หนี - 08

06:00 น. วันนี้ฉันมีเรียนเช้าจึงเปิดประตูห้องออกมาเพื่อไปมหาลัย และมองไปที่ห้องตรงข้ามที่ตอนนี้คงมีคนเข้ามาอยู่แล้ว ฉันไม่สนใจจึงเดินตรงไปที่ลิฟท์และกดลงชั้นล่าง ไม่นานลิฟท์ก็เปิดออกฉันจึงเดินไปที่รถและขับออกจากคอนโดทันที วันนี้ว่าจะต้องไปรับอีรีซี่และส้มหวานที่คอนโด ฉันขับรถไม่นานก็ถึงคอนโดอีรีซี่และพอมันเห็นรถฉันจอดหน้าคอนโด "มาแล้วหรอ อีชะนี!!" มันก็เดินตรงมาที่รถและเปิดประตูเข้ามานั่งข้างคนขับ และหันมาทักทายกวนตีนเล็กน้อย "ก็เห็นป่ะ" ฉันหันไปทักทายมันและขับรถออกจากคอนโดอีรีซี่และตรงไปที่คอนโดส้มหวานต่อ "กวนตีนแต่เช้าเลยนะอีชะนี" อีรี่ซี่ว่าอย่างไม่ใส่ใจกับคำพูดกวนตีนของฉัน ไม่นานฉันก็ขับรถมาจอดหน้าคอนโดส้มหวาน "อีชะนีเถื่อน มันทำอะไรของมันอยู่ว่ะ" เสียงบ่นของอีรีซี่พูดขึ้นหลังจากที่ฉันดับเครื่องรอ ยัยส้มหวาน "โทรหามันดิ่" ฉันหันไปบอกและส่งโทรศัพท์ไปให้มันโทรหา ไม่นามันก็รับสาย (ฮายโหล แค่นี้นะ!!) "อีเหี้ย!! กูยังไม่ทันได้พูดมึงจะวางสายแล้วหรอว่ะ อีเถื่อน!!!" (โทรมาทำไมอีตุ๊ด!! กูจะนอน) "มึงจะไม่ไปมอว่างั้น" (มอไหน!!?? กูไม่ใช่วัว) "อีดอก!!! มึงตั้งสติและฟังกู) (ว่ามา!!?) "พวกกู และแอปเปิ้ลมารอมึงที่หน้าคอนโด วันนี้มีเรียนเช้า" (ไอ้สัส!!! ทำไมมึงไม่บอกกู) และคนในสายก็วางสายไปทันที อีรี่ซี่ส่งโทรศัพท์คืนมาให้ฉัน ฉันก็รับและเก็บใส่กระเป๋า ไม่นานยัยส้มหวานก็วิ่งหน้าตั้งตรงมาที่รถและเดินประตูเข้ามานั่งหอบหายใจแรง "อีดอกกว่าจะมาได้" อีรี่ซี่หันไปบ่นกับยัยส้มหวานที่มันทำให้พวกฉันรอนาน "โทษที!!! เอ้าไอ้เปิ้ลมันหายไปไหนมาว่ะ ไอ้โมนี่ก็ติดต่อไม่ได้" ยัยส้มหวานหันไปขอโทษอีรีซี่ที่มันทำให้รอนาน และมันก็หันมาถามฉันเรื่องที่หายตัวไปและพึ่งจะรู้ว่ายัยโมนี่มันก็หายไปด้วยหรอว่ะ กูคิดว่ากูหายไปคนเดียวซะอีก อีโมนี่ก็หายไปด้วยหรอว่ะ หายไปไหน อยู่กับใคร ในหัวมีแต่คำถามเต็มไปหมด ฉันไล่ความคิดและส่ายหัวไปมา "เป็นอะไร!!?? ส่ายหัวทำไมเมื่อไรจะตอบคำถามกู" ยัยส้มหวานมองฉันที่ส่ายหันไปมาอย่างคนบ้าและยัยจะมาทวงคำตอบ "ป่าว!!! กูไม่ได้หายไปไหนกูก็นอนอยู่ที่คอนโดนั้นล่ะ" ฉันและขับรถออกจากคอนโดยัยส้มหวานและพาพวกมันตรงมาที่มหาลัย มหาลัยKU ​ ​คณะนิเทศ ​ ไม่นานฉันก็ขับรถมาถึงมหาลัยและเลี้ยวเข้าที่ลานจอดรถของคณะนิเทศ ฉันจอดรถและพวกเราก็ลงจากรถและเดินตรงเข้าตึกเรียน ฉันก็ตั้งใจเรียนจดๆเขียนๆ ยัยรี่ซี่ก็นั่งเล่นโทรศัพท์ ส่วนยัยส้มหวานนอนพุบหน้านอนหลับเฝ้าพระอินทร์ไปเป็นที่เรียบร้อยแล้ว ฉันนั่งจดสิ่งที่อาจารย์บอก ไม่นานอาจารย์ก็ปล่อยและยังมีการหันมาสั่งงานพวกฉันอีกและเดินออกจากห้องไป "กริ๊ดดดดดดดด" เสียงกรีดร้องของอีรี่ซี่ดังขึ้นจนพวกๆเพื่อนในห้องต่างหันมามองมันคนเดียว ไม่เว้นแหมแต่ยัยส้มหวานที่ตกใจตื่น ดีที่อาจารย์ปล่อยแล้ว ไม่งั้นนะมึง!!! "แหะ!! โทษที!!" อีรี่ซี่หันไปขอโทษขอโพดพวกเพื่อนๆและนั่งลงเก็บของต่อ ส่วนพวกในห้องก็ไม่สนใจต่างแยกย้ายกันกลับบ้าน "อีเหี้ย!!! มึงเป็นเหี้ยอะไร อีตุ๊ด" เสียงยัยส้มหวานพูดขึ้นหลังจากตกใจตื่นเพราะเสียงกรีดร้องอีรี่ซี่ อย่างหัวเสีย "นั้นสิ่ เป็นเหี้ยอะไรว่ะ!!" ฉันเก็บของเสร็จก็หันไปถามมันที่อยู่ดีๆก็กริ๊ดเสียงดังขึ้นมา "มึงดู!!" มันไม่ตอบแต่ส่งโทรศัพท์มาให้พวกฉันและส้มหวานดู พวกเราก็หยิบไปดูกัน "อาหารเสริมเพิ่มขนาดชาย ให้ใหญ่ ยาว ทน แตกช้า มึงจะเลิกเป็นตุ๊ดแล้วหรอ ไอ้รีรัน" ยัยส้มหวานอ่านสิ่งที่อีรีซี่ที่ส่งมาให้พวกฉันดู มันเป็นอาหารเสริมสำหรับเพิ่มขนาดน้องชาย ส่วนรีรันชื่อเก่านางเอง "ว่าจะเพิ่มซะนิ้วสองนิ้ว อีดอก!!! ไม่ใช่เว้ย กูให้ดูนี้ และเลิกเรียกกูด้วยชื่อเก่า กูชื่อ รีซี่" มันโวยวายเสียงดังและแย่งโทรศัพท์ล่ะส่งมาให้ใหม่ "ข่าวเด็ด!! ข่าวไม่เด็ดเราไม่เอามาทำข่าว แน่นอนค่ะ หนุ่มหล่ออดีตเดือนคณะวิศวะของเราได้ข่าวว่าตอนนี้กำลังดูใจ เปิดอก แก้ผ้ากันเลยที่เดียว กับสาวสวยจากดาวคณะบริหาร แต่จะเป็นเรื่องจริงหรือเรื่องมโนของนาง ก็หารู้มิได้ ....... " ฉันและยัยส้มหวานอ่านข่าวเมาส์จากเพจมหาลัยและหันไปมองอีรีซี่ "ใครว่ะอดีตเดือนคณะวิศวะและใครว่ะดาวคณะบริหาร และที่สำคัญมึงจะกริ๊ดทำเหี้ยอะไร" เสียงยัยส้มหวานถามอีรีซี่อย่างสงสัย เพราะเพื่อนฉันคนนี้ไม่นางไม่สนใจเขาเอาง่ายนางไม่สนโลก ว่าใครรักใคร ใครเกลียดใคร "อีชะนีเถื่อน!!! มึงไปมุดอยู่รูไหนมา กูถามจริง" อีรีซี่ร้องถามอย่างตกใจที่เพื่อนของตัวเองมันจะไม่สนโลกได้ขนาดนี้ "แล้วไง ตอบมาใครว่ะ" ยัยส้มหวานก็คือยัยส้มหวาน ไม่สนก็คือไม่สน "อดีตเดือนก็พี่สเวนผัวกูไง ส่วนอีชะนีขี้มโนก็แอนนาไง" "ว่าเขามโน มึงก็มโมเหมือนกันอีรีซี่ พี่เขาไปเป็นผัวมึงตอนไหนค่ะ" ฉันถามอีรีซี่มัน มึงก็ไม่ต่างกับยัยแอนนานั้นหรอ แต่ของอีรีซี่นี้มโนผู้ชายทั้งมหาลัยเป็นผัวมันหมด ใครหล่อใครน่ารัก ผัวมโนนางทั้งนั้น "ต่างกันย่ะ!! มันได้กินแต่กูไม่ได้กินไง" อีรี่ซี่ตอบอย่างภาคภูมิใจ แต่พอมาฟังอันหลังนี้ "ฮ่าๆๆๆ" เสียงหัวเราะยัยส้มหวาน "ฮ่าๆๆๆ" เสียงหัวเราะจากฉัน "อีพวกเหี้ย!!! หยุดหัวเราะกูซะที อีดอก!!" เสียงอีรีซี่โวยวายเสียงดังและชี้หน้าฉันกับยัยส้มหวานให้หยุดหัวเราะ "เออ!! ไปไหนต่อพวกเรา จะกลับหรือช้อปปิ้ง" เสียงยัยส้มหวานบอกอย่างยอมแพ้และถามฉันกับรีซี่ว่าจะกลับหรือช้อปปิ้ง "ช้อปปิ้ง!!" อีรีซี่พูดเสร็จพวกเราก็เดินออกมาจากห้องและลงตึกตรงไปที่รถของฉันที่จอดอยู่ ห้างสรรพสินค้า KJ ​ ไม่นานฉันก็ขับรถพายัยส้มหวานและอีรีซี่มาถึงห้างสรรพสินค้า ห้างดังแห่งหนึ่งที่มีพวก ไฮไซและเด็กมหาลัยชอบเดินเที่ยวกัน พวกฉันออกจากรถและเดินเข้าไปในห้าง พวกฉันเดินเลือกซื้อของกัน อีรีซี่ ซื้อเสื้อผ้า และเครื่องสำอาง ส่วนยัยส้มหวานซื้อรองเท้าและกระเป๋า กับหนังสือ ฉันเดินดูของกินพวกโดนัน ว่าจะเอาไปกินที่ห้อง ต่างคนต่างเลือกซื้อกัน มิสเตอร์ โดนัท ฉันเลือกดูโดนัทแบบใส่ถ้วยเดินทานและแบบเอากลับไปกินที่ห้อง ฉันเดินเลือกอยู่นานพอสมควร ก็คนมันอยากกินทุกอย่างนี้ ฉันได้โดนัทที่ต้องการและเดินไปจ่ายเงินเสร็จแล้วก็กลับไปหายัยส้มหวานและอีรี่ซี่ที่ตอนนี้คงจะช้อปปิ้งกันเสร็จแล้วมั่ง ฉันเดินไปดูยัยส้มหวานก่อนเพราะมันน่าจะเลือกซื้อหนังสือเสร็จแล้ว แต่พอไปถึงก๋เห็นนางนั่งลงกับพื้นอ่านหนังสืออยู่ ฉันจึงปล่อยยัยส้มหวานไว้ที่ร้านหนังสือและจะเดินไปหาอีรีซี่แต่มันเดินมาหาฉันที่ร้านหนังสือพอดี "อีส้มหวานล่ะ!!??" อีรี่ซี่ที่เดินมาและเจอฉันยืนอยู่คนเดียว มันจึงถามหายัยส้มหวาน ฉันไปตอบแต่ชี้เข้าไปในร้าน อีรี่ซี่หันไปมองตามและพยักหน้า พวกเราจึงเลือกที่จะยืนรอส้มหวานด้านนอก "ได้อะไรมาบ้าง" ฉันที่ยืนรอยัยส้มหวานเลือกหนังสืออยู่จึงหันไปถามอีรีซี่ที่ถือถุงเต็มมือทั้งสองข้าง นี้มึงซื้อของ หรือไปปล้นร้านเขามาว่ะ "ซ้ายเสื้อผ้า ขวาเครื่องสำอาง" อีรี่ซี่ตอบนี้ยกแขนที่ถือถุงขึ้นให้ดูว่าข้างไหนซื้ออะไรมาบ้าง พยักหน้าและหันมาสนใจโดนัทต่อ ส่วนอีรีซี่นางก็แอบมาหยิบกินโดนัทฉันบ้างแค่ 3-4 ชิ้น!!! ------------------------------------------- ​ ...ลงทุนมาเฝ้าน้องมันเลยหรอคุณพี่...... ​