หนี - 18

​ "มากินข้าว เดี๋ยวไปส่ง" ผมที่นั่งดื่มกาแฟอยู่ที่เก้าอี้โต๊ะกินข้าว ก็เงยหน้าถึงเห็นอีเมียมันเปิดประตูห้องนอนเดินออกมา และบอกให้อีเมียมันมานั่งกินโจ๊กที่ผมแอบทำไว้ ถ้าถามว่าไปทำมาตอนไหน นี้มันนิยายนะครับจะเอาอะไรกันมากมาย (อยากตายคาตีนคนอ่านหรอ!! แม็ททิว : หนวดแมว) ขอโทษครับ!! ผมกลัวแล้ว : แม็ททิว โจ๊กก็ไม่ได้ทำอะไรมากมายก็แค่โจ๊กสำเร็จรูป  ที่แค่เทน้ำร้อนและคนไปคนมาก็เสร็จ และเทใส่ถ้วนก็แค่นั้น พออีเมียหันมาเห็นผม และพยักหน้ารับก่อนจะเดินมานั่งที่เก้าอี้โต๊ะกินข้าว และลงมือทานโจ๊กอย่างว่าง่าย มันแปลก ผมรู้สึกถึงความแปลก มันรู้สึกแบบมีอะไรที่มันไม่เข้าพวก อีเมียมันมาแปลกมาก หรือว่ามันหลับในอยู่ว่ะ "เมื่อคืนนอนหลับสนิทไหม!!??" ผมที่นั่งมองแอปเปิ้ลทานโจ๊กอยู่ ผมก็เลยถามอีเมียมัน "เต็มอิ่ม!!" ฉันที่เดินออกมาและเห็นนายแม็ททิวนั่งดื่มกาแฟ พอเขาเงยหน้าขึ้นก็บอกให้ฉันมานั่งกินโจ๊กที่เขาทำไว้ให้ ฉันจึงเดินตรงไปนั่งและลงมือทานโจ๊ก พอตักโจ๊กเข้าปากได้ไม่กี่คำ นายแม็ททิวที่นั่งดื่มกาแฟก็ถามขึ้น "หรอ!! และลื่นล้ม หัวกระแทกพื้นป่าว!!??" พออีเมียมันตอบผมก็นั่งมองมันทานโจ๊กต่อ ผมว่าอีเมียมันต้องเป็นอะไรแน่ ผมจึงถามมันไปอีกรอบ "ป่าว ปกติดี" ฉันที่ก้มหน้าก้มตากินต้องหยุดกินและเงยหน้าขึ้นมองแม็ททิว ที่ไม่รู้จะถามอะไรฉันนักหนา "มึงเป็นอะไร!!??" ฉันวางช้อนลงและกอดกมองมันอย่างสงสัย วันนี้กูอุตส่าห์จะตามใจมันเป็นครั้งสุดท้ายก่อนจะหนี "ป่าว มึงไม่เป็นอะไรก็ดีแล้ว กินต่อจะได้ไปมอ" พอแอปเปิ้ลตอบคำถามผม เธอก็เห็นกอดอกมองผมและถามอย่างสงสัย มันจ้องมองผมอย่างคนไม่ไว้ใจ ก่อนจะลงมือทานโจ๊กต่อจึงเสร็จ ผมเลยลุกขึ้นและเก็บถ้วนของแอปเปิ้ลไปวางไว้ที่ซิงค์ล้างจาน พอออกมาก็เห็นแอปเปิ้ลใส่รองเท้า และยืนรอผมที่ประตูห้อง ผมจึงเดินตรงไปหาเธอและเปิดประตูห้องและเดินออกไปทันที ผมและแอปเปิ้ลเดินออกจากห้อง และเดินตรงไปที่ลิฟท์ ก่อนจะกดปุ่มเรียกลิฟท์ไม่นานลิฟท์ก็เปิดออก ผมและแอปเปิ้ลก็เดินเข้าไปข้างในและกดปุ่มปิดก่อนจะกดลงข้างล่าง ผมยืนรอจึงประตูลิฟท์เปิดออก ผมและแอปเปิ้ลรอจึงเดินออกมา ผมพาแอปเปิ้ลมาที่รถเฟอร์รารี่สีดำที่จอดอยู่ข้างๆBMW สีขาว แอปเปิ้ลเดินตามผมมาที่และอยู่อีเมียมันก็จับแขนผม ผมที่จะเดินไปที่รถก็ต้องหันกลับมามองแอปเปิ้ลอย่างสงสัย "รถนายหรอ!!??" ฉันที่เดินตามนายแม็ททิวออกมาจากห้อง จนตอนนี้เดินมาที่รถของเขา ฉันพึ่งรู้ว่ารถที่ฉันชอบมาจอดข้างๆ เป็นรถของเขา "ใช่!! ทำไมหรอ??" ผมจึงตอบแอปเปิ้ลและถามเธอกลับอย่างสงสัย "ป่าว ไปเถอะสายแล้ว!!" ฉันจึงรีบปฏิเสธและปล่อยแขนเขา "อื้ม" นายแม็ททิวก็มองหน้าฉันก่อนจะเปิดประตูรถ ให้ฉันเข้าไปนั่ง​ ฉันจึงเดินเข้าไปในรถและเขาก็เดินไปฝั่งคนขับ ผมที่เปิดประตูรถให้แอปเปิ้ลเข้าไปนั่งเสร็จ ก็เดินกลับมาที่ฝั่งตรงข้าม ก่อนจะเปิดประตูรถเข้าไปและขับรถออกไปทันที 08:10 น. มหาลัย NU ​ ​คณะนิเทศ ​ ไม่นานเขาก็ขับรถมาส่งฉันที่คณะ เขาเลี้ยวรถเข้ามาจอดที่หน้าคณะ ฉันทำท่าจะลงจากรถเพราะมันสายมากแล้ว "กูพึ่งรู้ว่ามึงเรียนที่นี้!!??" ผมที่ขับรถมาส่งแอปเปิ้ลที่มหาลัย ผมพึ่งรู้ว่าเธออยู่มหาลัยเดียวกับผมทำไมผมถึงไม่เคยเห็นเธอ "ทำไม!!??" ฉันที่กำลังจะเปิดประตูรถแฃะก็ต้องชะงักก่อนจะหันกลับมามองหน้าแม็ททิว ที่ตอนนี้เขาหันมามองฉันอยู่แล้ว ฉันจึงถามเขาอย่างสงสัย อยู่ดีๆทำไมถึงถามฉันแบบนั้นว่ะ คือว่าเขาก็เรียนที่นี้ด้วยหรอ "ป่าว รีบไม่ใช่หรอ เลิกเรียนกี่โมง" ผมรีบปฏิเสธและถามแอปเปิ้ล เธอมองหน้าผมอย่างไม่ค่อยจะเชื่อแต่ก็ไม่ถามชักไซ้อะไร "16:00 น." ฉันเลือกที่จะโกหกเขาไปเพราะจริงแล้วฉันมีเรียนแค่ตอนเช้า และตอนบ่ายฉันจะหนีไปอยู่ที่อื่นๆ "อื้ม" ผมก็พยักหน้ารับว่าเข้าใจและแอปเปิ้ลก็เปิดประตูรถลงไป ผมก็ขับรถออกมาจากคณะของแอปเปิ้ลและขับกลับคอนโดทันที ในระหว่างที่ผมขับรถกลับคอนโด เสียงโทรศัพท์ของผมก็ดังขึ้น ผมจึงขับรถเลี้ยวเข้าทางและหยิบโทรงศัพท์ขึ้นมาดู ​#คาร่า ​ผมเลือกที่จะไม่รับสายและปล่อย ให้มันดังไปแบบนั้นจึงมันเงียบไป ผมจึงเหลือบไปมองก็เห็นหน้าจอดับไป ผมจึงหันมาสนใจขับรถ ผมใช้เวลาไม่นานก็เลี้ยวรถเข้ามาในคอนโด เสียงโทรศัพท์ของผมก็ดังขึ้นมาอีกรอบ ผมจึงรีบขับรถมาจอดข้างๆรถBMW สีขาวและหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดู สายนี้คงต้องรับแล้วล่ะ ​#คุณแม่ ​ "ครับ" (ทำไม!! แกไม่รับสายหนูคาร่า!!) "เธอโทรไปฟ้องคุณแม่หรอครับ!!??" (ป่าว!! หนูคาร่าแค่โทรมาบอกเฉยๆ) "แล้วมันต่างตรงไหนครับ" (แกไม่ต้องมายอกย้อน​ฉัน!!) "ถ้าคุณแม่จะโทรมาบอกแค่นี้ ผมวางล่ะครับ" (รับสายหนูคาร่าด้วย ไม่งั้นอย่าหาว่าฉันไม่เตือน) พอคุณแม่สั่งเสร็จก็วางสายไปทันที จะอะไรกับผมนักหนาว่ะ คิดจะเล่นแบบนี้ใช่ไหมคาร่าได้ เราได้เห็นดีกันแน่ ​#คาร่า ​พูดยังไม่ขาดคำ ก็โทรมาล่ะ ตายยากตายเย็นจริง (ยอมรับสายคาร่าแล้วหรอ พี่แม็ททิว) "มีอะไร??" (พูดกับคาร่าดีๆหน่อยได้ไหมค่ะ) "ไม่จำเป็น!!" (ช่างเถอะค่ะ!! มารับคาร่าเดี๋ยวนี้) "เธอกล้ามาสั่งกูหรอ" (ทำไมจะไม่กล้าค่ะ ถึงพี่จะปฏิเสธคาร่าก็ทำให้พี่มารับคาร่าได้นะ) "แค่มีแม่กูถือหางอยู่ อย่าผยองให้มันมาก​" (หึหึ พี่จะพูดอะไรก็พูดไปเถอะค่ะ คาร่าไม่สน มารับคาร่าด้วยนะค่ะ) พอเธอพูดเสร็จก็กดวางสายไปทันที ผมได้แต่ยืนกำโทรศัพท์แน่น ด้วยอารมณ์ที่หงุดหงิดที่สุด ผมลงจากรถและหยิบโทรศัพท์ โทรหาคนที่บ้านและบอกให้เอารถที่ไม่ใช่ของผมมาให้ พอผมสั่งงานและวางสายไป ไม่นานลูกน้องที่บ้างก็ขับรถเก๋งสีดำ ขับเข้ามาที่ลานจอดรถที่ผมยืนอยู่ และลูกน้องก็เปิดประตูลงมา และส่งกุญแจรถมาให้ ผมก็รับและเดินเข้าไปนั่งก็จะขับรถออกไปรับคาร่าที่บ้านของเธอ ไม่นานผมก็ขับรถมาจอดที่หน้าบ้านและเห็นคาร่ายืนรออยู่ "นี้ไม่ใช่รถนายนิ่" คาร่าที่ยืนมองรถกับผมสลับไปมาก็จะหันมาถามผมอย่างสงสัย "ใช่!! กูไม่ชอบให้คนที่ไม่ใช่เมียกูนั่ง" ผมบอกและเดินกลับขึ้นรถ และหันไปมองคาร่าที่ยืนมองผมด้วยความโกรธ "จะไปไหม?? ไม่ไปกูจะได้กลับ" ผมที่เห็นว่าคาร่าเธอยังยืนอยู่ที่เดิม และผมก็หันไปถามเธออีกครั้ง จึงเธอต้องยอมเดินลงมาและเปิดประตูรถเข้ามานั่ง ผมก็ขับรถออกไปทันที โดยไม่สนใจว่าคนที่นั่งข้างๆเป็นไงบ้าง ห้างสรรพสินค้า KJ ​ ไม่นานผมก็ขับรถมาถึงห้างสรรพสินค้า ห้างขนาดใหญ่แห่งหนึ่ง ผมเลี้ยวรถเข้ามาจอดที่หน้าทางเข้าห้าง "จอดตรงนี้ทำไม??" คาร่าหันมาถามผมอย่างสงสัย "ลงไป!!" ผมหันไปบอกให้เธอลงจากรถไป เธอก็มองหน้าผมและยอมลงจากรถ ผมก็กำลังจะขับรถออกไปจึงหันไปบอกเธอ "กูมาส่งตามที่มึงบอกแล้วนะ" ผมบอกคาร่าเสร็จก็ขับรถออกจากห้างสรรพสินค้า โดยไม่สนใจเสียงกรีดร้องของคาร่าแม้แต่น้อย กริ๊ดดดดดดดดดดดดด ฉันที่เดินแยกออกมาจากแม็ททิว และเดินตรงมาที่ตึกคณะและเดินตรงไปที่ลิฟท์ และกดปุ่มเรียกไม่นานประตูลิฟท์ก็เปิดออก ฉันจึงเดินเข้าไปข้างในและกดปุ่มปิดก่อนจะกดขึ้นไปชั้นที่ต้องการ ฉันยืนรอไม่นานลิฟท์ก็เปิดออก ฉันจึงเดินออกมาและตรงไปที่ห้องเรียน ฉันเปิดประตูห้องเข้าไปข้างใน ก็เห็นอีรีซี่และยัยส้มหวานนั่งกันอยู่ ฉันจึงเดินเข้าไปหาพวกมันที่นั่งกันอยู่ พอฉันเดินเข้าอีรีซี่ที่นั่งเล่นโทรศัพท์ก็เงยหน้าขึ้นมามอง "ไงอีชะนี!!! มาแล้วหรอ" อีรีซี่กล่าวคำทักทายและหันเป็นไปเล่นโทรศัพท์เหมือนเดิม ฉันจึงเดินไปนั่งลงข้างยัยส้มหวาน "ทำไมถึงพึ่งมา" ส้มหวานที่นัางมองหน้าฉันและถามขึ้นอย่างสงสัย "ตื่นสาย!!" ฉันบอกอย่างไม่สนใจเพราะรู้ว่าคน อย่างส้มหวานมันก็ไม่ได้สนใจอะไรมากมายหรอ มันก็แค่รับฟังเท่านั้น "อีชะนี ตกลงพี่แม็ททิวเขาอยู่คอนโดเดียวกับมึงใช่ไหม" อีรีซี่ที่ตอนแรกก้มหน้าก้มตาเล่นโทรศัพท์ก็เงยหน้าขึ้นมามองและถามขึ้น "ใช่มั้ง" ฉันก็หันไปตอบมันและหันมาสนใจ ของให้กระเป๋าเหมือนเดิม "อะไรของมึงว่ะ!!" อีรีซี่หันมาโวยวายที่ฉันพูดแบบนั้นกับมัน กูพูดแบบนั้นอ่ะถูกแล้วเพราะวันนี้กูจะหนีออกจากคอนโด "วันนี้อีชะนีโมนี่มันก็ไม่มา หายไปไหนของมัน" อีรีซี่เลิกบ่นและหันมาถามส้มหวานที่นั่งส่งข้อความหาใครก็ไม่รู้ คงจะเป็นยัยโมนี่แน่เลย "มันกลับไปนอนบ้านหรอป่าว" ฉันบอกให้ไอ้ส้มหวานมันสบายใจ เพราะสถาพมันเหมือนคนไม่ได้นอนมาหลายวัน "แม่มันไปต่างประเทศ" ส้มหวานหันมาตอบด้วยใบหน้าเคลียดจัด "หรอ แล้วมันไปไหนว่ะ" ฉันที่ไม่รู้จะตอบอะไรได้แต่นั่งเงียบและไม่นานอาจารย์ก็เดินเข้ามาสอน ส้มหวานก็เลิกสนใจโทรศัพท์และตั้งหน้าตั้งตาเรียนหนังสือ ส่วนฉันก็ตั้งหน้าตั้งตาฟังอาจารย์สอน ไม่นานอาจารย์ก็ปล่อยพวกเรากลับบ้าน ฉันและส้มหวาน อีรีซี่ก็เก็บของลงกระเป๋าและเดินออกจากห้อง พวกฉันเดินมาที่ลิฟท์ และกดปุ่มเรียก ไม่นานประตูลิฟท์ก็เปิดออกพวกฉันจึงเดินเข้าไปและกดลงชั้นล่าง พวกฉันยืนรอกันไม่นานประตูก็เปิดออก พวกฉันจึงเดินออกจากลิฟท์และเดินออกมายืนที่ตึกคณะ ที่ตอนนี้มีพวกนักศึกษาเดินเข้าเดินออกกันเต็มไปหมด "อีชะนีแอปเปิ้ลมึงกลับอย่างไร" อีรีซี่ที่ยืนอยู่ข้างๆฉัน ก็หันมาถามฉัน "กลับด้วยได้ป่ะว่ะ หรือมึงจะไปก่อนกันที่ไหน" ฉันถามอีรีซี่มัน เพื่อมันไม่รีบกลับและไปไหนต่อ เพราะถ้าฉันรีบกลับกลัวจะไปจ๊ะเอ๋เขาเข้า "กูกับอีชะนีเถื่อนจะไปเดินห้าง มึงไปด้วยกันไหม" อีรีซี่ตอบและหันมาถามฉัน เผื่อฉันจะไปกับพวกมันด้วย "ไป" ฉันตอบอีรีซี่มัน และพวกฉันก็เดินออกมาที่ลานจอดรถและเดินไปที่รถของส้มหวาน และฉันก็เปิดประตูรถเข้าไปนั่งข้างหลัง และรีซี่เดินไปเปิดประตูฝั่งคนขับรถและขับรถออกจากมหาลัยทันที 13:30 น. ห้างสรรพสินค้า KJ ​ไม่นานอีรซี่ก็ขับรถเลี้ยวเข้ามาที่ลานจอดรถ  และพวกฉันก็เปิดประตูรถก้าวลงมา และเดินเข้าข้างใน ฉัน ส้มหวานและรีซี่เดินเข้ามาในห้างและเดินหาร้านอาหารทาน เพราะตอนนี้พวกฉันเริ่มหิวมากแล้ว "กินอะไร อาหารฝรั่ง กับอาหารญี่ปุ่น" อีรีซี่ที่ตอนนี้เรามายืนอยู่ตรงกลางระหว่าง อาหารฝรั่งและอาหารญี่ปุ่น "ญี่ปุ่น" เสียงส้มหวานพูด "ญี่ปุ่น" ฉันพูด พวกเราก็เดินเข้าไปร้านอาหารญี่ปุ่นที่มีพนักงานยืนต้อนรับอยู่ พอพนักงานเห็นพวกฉันเดินเข้ามาก็ตรงมาถาม "มากันกี่ทีค่ะ" "3" พอไอ้ส้มหวานตอบ พนักงานก็พาเดินไปที่โต๊ะวางและพวกฉันก็เดินเข้าไปนั่งกัน และพนักงานก็ส่งเมนูมาให้พวกฉันดูกัน "เอา ข้าวแกงกะหรี่ และ เทมปุระ" เสียงอีรีซี่หันไปสั่งกับพนักงาน "เอา ทงคัตสึ และ โซบะ" เสียงยัยส้มหวานหันไปสั่งกับพนักงาน "เอา กิวด้ง (ข้าวหน้าเนื้อ) และ ยากิซาคานะ (ปลาย่าง)" ฉันที่เลือกได้แล้วก็หันไปสั่งพนักงาน และพวกฉันก็ส่งเมนูคืนพนักงาน พวกฉันนั่งรอไม่นานพนักงานก็เดินมาเสิร์ฟ จึงตอนนี้มันครบตามที่พวกฉันสั่ง (เรียงตามที่สั่ง) พออาหารถูกเสิร์ฟและวางจึงครบ พวกฉันก็ลงมือทานกัน ด้วยความหิวโหย อย่างกับคนไม่ได้แดกข้าวมาสามปี ไม่นานพวกเราก็ลงมือทานจึงหมดและอิ่มมาก อิ่มแบบสองวันไม่ต้องทานอะไรแล้วอ่ะ พวกฉันนั่งพักให้มันย่อย ก่อนจะเรียกพนักงานให้มาคิดเงิน ไม่นานพนักงานก็เดินมาพร้อมบิลที่ฉันต้อง และพวกฉันก็หยิบบิลมาดูและจ่ายเงินของตัวเอง "ทั้งหมด 7,580.-" "นี่ค่ะ" ไอ้ส้มหวานส่งบัตรเครดิตยื่นไปให้พนักงาน และเขารับก่อนจะไปรูดและเดินมาให้ส้มหวานเช็ด ฉันและอีรีซี่จึงส่งเงินค่าข้าวของตัวเองให้ไอ้ส้มหวานมัน และพวกฉันก็ลุกขึ้นยืนและเดินออกจากร้านไปทันที 14:09 น. พวกฉันก็เดินดูของและช้อปปิ้งกัน พอหอมปากหอมคอ ก่อนที่อีรีซี่จะชวนพวกฉันกลับ ฉันและส้มหวานเห็นด้วย "กลับกันเลยป่ะ บ่ายสองแล้ว" พออีรีซี่พูดเสร็จ พวกฉันก็เดินออกมาจากห้างตรงไปที่รถของยัยส้มหวาน พอพวกฉันเปิดประตูเข้ามานั่งในรถเรียบร้อยแล้ว ยัยส้มหวานก็ขับรถออกไปทันที คอนโดแอปเปิ้ล ไม่นานยัยส้มหวานก็เลี้ยวรถมาจอดหน้าคอนโดของฉัน ฉันจึงเปิดประตูรถและก้าวลงมา ก่อนจะหันไปบอกลาและเดินเข้าคอนโด ฉันเดินตรงไปที่ลิฟท์และกดปุ่มเรียก ไม่นานประตูลิฟท์ก็เปิดออก ฉันจึงเดินเข้าไปข้างในและกดชั้นที่จะขึ้น ฉันยืนรอไม่นานลิฟท์ก็เปิดออก ฉันจึงเดินออกมาตรงไปที่ห้องของตัวเองและเปิดประตูห้องเข้าไปข้างใน ฉันเดินตรงไปที่โซฟาวางกระเป๋า และเริ่มปลดเสื้อผ้าออกจากตัวจึงตอนนี้เหลือแต่เสื้อในกางเกงใน ฉันเดินไปหยิบผ้าขนหนู และเดินเข้าห้องน้ำเพื่ออาบน้ำ ทำความสะอาดร่างกาย ฉันใช้เวลาไม่นานในการอาบน้ำ ฉันเดินนุ้งผ้าเช็ดตัวพันอก เดินออกมาจากห้องน้ำตรงไปที่ตู้เสื้อผ้า ฉันหยิบเสื้อยึดกับกางเกงวอร์ดขายาวมาใส่ ฉันมองดูตัวเองในกระจกและตรวจความเรียบร้อย ฉันเดินไปที่เตียงก้มลงเอากระเป๋าเดินทางที่ ฉันแอบเตรียมไว้ตั้งแต่เช้าออกมา และหันไปมองนาฬิกาว่าตอนนี้กี่โมงแล้ว "พึ่งจะบ่ายสองครึ่ง นั้นนอนเอาแรงดีกว่า สี่โมงก็ออกเดินทางได้" ฉันพึมพากับตัวเองก่อนจะเดินกลับขึ้นเตียงและล้มตัวลงนอนหลับไป 16:00 น. เสียงนาฬิกาปลุกดังขึ้น ฉันจึงลืมตาตื่น และบิดขี้เกียจ้ล็กและเอือมมือไปหยิบโทรศัพท์ และปิดเสียงนาฬิกา ฉันก้าวลงจากเตียงและเดินเข้าห้องน้ำ ล้างหน้าล้างตาและเดินออกจากห้องน้ำ และลากกระเป๋าเดินทางออกมา ฉันหยิบกระเป๋าที่มี กระเป๋าเงินและเอกสารสำคัญและหยิบโทรศัพท์และกุญแจรถ ฉันสูดลมหายใจเข้าลึก ก่อนจะเปิดประตูห้อง และเดินออกไป ฉันเดินตรงไปที่ลิฟท์และกดปุ่มเรียก ไม่นานประตูลิฟท์ก็เปิดออก ฉันจึงเดินเข้าไปข้างในและกดลงมาข้างล่าง ฉันยืนรอไม่นานลิฟท์ก็เปิดออก ฉันจึงเดินออกมาพร้อมลากกระเป๋าเดินทางที่รถ ที่ตอนนี้มีรถฉันจอดอยู่คันเดียว รถนายแม็ททิวไป หรือเขาจะไปรับฉันที่มหาลัย หึหึทางสะดวก ฉันเปิดประตูข้างคนขับ และยกกระเป๋าเดินทางไว้และปิดประตู ฉันเดินกลับมาฝั่งคนขับและเปิดประตูเข้าไปนั่งและขับรถออกไปทันที ------------------------------------------ ...อีน้องมันจะหนีอีพี่รอดไหม ?? อยากรู้ก็ต้องรออ่าน.......