หนี - 13

​ วันนี้ฉันมีเรียนตอนเช้า ฉันลุกขึ้นบิดขี้เกียจและก้าวลงจากเตียง ฉันเดินไปหยิบผ้าขนหนูและเดินเข้าห้องน้ำ ฉันอาบน้ำเสร็จก็เดินออกมาแต่งตัวด้วยชุดนักศึกษาที่ซื้อมาใหม่ ฉันหยิบเสื้อตัวใหญ่ กระโปรงยาวมาใส่ และหยิบไดร์เป่าผมมาเป่าและไม่หวีปล่อยให้มันฟูมันเป็นแกะสองข้าง และหยิบอายไลเนอร์มาแต้มเป็นจุดๆทำเป็นกระที่หน้า ฉันยืนดูสถาพตัวเองโคตรเฉิ่มเลยว่ะ ก่อนจะดูความเรียบร้อยและเดินออกจากห้อง ฉันปิดประตูห้องและเดินสวนกับผู้ชายใส่หมวกเข้ามา ฉันจึงหันกลับไปมองเขาก็เห็นเขาเปิดประตูห้องตรงข้ามกับฉัน ฉันจึงเลิกสนใจเขาและรีบเดินต้องไปที่ลิฟท์ สงสัยกูคงต้องหาเวลาว่างไปทักทายเพื่อนข้ามห้องหน่อยล่ะ ฉันกดปุ่มลงข้างล่าง ไม่นานประตูลิฟท์ก็เปิดออก ฉันจึงเดินออกมาตรงไปที่รถและขับรถออกไปทันที ฉันขับรถออกมาจากคอนโดตัวเองและรีบขับรถไปคอนโดอีรีซี่ ไม่นานฉันก็เลี้ยวรถเข้ามาจอดที่หน้าคอนโดอีรีซี่ ไม่นานมันก็เดินตรงมาที่รถและเปิดประตูรถเข้ามานั่ง "มาเร็วดีนิ่ เฮ้ยยย" อีรีซี่เข้ามานั่งและหันมาทักทายฉันที่นั่งอยู่ที่ขับรถ พอมันเห็นสถาพฉันถึงกับร้องอย่างตกใจ "มึงแต่งตัวเชี้ยอะไรว่ะ เมื่อวานกูว่าหนักแล้วนะ แต่วันนี้หนักกว่าอีก" "ทำไมสวยออก" ฉันบอกและยิ้มหวานส่งไปให้อีรีซี่และขับรถออกมาจากคอนโดอีรีซี่ทันที มหาลัยKU ​ ​คณะนิเทศ ​ ไม่นานฉันก็ขับรถมาถึงมหาลัย ฉันเลี้ยวรถเข้ามาในคณะนิเทศและขับรถไปที่ลานจอดรถที่ตอนนี้มีรถของนักศึกษาจอดกันเต็มไปหมด ฉันขับรถวนหาที่จอดรถอยู่นานพอสมควร สุดท้ายก็ไม่มีที่ว่างเลย ฉันจึงขับรถออกมาขับไปที่ข้างตึก ฉันจอดรถข้างๆรถเก๋งสีขาวและฉันกับอีรีซี่ก็ก้าวลงจากรถและเดินเข้าตึกเรียน ตลอดทางที่ฉันเดินเข้ามาในคณะ นักศึกษาทั่วทั้งคณะต่างพากันหันมามองฉันกันทั้งนั้น "ยัยแอปเปิ้ล!! กูขอร้องมึงเลิกแต่งตัวแบบนี้เถอะ" อีรีซี่ที่เดินมาข้างๆฉันหันมาคุยและขอร้องฉันให้เลิกแต่งตัวแบบนี้ซะที แกคิดว่าฉันอยากแต่งหรอ ถ้ามันไม่ติดว่าฉันกำลังหนีผู้ชายคนนั้น ฉันก็ไม่มาลำบากแบบนี้หรอ ฉันได้แต่ยิ้มแห้งๆให้อีรีซี่ อยากจะพูดแต่ก็พูดไม่ได้ ได้แต่คิดเท่านั้นไง จนมันถอนหายใจอย่างเอือมระอา​กับความดื้อของฉัน ฉันและอีรีซี่เดินตรงไปที่ลิฟท์และกดปุ่มเรียก ไม่นานประตูลิฟท์ก็เปิดออกฉันและมันจึงเดินเข้าไปข้างใน ไม่นานลิฟท์ก็เปิดออกฉันและอีรีซี่ก็เดินออกมาเดินตรงไปที่ห้องเรียน ฉันเปิดประตูห้องและเดินเข้าไป เพื่อนๆที่เรียนสาขาเดียวกันต่างพากันหันมามองฉัน แต่ฉันไม่สนใจเดินมานั่งที่เก้าอี้ว่าง และอีรีซี่ก็เดินมานั่งข้างๆฉัน เสียงซุบชิบนินทาเริ่มพูดขึ้นตั้งแต่เธอเปิดประตูเข้ามาและเสียงหัวเราะเย้ยเสียงดังจนฉันและอีรีซี่หันไปมอง "ต๊ายยยแล้ว!! ใครเขาเข้าฝันมึงว่ะ อีแอปเปิ้ล ฮ่าๆๆๆๆ" เสียงหัวเราะของอีอายดังขึ้น ฉันจึงมองหน้ามันและยกยิ้ม "กูจะแต่งตัวแบบไหน มันก็เรื่องของกู กูไม่ได้ไปแต่งบนหัวเถินๆของมึงซะหน่อย" ฉันพูดเสร็จก็หันกับมามองหน้ากระดานต่อ "กริ๊ดดดดด อีแอปเปิ้ล!!" เสียงกรีดร้องของอีอายดังขึ้นจนอีรีซี่ต้องรีบหันไปห้ามนาง "หุบปาก!!! เดี๋ยวทำบุญไปให้ ไม่ต้องมากรีดร้องแถวนี้ กูรำคาญ" เสียงตะคอกของอีรีซี่ดังขึ้นและยกยิ้มอย่างสมเพช "กริ๊ดดดดด อีกระเทยหน้าวอ" อีอายลุกขึ้นยืนและเดินเข้ามาหาอีรีซี่และตะโกนหน้าใส่หน้ามัน "อะไรค่ะ!!! อีชะนีหน้าเทา" อีรีซี่เงยหน้าขึ้นมองอีอายและยิ้มหวานส่งไปให้ก่อนจะด่ากลับ ด่าว่าหน้าวอไม่เจ็บเท่าโดนด่าว่าหน้าเทา "กริ๊ดดดดด อีกระเทยหน้าวอ อีวิปริต อีผิดเพศ" อีอายมองหน้าอีรีซี่และตะโกนด่ามาเป็นชุด จนอีรีซี่ลุกขึ้นยืน จริงอีรีซี่มันก็ไม่ได้หน้าวอหรอนะ มันก็แค่หน้าขาวกว่าคนอื่นเขา จนมีพวกผู้หญิงต่างพากันอิจฉา "กูไม่ได้หน้าวอ กูก็แค่หน้าขาวกว่ามึง อีชะนีหน้าเทา อีรองพื้นผิดเบอร์ อีนมไม่มีแคคโตบาซิลลัส" อีรีซี่ทนไม่ไหวและมองหน้าอีอายอย่างหมดอด "กริ๊ดดดดด อีรีซี่" พอด่าเขาไม่ทันก็กรีดร้องเจอคำด่าเป็นชุดและแรง เจ็บจนอีอายไปไม่เป็นเลยค่ะ "เสียงดังอะไรกัน!!!" เสียงอาจารย์ดังขึ้น มันเป็นสัญญาณว่า พักรบและอีอายก็เดินกลับไปนั่งที่เดิม และมันก็ยังหันมาโชว์นิ้วกลางใส่อีรีซี่ อีรีซี่มันก็มองและยกยิ้มเย้ยและตะโกนบอกอีอาย "กูไม่เอา กูมีแล้ว!!" อีรีซี่ตะโกนบอกและยักคิ้วกวนตีนส่งไปให้นาง อีอายนางก็โมโหจ้องอีรีซี่ตาเขียวเลย ฉันและอีรีซี่ก็เลิกสนใจนางและนั่งเรียนนั่งฟังอาจารย์สอนและจด ไม่นานอาจารย์ก็ปล่อยพวกเรา ฉันและอีรีซี่ก็รีบเก็บของ และลุกขึ้นเดินออกมาจากห้อง แต่ก็ต้องชะงักกับเสียงเรียกของอีอาย อีนี่!!! มันจะไม่จบใช่ไหม!!?? "หยุดเดี๋ยวนี้นะ!!! อีแอปเปิ้ล อีรีซี่" ฉันและอีรีซี่กันไปมองนาง ที่ยืนกอดอกมองพวกฉันสองคนอย่างเอาเรื่อง อีรีซี่ถอนหายใจและเดินเข้าไปหานาง "กูยิ่งหิวข้าวอยู่!! ถ้ามึงยังไม่หยุด มึงจะได้แดกตีนกูแทนข้าว" อีรีซี่พูดเสร็จก็ยกเท้าขึ้น จนอีอายตกใจกลัวรีบวิ่งออกจากห้องไป "กูก็นึกว่ามึงจะแน่!!" อีรีซี่ตะโกนไล่หลังอีอายและฉันและอีรีซี่ก็เดินออกมาจากห้องเรียน ฉันและอีรีซี่ก็เดินตรงไปที่ลิฟท์ ไม่นานประตูลิฟท์ก็เปิดออกฉันและอีรีซี่ก็เดินเข้าไปข้างในและกดลงมาชั้นล่าง พอลิฟท์ลงมาข้างล่างประตูก็เปิดออก ฉันและอีรีซี่ก็เดินออกมาจากลิฟท์และเดินตรงไปที่โรงอาหารคณะ อีรีซี่ให้ฉันเป็นคนนั่งเฝ้าโต๊ะและมันก็เดินออกไปซื้อข้าว ไม่นานมันก็เดินมาพร้อมจานข้าวในมือและว่างจานตรงหน้าฉันและนั่งลงตรงข้ามกับฉัน ฉันและอีรีซี่ก็ลงมือทานกัน ฉันและอีรีซี่ทานข้าวเสร็จก็ลุกขึ้นยืนถือจานเอาไปเก็บและเดินออกมาจากโรงอาหารและเดินตรงไปที่ตึกเรียน 16:00 น. ไม่นานฉันและอีรีซี่ก็เรียนเสร็จและรีบเก็บของเตรียมตัวกลับบ้าน ฉันและอีรีซี่เดินออกมาจากตึกเดินตรงไปที่รถ ฉันเปิดประตูรถและเดินเข้าไปนั่งพัก วันนี้เรียนทั้งวัน เหนื่อยล้าโคตร ฉันจึงหันไปมองอีรีซี่ที่นั่งหลับอยู่ "อีรีซี่ตื่น!!! ตื่นเดี๋ยวนี้เลยนะ" ฉันหันไปปลุกอีรีซี่ให้ตื่นและมันกลับไม่ยอมตื่นแถมมันยังนอนหันหลังให้ฉันอีก ฉันจึงเลิกสนใจมันและหันมาขับรถออกจากมหาลัยทันที ฉันรีบขับรถมาส่งอีรีซี่ที่คอนโด พอส่งอีรีซี่เสร็จ ฉันก็ขับรถกลับคอนโดตัวเองทันที ไม่นานฉันก็ขับรถมาถึงคอนโดตัวเอง ฉันเลี้ยวรถเข้ามาในคอนโดและเลี้ยวรถหาที่จอด ฉันขับวนไปมาจนมาเจอที่จอด ฉันจอดรถข้างๆรถเฟอร์รารี่สีดำและฉันก็ก้าวลงจากรถและพาร่างกายที่เหนื่อยเดินตรงมาที่ลิฟท์และกดเรียก ไม่นานประตูลิฟท์ก็เปิดออกฉันจึงเดินเข้าไปและกดชั้นที่จะขึ้น ไม่นานประตูลิฟท์ก็เปิดออกฉันจึงเดินออกมาตรงไปที่ห้องของตัวเอง ฉันเดินเซไปมาหยุดที่หน้าห้อง และเผลอยืนหลับที่หน้าประตูห้อง วันนี้ผมมีเรียนเช้าและพึ่งกลับมาตอนบ่ายและรีบกลับมาที่คอนโด ผมเลี้ยวเข้ามาจอดรถและลงจากรถเดินตรงไปที่ลิฟท์ ไม่นานประตูลิฟท์ก็เปิดออกผมจึงเดินออกมาตรงไปที่ตัวเอง วันนี้ตอนเย็นผมต้องกลับเข้าบ้าน ถึงจะไม่อยากก็เถอะ ผมเปิดประตูห้องเข้ามาข้างในและถอนชุดนักศึกษาและกางเกงออกจากตัวและเดินตรงไปที่ห้องนอน ผมเดินไปหยิบผ้าขนหนูและเดินตรงเข้าห้องน้ำอาบน้ำ ผมอาบน้ำทำความสะอาดร่างกายเสร็จก็เดินนุ้งผ้าขนหนูออกมาแต่งตัว ผมเดินตรงไปที่ตู้เสื้อผ้าหยิบเสื้อยืดกางเกงสามส่วนและเดินมาที่เตียงและล้มตัวลงนอนหลับไปทันที ​เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น ผมรู้สึกตัวตื่นขึ้นและหันไปหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูก็เป็นเบอร์โทรเข้ามา คาร่า 5 แม่ 5 พอผมจะวางโทรศัพท์ไว้ที่เดิม แม่ของผมก็โทรเข้ามาอีกรอบ ผมจึงกดรับสาย ​#คุณแม่ ​ (อยู่ไหน!?) "คอนโด" (แกห้ามมาสาย 18:00 น. แกต้องถึงบ้าน) "ครับ" พอผมรับปากคุณแม่ผมก็กดวางสายทันที ผมจึงวางโทรศัพท์ลงบนเตียงและเดินตรงเข้าห้องน้ำ อาบน้ำอีกรอบ ผมเดินออกมาจากห้องนั้าและเดินตรงไม่ที่ตู้เสื้อผ้า หยิบเสื้อเชิ้ดสีดำและกางเกงยีนต์สีดำมาใส่และเดินออกจากห้อง ผมกำลังเปิดประตูห้องออกไปข้างก็ต้องตกใจที่เห็นผู้หญิงยืนก้มหน้าอยู่หน้าห้อง "เฮ้ย!!! ผีหลอก!!!" ปัง!!! ผมตกใจจึงร้องออกมาและเปิดประตูห้อง ผมยืนสงบสติอารมณ์ และตัดสินใจเปิดประตูห้องออกไปดูช้าๆ ผมโผล่หัวออกไปดู ก็เห็นผู้หญิงก้มหน้าอยู่ที่ประตูห้อง ผมจึงลองเอามือไปแตะตัวเธอ คนนี่หว่า ผมจึงเดินออกไปและจับหัวเธอให้เงยหน้าขึ้นมองผม ผมก้มลงมองหน้าเธอ ใบหน้าผิวสีแทน มีรอยจุดๆสีดำตรงหน้า ผมจึงลองเอามือลูบรอยจุดๆดำนะออกมันเป็นสีดำมาจุดไว้และหยิบแว่นตากรอบใหญ่ที่บังหน้าบังตาเธออก พอผมเห็นหน้าของเธอชัดขึ้น ผมก็ยิ้มขึ้นมาทันที ยัยตัวแสบกล้าดีอย่างไรถึงต้องลงทุนปลอมตัวเพื่อนหนีฉันเลยหรอ ผมช้อนตัวเธอขึ้นและเดินตรงไปห้องตรงข้ามและหาคีย์การ์ดแตะและเปิดประตูห้องเดินเข้าไป ผมอุ้มแอปเปิ้ลเดินเข้ามาที่ห้องนอน และวางเธอลงบนเตียง ผมนั่งลงข้างๆและเอามือเกลี่ยผมที่บังหน้าเธอออก ผมก้มลงจูบที่หน้าผากลงมาที่แก้มสองข้าง ผมเงยหน้าออกจากใบหน้าเธอเล็กน้อยและจ้องมองริมฝีปากสีแดงและก้มลงไปจูบริมฝีปากเธอเบาๆและค่อยๆขบริมฝีปากเธอ "อื้อออ" ผมรีบผลักหน้าออกจากเธอ เมื่อเธอส่งเสียงรำคาญและหันหน้าหนีผม ผมยกยิ้มและก้มลงจูบที่ลำคอ และลุกขึ้นยืนเดินออกจากห้องเธอไป ผมปิดประตูห้องของเธอและเดินตรงไปที่ลิฟท์และกดลงมาข้างล่าง ไม่นานประตูลิฟท์ก็เปิดออกผมจึงเดินออกมาตรงไปที่รถที่มีรถ BMW สีขาวจอดอยู่ข้างๆ ผมจึงเดินไปที่รถและเปิดประตูรถ ผมเดินเข้าไปนั่งและขับรถออกจากคอนโดทันที เพราะตอนนี้ผมกำลังจะไปสายแล้ว ไม่นานผมก็ขีบรถมาถึงคฤหาสน์หลังใหญ่ บ้านผมเอง ผมเลี้ยวรถเข้าไปมาจอดที่หน้าบ้านและเปิดประตูลงจากรถรีบเดินเข้าไป ตลอดทางผมได้ยินเสียงคุยของแม่และคาร่าที่โต๊ะอาหาร ผมจึงเดินเข้าไป ทำให้แม่ผมที่หัวเราะอยู่กับคาร่าหันมาทางผม ผมยกมือไหว้สวัสดีคุณแม่และเดินเข้าไปกอดและหอมแก้มท่าน "กว่าจะมาได้นะ" คุณแม่หันมาว่าผม ผมจึงเดินไปนั่งที่เก้าอี้ตัวตรงข้ามกับคาร่า พอผมนั่งลงแม่นมก็ตักข้าวใส่จานผม พอผม คาร่าและคุณแม่ทานข้าวเสร็จก็วางช้อนและยกน้ำขึ้นดื่ม ผมทำทาาจะลุกขึ้นยืน เสียงคุณแม่ก็ร้องทักขึ้น ทำให้ผมชะงักและนั่งลงเหมือนเดิม พอคุณแม่เห็นว่าผมนั่งลงกับที่และหันไปคุยกับคาร่า "ฉันจะหมั้นแกกับหนูคาร่า" พอคุณแม่คุยกับคาร่าเสร็จก็หันมาบอกผม มันทำให้ปมตกใจกับสิ่งที่ท่านเรียกผมกลับมาครั้งนี้ "ไม่ครับ" ผมรีบบอกปฏิเสธการหมั้นของผมกับคาร่า เพราะผมเจอคนที่ใช่และอยากอยู่ด้วยแล้ว "แกกล้าปฏิเสธฉันหรอ แม็ททิว!!" เสียงตะคอกของคุณแม่ดังขึ้น ทำให้ผมต้องถอนหายใจอย่างใจเย็น "ผมไม่ได้รักคาร่า ผมมีคนที่ชอบแล้ว" ผมพูดเสร็จก็ลุกออกจากตรงนั้นและเดินออกจากบ้านโดยไม่สนใจเสียงตะโกนเรียกของคุณแม่ "แม็ททิว!!!" สงสัยผมต้องต้องพาแอปเปิ้ลหนีซะแล้ว!!!! ------------------------------------------------ ....จะถูกจับหมั้นกับคาร่า หรือจะพาน้องหนี...