บทที่ 14 นางบำเรอ 2.1

“คือปริม...ปริม” “ฉันไม่สนใจหรอกว่าเธอแสดงละครเก่งแค่ไหน เพราะถึงยังไงเธอก็ต้องเป็นนางบำเรอของฉัน ฉันจะทำให้เธอลืมผู้ชายทุกคนที่นอนกับเธอ เธอต้องเป็นของฉันคนเดียว” พรวิภาได้ยินคำพูดประโยคนี้แล้ว รู้สึกราวกับว่า ตนไม่มีวันเป็นอิสระจากสถานะนางบำเรอ ไม่มีวันสิ้นสุดจนกว่าเขาจะปล่อยให้ตนเดินจากไป เป็