หนี - 53

"ไม่นะ!! แอปเปิ้ล!!" ผมที่เผลอหลับไปตอนไหนไม่รู้ก็สะดุ้งตกใจตื่น เพราะผมฝันเห็นแอปเปิ้ลเดินร้องไห้มาบอกลาผม และไหนจะคำบอกรักที่ผมไม่เคยได้ยินจากปากของแอปเปิ้ล แต่กลับมาได้ยินในความฝัน และไหนจะจุมพิตเบาๆที่ริมฝีปาก จนผมยกมือขึ้นแตะริมฝีปากตัวเอง มันรู้สึกว่าไม่เหมือนกับความฝันเลย และอยู่ๆผมก็รู้สึกใจคอไม่ดีเลย จนลุกขึ้นยืนและเดินตรงไปที่ประตูห้อง "ทำไมรู้สึกว่าถ้าเปิดประตูนี้....คงไม่มีอะไรหรอมั้ง!!??" ผมที่จะเอื้อมมือไปแตะประตูก็ชะงัก อยู่ๆหัวใจก็เต้นแรงจนหายใจไม่ออก ก่อนจะตัดสินใจเอื้อมมือไปเปิดประตูห้อง "แอปเปิ้ล ตื่นยังครับ!?" ผมเปิดประตูเข้ามาถามขึ้นแต่พอไม่มีเสียงตอบรับจากคนที่ผมเรียก ผมจึงเดินตรงไปเรื่อยๆหัวใจก็เต้นแรงไม่ถามสาเหตุ ความรู้สึกเหมือนคนกำลังจะสูญเสียอะไรบ้างอย่างเลย "แอปเปิ้ล!!" "แอป...เปิ้ล" พอเดินมาถึงเตียงคนไข้มันกลับว่างเปล่า มีรอยเลือดเปลือกผ้าห่มและหยดตามพื้น ดูแล้วน่าจะเกิดจากการกระชากสายน้ำเกลืออย่างแรง ผมพยายามไม่คิดอะไรและหันไปที่ห้องน้ำเพื่อเธอจะอยู่ในนั้น พอคิดได้แบบนั้นแต่ขากับไม่มีแรงที่จะก้าวเดินตรงไปข้างหน้า และอยู่ๆน้ำตาลูกชายก็ไหลออกมา ผมยกมือขึ้นแตะใบหน้าตัวเองที่ตอนนี้มีน้ำตาไหลไม่หยุด "ฮืออ...ทิ้งพี่ไปทำไม...ฮืออ" "ฮือออ...ปัดโธ่เว้ย!!!" 3ปี.... นานวันไปเป็นเดือน นานเดือนกลายเป็นปี ทุกๆคืนทุกๆวันที่ผมต้องทนกับความเจ็บปวด ผมไม่คิดจะอยากทำอะไรเลย หลังจากแอปเปิ้ลหนีออกจากโรงพยาบาล ผมก็ออกตามหาเธอทุกที่ที่คิดว่าเธอจะไปและพวกไอ้ฟิวเวอร์และไอ้เปเปอร์ ก็มักจะช่วยผมตามหาแอปเปิ้ลจนผมรู้สึกท้อแท้ ผมรู้สึกท้อในการตามหาและมักจะใช้แอลกอฮอล์ช่วยทำให้หลับ ร่างกายของผมตอนนี้ซูบผอม ทรุดโทรม หนวดเครารุงรัง ใบหน้าหมองคล้ำดวงตาแดงก่ำเกิดจากการนอนน้อย เคร้ง!!! "ฮืออ..." เสียงปาขวดเหล้าดังสนั่นพร้อมกับเสียงร้องไห้ของเขาที่คิดถึงคนรัก ก่อนจะเอื้อมมือไปหยิบขวดเหล้าอีกขวดขึ้นมาดื่มต่อ เขายกขวดเหล้าขึ้นดื่มแล้วดื่มเล่า แอ๊ดด!! เสียงเปิดประตูห้องดังขึ้นไม่ได้ทำให้เจ้าของห้องสนใจได้ พร้อมกับบุคคลที่เข้ามาใหม่ พอเดินเข้ามาเรื่อยๆก็เห็นเจ้าของห้องกำลังนั่งดื่มเหล้าตั้งแต่หัววันอยู่ และสภาพห้องที่เคยสะอาดตอนนี้รกไปด้วยเศษแก้วขวดเหล้ามากมาย ลืมแนะนำตัวทุกคนคงจะรู้จักผมกันมากแล้ว ผมมีชื่อว่า ฟิวเวอร์ คนสุดหล่อและยังเป็นเพื่อนเหี้ย..เฮ้ย!!..เพื่อนรักของ สเวน (ปลดล็อคหัวใจ) อยากรู้จักมัน ก็ไปอ่านกันนะครับ คาเรน (ความรักของสาวห้าว) อีกไม่นานทุกคนคงจะรู้จัก เปเปอร์ และไอ้แม็ททิว เอาล่ะครับมาเข้าเรื่องกันดีกว่า "มึงจะดื่มให้ตายเลยหรือไงว่ะ!!" ผมพูดขึ้นอย่างเอือมระอา ตั้งแต่น้องแอปเปิ้ลได้หนีมันไป ไอ้แม็ททิวก็มักจะมีสภาพแบบนี้ทุกวัน ดื่มแต่เหล้าไม่ดูแลตัวเอง ปล่อยตัวจนตอนนี้จำหน้ากันไม่ได้ นี้ถ้าไม่รู้จักกันนึกว่าโจร "ดีๆ จะได้ตายห่าไปเลย...ฮืออ...เสียทั้งลูกเสียทั้งเมีย..." แม็ททิวที่กำลังดื่มอย่างเอาเป็นเอาตาย ก็หันกลับไปมองคนที่เข้ามาในห้องของตัวเอง ก่อนจะรู้ว่าคนที่มาเป็นไอ้ฟิวเวอร์ เขาจึงเลิกสนใจและหันมานั่งดื่มต่อ จนผมที่ยืนมองมันและบอกให้หยุดดื่ม ไอ้แม็ททิวจึงหันมาตวาดเสียงดังและดื่มขวดเหล้าโดยไม่สนใจสายตาที่ผมมอง "พอได้แล้ว!!!" ผมที่ยืนจ้องมองเพื่อนตัวเองยกขวดเหล้าขึ้นดื่ม ก่อนจะเดินตรงเข้าไปหาแม็ททิวและกระชากขวดเหล้าออกมาจากมือ "กูบอกให้พองั้นว่ะ...ไอ้เหี้ย!!" นอกจากไอ้เหี้ยแม็ททิวมันจะไม่สนใจแล้วมันกลับหันไปหยิบอีกขวดขึ้นมาดื่มต่อ ผมจึงกระชากขวดเหล้าอีกขวดของมันมา "มึงจะอะไรกับกูนักหนาว่ะ!!" "มึงท้อแล้วหรอว่ะ!!??" ผมจ้องมันอย่างจริงจังก่อนจะถามมันออกไป ที่ถามแบบนั้นเพื่อต้องการจะเตือนสติมัน "เออ!!" แต่สิ่งที่ไอ้เหี้ยแม็ททิวมันตอบ ทำให้ผมไม่อยากจะเชื่อว่า คนแบบมันจะยอมแพ้อะไรง่ายๆแบบนี้ โดยเฉพาะเรื่องของน้องแอปเปิ้ลที่มันออกตามหา 2 ปี 11 เดือน 28 วัน (คุณฟิวเวอร์!! มึงจะพูดเวอร์ไปไหม!!?? : หนวดแมว) อะไรหนวด!! มันวางล็อตเรื่องไว้แล้ว อย่าโทษผมครับ ไปโทษคนเขียนนู่น : ฟิวเวอร์ ( -_- ไม่ค่อยจะโทษกันเลยเนอะ!! : หนวดแมว) "ทำไมมึงยอมแพ้ง่ายจังว่ะ!!?" ผมถามขึ้นอย่างไม่เข้าใจ ทำไมมันถึงยอมแพ้เรื่องจะตามหาน้องแอปเปิ้ล ทั้งที่ก็ออกตามหามาตั้งสองปีกว่า "หึหึ กูออกตามหาจนทั่วแผ่นดินไทย กูยังหาไม่เจอเลย...." ไอ้แม็ททิวที่ถูกคนตรงหน้าแย่งขวดเหล้าไปถึงสองขวด ก็หันไปมองฟิวเวอร์ก่อนจะหัวเราะออกมา ผัวะ!! "ไอ้ควาย!! ในเมื่อมึงหาที่ประเทศไทยไม่เจอ มึงก็ไปหาที่ต่างประเทศดิ่!!" ผมยกมือขึ้นตบไปบริเวณศีรษะของไอ้แม็ททิว ในเมื่อมันตามหาน้องแอปเปิ้ลในไทยไม่เจอ ทำไมไม่ลองไปตามหาที่ต่างประเทศ ผัวะ!!! "ไอ้สัส!! นั้นมึงใช่สมอง หรือหัวแม่ตีนคิดว่ะ ไอ้ห่า มึงจะให้กูตามหาทั่วโลกเลยรึไงว่ะ!!??" แม็ททิวที่ถูกฟิวเวอร์ตบหัวและฟังสิ่งที่มันบอก ก่อนจะหันกลับไปมองและยกมือขึ้นตบศีรษะไอ้ฟิวเวอร์ "เผื่อน้องแอปเปิ้ลจะอยู่ซะที่ของประเทศไหนก็ได้" ผมก็พยายามบอกไอ้แม็ททิวให้มันลองออกไปตามหาที่ต่างประเทศ เผื่อมันโชคดีอาจจะเจอน้องแอปเปิ้ล "พูดไม่คิดอีกแล้ว กว่ากูจะเจอเมีย ได้แก่ตายกันพอดี" "มึงก็ลองเอาไปคิดแล้วกัน เหล้าก็แดกมันน้อยๆหน่อย เดี๋ยวตายห่าขึ้นมา มึงจะไม่ได้เจอหน้าเมียนะเว้ย!!" ผมได้แต่มองไอ้แม็ททิวที่หมดอะไรตายอย่าง ก่อนจะบอกให้มันเอาเรื่องที่ผมบอกเอาไปคิด และยังขู่มันเรื่องดื่มเหล้าที่มากมายแบบนี้ จนไอ้แม็ททิวที่ได้ยินสิ่งที่ผมบอกก็หันมามองผมตาดุ ผมจึงยกยิ้มเจ้าเลห์และยักคิ้วกวนมันไปหนึ่งที ตามนิสัยที่อยากจะยั่วโมโหมันเท่านั้น "อ่อ...ก่อนจะไปตามหาน้องมัน ช่วยโกนหนวดออกด้วย น้องมันจะได้ไม่ตกใจคิดว่าเป็นโจร ฮ่าๆๆ" "ไอ้สัส!!" ปัง!! หลังจากไอ้เหี้ยฟิวเวอร์เดินออกไปจากห้องของผม ผมจึนเลิกสนใจมันและหันกลับมาหยิบขวดเหล้า ที่ไอ้ฟิวเวอร์มันแย่งไปจากมือของผม ’เดี๋ยวตายห่าขึ้นมา มึงจะไม่ได้เจอหน้าเมียนะเว้ย!!’ จังหวะที่ผมจะยกขวดเหล้าขึ้นดื่ม คำพูดของไอ้ฟิวเวอร์ก็ดังขึ้นมา มันทำให้ผมชะงักและยอมวางขวดเหล้าลงที่เดิม "ไอ้เวร!! ยังจะตามมาหลอกหลอนกูอีก" ผมส่ายหัวไปมาเพื่อไล่ความมึนงง ก่อนจะลุกขึ้นยืนและเดินโซซัดโซเซเข้าไปที่ห้องนอนตัวเอง ผมเดินโซเซไปมากว่าจะเดินมาถึงห้องนอน ชนนู่นชนนี้ข้าวของตกลงกระจัดกระจายหมด แต่ผมได้สนใจไหมพอเดินเข้ามาถึงห้องนอน ตรงไปที่เตียงนอนและทิ้งตัวลงนอนหลับทันที 13:00 น. ก๊อก ก๊อก ก๊อก เสียงเคาะประตูห้องดังขึ้นไม่ได้ทำให้คนที่กำลังนอนหลับไหลอยู่ตื่นขึ้นมาได้ เพราะเมื่อวานเขาได้ดื่มเหล้ามากมายตั้งแต่หัววัน วันนี้คุณหญิงกัลยาได้แวะมาเยี่ยมบุตรชาย ที่เอาแต่ขังตัวเองอยู่ในห้อง ไม่ยอมออกไปไหนเอาแต่ดื่มเหล้าจนเมาและหลับไป เป็นอยู่แบบนี้ตั้งแต่วันที่แอปเปิ้ลได้หนีไป คุณหญิงกัลยาที่เป็นห่วงบุตรชายจนได้เดินทางมาเยี่ยมที่คอนโด ยืนเคาะประตูห้องอยู่นานพอสมควรแต่คนในห้องไม่ยอมเปิด คุณหญิงจึงหันไปมองพนักงานและพนักงานก็จัดการเปิดประตูห้องให้ ก่อนที่พนักงานจะส่งคีย์การ์ดมาให้คุณหญิงและเดินออกไป คุณหญิงกัลยาจึงเอื้อมมือไปจับประตูและผลักประตูออกไป สิ่งที่คนเป็นเห็นมมันทำให้เธอถึงกลับยกมือขึ้นปิดปากตัวเอง สภาพห้องรกและข้าวของกระจัดกระจาย ตามพื้นก็มีขวดเหล้า กระป๋องเบียร์ และเศษแก้วมากมายเต็มห้อง "กริ๊ดดดด........ตา...ตาแม็ท!!" พอเดินเข้ามาในห้องนอน คุณหญิงกัลยามองตรงไปที่เตียงนอนที่มีใครไม่รู้ พอคุณหญิงเดินเข้าไปใกล้และเห็นใบหน้าของคนที่นอนอยู่ถึงกับตกใจกรีดร้องออกมา แต่พอลองมองดูดีแล้วมันกับเป็นลูกชายของเธอเอง "อื้มม" "ตื่นขึ้นมาเดี๋ยวนี้นะ...ตาแม็ท!!" คุณหญิงกัลยาที่เห็นสภาพของลูกชายตัวเองแล้ว สภาพไม่เป็นผู้เป็นคนปล่อยตัวทรุดโทรม กลิ่นเหล้าหึ่งไปหมด คุณหญิงกัลยาที่เห็นสภาพลูกชายถึงกลับถอนหายใจ ก่อนจะเดินตรงไปที่เตียงนอนเพื่อจะปลุกให้คนที่นอนอยู่ตื่นขึ้นมา "อื้มมม....คนจะนอน!!" "ตาแม็ท!!!....จะไม่ลุกใช่ไหม!!??" คุณหญิงกัลยาได้ยืนกอดอกมองลูกชายตัวเองที่ไม่ยอมตื่น และยังมาโวยวายเสียงดังที่ถูกรบกวนเวลานอน คุณหญิงกัลยาพูดเสร็จก็เดินตรงไปที่ห้องน้ำและก้มลงหยิบกะละมังน้ำขึ้นมาถือ ก่อนจะเปิดน้ำใส่กะละมังพอดีไม่มากไปและไม่น้อยไป พอได้น้ำประมาณที่คุณหญิงต้องการ เธอก็เดินถือกะละมังเดินออกมาจากห้องน้ำ ก่อนจะเดินตรงไปที่เตียงนอนที่ตอนนี้ลูกชายของเธอกำลังนอนหลับอยู่ "ตาแม็ท!!..จะลุกมาเองหรือจะให้แม่ปลุก" เสียงคุณหญิงกัลยาพูดขึ้นมาอีกครั้ง แต่ไม่มีเสียงตอบรับจากคนที่นอนอยู่ คุณหญิงกัลยาจึงตัดสินใจสาดน้ำใส่คนที่นอน สาด!!! "ใครว่ะ!!....แม่งเอ๋ยย" ผมที่นอนอยู่ถึงกลับสะดุ้งตกใจ เพราะอยู่ดีๆก็มีใครไม่รู้เล่นพิเรนสาดน้ำใส่ผมที่นอนหลับอยู่ ผมจึงดีดตัวลุกขึ้นนั่งบนเตียงก่อนจะขยี้หัวตัวเองอย่างโมโห "แม่เอง...เตรียมตัวไปอาบน้ำ...ฉันเสียเวลากับแกมามากพอแล้ว!!" คุณหญิงกัลยาพูดขึ้นเพราะวันนี้เธอตั้งใจจะพาเจ้าลูกชายไม่ได้เรื่อง ไปที่ไหนซะแห่ง ไม่ว่าจะต้องจับลากเจ้าลูกชายก็ต้องพาไปให้ได้ "แม่จะไป แม่ก็ไปเถอะ!! ผมไม่ไปด้วยหรอ!!" "ตาแม็ท!!! แกอย่าให้ฉันต้องจับแกถลกหนัง" นอกจากลูกชายจะไม่สนใจที่จะลุกลงจากเตียง แต่กลับล้มตัวลงนอนตามเดิม มันทำให้คุณหญิงเริ่มจะรู้สึกโมโหกับความงี่เง่า "ผมไม่ไปไหนทั้งนั้น...แม่ไม่มีสิทธิมาบังคับผม" "พวกแกที่อยู่ด้านนอก...จัดการกับคุณชายให้เรียบร้อย ฉันจะไปรอที่สนามบิน!!" คุณหญิงกัลยาหันไปเรียกพวกลูกน้องที่ยืนรออยู่นอกห้องให้เข้ามาจัดการเจ้าลูกชายตัวดี ก่อนจะเดินออกไปโดยไม่สนใจเสียงเรียก "ครับ!!" "พวกมึงออกไปจากห้องกูนะเว้ย!!" "ขอโทษครับคุณชาย!!" "ปล่อยกูนะเว้ย!!!....ไอ้พวกเชี้ยยยยยยย!!!" ------------------------------------------- ....คุณหญิงกัลยามีแผนจะทำอะไร?? ติดตามรออ่านได้เร็วนี้ๆ....