที แต่เขากับกอดฉันแน่นขึ้นไปอีก ทำให้ฉันดิ้นไปมาอยู่ในอ้อมกอดของเขา "ปล่อยฉันนะ!!" ฉันบอกเขาและพยายามดิ้นพยายามผลักให้ออกจากตัวเขา แต่มันไม่ง่ายเลย ยิ่งดิ้นยิ่งผลัก เขาก็ยิ่งรัดแน่นขึ้นไปอีก จนเริ่มหายใจไม่ออกอยู่แล้ว "จะไปไหน" เขายังคงถามคำถามเดิม "กลับห้อง!! ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะ" ฉันบอกเขาและผลักเขาออกจากตัว ไอ้สัส!! จะกอดกูอีกนานไหม เริ่มหายใจไม่ออกจริงๆแล้วนะ "ฉันไม่ให้กลับ เธอต้องอยู่ที่นี้กับฉัน" "ไม่!! ปล่อยฉัน" "ก็บอกว่าไม่ให้กลับไง" "ไม่ปล่อยใช่ไหม!??" "ใช่!!" ได้งั้นต้องเจอนี้!!!! ฉันกระทืบเท้าใส่เท้าของเขาเต็มแรง ทำให้เขาร้องตกใจด้วยความเจ็บและยอมปล่อยตัวฉันออกจากของเขา "โอ้ยยยยยย" "พูดดีๆ ไม่ชอบต้องให้เจ็บตัวก่อนใช่ไหมถึงจะยอมปล่อย" ฉันพูดเสร็จก็เดินออกจากห้องของเขาไปทันที "เดี๋ยวก่อน!! โอ้ยยย" ฉันไม่สนใจเสียงเรียกของเขาและลงลิฟท์ไปข้างล่างและเดินตรงไปที่หน้าคอนโนและโบกแท็กซี่กลับคอนโดตัวเองทันที 10:15 น. ​ ​ ​คอนโดแอปเปิ้ล ​ ​ฉันเดินเข้าไปที่ห้องและกำลังจะเดินไปเข้าห้องน้ำเพื่ออาบน้ำ ฉันถอดเสื้อผ้าเสร็จและเดินตรงไปที่กระจก "กริ๊ดดดดดดดด" ฉันกรีดร้องตกใจที่เห็นสถาพตัวเอง ไอ้เหี้ย!! ตัวลายอย่างกับตุ๊กแก รอยแดงที่เขาทำมีตั้งแต่ที่คอลงมาตรงเนินอก ตรงนี้จะเยอะหน่อยและหน้าท้องแบนราบ ฉันก้มมองตรงหวางขาตัวเอง ก็เห็นคราบสีขาวติดเต็มขาของฉัน "นี่!! เขาไม่ได้ป้องกันหรอว่ะ" ฉันรีบอาบน้ำและหาเสื้อผ้าใส่ที่มันปิดยังคอ และเดินออกไปหาร้านขายยาเพื่อซื้อยาคุมฉุกเฉินมาทาน ฉันซื้อของที่จำเป็นเสร็จก็แวะซื้อข้าวมากินที่ห้อง ฉันจัดของกินที่ซื้อใส่จานและนั่งกินจนเสร็จและเดินไปหยิบถุงยา อ่านวิธีใช้ให้ละเอียด แต่มันไม่ดีต่อร่างกายถ้าทานบ่อย แต่ฉันคงไม่ได้เจอเขาหรอมั่ง แกะยาคุมและยาคุมฉุกเฉินอย่างละเม็ดกินเข้าไป ฉันเก็บจานแก้วไปล้างให้เรียบร้อย และเดินกลับเข้าห้องนอนเพื่อพักผ่อน 11:30 น. ฉันหลับได้ไม่นานก็รู้สึกตัวตื่นและหันไปมองนาฬิกาข้างเตียง 4โมงเช้าแล้ว ฉันนั่งบิดขี้เกียจไปมาและลุกลงจากเตียง หยิบผ้าขนหนูและเดินเข้าห้องน้ำ และอาบน้ำเสร็จก็ออกมาแต่งตัวปิดกายมิดชิด ฉันเดินลงจากคอนโดมาที่ลากจอดรถและขับรถออกไปทันที วันนี้ฉันจะชวนยัยพวกโมนี่มาเดินห้าง ช้อปปิ้ง ​คอนโดส้มหวาน ​ ​ไม่นานฉันก็ขับรถมาถึงคอนโดยัยส้มหวาน ทำไมฉันถึงรู้ว่าพวกมันมาอยู่กันที่นี่ เพราะฉันโทรไปที่บ้านยัยโมนี่แต่แม่มันรับบอกว่าไปนอนคอนโดกับยัยส้มหวาน ฉันจนมาที่นี่ไง ฉันเดินขึ้นลิฟท์กดชั้นที่จะไป ไม่นานลิฟท์ก็เปิดออก ฉันเดินตรงไปที่ห้องของยัยส้มหวานและเคาะประตู ก๊อก ก๊อก ก๊อก ไม่มีเสียงตอบรับจากคนข้างใน ฉันก็เริ่มเคาะใหม่ ก๊อก ก๊อก ก๊อก เงียบเหมือนเดิม แต่เหมือนจะได้ยินเสียงเหมือนคนกำลังเถียงกัน ฉันเดินเข้าไปและแนบหูฟังว่า พวกมันทะเลาะกัน ได้ยินแว่วๆ ว่า มึงไม่เปิดดิ่ จะนอน ฉันจนเคาะประตูขึ้นอีก และคนในห้องก็ไม่สนใจเอาแต่เถียงกันเหมือนเดิม ฉันเคาะจนเริ่มรู้สึกเจ็บมือและเดินลงไปขอคีย์การ์ดสำรองห้องยัยส้มหวานจากพนักงาน พนักงานก็ส่งคีย์การ์ดห้องยัยส้มหวานให้ฉันจึงเดินกลับขึ้นลิฟท์ไปที่ห้องของมัน ฉันยืนอยู่ที่หน้าห้องของมันและลองเดินไปแนบหูฟังว่า พวกมันเลิกเถียงเลิกทะเลาะกันยัง แต่ก็ยังเถียงกันหนักกว่าเก่า เอ้ยย!! เอือมระอา​กับพวกมันจริิงๆเลยว่ะ ให้ตายเถอะ!! แกร๊ก ฉันแตะคีย์การ์ดและเปิดประตูเข้าไปข้างใน เห็นยัยส้มหวาน โมนี่และอีรี่ซี่ ยืนกอดอกมองหน้ากัน "อีสัส!! ตื่นกันแล้วทำไมไม่มาเปิดประตูให้กู" พอมันได้ยินเสียงประตูเปิดและเสียงบ่นของฉันก็หันมามองที่ฉันพร้อมกัน "มึงไปไหนมา" ยัยโมนี่และอีรี่ซี่พูดพร้อมกันและเดินเข้ามาหาฉัน "เข้ามาได้ไง" ตามด้วยเสียงเจ้าของห้อง ยัยส้มหวาน "มึงก็รู้ อีรี่ซี่ ก็เคาะจนกูเจ็บมือไปหมดแล้วเลยลงไปขอคีร์การ์ดสำรองข้างล่าง" ฉันตอบพวกมันเสร็จก็เดินไปนั่งที่โซฟา "กูไม่เก็ท อีชะนี ใครเป็นลากมึงออกไป" อีรี่ซี่เดินเข้ามานั่งลงข้างและถามต่อ คือกูไท่ไงว่าใคร แต่เป็นคนในกลุ่มพี่ที่เจอกันร้านก๋วยเตี๋ยว "กูยังไม่พร้อมตอบ กูอยากไปช็อปปิ้ง" ฉันพูดเสร็จก็หันไปเปิดทีวี อีรี่ซี่และพวกมันก็ไม่เซ้าซี้อะไรและลุกขึ้นพากันไปอาบน้ำ 13:45 น. ​ห้างสรรพสินค้า KJ ​ พวกฉันขับรถมาที่ห้าง KJ ห้างดังแห่งหนึ่ง พวกฉันเดินมาหาอะไรกินก่อน ฉันรู้ว่า ตั้งแต่เช้าพวกมันยังไม่ได้แดกอะไรลงท้องเลย ​ร้านชาบู ​ กว่าจะได้แม่งกว่าจะเลือกแม่งยังต้องเถียงกันพอตกลงกันไม่ได้ก็เริ่มทะเลาะกัน สุดท้ายก็เลือกแดกร้านที่อยู่หน้าไม่งั้นก็คงยืนเถียงกันไม่เสร็จ พวกฉัน 4 คนเดินเข้ามาในร้านและมีพนักงานต้อนรับเดินมาถามพวกฉัน "มากี่ท่านค่ะ" "4" ฉันตอบและพนักงานก็พาพวกฉันไปนั่งที่โต๊ะติดกระจกหน้าร้าน พอเดินมาถึงยัยโมนี่ก็เดินเข้าไปก่อนและฝั่งตรงข้ามก็เป็นอีรี่ซี่ และฉันกับยัยส้มหวานปิดท้าย พวกเราสั่งอาหารกันเต็มโต๊ะ โดยเฉพาะของอีรี่ซี่นี้เยอะสุด พวกฉันก็กินไปคุยไป โต๊ะที่พวกฉันนั่งเสียงดังที่สุด และตอนนี้เริ่มจะทะเลาะกันกันอีกแล้ว ไม่นานพวกเราทั้ง4 ก็รับประทานอาหารเสร็จก็รวมเงินให้ยัยส้มหวานเอาไปจ่าย พอมันรับเงินมาครบทุกคนมันก็ลุกขึ้นจากเก้าอี้และเดินออกไปจ่ายเงิน พวกเราก็ลุกตามและเดินออกไป พวกเราใช้เวลาในการช็อปปิ้งซื้อของกันมากกว่า พวกเราเดินดู เสื้อผ้า รองเท้า กระเป๋า และเครื่องสำอาง จนได้ยินเสียงเหมือนคนเรียกยัยโมนี่ มันหันไปมองแล้วก็ตกใจที่เจอไอ้ซันพวกมันสองคนพูดคุย จนยัยโมนี่เดินออกไป (ถ้าอยากรู้ว่า ไอ้ซันคือใคร ไปอ่านได้ที่เรื่อง ปลดล็อคหัวใจ และจะเกิดอะไรขึ้นหลังจากเจอ "ไอ้ซัน") พวกเราจึงรีบวิ่งตามยัยโมนี่ที่ตอนนี้ เดินไวอยู่ตรงหน้า พวกฉันพยายามตะโกนเรียกให้มันหยุดเดิน "มึงโอเคไหม??" ยัยส้มหวานถามขึ้นอย่างเป็นห่วงและเดินไปจับมือมัน ฉันและรี่ซี่ก็เดินเข้าไปจับแขนมันคนละข้าง มันตอบว่า มันโอเค ไม่ได้เป็นไร แต่เสือกนัดพวกกูไปนั่งดื่มที่ผับ และเดินนำพวกฉันออกไป พวกฉันก็เดินตามมัน เพราะอารมณ์มันไม่ดีด้วย ฉันขับรถมาส่งยัย 3 คนนั้นที่คอนโดยัยส้มหวาน ส่วนฉันจะกลับห้อง ฉันขับรถออกมาจากคอนโดยัยส้มหวาน ---------------------------------------