หนี - 25

ผมลุกตัวลงนอนอย่างเจ็บปวดและเห็นอีเมียมันเดินตรงไปทางประตูห้องและยังหันกลับมามองผมก่อนจะยักคิ้วกวนตีนส่งมาให้ผม โอ้ยย!! มันน่าจะโดนกระแทกในตายคาอกผมไปเลย ผมได้แต่มองยัยตัวแสบอย่างคับแค้นใจและพยายามลองพยุงตัวเองลุกขึ้นนั่งแต่ก็ไม่สามารถทำได้ จึงตัดใจนอนรอจนกว่าร่างกายจะเริ่มรู้สึกหายเจ็บ ผมนอนนับรอเวลาให้ร่างกายเป็นปกติ แต่มันก็ดีขึ้นบางเล็กน้อย ขอย้ำว่าเล็กน้อยพอรอขยับขาปวดขึ้นมาทันที "โอ้ยย!! คืนนี้ล่ะกูจะจัดการยัยตัวแสบให้ได้!!" ผมที่นอนตัวงอเป็นกุ้งพยายามพยุงร่างกายที่เหมือนสมประกอบแต่มันกับไม่สมประกอบเลย "ก่อนที่มึงจะมาจัดการกู มึงช่วยลุกขึ้นมาให้ได้ก่อนไหม" ฉันที่รู้สึกตัวตื่นขึ้นมาด้วยความหิวและเดินเข้ามาดูนายแม็ททิวด้วย พอเดินเข้ามาก็เห็นเขาบ่นว่าจะจัดการฉันและทำท่าจะพยุงตัวเองให้ลุกขึ้นยืนแต่มันก็ไม่สำเร็จ "มึงยืนรอกูตอนนั้นแปบ!!" ผมที่ตอนนี้ไม่สามารถขยับร่างกายเฉพาะส่วนล่างได้ ยิ่งขยับยิ่งเจ็บ "พยายามเข้า!! แม็ททิวสู้ๆ แม็ททิวสู้ตาย แม็ททิวสู้ๆ" ฉันได้แต่ยกยิ้มก่อนจะแกล้งยืนรอเขาและยังพยายามส่งเสียงเชียร์ให้เขาลุกขึ้น "รอกูอยู่ตรงนั้นห้ามไปไหมนะเว้ย" ผมไม่สามารถลุกขึ้นยืนได้ ได้แต่คลานเข่าและเงยหน้าขึ้นไปมองยัยตัวแสบที่ยืนหัวเราะอยู่ "ฮ่าๆๆๆ ตรงไหน??" ฉันหัวเราะออกมาเสียงดังที่เห็นสถาพของเขาไม่ได้ต่างจากสุนัขเลย ฉันจึงแกล้งเดินถอยหลังออกไปเรื่อยๆ "มึงจะถอยออกไปไกลทำไมว่ะ โอ้ยย!!" ผมหยุดคลานเข่าและเงยหน้าขึ้นมองหน้าของเธออย่างไม่พอใจที่เธอเอาแต่ถอยหลัง "กูว่ามึงหยุดเถอะ!!" ฉันที่ยืนกอดอกดูสภาพน่าอนาถแท้และรีบบอกเขาให้หยุดเขยิบร่างกายซักทีถ้ามันเจ็บและปวดก็ควรหยุด "ทำไม!?? ไม่รู้เว้ยกูจะต้องจัดการมึงให้ได้" ผมหยุดคลานและลุกตัวลงนอนก็จะหันไปมองหน้าแอปเปิ้ลอย่างไม่เข้าใจ "เฮ้อ!! จัดการกูโดยไม่ได้ดูสังขารตัวเอง​ว่ามันพร้อมใช้งานไม" ฉันได้แต่ถอนหายใจอย่างปลงเป็นนิสัยปัญญาอ่อนของเขา ฉันล่ะไม่เข้าใจเขาเลยว่าจะพยายามให้ตัวเองเจ็บทำไม พอเธอเหลือบตรงเป้ากางเกงก็รู้สึกว่ามันดูบวมๆและใหญ่ผิดปกติ "มึงพากูไปหาหมอหน่อย ทำไมมันยังไม่หายปวดอีกว่ะ" ผมเห็นอีเมียมันเหลือบตามองเป้ากางเกงทำให้ผมลองก้มไปมองก็เห็นว่าไอ้ลูกชายสุดที่รักของผมมันเริ่มบวมๆใหญ่ ผมจนรีบหันไปมองอีเมียมันที่ตอนนี้เลิกสนใจไอ้ลูกรักของผมและยืนกอดอกมองดูผมว่า ’มึงจะเอาไงต่อ??’ อะไรแบบนี้ "เฮ้อ!! จับกูมาทำไม ลำบากกูตลอดรอแปบกูทานข้าวก่อน เดี๋ยวพาไป!!?" ฉันถอนหายใจอย่างรำคาญชีวิต จับกูมาขันเสือกต้องใช้กูให้ไปดูแลและยังต้องแบกแม่งลงไปข้างล่างอีก กูนี่!! มันจะโคตรซวยอะไรแบบนี้ว่ะ หิว ก็หิวข้าว ถ้ารู้ว่าทำแล้วต้องมาเป็นภาระกูแบบนี้ยอมให้นายนั้นมันเอาให้รู้แล้วรู้รอดไปเลย ไม่ต้องมาลำบากแบบนี้ เฮ้อ!! เหนื่อยใจจริง!!?? "ไม่!!" ผมที่นอนมองอีเมียถอนหายใจสองสามรอบ ผมคิดว่ามันจะเดินมาช่วยผมให้ไปหาหมดและเปล่าเลยมันกลับเดินออกไปจากห้องเพื่อไปหาอะไรทาน อย่างที่มันบอก "แอปเปิ้ล!!!" "เร็วๆนะ กูเจ็บไข่!!" ฉันเดินตรงไปที่ห้องครัวตรงไปที่ตู้เย็นและเปิดออกหยิบกล่องอาหารแช่แข็งออกมาและเอาไปเวฟซะสามนาที ไม่นานเกินรออาหารในไมโครเวฟก็ส่งเสียงเตือนเป็นสัญญาณว่าอุ่นอาหารเสร็จ เธอจึงเปิดไมโครเวฟและหยิบกล่องอาหารแช่แข็งออกมา ฉันเดินไปหยิบจานออกมาสองใบและหยิบกล่องอาหารแช่แข็งที่เวฟแล้วเทใส่จาน ใบหนึ่ง สปาเก็ตตี้ และอีกใบ สปาเก็ตตี้ขี้เมา ฉันเดินถือจานสองใบเดินออกมาจากห้องครัวตรงไปที่ห้องนอนที่ตอนนี้มีนายแม็ททิวนอนหมดอะไรตายอยากอยู่ที่พื้น เธอเดินตรงไปที่นายแม็ททิวนอนอยู่และนายนั่นก็นอนมองเธอเดินตรงมาหาเขา เธอนั่งลงตรงหน้าเขาก่อนจะจับหัวของเขามาหนุนตัก "เดี๋ยวป้อน จะกินอะไร สปาเก็ตตี้ กับ ขี้เมาเอาแบบไหม" ฉันก้มลงมองเขาและถามนายแม็ททิวว่าเขาจะกินอะไร "ขี้เมา" ​ "อื้มรีบกินจะได้ไปหาหมด" ฉันบอกและหยิบจานสปาเก็ตตี้ขี้เมามาวางไว้ข้างตัวและใช้ส้อมกับช้อน เธอใช้ส้อมตักเส้นสปาเก็ตตี้และมาม้วนกับช้อน ฉันนั่งม้วนเส้นสปาเก็ตตี้ส่งเข้าปากเขาคำแล้วคำเล่าจึงหมด เธอจึงยกหัวนายแม็ททิวออกจากตักตัวเองและลุกขึ้นยืนเดินหยิบจานออกไปเก็บ ฉันเดินถือจานของเขามาใส่ที่ชิงค์ล้างจานและเดินตรงไปที่ตู้เย็นเปิดออกมาหยิบขวดน้ำกับหลอดดูดและเดินกลับเข้าห้องนอน ฉันเปิดฝาและใส่หลอดดูดน้ำจ่อหลอดตรงปากของเขาให้ดูดน้ำ พอนายแม็ททิวดูดน้ำจึงพอใจเธอก็หยิบจานสปาเก็ตตี้ออกไปทานข้างนอก "เดี๋ยวมาช่วยแต่งตัว" ก่อนที่จะเดินออกจากห้อง ฉันก็หันไปบอกนายแม็ททิวเขา และเดินออกมาจากห้องตรงไปที่เก้าอี้โต๊ะกินข้าว ฉันวางจานและขวดน้ำบนโต๊ะกินข้าวลงมือทานอาหารในจาน ไม่นานเธอก็ทานเสร็จดื่มน้ำและลุกขึ้นยืนเดินถือจานไปวางไว้ที่ชิงค์ล้างจาน เธอลงมือล้างจานทำความสะอาดในครัวจนเสร็จและเดินออกมาจากครัว เดินตรงไปที่ห้องนอนและนั่งคุกเข่าช่วยพยุงเขาขึ้นยืน "โอ้ยยยเบาๆหน่อย เจ็บไข่" ผมที่ตอนนี้มีอีเมียมันช่วยพยุงลุกขึ้นยืนเจ็บมากเลยครับ ยิ่งตรงยืนนี้ทั้งเจ็บทั้งปวดไปหมด "เป็นผู้ชายก็อดทนหน่อยแล้วกัน" ฉันหันไปโวยวายเสียงดังที่นายแม็ททิวมันหันมาขึ้นเสียงใส่เธอ รู้ว่าเจ็บก็อดทนหน่อย "ทำไม!!?? เป็นผู้ชายเจ็บปวดไม่ได้หรือไง หรือเจ็บปวดได้แค่ผู้หญิงคนเดียว" ผมแกล้งโวยวายเสียงดังเหมือนคนนอกเนื้อนอกใจ แต่ก็ไม่ได้จริงจังเท่าไรนัก "เถียงแบบนี้แปลว่า ไม่ต้องให้กูช่วยแล้วมั้ง" ฉันที่ยืนฟังเสียงบ่นเสียงโวยวายและยังมีหน้ามาเถียงฉันอีก เธอจึงปล่อยมือและทำท่าจะเดินออกไปข้างนอกห้อง "ใจเย็นใจร่มอย่าวู่วาม​ มาช่วยผมก่อนครับ" ผมที่เห็นแอปเปิ้ลปล่อยมือออกจากตัวของผมและยังทำท่าจะไม่ช่วยผมแล้ว "ดี!! เก็บปากเก็บคำไว้ด้วย" ฉันที่หันไปตามแรงดึงของคนข้างหลังให้หันกับไปมองก็เห็นนายแม็ททิวส่งสายตาออดอ้อนและสำนักผิด "ผู้หญิงอะไรว่ะ ดุยิ่งกว่าหมาอีก!!" ผมที่เห็นเธอยอมหันกลับมาช่วยผมอีกครั้ง ผมก็บ่นพึมพำกับตัวเองก่อนจะเหลือบมองคนที่ช่วยอย่างมีความสุข "ไอ้แม็ททิว!! กูได้ยิน!!" "จ้า!! ขอโทษจ้า!!" ฉันพยุงร่างกายที่ใหญ่และหนักให้เดินตรงไปที่ตู้เสื้อผ้า ตลอดทางเสียงนายแม็ททิวจะร้องโอดโอ้ยตลอด "อย่าเดินชิดเท้าซิ่ว่ะ พอๆหยุด" "โอ้ยย ก็คนมันเจ็บนี้เวลาเดิน" ฉันปล่อยมืออกจากตัวของเขาเดินไปหยิบผ้าขนหนูมาและเอามาพันรอบเอวนายแม็ททิว เชาก็จ้องมองผ้าตรงเอวกับหน้าของเธอ "ถอนกางเกงออก" ฉันบอกให้เขาถอนกางเกงออก จะได้ไม่คับมากและการเสียดสีระหว่างเดินด้วย "บ้าหรอ!! มาอยากอะไรตอนนี้ว่ะ ไอ้ลูกชายกูยังไม่พร้อม!!??" ผมร้องขึ้นมาตกใจที่กูร่างกายพร้อมใช้งานไม่มาอยากนี้ร่างกายกูไม่พร้อม อีเมียจะหื่นอะไรก็โปรดดูสังขารของผัวมึงดิ่นึงนะ (ถ้าอีน้องมัน หื่น มึงก็ คุกคามทางเพศ​แล้ว : หนวดแมว) หนวดก็พูดโอเวอร์ไป : แม็ททิว (พูดน้อยไปมากกว่า : หนวดแมว) เอาทีี่หนวดสบายใจเลยครับบ : แม็ททิว "เฮ้อ!! อย่าปัญญาอ่อนได้ไหม ถอนออกมา!!!" ฉันถอนหายใจอย่างปลงจิต สมองเขามันคิดได้แค่นี้หรือไงว่ะ กูอยากจะเปิดกระโหลออกมาดูจริงๆ "ถอนทำไม?? กูไม่พร้อมใช้งานนะเว้ย!!" "จะถอนเองหรือจะให้กูเป็นคนถอน!!!" ฉันเริ่มจะหงุดหงิดเป็นความปัญญาอ่อนของเขาเต็มทน "ถอนเอง" "ก็แค่นั้น!! จะพูดมากทำสันตีนอะไรไม่รู้" ฉันที่เห็นว่าเขาจัดการถอนกางเกงออกและส่งกางเกงมาให้เธอ "จะทำอะไรก็รีบทำให้เสร็จ จะได้พากูไปหาหมอซักที" "ไปหาหมอกัน!!" ฉันพันผ้าขนหนูให้แน่นไม่ให้หลุดและหยิบกางเกงเดินมาใส่ตะกร้าผ้าหน้าห้องน้ำ "ไม่ทำ!!?? แล้วให้ถอนกางเกงทำไม" ผมถามอยากสงสัยผมคิดว่าเธอคงอยากมีอะไรกับผมแต่พอผมถอนตามที่บอก แอปเปิ้ลก็ไม่เห็นจะทำอะไรเลย "ไปหาหมอมึงก็ต้องถอนกางเกงให้หมอเค้าดู!!" ฉันหันกลับไปมองเขาที่ยืนทำหน้าทำตาสงสัย เธอจึงบอกและอธิบายให้เขาเข้าใจ "เอ้าหรอ!!??" "ไปได้แล้ว!!" ฉันพยุงร่างกายของเขาให้เดินออกมาจากห้องและเดินตรงไปที่ลิฟท์ฉันเอื้อมมือไปกดปุ่มลงข้างล่าง ยืนรอจึงลิฟท์เปิดและเดินออกไปที่ลานจอดรถ "รถนายอยู่ไหน??" ฉันหันไปถามนายแม็ททิวและเขาชี้ไปที่เฟอร์รารี่สีดำที่จอดอยู่ไม่ไกลนัก เธอพยักหน้าและเดินตรงไปที่รถ "ขับไหวป่ะ!!??" เธอพยุงเขามาที่รถและหันไปถามเขาเผื่อเขาอยากจะขับรถเอง ถ้าไม่ไหวฉันจะได้ขับพาเขาไปโรงพยาบาล "พอไหวอยู่" "ไม่ไหวก็บอกจะขับให้" ในเมื่อเขาบอกว่าขับไหวฉันก็ไม่เซ้าซี้ให้มากความแต่ก็ยังหันไปบอกย้ำเขาอีกรอบเผื่อเขาไม่ไหว "ไม่เป็นไร" ผมเปิดประตูรถเข้าไปนั่งข้างในและแอปเปิ้ลก็ประตูรถตามเข้ามาข้างใน ผมจึงขับรถออกจากคอนโนมุ่งหน้าไปโรงพยาบาลให้เร็วที่สุด โรงพยาบาลแห่งหนึ่ง ​ ไม่นานผมก็ขับรถมาถึงโรงพยาบาลแห่งหนึ่งใช้เวลานานพอสมควรผมขับรถเข้ามาหาที่จอดรถวนหาอยู่ไม่นานเพราะเวลานี้ไม่ค่อยมีรถมาจอด ผมเลี้ยวเข้าไปจอดและเปิดประตูก้าวเท้าออกมายืนนอกรถอย่างๆช้าและปิดประตูล็อครถ และแอปเปิ้ลก็เดินเข้ามาประคองผมไว้ "เดี๋ยว!! พันผ้าขนหนูดีๆเดี๋ยวมันหลุด" ฉันรีบบอกให้เขาหยุดเดินเพราะตอนนี้ผ้าขนหนูมันดูเหมือนจะหลุดลงมาได้ทุกเมื่อ ผมจัดการพันผ้าขนหนูใหม่ให้แน่นและเดินตรงเข้าโรงพยาบาล จังหวะที่ผมก้าวเท้าเข้าไปบุรุษพยาบาลก็เดินมาถามว่าเป็นอะไรมา "เจ็บนี้" ผมบอกบุรุษพยาบาลและใช้มือชี้ไปที่เป้าตัวเองและบุรุษพยาบาลก็ก้มลงมองตามมือที่ผมชี้และพยาบาลรับ ก่อนจะช่วยอีเมียมาพยุงผมนั่งรถเข็นและเข็นไปที่จุดชักประวัติ ส่วนแอปเปิ้บก็เดินมาหาผมและชี้ไปที่เครื่องกดบัตรคิว "เอาบัตรประชาชนมา" ฉันบอกให้เขาเอาบัตรประชาชนมาเพื่อไปกรอกประวัติ นายแม็ททิวก็ส่งมาทั้งกระเป๋าเงินฉันก็รับและเดินไปทำเรื่องรักษา ฉันเดินไปกดเครื่องรับบัตรคิวและนั่งรอจะว่าจะถึงคิวตัวเอง ไม่นานก็ถึงคิวของฉัน เธอลุกขึ้นยืนและเดินตรงไปที่ช่องหนึ่ง "ขอบัตรประชาชนด้วยค่ะ" "นี่ค่ะ" ฉันส่งบัตรประชาชนของนายแม็ททิวไปให้นางพยาบาลและเดินตอบคำถามที่เขาถาม ส่วนมากจะถามอาการเบื่องต้น พอถามเสร็จนางพลาบาลก็ส่งกระดาษพร้อมบัตรประชาชน เธอก็รับและเดินกลับไปหานายแม็ททิวที่นั่งรออยู่ ฉันเดินไปว่ากระดาษพร้อมบัตรโรงพยาบาลไว้ที่ตะกร้าเพื่อเรียกเข้าตรวจ เธอเดินกลับมานั่งรออยู่ข้างๆรถเข็นที่นายแม็ททิวนั่งอยู่ "คุณ ธีรธรรม ​ค่ะ" "ชื่อมึงป่ะ??" เสียงนางพยาบาลเรียกชื่อและฉันไม่รู้ว่าเขาชื่อจริงว่าอะไรจึงหันไปถามเขาเผื่อทันเป็นชื่อของเขาจะได้เข้าห้องตรวจ "เออ" พอเขาตอบฉันก็ลุกขึ้นและเข็นรถไปที่ห้องตรวจ นางพยาบาลหันมาถามว่าคุณชื่ออะไรและนายแม็ททิวก็ตอบชื่อตัวเอง นางพยาบาลพยักหน้ารับและส่งกระดาษมาให้นายแม็ททิวถือและฉันก็เข็นเข้าไปในห้องตรวจ "สวัสดีครับ คุณ ธีรธรรม " ​" คุณหมอที่ก้มลงอานประวัติคนไข้อยู่ก็เงยหน้าขึ้นมอง "สวัสดีครับ" "เป็นอะไรมาครับ??" คุณหมอถามอาการเบื่องต้นก่อนที่จะทำการตรวจและรักษา "เจ็บไข่และมันก็บวมมากด้วย" "ไปทำอะไรมาครับ??" คุณหมอก็พยักหน้ารับและพิมพ์อาการตามที่นายแม็ททิวมันบอก ส่วนฉันก็ยืนอยู่ข้างหลังรถเข็น "เมียเตะครับ โอ้ยยเจ็บนะเว้ย!!!"พอหมอถามว่าไปทำอะไรมา ผมก็บอกตามความจริงว่าโดนอีเมียมันเตะและก็ต้องสะดุ้งตกใจ "พูดให้มันดีๆหน่อย!!" ฉันตีไปที่บ่าของเขาจึงคนที่นั่งอยู่สะดุ้งตกใจหันมามองหน้าฉัน เธอก็จ้องตาเขม็งตาดุใส่เขาทันที "กูพูดไม่ดีตรงไหนมึงอ่ะเมียกู!!??" "อยากจะโดนซ้ำอีกรอบไหมว่ะ!!" "ใจเย็นครับ!! อย่าพึ่งทะเลาะกันครับ" เสียงคุณหมอต้องรีบห้ามเพราะกลัวผัวเมียคู่นี้จะทะเลาะกันและเป็นห่วงอัณฑะของสามีมันจะเป็นหมัน "ขอโทษค่ะ" "ไหนขอหมอดูหน่อยนะครับ" คุณหมอจึงเริ่มลงมือตรวจอัณฑะของเขา คุณหมอมองดูอาการโดยรวมมันบวมและอักเสบ "หมอตรวจดูแล้ว มันบวมและแดงช้ำๆน่าจะอักเสบจากการโดนกระแทกอย่างแรง" "อีกนานใหมกว่าจะหายครับ" ผมถามหมอเรื่องการเป็นปกติและใช้เวลานานไหม "หมอดูแล้ว 2-3 เดือนครับ แต่ถ้าอาการบวมมาลดลงหรือไม่หายก็กลับมาหาหมอใหม่นะครับ" "โธ่!!หมอทำไมมันนานจังครับ" ผมร้องโอดโอ้ยที่รู้ว่ากว่าผมจะหายเป็นปกติคงลงแดงตายก่อนพอดี แถมยังไม่ได้เอาคืนคนทำเลย "ทำไมครับ??" "ผมจะปั้มลูก โอ้ยยย!!" ผมก็บอกเจตนาไปจริงๆไม่ได้อยากจะปั้มลูกแต่อยากจะเอาอีเมียมันมากกว่า "มึงอยากตายหรอ ไอ้สัส!!" ฉันที่ยืนทนฟังเขาพูดเขาถามหมอมานานจนหมั่นไส้​ตบหัวมันไปสองที จะได้เลิกบ้าซะที "อ่อ หมอว่ารอให้หายก่อนดีกว่าครับ" หมอรีบบอกและส่งใบรับยาไปให้ภรรยาของคนไข้ และเข็นออกไปจากห้องตรวจทันที ​ ------------​------​------​------​------​------​------​ .... สังขารไม่สมประกอบยังมายงมาอยากอีกนะอีพี่ .......