หนี - 12

​ ​ฉันและอีรีซี่นั่งเรียนจนอาจารย์ปล่อย ฉันและมันจึงรีบเก็บของลงกระเป๋าเสร็จและเดินออกจากห้องเรียน ฉันเและอีรีซี่เดินออกมาจากห้อง พวกนักศึกษาที่เรียนในชั้นเดียวกันต่างพากันหันมามองฉัน คือไม่เคยเห็นคนทำผิวมากันรึไงว่ะ "กูว่าเรารีบกลับกันเถอะว่ะ" เสียงอีรีซี่พูดขึ้นหลังจากมันหันไปมองรอบๆที่ตอนนี้คนเริ่มมองและชี้มาทางฉันกัน ฉันไม่สนใจและพยักหน้าตกลงก่อนจะรีบเดินตรงมาที่บันไดและเดินลงมาข้างล่าง ฉันและอีรีซี่ยืนหอบหายใจด้วยความเหนื่อยที่รีบเดินลงมา "แฮ่ก!! ที่หลังอย่างคิดไปทำผิวมาอีกนะมึง" เสียงหอบเหนื่อยของอีรีซี่ดังขึ้นเป็นระยะ และมันยังหันมาบ่นฉันได้อีก "แฮ่ก!!! ไม่มีครั้งที่สอง" ฉันยืนหอบหายใจเร็วและหันไปบอกมัน ครั้งเดียวก็เกินพอ ฉันและอีรีซี่เดินออกมาจากตึกและตรงไปที่ลานจอดรถ พวกฉันเดินมาที่รถและเปิดประตูเข้าไปนั่ง "ไอ้สัส!! เปิดแอร์ดิ่ ร้อน!!" พออีรีซี่เข้ามานั่งและปิดประตู มันก็บอกให้เปิดแอร์ จะเปิดได้ไงกูยังไม่ทันได้สตาร์เครื่องเลย ฉันสตาร์เครื่องและเอือมมือไปเปิดแอรให้เย็นและขับรถออกจากมหาลัยเพื่อขับไปส่งอีรีซี่ที่คอนโดของมัน ไม่นานฉันก็ขับรถมาส่งมันที่คอนโดก่อนที่มันจะลงยังหันมาบอกว่าให้มารับมันด้วย พรุ่งนี้ ฉันพยักหน้าว่าเข้าใจแล้ว อีรีซี่ก็เปิดประตูรถและเดินออกไป มันหันมาโบกมือบายบายและเดินเข้าคอนโดไปทันที ฉันจึงขับรถออกจากคอนโดมัน ฉันเลี้ยวรถออกมาจากคอนโดยัยรีซี่และขับกลับคอนโดตัวเอง ไม่นานฉันก็ขับรถมาถึงคอนโดตัวเอง ฉันเลี้ยรถเข้ามาจอดและลงจากรถ เดินตรงไปที่ลิฟท์และกดปุ่มเรียก รออยู่นานพอสมควร จังหวะที่ประตูลิฟท์ ฉันจึงเงยหน้ามองคนในลิฟท์ถึงกับตกใจ ไอ้เหี้ย!!!! นั้นมันเขานี่หว่า เขาเดินออกมาจากลิฟท์และมองฉันตั้งแต่หัวลงมาที่ตีน และตีนขึ้นมาที่หัว ฉันทำตัวไม่ให้มีพิรุธที่สุดและเดินเข้าไปในลิฟท์ แต่เขาก็เสือกมาจับมือของฉันไว้ และจ้องเขม่งมองหน้าฉันว่า ฉันใช่ไหม จะจับกูไว้ทำไมว่ะ "เธอหน้าคุ้นจัง" เขาพูดลอยๆเหมือนคนคุยกับตัวเอง ฉันจึงแกล้งทำเป็นตกใจและสะบัดแขนตัวเองออกจากมือเขา "ไม่ทราบคุณเป็นใครจ้า" ฉันแกล้งพูดสำเนียงสุพรรณ พูดเสียงเหน่อ​ ทำให้เขายิ่งมองหน้าฉันหนักเข้าไปอีก กูจะรอดไหมว่ะ !!! วันนี้!!?? "เสียงคุ้นแต่เหน่อ คงไม่ใช่หรอมั้ง ขอโทษครับ" เขาพูดกับตัวเองและหันมาขอโทษฉันที่เผลอจับแขนฉันไว้ ฉันส่ายหน้าว่าไม่เป็นไรและส่งยิ้มแห้งไปให้เขาและรีบเดินเข้ามาในลิฟท์ทันที ตาย!!! กูตายแน่ เขาเข้ามาในคอนโดได้ไง หรือเขาจะอยู่ที่นี้ ไม่ใช่ดิ่!! เขาไม่ได้อยู่ที่นี่ คงจะมาหาเพื่อนแล้วเพื่อนคนไหน อยู่ชั้นไหนห้องไหน คงไม่ได้อยู่ชั้นเดียวกันหรอนะ !!!!!! ผมเดินออกมาจากห้องและเดินตรงไปที่ลิฟท์และกดเรียกลิฟท์ขึ้นมา ไม่นานประตูลิฟท์ก็เปิดออกผมจึงเดินเข้าไปกดลงข้างล่าง วันนี้ผมว่าจะไปเอาของใช้ที่ห้อง ก็คอนโดผมเอาล่ะ ไม่นานประตูลิฟท์ก็เปิดออกผมจึงเดินออกมาและสวนกับคนเดินเข้ามา ผมรู้สึกคุ้นจึงเผลอหันกลับไปจับแขนของเธอ ทำให้เธอหันกลับมามองผม และผมก็ได้เห็นหน้าเธอชัดขึ้น ไอ้สัส!!! หน้าเหมือนเมียผมเลยว่ะ จึงผมละเมอพูดขึ้น​ทำให้เธอสะบัดแขนออกและถามผมอย่างคนไม่รู้จักกัน เธอหน้าเหมือนแอปเปิ้ลมาก แต่ผิวเธอดำและเสียงเหน่อ ผมจึงก้มหัวขอโทษเธอและเดินออกมาตรงมาที่ผม ผมจึงหันกับไปมองเธออีกครั้ง ก็เห็นว่าเธอเดินเข้าไปในลิฟท์ ผมจึงเลิกสนใจและเดินตรงไปที่รถที่จอดอยู่และเปิดประตูรถเข้าไปนั่งและขับรถออกไปทันที ผมขับรถออกมาจากคอนโดแอปเปิ้ล ไม่นานผมก็ขับรถมาถึงคอนโดตัวเอง ผมเลี้ยวรถเข้ามาที่ลานจอดรถและจอดรถเปิดประตูรถก้าวลงมา ผมเดินตรงไปที่ลิฟท์และกดปุ่มเรียก ไม่นานลิฟท์ก็เปิดออกผมจึงเดินเข้าและกดปุ่มชั้นที่จะขึ้น ไม่นานลิฟท์ก็เปิดออกผมจึงก้าวออกมา เดินตรงไปที่ห้องของตัวเอง จังหวะที่กำลังจะเปิดประตูห้อง ก็ได้ยินเสียงคนทักดังขึ้น ทำให้ปมจึงหันกลับไปมอง ก็เห็นพวกไอ้เหี้ยฟิวเวอร์ ไอ้คาเรน และไอ้เปเปอร์ยืนกอดอกมองหน้าผมกัน "ไงมึง!! ไปไหนมา??" เสียงทักของไอ้ฟิวเวอร์พูดขึ้น "ป่าว" ผมเลือกที่จะปฏิเสธและหันมาเปิดประตูห้องและเดินเข้ามาข้างใน พวกมันก็เดินตามผมเข้ามาและเดินไปนั่งที่โซฟาห้องนั่งเล่น ผมจึงเดินไปที่ครัวเดินตรงไปที่ตู้เย็นและเปิดตู้และหยิบกระป๋องเบียร์ออกมา 10 กว่ากระป๋องออกมาให้พวกมันดื่มกัน ผมแค่จะมาเอาของและก็จะกลับคอนโดแอปเปิ้ลทันที สงสัยคืนนี้ผมคงต้องนอนที่นี้และตอนเช้าค่อยกลับคอนโด ผมเดินถือกระป๋องเบียร์เดินเข้ามาที่ห้องนั่งเล่นเห็นพวกมันนั่งดูโทรทัศน์กันอยู่ ผมจึงวางกระป๋องลงตรงหน้าพวกมัน และเดินออกจากห้องนั่งเล่น เดินตรงไปที่ห้องนอนของตัวเอง ผมหันไปที่ตู้เสื้อผ้าหยิบชุดช็อปออกมาสองตัวมาวางไว้ที่ปลายเตียง และเดินออกจากห้องนอนตรงไปที่ห้องนั่งเล่นและเดินไปนั่งลงโซฟาข้างๆไอ้ฟิวเวอร์มันและหยิบกระป๋องเบียร์และยกขึ้นดื่ม "ตกลงมึงไปไหนมา" เสียงไอ้คาเรนพูดขึ้นและหันมามองผมอย่างสงสัย "ก็บอกว่าป่าว" "ป่าวเหี้ยอะไร ก็เห็นอยู่ว่า มึงพึ่งขับรถเลี้ยวเข้ามา" เสียงไอ้คาเรนพูดขึ้นและมองผมอย่างจับผิด ก็จะยกกระป๋องเบียร์ขึ้นดื่ม "กู" "กูอะไร!!??" ไอ้คาเรนถามอย่างเร่งรีบ กดดันผมเข้ากันไปอีก ผมจึงถอนหายใจและกำลังจะบอกมัน "ช่างเรื่องไอ้เหี้ยแม็ททิวเถอะ" เสียงไอ้เปเปอร์พูดขึ้นและยกกระป๋องเบียร์ขึ้นดื่ม "เออ!!" เสียงไอ้คาเรนพูดอย่างยอมแพ้และนั่งดื่มต่อ ผมจึงหันไปมองไอ้เปเปอร์มันเห็นว่ามันไม่ได้สนใจอะไรผมมาก "ตกลงมาหากูวันนี้มีอะไร" ผมถามพวกมันที่พากันมาหาผมกันวันนี้ พวกมันที่นั่งดื่มกันถึงกับหยุดดื่มและหันมามองผม "เรื่องไอ้เหี้ยสเวน" ไอ้ฟิวเวอร์ตอบและนั่งถอนหายใจ "แล้วเกี่ยวอะไรกับกู!!??" ผมถามไอ้ฟิวเวอร์อย่างไม่เข้าใจ ในเมื่อเรื่องที่พวกมันมาไม่ได้เกี่ยวอะไรกับผมเลย "ไอ้สัส!!! นั้นเพื่อนมึงนะเว้ย มึงพูดแบบนี้ได้ไงว่ะ" เสียงไอ้คาเรนโวยวายขึ้นมา ก่อนจะวางกระป๋องเบียร์แรง ผ๊วะ!!! "ไอ้สัส!!! มันก็เพื่อนมึงเหมือนกัน" ไอ้ฟิวเวอร์ลุกขึ้นและตบหัวไอ้คาเรนไปทีหนึ่ง "พอๆ กูผิดเอง เข้าเรื่องเถอะ" ผมถอนหายใจอย่างปลงและรีบพูดห้ามไอ้ฟิวเวอร์และไอ้คาเรนให้หยุดทะเลาะและเถียงกัน "กูสงสัยว่ามันจะกกผู้หญิงไว้ที่ห้องว่ะ" ไอ้ฟิวเวอร์พูดเหตุผลที่พวกมันพากันมาหาผมวันนี้ "แล้ว??" ผมถามอย่างไม่เข้าใจ "มึงไม่สงสัยบ้างหรอว่ะ" ไอ้คาเรนถามและมองหน้าผมอย่างสงสัย "มันจะสงสัยทำไม มันก็เริ่มทำตัวเหมือนไอ้เหี้ยสเวน" เสียงไอ้ฟิวเวอร์พูดก็หันมามองหน้าผม "จริงของมึง!! ไอ้ฟิวเวอร์" ไอ้คาเรนตอบอย่างเห็นด้วยและหันมามองหน้าผม "วนเข้ามาเรื่องกูกันอีกแล้ว เอาเรื่องไอ้เหี้ยสเวนมันก่อนเถอะ" ผมเริ่มบ่นที่พวกไอ้ฟิวเวอร์และไอ้คาเรนมันยังหาเรื่องวนเข้าเรื่องผมกันจนได้ "เออ!!" เสียงไอ้คาเรนและไอ้ฟิวเวอร์พูดขึ้นพร้อมกัน "พวกมึงก็รู้ไม่ใช่หรอว่า ไอ้เหี้ยสเวนมันไม่เคยพาใครไปที่คอนโดมัน แม้แต่โรสแฟนเก่ามันยังไม่เคยได้ไปเลย" ผมบอกและอธิบายให้พวกมันเลิกบ้ากันซะที พวกผมคบกันมานานรู้จักนิสัยกันดี ว่าพวกมันแต่ล่ะคนเป็นกันอย่างไรบ้าง "หึหึ!! มันก็ไม่แน่" เสีนยงหัวเราะของไอ้เปเปอร์พูดขึ้น มันทำให้ผม ไอ้ฟิวเวอร์และไอ้คาเรนหันไปมองมันเป็นตาเดียว ไอ้เหี้ยนี่ มึงไปรู้ไปเห็นกับเขาตอนไหนอีกว่ะ "พูดแบบนี้ มึงไปรู้อะไมา??" ไอ้ฟิวเวอร์ถามอย่างสงสัย "หึหึ!! พวกมึงกูไปหาไอ้สเวนที่คอนโด เพื่อจะเจออะไรที่ห้องมัน" ไอ้เปเปอร์ตอบและหันมาสนใจโทรทัศน์ต่อ "ความคิดดี" ไอ้คาเรนพูดอย่างเห็นด้วยและพวกมันก็เลิกคุยหันมานั่งดื่มกันเงียบ 07:00 น. ผมรู้สึกตัวตื่นขึ้นมาที่ห้องนั่งเล่น และลองมองรอบก็ไม่เห็นพวกมันนอนกันอยู่ สงสัยจะพากันกลับกันหมดแล้ว ผมลุกขึ้นยืนและเดินตรงเข้าห้องนอนและเดินไปหยิบผ้าขนหนู และเดินเข้าห้องน้ำอาบน้ำ ผมอาบน้ำเสร็จก็เดินออกมา ผมนุ้งผ้าขนหนูพันเอวเดินออกมาตรงไปที่ตู้เสื้อผ้า หยิบเสื้อเชิ้ดสีดำและกางเกงยีนต์สีดำมาใส่และเดินออกจากห้อง ผมเดินออกจากห้องและเดินตรงไปที่ลิฟท์กดปุ่มเรียก ไม่นานลิฟท์ก็เปิดออกผมจึงเดินเข้าไปและกดปุ่มลงข้างล่าง ประตูลิฟท์ก็เปิดออก ผมจึงเดินออกมาและเดินตรงไปที่รถเปิดประตูรถและเข้าไปนั่งและขับรถออกไปทันที ผมขับรถออกจากคอนโดตัวเอง ไม่นานผมก็เลี้ยวเข้ามาในคอนโนแอปเปิ้ล ผมเลี้ยเข้ามาที่ลานจอดรถและเปิดประตูลงจากรถและหยิบหมวกขึ้นมาใส่ จังหวะที่กำลังเดินตรงไปที่ลิหท์เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น ผมจึงหยุดเดินและหยิบโทรศัพท์ถึงมาดูว่าใครโทรมา ​#คาร่า ​ (อยู่ไหนค่ะ) "มีไร" (มารับคาร่าที่สนามบินหน่อย) "จำเป็น!!??" (จำเป็นมากค่ะ มารับคาร่าเดี๋ยวนี้) "ไม่ว่าง" ผมพูดเสร็จก็วางสายทันที ผมเดินตรงไปที่ลิฟท์และกดปุ่มเรียก ผมยืนรอลิฟท์ลงมา อยู่ๆโทรศัพท์ของผมก็ดังขึ้นมาอีก ​#แม่ (ทำไม!! ไม่ไปรับหนูคาร่าที่สนามบิน) พอผมกดรับสายคุณแม่ ท่านก็พูดขึ้มมาทันที "ผมไม่ว่าง" (แกจะไม่ว่างได้ไง วันๆไม่ทำอะไร) "ผมมีเรียน" (ช่างเถอะ!! ตอนเย็นแกเข้ามาที่บ้านด้วย ฉันนัดหนูคาร่ามากินข้าวที่บ้าน) "เกี่ยวอะไรกับผมครับ" (อย่าให้ฉันต้องไปตามเอง) พอคุณแม่พูดสิ่งที่ต้องการเสร็จท่านก็กดวางสายไปทันที ไม่นานประตูลิฟท์ก็เปิดออกผมจึงเดินเข้าไปและกดชั้น ประตูลิฟท์ก็เปิดออกผมจึงรีบเดินออกมา ผมเห็นห้องตรงข้ามเปิดประตูออกมา ผมจึงหยุดยืนมอง แต่คนที่ออกมากับเป็นคนที่ผมคิดว่าเป็นแอปเปิ้ล เธอปิดประตูและเดินตรงมาที่ลิฟท์ผมจึงเดินจับหมวกให้มันมาบังหน้าบังตาของผม และผมกับเธอก็เดินสวนกัน ผมรีบเดินมาเปิดประตูห้องและหันไปมองเธอที่เดินเข้าไปในลิฟท์ ผู้หญิงคนนั้นเป็นอะไรกับแอปเปิ้ล ผมต้องรู้ให้ได้ว่าเธอใช่คนเดียวกันไหม !!?? ------------------​---------​---------​---------​ คาร่าคือใคร??......