หนี - 44

หลังจากที่ฉันกลับมาจากพัทยาและเขาก็ลากเธอกลับมา จนตอนนี้ฉันและเขาก็มาอาศัยอยู่ที่บ้านเพื่อนของเขาเป็นเวลา 2เดือนกว่าแล้ว ถ้าถามว่าเจ้าของบ้านยินดีต้อนรับฉันกับนายแม็ททิวไหม ตอนแรกอ่ะใช่แต่ตอนนี่มันไม่ใช่แล้วไง "เมื่อไหร่มึงจะออกไปจากบ้านกูว่ะ ไอ้เหี้ยแม็ททิว!?" เสียงฟิวเวอร์ดังขึ้นหลังจากที่เขาไปพบกับไอ้สเวนเพื่อคุยเรื่องของไอ้เพื่อนตัวดีที่มาอาศัยอยู่ที่บ้านของเขาตอนนี้ และดูเหมือนว่าจะไม่มีท่าทีว่าจะย้ายออกไป "ยังก่อนกูยังไม่รู้ว่าจะไปอยู่ไหน" ผมที่ตอนนี้ลงทานอาหารเช้ารวมกับไอ้ฟิวเวอร์ อยู่ดีๆมันก็พูดขึ้นพูดแบบนี้มาตั้งแต่เดือนที่แล้วยังตอนนี้ ผมที่กำลังจะตักอาหารให้แอปเปิ้ลก็ต้องชะงักและหันไปมองไอ้ฟิวเวอร์ ที่ดูเหมือนว่าเดี๋ยวนี้มันจะถามคำถามเดิมๆซ้ำๆมาหลายเดือนแล้ว ผมจึงวางแาหารใส่จานแอปเปิ้ลเสร็จก่อนจะหันกลับไปตอบคำถามของมัน "มึงก็ไปอยู่บ้านมึงดิ่!!" ฟิวเวอร์ที่ได้คำตอบแบบเดิมเมื่อเวลาเขาถามแม็ททิว แม็ททิวก็จะตอบแบบนี้ทุกครั้งที่เขาถาม "ไม่อ่ะ!!" ผมตอบปฏิเสธออกไปโดยไม่ต้องเสียเวลาคิดให้ปวดหัว จริงๆผมก็แค่อยากจะอยู่แค่คืนนั้นคืนเดียว แต่พอมาอีกทีกลับมาอยู่ที่บ้านของไอ้ฟิวเวอร์จะสองเดือนได้แล้ว "ทำไม??" ฟิวเวอร์ถามขึ้นอย่างไม่เข้าใจว่าทำไมผมถึงไม่ยอมกลับบ้านหรือคอนโดของตัวเอง "ไม่เสือกนะครับ!!" ผมที่กำลังนั่งทานข้าวของตัวเองและตักนู่นนี้นั้นให้แอปเปิ้ลมัน จนมันต้องวางช้อนลงและหันมาโวยวายใส่ผม ที่ตักกับข้าวจนมันจะเต็มจานอยู่แล้ว "จะตักมาทำไมเยอะ อันนั้นกูไม่ชอบ!!" ฉันที่มาอาศัยอยู่ที่บ้านของพี่ฟิวเวอร์เพื่อนของนายแม็ททิวเป็นเวลาหลายเดือนแล้ว และดูเหมือนว่าพี่ฟิวเวอร์จะออกปากไล่นายแม็ททิว แต่อีตานั่นมันจะยอมออกไปง่ายๆหรอ ไม่มีทางส่วนฉันก็ไม่ได้อยากจะอยู่บ้านของพี่เค้าแต่แรก แต่ที่ต้องมาอยู่หรือติดอยู่ที่บ้านหลังนี้ก็เพราะนายแม็ททิวคนเดียว ตั้งแต่ฉันลงมารับประทานอาหารร่วมกับพวกเขา นายแม็ททิวก็พยายามตักนั้นตักนี้มาใส่จานของเธอตลอด จนมันเต็มจานและเธอก็ทานไม่ทัน มันทำให้เธอต้องหันไปโวยวายกับเขา "กินไปเถอะ ของมีประโยชน์ทั้งนั้น" ผมที่กำลังจะตักผัดผักรวมเห็ดใส่จานแอปเปิ้ลมันเท่านั้นล่ะครับ มันก็หันมาโวยวายใส่ผมทันที ผมจึงหันไปมองหน้าแอปเปิ้ลก่อนจะบอกว่าของที่ผมตักให้มันมีประโยชน์ "ถึงจะมีประโยชน์ แต่กูไม่ชอบก็คือไม่ชอบจบนะ"พอฉันพูดเสร็จก็หันไปของจานใหม่กับป้าแม่บ้าน และไม่นานป้าแม่บ้านก็วางจานข้าวใหม่ลงตรงหน้าของเธอ ส่วนจานนั้นฉันก็เลื่อนไปให้เขากินแท้ "และเลิกตักให้กูด้วย มึงดูดิ่เต็มจานจนมองไม่เห็นข้าวแล้วนี่!!" พอจะเริ่มทานใหม่อีกครั้งฉันก็ต้องหันกลับไปห้ามเขาอีกรอบ ที่เห็นว่านายแม็ททิวกำลังตักกับข้าวอะไรดูเหมือนมันจะมาวางใส่จานเธออีกแล้ว ฉันจึงพูดขึ้นและตักนั้นนี้ใส่จานของเขาแทน "ขอบคุณครับ" ผมที่กำลังจะตักไก่ทอดใส่จานของแอปเปิ้ล มันก็หันกลับมาห้ามและยังเอื้อมมือมาหยิบไก่ทอดในช้อนของผม มาใส่จานของผมแทนและยังตักอาหารใส่จานของผมอีก มันทำให้ผมต้องเผลอยิ้มออกมาอย่างมีความสุข "แค่ก!!!! คิดว่าอยู่กับสองต่อสองกันหรือไง"เสียงฟิวเวอร์ดังขึ้นหลังจากที่นั่งมองพวกเขาสองคนตักอาหารให้กัน สลับไปมาเห็นแบบนี้ตอนแรกมันก็น่าอจิฉาอยู่หรอ แต่เห็นมันทำแบบนี้ทุกวันจนน่าหมั่นไส้ "หึหึ อิจฉากูล่ะดิ่ ฮ่าๆๆๆ!!" ผมที่กำลังนั่งยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ที่แอปเปิ้ลมันตักอาหารมาให้ผม คนอ่านคงจะบอกว่าโอเวอร์ จะให้ทำไงได้ว่ะตั้งแต่ตอนแรกยังตอนนี้ อีเมียมันยังไม่ค่อยใส่ใจผมเลยซะครั้ง ผมที่กำลังนั่งอิ่มเอมกับความสุขตรงหน้าก็ต้องชะงักและหันไปมองคนที่ขัดจังหวะความสุขของผม จะมีใครไปไม่ได้นอกจากไอ้เหี้ยฟิวเวอร์มัน "ไอ้สัส!! ออกจากบ้านกูไปเลยมึงอ่ะ!!" ไอ้ฟิวเวอร์ที่ถูกผมเยาะเย้ยก็ออกปากไล่ผมอีกครั้ง ที่เขาไล่มันออกจากบ้านไม่ใช่เรื่องทีี่มันมาอาศัยอยู่นาน แต่เป็นเรื่องที่มันจู๋จี๋กับเมียมัน แบบกูอิจฉาไงครับ (อิจฉาว่างั้น : หนวดแมว) โธ่ๆหนวดเป็นใครๆก็อิจฉากันทั้งนั้น : ฟิวเวอร์ (อย่างมีบ้าง!!?? เอาไหม?? : หนวดแมว) ไม่เอาดีกว่าครับ : ฟิวเวอร์ (-_- : หนวดแมว) "ไม่ออกเว้ย!!!" ผมก็ยังยืนยันที่จะปฏิเสธคำไล่ของไอ้ฟิวเวอร์มัน และเลิกสนใจว่ามันจะทำหน้าตาอย่างไง ตอนนี้เอาเวลามาใส่ใจเมียตัวเองดีกว่า "ไอ้เหี้ยยย!!" "ไม่ต้องมาไล่!! อีกไม่กี่วันกูกับเมียก็ออกจากบ้านมึงแล้ว" ผมรู้สึกรำคาญไอ้ฟิวเวอร์มันที่ทุกวันต้องมานั่งฟังเสียงมันบ่นและเสียงไล่ของมัน จนผมต้องบอกมันและดูเหมือนมันก็ทำหน้าตกใจและดูงง "พูดจริง!!" ฟิวเวอร์ถามขึ้นอย่างไม่เชื่อหูที่ไอ้เพื่อนตัวดีของเขาจะยอมออกไปจากบ้านของตัวเอง "จริงดิ่!! กูล่ะเกรงใจมึงจริงจริ๊ง!!" "นี้มึงยังเกรงใจกู ถ้าไม่เกรงใจคงจะอยู่แบบถารวเลยหรือไงว่ะ" "พูดว่าอะไรนะ!!??" ผมที่ได้ยินเสียงบ่นพึมพำของไอ้ฟิวเวอร์ ก็แกล้งถามทักขึ้นมาจนคนที่ผมทักสะดุ้งตกใจและรีบหันมาปฏิเสธทันที "เอ่อ...ป่าว ตามใจมึงเลย ไอ้ห่า!!" "หึหึ บ้านมึงก็เหมือนบ้านกูไม่เห็นต้องซีเรียส!!" "เอาที่มึงสบายใจเลย คุณเพื่อน" หลังจากที่พวกเขาสองคนพูดคุยกันเสร็จก็ลงมือทานอาหารตรงหน้า ไม่นานพวกเราสามคนก็รับประทานอาหารจนอิ่ม พี่ฟิวเวอร์ก็ลุกขึ้นยืนจากเก้าอี้และเดินออกจากโต๊ะกินข้าวไป ส่วนนายแม็ททิวที่ดื่มน้ำเสร็จก็ทำท่าจะลุกตามไปอีกคน ฉันก็ไม่ได้สนใจอะไรและกำลังจะเอื้อมมือไปหยิบแก้วน้ำเพื่อจะดื่มบ้าง ก็ต้องชะงักเพราะแรงจับที่ข้อมืออีกข้างทำให้เธอต้องหันกลับไปมอง "อะไร....ว้ายยย!!" ฉันที่กำลังเอื้อมมือไปหยิบแก้วน้ำก็ต้องชะงักและหันกลับไปถามเขาอย่างสงสัย ยังไม่ทันจะพูดจบก็ถูกเขากระซากให้ลุกขึ้นจากเก้าอี้ และลากเธอให้เดินตามเขามาที่ห้องนอน ปัง!! ไม่นานเธอและเขาก็มาหยุดยืนอยู่ในห้องนอนและพร้อมเสียงปิดประตูห้องและไหนจะเสียงล็อคประตูนั้นอีก มันทำให้ฉันที่กำลังงวยงงต้องหันกลับไปมองหน้าเขาทันที "จะทำอะไร!!??....แล้วล็อคประตูทำไม??" ฉันถามขึ้นอย่างตกใจและพยายามเดินถอยหลังออกมาช้า ส่วนมือก็พยายามจับคอเสื้อเอาไว้แน่นและจ้องมองเขาอย่างเอาเรื่อง "หึหึ ตัวขัดจังหวะก็ไม่อยู่แล้ว ตอนนี้ก็เลยแค่มึงกับกู" ผมยกยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์และเห็นท่าทีตื่นตระหนักของแอปเปิ้ล ที่กำลังเดินถอยหลังออกไปช้าๆอย่างคนหวาดระเวง มันทำให้ผมอย่างจะแกล้งเธอด้วยการเขยิบเข้าไปใกล้ๆเธอมากขึ้นและเธอก็ถอยหลังออกมา "หยุดเลย!! ไม่ต้องเขยิบเข้ามาใกล้กูเลยเว้ย!!" นอกจากเขาจะไม่ฟังคำพูดของเธอแล้ว เขายังเขยิบเข้าหาเธอเรื่อยๆ เธอถอยหลังจนไปชนกับขอบเตียงและล้มลงไปนอน พอผมเห็นแอปเปิ้ลมันถอยหลังไปชนขอบเตียงและล้มลงนอน ผมก็ใช้จังหวะนี้ตามขึ้นไปนอนคร่อมบนตัวของเขาทันที "นี่!!! ออกไปนะ!!??" ฉันที่เผลอล้มลงบนเตียงนอนและพอจะหันกลับมาเพื่อจะลุกลงออกจากเตียงนอน แต่ก็ต้องตกใจที่เห็นนายแม็ททิว มันขึ้นมาคร่อมบนตัวของเธอเรียบร้อยแล้ว "หึหึ ไม่!!" ผมตอบปฏิเสนก่อนจะโน้มตัวลงก่อนจะเริ่มไซร้ซอกคอขาวๆของแอปเปิ้ลมัน และเริ่มจะขบเม้นและออกแรงดูดจนเกิดเสียงดัง จ๊วบ!! จ๊วบ!! "อื้อ....เจ็บบ.." ฉันร้องครางออกมาเสียงหลงที่ถูกนายแม็ททิวขบเม้นและดูดบริเวณลำคอขาวของเธอ ความเจ็บจิ๊ดไหลเข้ามาในโซนประสาท และไหนจะความรู้สึกเสียวซ่าวจนน่าขนลุก จ๊วบ!! จ๊วบ!! "อ๊า...พอแล้ว...เบาๆหน่อย.." เสียงดูดดังแข่งกับเสียงครางของเธอ ฉันพยายามจะพูดห้ามเขาให้หยุดและทำเบาๆ แต่มีหรอที่คนอย่างเขาจะฟังเสียงของเธอ ยิ่งตอนนี้ดูจะเครื่องติดแล้วด้วย "อื้มม" เสียงคำรามอยากพออกพอใจและค่อยเลื่อยตัวลงมาช้าๆที่บริเวณเนินอก และค่อยๆเลื่อยชายเสื้อขึ้น ก๊อก ก๊อก ก๊อก ก๊อก "ไอ้เหี้ยแม็ททิว!!" เสียงเคาะประตูดังขึ้นมาพร้อมกับเสียงเรียกจากคนด้านนอก แต่มันก็ไม่ได้ทำให้เขาหยุดและดูเหมือนนายแม็ททิวก็กำลังจะอ้าปากจะงาบยอดปุทมถันสีหวานของเธอ จังหวะที่ผมกำลังจะก้มหน้าลงไปลิ้มลองความหอมหวานของมัน ก็ต้องชะงักและหันกลับไปมองทางประตูห้องนอนที่กำลังส่งเสียงดังจากคนด้านนอก ตุบ!! ตุบ!! "มึงจะเปิดดีๆหรือต้องให้กูไขเข้าไปเอง!!" คนด้านนอกที่ยืนทุบประตูเรียกและคนด้านในไม่ยอมเปิด มันทำให้เขาต้องตะโกนขู่ออกไป "ชิ่!!.. เออๆ!!รอแปป" ผมที่กำลังจะเข้าครอบครองยอดปทุมถันสีหวาน แต่ก็ต้องหยุดลงและหันไปตะโกนบอกคนด้านนอกอย่างหงุดหงิด พอนายแม็ททิวยอมปล่อยให้เธอเป็นอิสระและลุกออกไปจากตัวเธอ ฉันก็รีบดีดตัวลุกขึ้นนั่งและรีบจัดการแต่งตัวให้เรียบร้อย "มีอะไร!!??" พอผมลุกออกจากเตียงและเดินตรงมาที่ประตูห้องนอน ก่อนจะเอื้อมมือไปจับลูกบิดและเปิดประตูออกมา ก็เห็นไอ้เหี้ยฟิวเวอร์ยืนยิ้มกวนโอ้ยอยู่ "สถาพแบบนี้คงไม่ใช่...." ไอ้ฟิวเวอร์ที่เห็นเพื่อนจัวเองยอมเปิดประตูออกมา และเห็นสถาพเปลือยเปล่าท่อนบนและกางเกงก็รูดซิบลงมาเห็น บ็อกซ์เชอร์สีดำ "รีบพูดธุระมึงมาสักทีเถอะ!!" ผมรีบบอกเข้าประเด็นที่มันมารบกวนเวลาที่ผมจะจัดการแอปเปิ้ล ผมรู้สึกว่ามันจะเข้ามาขัดจังหวะผมสองรอบแล้ว "เกรี้ยวกราด" "อย่ามาตลก..กูยิ่งอารมณ์ค้างอยู่!!" ผมเริ่มจะหงุดหงิดท่าทางเล่นลิ้นของไอ้ฟิวเวอร์มัน และดูเหมือนมันจะไม่ค่อยสนใจว่าผมจะอารมณเสียมากมายไหม "หึหึ กูก็ไม่ได้ธุระอะไรมากหรอ ก็แค่จะมาบอกว่ากูจะกลับดึก" ไอ้ฟิวเวอร์ที่เห็นท่าทางหัวฟัดหัวเวี่ยวของแม็ททิว ก็บอกสิ่งที่เขามารบกวนคุณเพื่อนที่กำลังเข้าด้ามเข้าเข็มกับเมีย "แค่นี้!!...ที่มึงมาทุบประตูดสียงดังรบกวนกูเพราะเรื่องแค่นี้!!??" ผมถามขึ้นอย่างโมโหนอกจากจะถูกมันรบกวนแล้ว มันยังแกล้งผมอีกตกลงมันต้องการอะไรจากผมว่ะ "เออดิ่...มึงคิดว่ามันจะแค่ไหนว่ะ ฮ่าๆๆๆๆ" เสียงหัวเราะอย่างชอบอกชอบใจ ที่เห็นว่าผมโมโหแค่ไหนที่ถูกรบกวน "ไอ้สัส!!! ฝากก่อนเถอะมึง อย่าให้ถึงทีกูบ้างนะ!!" ผมได้แต่ยืนชี้หน้าไอ้ฟิวเวอร์อย่างคาดโทษ และทำท่าจะปิดประตูห้องนอน "หึหึ...กูจะรอ ฮ่าๆๆๆ" "เอ่อ...กูลืมบอกไป ถ้าไม่อยากถูกขัดจังหวะ มึงก็ออกไปจากบ้านกูได้แล้ว ถ้าไม่ออก มึงก็จะอารมณ์ค้างแบบนี้!!" ------------------------------------------- .....พี่ฟิวเวอร์นี่คนจริง ทำทุกอย่างเพื่อไล่อีพี่ออกจากบ้านตัวเองให้ได้.......