หนี - 49

หลังจากวางสายของนายแม็ททิวไปฉันก็เดินตรงไปที่โต๊ะอาหาร เพราะตอนนี้ลูกในท้องของเธอคงจะหิวมากแล้ว ฉันลงมือทานอาหารตรงหน้าจนเสร็จและจัดการเก็บของทำความสะอาด ก๊อก ก๊อก ก๊อก ก๊อก ไม่นานเสียงเคาะประตูก็ดังขึ้น ฉันที่กำลังจะเก็บจานก็ต้องชะงักและหันกลับไปมองที่ประตูห้องที่ส่งเสียงดัง เธอจึงรีบวางจานและล้างมือให้สะอาด และรีบเดินตรงไปที่ประตูทันที ก๊อก ก๊อก ก๊อก ก๊อก ก๊อก "มาแล้วววเว้ยย!!!" ฉันจึงเผลอรีบเดินมาจนนึกได้ว่าตัวเองท้องอยู่ ดีที่ไม่หกล้มไปซะก่อน พอฉันเดินมาถึงประตูก็เอื้อมมือไปจับและเปิดประตู "ทำไมเปิดช้าว่ะ!!??" พอเปิดประตูให้เสียงของเขาก็พูดขึ้นมาทันที พร้อมกับเดินเข้ามาให้ห้องของฉันโดยไม่ต้องรอให้เจ้าของห้องเชิญหรืออนุญาตเข้าห้องเลย ช่างมีมารยาทจริงๆ ผู้ชายคนนี้ (กูประชด) "กูล้างจานอยู่" ฉันจึงปิดประตูและหันกลับไปตอบเขา ส่วนนายแม็ททิวก็เดินไปนั่งที่โซฟา ฉันจึงเดินเข้าไปนั่งโซฟาอีกตัว ยืนนานแล้วมันเมื่อยขา "กลับห้อง!!" พอก้มฉันแตะโซฟายังไม่ทันจะนั่งหายเมื่อย เสียงของนายแม็ททิวก็ดังขึ้นมาอีกรอบ "อะไร!!??" ฉันที่กำลังจะนั่งให้สบายซะหน่อย ต้องหันกลับไปมองหน้าเขาอย่างไม่เข้าใจ และอยู่ดีๆนายแม็ททิวก็ลุกขึ้นยืนจากโซฟาและหันมามองฉันที่นั่งอยู่ "จะเดินมาดีๆหรือต้องให้กูลาก" "ไม่ต้อง!! เดินเองได้....คนนะไอ้สัสไม่ใช่หมูหมาต้องให้ลาก" พอเห็นว่าฉันไม่ยอมลุกตามเขา เขาจึงออกปากขู่เธอและทำท่าจะเดินตรงมาหาเพื่อจะลากตัวฉัน มันทำให้ฉันรีบลุกขึ้นยืนจากโซฟาทันที และยังบอกเขาอีกว่า เธอไม่ใช่สัตว์ไม่จำเป็นต้องมาลาก แบบนี้เพราะเธอไม่ชอบ "ตกลงไปหาหมอบอกไหมว่าเป็นอะไร??" "เอ่อออ......อาหารเป็นพิษ พักผ่อนไม่เพลียพอ" จังหวะที่ฉันลุกขึ้นยืนและกำลังจะเดินตามเขาออกไป นายแม็ททิวก็หันกลับมาถามเธอเรื่องที่ฉันไปหาหมอมา มันทำให้ฉันต้องชะงักและหันกลับไปมองหน้าเขาอย่างตกใจ แต่ก็พยายามเก็บอาการไม่ให้หวั่นไหว และตอบคำถามของเขาไม่ให้มันดูมีพิรุธ "อื้มม กลับห้องกัน กูหิวข้าวแล้ว!!" "บอกไหมว่ะ!! ไม่อยากรู้!!??" พอได้คำตอบจากฉันและดูเหมือนว่าเขาจะไม่ซักไซ้ให้มากกว่า และยังหันมาเร่งให้รีบกลับห้องเพราะตอนนี้เขากำลังหิวข้าว และมันก็ทำให้ฉันงงมากที่อยู่ดีๆก็มาบอกเธอทำไม "ว่าอะไรนะ!!??" "เปล่า!! เออ...ฝากขนของให้ตู้เย็นไปด้วย" ฉันที่เผลอพูดสิ่งที่ตัวเองคิดออกมาและดูเหมือนว่าเขาคงจะได้ยินไม่ชัด มันทำให้เธอต้องรีบเปลี่ยนคำพูดคำจาและนึกได้ว่า ก่อนจะกลับมาจากโรงพยาบาลได้แวะซื้อของไว้ในตู้เย็น "อื้มม!!??" ตั้งแต่วันที่ผมมีอะไรกับแอปเปิ้ล หลังจากที่ผมพาเธอออหมาจากบ้านไอ้ฟิวเวอร์ ผ่านมาได้สองเดือนเธอก็เริ่มมีอาการคลื่นไส้ อาเจียน เวียนหัว เหม็นอาหาร เอาง่ายทานอะไรไม่ได้เลย หลังจากที่แอปเปิ้ลมันวิ่งนี้ออกจากห้องไป ผมก็ได้แต่ยืนมองประตูที่ตอนนี้ปิดลง ผมจึงหันกลับมามองถ้วยจานอาหารที่วันนี้ผมตั้งใจทำให้แอปเปิ้ลทาน เพราะเห็นว่าเดี๋ยวนี้ ทานอะไรไม่ค่อยจะได้ เหม็นไปหมด หลังจากลงมือรับประทานอาหารที่อุตสาห์ทำให้แอปเปิ้ล ไม่นานผมก็รับประทานเสร็จและจัดการเก็บทำความสะอาด พอทานอิ่มก็เริ่มรู้สึกง่วงนอนจึงเดินตรงไปที่โซฟาเพื่อนอนและหลับไป 16:00 น. ผมที่เผลอหลับไปก็รู้สึกตัวตื่น ผมลุกขึ้นนั่งบนโซฟาก่อนจะบิดขี้เกียจและก้มลงมองนาฬิกาข้อมือ ตอนนี้สี่โมงเย็นกว่าแล้ว ผมจึงหันไปมองรอบๆห้องเพราะคิดว่าเธอกลับมาแล้ว ........ ผมที่เดินดูตามห้องนอน ครัวและห้องน้ำก็ไม่พบ ผมจึงเอื้อมมือไปหยิบโทรศัพท์มือถือ และกดเบอร์ของแอปเปิ้ลที่วันก่อนเคยแอบเมนเอาไว้ ’แอปเปิ้ล’ ไม่รับสาย!! ผมพยายามโทรติดต่อแต่เธอกลับไม่ยอมรับสาย พอจะหันไปหยิบกุญแจรถเพื่อจะออกตามหา ก็นึกขึ้นได้ว่าแอปเปิ้ลเธอขับรถของตัวเองไป "โธ่เว้ย!!! รับสิ่ว่ะ!!??" ผมสบออกมาอย่างคนหัวเสียและพยายามโทรหาแอปเปิ้ลมันตลอด ผมกดโทรกดวาง กดโทรอยู่แบบนี้จนมันห้าโมงเย็น สุดท้ายความพยายามในการกดโทรหาของผมก็สำเร็จ เมื่อคนในสายกดรับแต่พอคุยกันยังไม่รู้เรื่องแอปเปิ้ลก็กดวางสายไป "อีเมีย!! กูยังพูดไม่เสร็จ...มึงก็วางสายกูอีก..." ผมรู้สึกหงุดหงิดและโมโหมันมาก กว่าผมจะติดต่อและเธอจะรับสายผมมันไม่ใช่เรื่องง่ายเลย และดูพอเธอรับสายผม ยังไม่ทันจะพูดเสร็จก็กดวางสายผมอีก ผมก็โทรกระหน่ำซัมเมอร์เซตไปสิ่ครับ โทรจนกว่าแม่งจะรับ โทรจนกว่ามันรำคาญเลย สุดท้ายมันก็รับผมจึงรีบพูดขู่มันไว้เดี๋ยวมันเล่นวางสายหนีผมอีก พอรู้ว่าคุณเมียมันอยู่ไหนแล้ว ก็โทรหาไอ้เหี้ยฟิวเวอร์มัน ’ไอ้ฟิวเวอร์’ (ฮัลโหล....) เสียงอย่างกับคนพึ่งตื่นนอน ไอ้ห่านี้ก็อีกตัว!!นอนเหี้ยอะไรป่านนี้ นอนหรือซ้อมตาย มึงนอนกลัวกว่าชาติจะไม่ได้นอนหรอไงว่ะ "มารับกูดิ่" (ไม่ไป!!....ขี้เกียจ...) "จะมารับกูดีๆ....หรือจะให้กูบอกเรื่องอาบอบ....." (เออ!!!.....ไอ้สัส!! พูดซะกูตื่นเต็มตาเลย ไอ้ห่า) "หึหึ...ให้เร็ว!!" (เออๆ!!....แม่ง@#*@#%€%&) กว่าไอ้ฟิวเวอร์มันจะยอมตกลงและวางสายก่อนจะวางยังบ่นอะไรก็ไม่รู้ ฟังไม่รู้เรื่องคงไม่พันเรื่องที่ผมชอบขู่มัน ผมจึงกดวางสายและลุกลงจากโซฟาเดินตรงไปที่ห้องนอน และหยิบผ้าขนหนูก่อนจะเดินตรงไปที่ห้องน้ำเพื่ออาบน้ำ ผมใช้เวลาในการอาบน้ำไม่นานก็เสร้จ ผมนุ่งผ้าเช้ดตัวเดินออกมาและจัดการแต่งตัวในเรียบร้อย ผมตรวจดูความเรียบร้อยของตัวเองเสร็จ ก๊อก ก๊อก ก๊อก ไม่นานเสียงเคาะประตูดังขึ้น มันทำให้ผมที่ยืนดูตัวเองอยู่ที่กระจก ต้องหันกลับไปมองที่ประตูและเดินออกมาจากห่้องนอน เดินตรงไปที่ประตูห้องและเอื้อมมือไปจับที่ลูกบิดประตูและเปิดออก "จะไปไหนก็ไป...เร็วๆ" พอประตูเปิดออกพร้อมกับเสียงทักของคนที่ยืนทำหน้าบอกบุญไม่รับ ที่ดูก่อนรู้ว่าตอนนี้กำลังหงุดหงิดมากแค่ไหน "เออ!!" ผมที่เปิดประตูห้องออกก็เห็นหน้าตาของไอ้ฟิวเวอรืที่ตอนนี้ยืนทำหน้าบอกบุญไม่รับอยู่ที่หน้าประตู มันทำให้ผมต้องรับหยิบรองเท้าและปิดประตูห้องออกมา ไม่งั้นมันคงหงุดหงิดและไม่ยอมไปส่งผมแน่ ผมเดินตามไอ้ฟิวเวอรืมาที่ลิฟต์และไม่นานประตูลิฟต์ก็เปิดออก ผมและมันจึงรีบเดินเข้าไปข้างในก่อนจะกดปุ่มลงด้านล่าง ผมและไอ้ฟิวเวอร์ยืนรอลิฟตืที่เคลท่อนตัวลงมาเรื่อยๆ ติ๊ง!! ไม่นานประตูลิฟท์ก็เปิดออกผมและไอ้ฟิวเวอร์ก็เดินออกมาและเดินตรงไปที่รถจากัวร์สีน้ำเงินลูกรักที่จอดรออยู่ "ทำไมไม่เอารถของตัวเองไว้ ไอ้เฟอร์รารี่สีดำลูกรักของมึง ไปไหนล่ะ??" พอพวกผมเดินที่ถึงที่รถของไอ้ฟิวเวอร์และเปิดประตูรถ ได้ไม่นานเสียงของไอ้ฟิวเวอร์ถามขึ้นอย่างสงสัย "เมียกูเอาไปขับ จบไหม....และก็ออกรถสักทีเถอะ" ผมที่เข้ามานั่งในรถของไอ้ฟิวเวอร์ได้ไม่นานก็ต้องหันกลับไปตอบคำถามของมันเรื่องรถ ถ้าแอปเปิ้ลเธอไม่เอารถของผมไป ผมก็คงไม่เสียเวลาโทรไปหามันหรอครับถ้าไม่จำเป็นจริงๆ "เออ!!" ไอ้ฟิวเวอร์ที่ได้คำตอบก็เลิกสนใจและหันไปขับรถออกไปทันที ไม่รู้ว่ามันจะรีบไปตายห่าที่ไหนสุดท้ายก็มาถึงคอนโดของแอปเปิ้ล พอผมเปิดประตูรถด้าวออกมา ไอ้เหี้ยฟิวเวอร์มันก็เลี้ยวรถออกไปทันที กลับมาปัจจุบัน.... ผมที่ถูกคุณเมียใช้ให้ไปเก็บของกินในตู้ พอเปิดตู้เย็นออกมาดูก็ต้องตกใจ คือคุณเมียเธอซื้ออะไรมาเยอะแยะไปหมด หมู ไก่ ปลา และไหนจะผักผลไม้และนมอีก ซื้ออะไรมาเยอะว่ะ "ต้องเอาไปหมดไหมว่ะ" ผมที่จัดการเอาของในตู้เย็นออกมาวางไว้ข้างนอก ก่อนจะหันไปถามคุณเมียที่ตอนนี้ยืนดมยาดมอยู่ "อื้ม!! มึงเลิกฉีดน้ำหอมกลิ่นนี้ไปเลยนะ โคตรเหม็นเลย" ฉันที่รู้สึกว่าจะเริ่มหน้ามืดก็ต้องรีบหยิบยาดมขึ้นมาดม เพราะอยู่ดีๆฉันก็รู้สึกหน้ามืด คงเพราะได้กลิ่นน้ำหอมจากตัวของนายแม็ททิว "เหม็นตรงไหนว่ะ ออกจะหอม!!??" ผมถามขึ้นอย่างสงสัยก่อนจะก้มลงดมกลิ่นตามเสื้อ แต่มันก็ไม่เห็นจะเหม็นตรงไหนเลยออกจะหอม และทำท่าจะเดินเข้าไปหาแอปเปิ้ล แต่พอเห็ยหน้าตาอยากจะอ้วกของคุณเมีย มันทำให้ผมต้องชะงักเท้าทันที "ไอ้สัส!! ไม่ต้องเดินเข้ามาใกล้....อยู่ห่างๆกูเลย!!" ฉันรีบยกมือขึ้นปิดปากและชี้หน้าเขาให้หยุดเดินเข้ามาใกล้ ก่อนจะค่อยๆถอยหลังออกห่างมันเล็กน้อย "เออ!! นั้นกูไปอาบน้ำแปบ!!" ผมเห็นท่าทางแล้วก็ต้องยอมและก้มลงดมอีกรอบก่อนจะตัดสินใจจะเดินไปอาบน้ำใหม่อีกรอบ ผมจะเดินตรงไปที่ห้องนอนของแอปเปิ้ล และหยิบชุดที่ผมค่อยเอามาทิ้งไว้ที่ห้องของเธอ ก่อนจะเดินเข้าห้องน้ำเพื่ออาบน้ำใหม่อีกรอบ ผมให้เวลาอาบน้ำไม่ถึง10นาทีก็เดินออกมาพร้อมกับ ผ้าขนหนูพันเอว ผมจึงลองก้มลงดมตัวเองอีกครั้ง ไม่มีกลิ่นน้ำหอม โลออน มีแต่กลิ่นครีมอาบน้ำ ผมจัดการแต่งตัวให้เรียบร้อยและก้มลงดมอีกครั้งเป็นการเช็ดอีกรอบ และเดินออกมาจากห้องนอนพอเดินออกมาก็ไม่เห็นแอปเปิ้ล ผมจึงเดินตามหาก็มาเจอคุณเมียนอนหลับอยู่ที่โซฟา ผมรู้สึกว่าอาการของแอปเปิ้ลมันแปลกๆ บางวันบ่นว่าเหม็นอาหารเหม็นตัวของผม บางครั้งก็อาเจียนกลางดึกและดูตอนนี้ก็ดูเหมือนจะหลับง่ายขึ้น ผมจึงก้มลงไปช้อนตัวแอปเปิ้ลขึ้นมาและดูเหมือนว่าคืนนี้ผมคงต้องค้างที่นี่ เพราะดูอาการของแอปเปิ้ลมันซีดและอ่อนแรง จนผมไม่กล้าที่จะปลุกเธอเลย ผมอุ้มร่างแอปเปิ้ลตรงมาที่ห้องนอนของเธอ ก่อนจะค่อยๆวางร่างบางลงบนเตียงนอน ผมจึงเดินไปอีกฝั่งของเตียง นั่งลงข้างๆก่อนจะล้มตัวลงนอน ผมจึงจับร่างบางที่หลับไม่รู้เรื่องรู้ราวให้เข้ามาใกล้ก่อนจะกอดรัดและหลับไป 08:00 น. ฉันที่ยืนรอนายแม็ททิวไปอาบน้ำจนรู้สึกเมื่อยขา จึงเดินไปนั่งที่โซฟาห้องนั่งเล่น รอไปรอมาก็เผลอหลับไปตอนไหนไม่รู้ มารู้สึกตัวอีกทีก็ตอนที่รู้สึกเหมือนโดนกอดรัดแน่น แน่นจนมันรู้สึกอึดอัดมาก ฉันลองขยับร่างกายแต่มันกลับไม่ขยับเลยแม้แต่น้อย เธอจึงค่อยๆลืมตาขึ้นก็เห็นเปลือยอก พอเงยหน้าขึ้นมองก็ต้องตกใจที่เห็นนายแม็ททิวนอนกอดเธออยู่ พอนึกได้ว่าเธอมีอาการแพ้ท้อง ยิ่งคิดว่าเธอเหม็นกลิ่นตัวนายแม็ททิว มันทำให้ฉันพยายามดิ้นและดันตัวออกห่าง แต่พอลองดมใกล้มันกลับไม่เหม็นแต่เสือกหอมมาก มากจึงใบหน้าของเธอขยับเข้าไปใกล้และซุกหน้าเข้าหาอกของเขา "อื้อ!!...เป็นอะไรหรือเปล่า!!??" ผมที่นอนหลับอยู่ก็รู้สึกถึงลมหายใจที่เป่าบริเวณหน้าอกของผม พอลืมตาตื่นและก้มลงมองก็เห็น แอปเปิ้ลกำลังเอาหน้าซุกเข้ามาใกล้ๆอกของผม "อื้ม~!!" ฉันครางเบาและเขยิบเข้าไปใกล้มากถึง ก่อนจะใช้ริมฝีปากขบเม้มและดูด จนเกิดเสียงดังจ๊วบบ จ๊วบบ!! "อ่าาส์...อย่าทำแบบนี้...." ผมรู้สึกถึงริมฝีปากที่กำลังขบเม้มและดูดแรงๆบริเวณหน้าอกเปลือยเปล่า มันทำให้ผมเผลอครางออกมา และรีบก้มลงไปห้ามคุณเมียให้หยุด ก่อนที่เขาจะหยุดตัวเองไม่ได้ "ทำไม!!??" ฉันที่กำลังขบเม้มบริเวณอกเปลือยเปล่าของเขาอย่างรู้สึกดี ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองหน้าเขา และส่งสายตาออดอ้อนให้เขาใจอ่อน ฉันไม่รู้เป็นอะไรอยู่ดีๆก็อยากจะออดอ้อนนายแม็ททิว และยิ่งอ้อนและเบียดร่างกายเข้าหาคนร่างใหญ่มากขึ้น นี้คืออารมณ์ของคนท้องหรอว่ะที่รู้สึกอยากทำอะไรแบบนั้น "พอเลย....โอ้ยยตาย!! กูตาย....หยุดส่งสายตาแบบนั้น ถ้าไม่อยากโดน" ผมล่ะอยากจะบ้าตายที่อยู่ๆคุณเมียของผมมันเกิดผีเข้าผีออก ส่งสายตาออดอ้อนหวานเยิ้มแบบนั้น มันทำให้ผมต้องกัดฟันและควบคุมอารมณ์ตัวเองไม่ให้จัดการเธอ แต่ถึงอย่างนั้นมันก็ไม่ได้ง่ายเลย ยิ่งดุหรือขู่แทนที่คุณเมียมันจะกลัว เหอะ!! เปล่าเฃยนอกจากมันจะไม่กลัวแล้วมันยังเบียดหน้าอกที่รู้สึกว่ามันจะดูใหญ่ขึ้นมาหรือเปล่า "เดี๋ยวนะ!! นมมึงใหญ่ขึ้นหรือเปล่าว่ะ!!??" ผมถามขึ้นอย่างสงสัยและเอื้อมมือไปจับหน้าอกที่เบียดเข้ามา ก่อนจะค่อยๆบีบมัน ผมไม่ได้คิดไปเองยิ่งสัมผัสแบบนี้ใช่เลยว่า มันใหญ่ขึ้นมาก "อ๊าา...ไม่ชอบหรอ??" ฉันเผลอร้องครางออกมาอย่างเสียวซ่าน ยิ่งถูกเขาจับหน้าอกมันยิ่งรู้สึกดีและมันทำให้เธอเผลอแอ่นอกขึ้นมาเล็กน้อย "ชอบดิ่...กูก็แค่อยากรู้ว่ามึงไปทำอะไรมา!!??" ผมตอบโดยไม่ต้องคิดอะไร และดูท่าทางเหมือนคุณเมียมันจะต้องการแบบที่ผมคิดไว้แน่นอน ไหนจะท่าทางแอ่นอกรับกับมือของผมที่จับหน้าอกของเธอ "หึหึ....ความลับ" ฉันไม่ได้ตอบอะไรแต่ยกยิ้มมุมปากอย่างเจ้าเลห์ ก่อนจะลุกขึ้นและนั่งคร่อมร่างของเขา จนคนที่นอนอยู่ถึงกับตกใจ ยิ่งเห็นว่าฉันกำลังจะแกะกระดุมออกทีละเม็ด เอื๊อก!! ผมที่นอนอยู่ถึงกับตกใจที่อยู่ดีๆแอปเปิ้ลก็ลุกขึ้นมานั่งคร่อมบนตัว และไหนจะรอยยิ้มแบบนั้นและท่าทางแกะกระดุมออกทีละนิด มันยิ่งทำให้ผมถึงกับกลืนน้ำลายลงคอเลยที่เดียว "หึหึ ถึงกับกลืนน้ำลายเลยหรอ" ฉันที่ตอนนี้กำลังถอนเสื้อออกจนเหลือแต่เสื้อชั้นในตัวเดียว ก่อนจะค่อยๆโน้มตัวลงมาที่ซอกคอของนายแม็ททิว และค่อยๆกระซิบข้างหู "ยั่วกูดีนัก จัดเลยดีกว่า!!" "ว้ายยยย" ------------------------------------------- ....ใจเย็นคุณพี่ อย่าหื่นเยอะ สงสารน้องมัน...